บทที่ 6 ต้องเป็นเธอเท่านั้น

"เธอ เธอพูดว่าอะไรนะ ... " ท่านผู้หญิงเฉินมองไปที่เฉินเหวินเชาและพูด

"คุณย่า บริษัทจื่อจินบอกว่าฉันไม่ต้องการที่จะร่วมมือกับเราแล้ว ... " เฉินเหวินเชา กล่าวพร้อมกับน้ำตาที่จมูกของเขา: "พวกเขาพูดว่าตระกูลเฉินของเราไม่จริงใจ ... "

"คุณย่าครับ บริษัทจื่อจินนี้ทำไมถึงไม่มีเหตุผล! คนในตระกูลเฉินที่หลายคนมาที่นี่ นึกไม่ถึงที่เขาบอกว่าเราไม่จริงใจหรือว่าต้องให้เราจะไปยืนที่ประตูชูป้ายเพื่อต้อนรับเขา?" หญิงงามในตระกูลเฉินกล่าว

"ใช่คุณย่า บริษัทจื่อจินนี้ได้ตกลงที่จะร่วมมือกับเราอย่างชัดเจนแล้ว การเจรจาสัญญาผ่านไปได้ด้วยดี แล้วจู่ๆพวกเขาก็ไม่ต้องการที่จะร่วมมือกับเราแล้ว นี่ไม่ใช่เห็นเราเป็นเหมือนลิงหรอ? เราจะปฏิบัติต่อเรื่องนี้ได้หรือไม่? พวกเราสามารถกระจายเรื่องนี้ออกไป ดูสิ้ว่าต่อไปใครจะกล้าร่วมงานกับบริษัทจื่อจิน! "

"ใช่ คุณย่าเราต้องทำให้ทุกคนเห็นความน่ารังเกลียดของบริษัทจื่อจิน"

ผู้บริหารตระกูลเฉินหลายคนพูดขึ้นทีละคนด้วยความโกรธ

คุณย่าฉินไม่แสดงสีหน้า ได้ยินเสียงพูดซุบซิบจนรำคาญและตบโต๊ะอย่างแรง!

“ หุบปากเดี๋ยวนี้!”

ทุกคนนิ่งเงียบ เมื่อเห็นว่าคุณย่าเฉินโกรธมากพวกเขาจึงก้มศีรษะลง

"พวเธอที่อายุยังน้อยๆ ไม่มองการณ์ไกล" หญิงชราเฉินขมวดคิ้วและกล่าวว่า "พวกเราจะล่วงเกินบริษัทจื่อจินได้งั้นหรอ? และไม่ต้องพูดว่าพวกเขาตกลงจะเซ็นสัญญาด้วยปากเปล่า พวกคุณคิดว่าพวกเขาเป็นอย่างไร? บริษัทจื่อจินมีกำลังด้านทุนทรัพย์ที่มากมายมหาศาล พวกเขาสามารถบีบพวกเราให้ตายได้ การปล่อยข่าวลือแบบนั้นพวกคุณรับผลที่ที่จะตามมาจากบริษัทจื่อจินได้ไหม?

ทุกคนอึ้งและมองหน้ากัน

คำพูดนี้ไม่มีใครโต้แย้งได้

อันที่จริง อสังหาริมทรัพย์ฟู่หัวเป็นแค่มดตัวเล็กๆของบริษัทจื่อจินผู้ พวกนั้นเพียงยกมือขึ้นก็สามารถทำให้พวกเขาหายใจไม่ออกแล้ว หากข่าวลือแพร่กระจายไปทุกหนทุกก็ยากที่จะแก้ไขความขัดแย้งกับบริษัทจื่อจิน ทุกคนที่นั่งอยู่ที่นี่ใช้นิ้วเท้าคิดก็คงคิดออกว่าผลที่ตามมาจะเป็นอย่างไร

"เหวินเชา จางชิวไป๋พูดอะไรอีก" คุณย่าเฉินขมวดคิ้วและกล่าวว่า "เขาคงไม่จากไปอย่างไม่มีสาเหตุหรอก? หรือว่าเธอทำผิดกับเขา?

"คุณย่า เขาเป็นถึงเทพเจ้าแห่งความมั่งคั่งของเรา ผมจะกล้าทำให้เขาขุ่นเคืองได้ยังไง!" เฉินเหวินเชารีบตะโกนออกมา: "คุณย่า จางชิวไป๋พูดว่า ก่อนหน้านี้เฉินเมิ่งเหยาเป็นคนคุยเรื่องการร่วมงาน บรษัทจื่อจินยอมรับแค่เธอเท่านั้น เป็นคนอื่นไม่ได้"

"นี่.."

หลายสิบคนในที่นี้ล้วนเป็นญาติผู้บริหารระดับสูงของตระกูลเฉิน ในตอนนี้พวกเขามองตากันและเห็นความตกตะลึงของกันและกัน

ต้องให้เฉินเมิ่งเหยาเป็นคนจัดการ เขาถึงจะเต็มใจร่วมงานกับตระกูลเฉิน?

เฉินเมิ่งเหยาไม่มีความสามารถหรอก!

เธอเป็นเพียงผู้เยาว์ของตระกูลเฉิน จะมีความสามารถอะไรที่ทำให้จางชิวไป๋ยอมรับเธอคนเดียว? !

"คุณย่า หรือเพราะจางชิวไป๋เห็นเฉินเมิ่งเหยาสวยและมีใจให้กับเธอ?"

เฉินเหวินเชาวิเคราะห์อย่างกล้าหาญ: "คุณคิดว่า เจรจาการร่วมมือกับใครที่ไม่ใช่ความร่วมมือ อย่างไรก็ชนะทั้งคู่ แต่เขาจำได้เพียงแค่เฉินเมิ่งเหยาเท่านั้น ซึ่งนั่นน่าสนใจ"

ทุกคนในห้องประชุมพยักหน้าอย่างครุ่นคิด

เฉินหยงก้ออกมาช่วยลูกชายพูด : "แม่การวิเคราะห์ของเหวินเชามีเหตุผล"

"ฉันเดาว่าเหมิงเหยาอาศัยความสวยของเธอในการเจรจาเรื่องการร่วมงาน คุณก็รู้ว่าในการทำธุรกิจจะมีกี่คนที่ซื่อสัตย์กัน? จะไม่ติดสินบน ดังนั้นต้องใช้อะไรที่จะยอมรับเด็กสาวอย่างยัยนั่น ?

คุณย่าเฉินก็รู้สึกเหมือนกับสิ่งที่ลูกชายของเธอพูดและเธอคิดว่าสิ่งที่เฉินหยงพูดนั้นสมเหตุสมผล

เมื่อเห็นว่าท่าทีของคุณย่าเริ่มผ่อนคลาย เฉินเหวินเชารีบพูดแทรกและกล่าวว่า: "ตระกูลเฉินของเรา ไม่ได้มีแค่เฉินเมิ่งเหยาที่สวย เฉินเชี่ยนก็สวยมากเหมือนกัน ดังนั้นให้เธอลองดู"

แท้จริงแล้วตระกูลเฉินมีผู้หญิงสองคนที่ได้รับการยอมรับว่าสวย

คนหนึ่งคือเฉินเมิ่งเหยาและอีกคนคือเฉินเชี่ยน

ทุกคนในตระกูลเฉินเห็นด้วยกับข้อเสนอนี้

สิ่งที่เฉินเหวินเชาพูดนั้นสมเหตุสมผลจริงๆ จางชิวไป๋ประธานของบริษัทจื่อจินต้องคิดว่าเฉินเมิ่งเหยาสวยถึงได้ตกลงร่วมมือกับเธอ

"เหวินเชา เรื่องนี้ยกให้คุณไปจัดการ ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องได้ร่วมงานกับบริษัทจื่อจิน"

พูดจบคุณย่าเฉินก็ลุกขึ้นและเดินจากไปพร้อมกับคนตระกูลเฉิน เฉินหยงรีบไปช่วยประคองคุณย่าเฉิน โดยไม่ลืมที่จะหันกลับไปและจ้องไปที่เฉินเหวินเชา

หลังจากที่พวกเขาออกไป เฉินเหวินเชาโทรหาเฉินเชี่ยน

เช้าวันรุ่งขึ้น เฉินเชี่ยนมาที่บริษัทจื่อจินในชุดที่สวยงาม

เธอมั่นใจในรูปร่างและหน้าตาของเธอมาก เพียงแค่เธอสัญญา จางชิวไป๋จะคุกเข่าลงใต้กระโปรงสีทับทิมของเธออย่างแน่นอน

เธอเดินไปที่แผนกต้อนรับและบอกจุดประสงค์ในการมาของเธอ สุดท้ายสาวน้อยที่แผนกต้อนรับโทรศัพท์ครู่นึง เธอก็ถูกพนักงานรักษาความปลอดภัยมาไล่ออกไป

ต้องการพบประธานจาง?

หัดดูสาระรูปตัวเองซะบ้าง ผู้หญิงที่ชอบโปรยสเน่ห์แบบเธอดูก็รู้ว่าไม่ใช่คนดี

เฉินเชี่ยนเป็นคนหยิ่งยโสมาตลอด และตอนนี้แม้แต่ประตูบริษัทเธอก็ยังไม่ได้เข้าไป นั่นทำให้เธอรู้สึกไม่พอใจ

“ มีอะไรน่าเคารพ ไม่เจอก็ไม่เจอสิ ถ้าไม่ใช่เพราะคุณย่าก็ไม่อยากเจอหรอก!

พูดทิ้งท้ายด้วยคำที่หยิ่งยโส เธอเดินจากไปด้วความโกรธ

ตอนนั้นเฉินเหวินเชารู้แล้วว่าเฉินเชี่ยนกลับบ้านอย่างผิดหวังและเขาก็รีบไปที่ห้องทำงานของพ่อ

"ลนลานเรื่องอะไร" เฉินหยงขมวดคิ้วถาม

เฉินเหวินเชาพูดอย่งติดๆขัดๆว่า "พ่อ เฉินเชี่ยนแม้แต่ประตูของบริษัทจื่อจินก็ไม่ได้เข้าไปด้วยซ้ำก็ถูกพนักงานรักษาความปลอดภัยมาไล่ออกไป"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ใบหน้าของเฉินหยงก็เย็นชาลง

จางชิวไป๋จริงๆแล้วเขาคิดอย่างไร?

“ ฉันไม่รู้ว่าเฉินเมิ่งเหยาไปเป่าหูอะไรจางชิวไป๋ ช่างน่าโมโหจริงๆ” เฉินเหวินเชาเดินออกไปข้าง ๆ เทน้ำให้ตัวเองหนึ่งแก้วแล้วดื่มมันอย่างกระหาย

"นอกจากนี้ จางชิวไป๋ยังให้เฉินเชี่ยนกลับมาบอกสิ่งหนึ่ง ถ้าคนที่เซ็นสัญญาไม่ใช่เฉินเมิ่งเหยา โครงการนี้จะถือเป็นโมฆะ บริษัทจื่อจินไม่สนใจเงินจำนวนเล็กน้อยเช่นนี้"

ในสายตาของเขามันเป็นเงินจำนวนเล็กน้อย แต่ในสายตาของตระกูลเฉินมันเป็นเงินจำนวนมหาศาล

“ คุณรู้ไหมว่าตระกูลเฉินเพื่อโครงการนี้ลงทุนไปมากแค่ไหน?”

เฉินหยงมองลูกชายของเขาด้วยความไม่พอใจ "ถ้าความร่วมมือนี้ปลิวไปล่ะก็ พวกเราพ่อลูกก็เก็บของและเตรียมตัวออกจากตระกูลเฉินได้เลย"

เฉินเหวินเชาตื่นตระหนกทันที: "งั้น...งั้นจะทำอย่างไรดี?"

ตอนนี้เขารู้สึกกลัวเป็นอย่างมาก ตอนแรกเขาคิดว่าไม่ต้องออกแรงเองรอให้คนอื่นจัดการให้ ตอนนี้พังหมด เอาก้อนหินมาทุบใส่เท้าตัวเอง เขาจะร้องไห้ก็ร้องไม่ออก

เฉินหยงตบโต๊ะเสียงดัง 'ปั้งปั้ง' และด่าทอ :“ แกไม่ใช่รนหาที่ตายเองหรอ ที่ไปไล่เฉินเมิ่งเหยาออก? แล้วตอนนี้ยังมีหน้ามาถามฉันว่าต้องทำอย่างไร”

เฉินเหวินเชาไม่กล้าที่จะพูด ลดศีรษะลงและรับผิด

เฉินหยงก็กระวนกระวายเดินไปมาในห้องทำงาน ทันใดนั้นเขาก็หยุดและพูดว่า: "ไม่มีทางอื่นแล้ว ควรจะให้เฉินเมิ่งเหยากลับมาและให้เธอเซ็นสัญญา"

อะไรนะ?

เฉินเหวินเชาเงยหน้าขึ้นและพูดว่า "แต่ว่า พ่อ ... "

เขายังพูดไม่ทันจบ เฉินหยงก็รู้ว่าเขาต้องการจะพูดอะไร

“ ฉันให้กำเนิดลูกที่งี่เง่าแบบนี้ได้ยังไง รอให้เธอเซ็นสัญญาก่อน แล้วค่อยหาข้ออ้างไล่เธอออกไปก็ได้?”

"พ่อ มีความคิดที่ดี!"

เฉินเหวินเชายักคิ้วด้วยความยินดีและพูดว่า "ผมจะโทรหาเธอเดี๋ยวนี้!"

เขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วโทรออกหาเฉินเมิ่งเหยาแม้ว่ามันจะดังขึ้นหลายสิบวินาที แต่ไม่มีใครรับสาย

"พ่อ เธอไม่รับโทรศัพท์!"

"โทรอีกครั้ง!"

ดังนั้นเฉินเหวินเชาจึงโทรกลับอีกครั้ง แต่ก็ยังไม่รับ

"พ่อ เธอ ... เธอยังไม่รับโทรศัพท์"

เฉินหยงยิ้มอย่างเย็นชา: "ฉันไม่ได้คิดว่าอารมณ์โกรธของเด็กผู้หญิงคนนี้จะมีมากเหมือนความสามารถในการยั่วยวนผู้ชาย ดูเหมือนว่าเราจะต้องไปเชิญเธอด้วยตัวเอง!"

เมื่อพูดถึงคำว่าเชิญ เขาเน้นน้ำเสียงและนึกไม่ถึงว่าจะเล่นตัวกับเขา

รอจนกว่าจะมีการเซ็นสัญญาเรียบร้อยและดูว่าเขาจะจัดการกับบ้านของเฉินเฉียงอย่างไร