บทที่12 ประจบ

พนักงานสองคนพาผู้บริหารระดับสูงของบริษัทมาถึงประตู รถโรลส์รอยซ์รุ่นยาวจากไม่ไกลขับเข้ามาและจอดข้างหน้าพวกเขา

จางชิวไป๋มาถึงแล้ว รถโรลส์รอยคันนี้ผลิตมาเพื่อจางชิวไป๋โดยเฉพาะและว่ากันว่ามีราคาถึง 20 ล้าน

รถยนต์หนึ่งคันมีมูลค่าถึงหนึ่งในห้าของทรัพย์สินของตระกูลเฉิน

สิ่งนี้ทำให้เฉินหย่งและพ่อของเขาอิจฉาเป็นอย่างมาก ที่พวกเขาสามารถนั่งรถหรูเช่นนี้ตอนไหนก็ได้

เมื่อพูดถึงจางชิวไป๋นี่คือตำนานของเมื่องยวิ้นเฉิง

จางชิวไป๋ใช้เวลาเพียงสามปีในการสร้างสร้างตัวจากคนที่ไม่มีอะไรเลย

เขามีแววตาที่ร้ายกาจและการลงทุนที่มีขนาดใหญ่ กำไรของแต่ละโครงการได้มากกว่าสิบเท่า คนทีร่วมงานกับเขาทำเงินได้เป็นกอบเป็นกำ

ไม่มีใครไม่รู้จักจางชิวไป๋เขาคือเทพแห่งความมั่งคั่งที่เปลี่ยนหินให้เป็นทองคำได้

ทุกคนทำทุกอย่างเพื่อให้ได้ร่วมงานกับเขา แต่ดวงตาของจางชิวไป๋นั้นมีมาตรฐานที่สูงมากและเป็นเรื่องยากสำหรับคนธรรมดาจะได้เข้าไปอยู่ในสายตาที่เฉียบขาดของเขา

ถ้าครั้งนี้ไม่ใช่เพราะความพยายามอย่างอุตสาหะของเฉินเมิ่งเหยา และแผนการที่เข้มงวดและพิถีพิถัน จางชิวไป๋คงไม่แม้แต่จะมองมาที่ฟู่ฮว๋า

บริษัทอสังหาริมทรัพย์อันดับสองอย่างฟู่ฮว๋า ยังไม่มีคุณสมบัติที่จะร่วมงานกับบริษัทจื่อจิน

ในเมื่อมันเเป็นเช่นนนี้ ไม่มีใครคาดคิดว่าจางชิวไป๋จะมาที่ฟู่ฮว๋า เพื่อเซ็นสัญญาด้วยตนเองซึ่งทำให้ทุกคนประหลาดใจ

"ผู้บริหารจาง!”

เมื่อเห็นรถของจางชิวไป๋หยุด เฉินหย่งก็ต้อนรับเขาทันที: "ยินดีต้อนรับผู้บริหารจางสู่ฟู่ฮว๋า"

จางชิวไป๋เหลือบมองเขาและขมวดคิ้ว: "คุณเฉินเมิ่งเหยาล่ะ?"

"ผู้บริหารจาง คือเป็นเช่นนี้ผู้อำนวยการเฉินกำลังยุ่งกับงานเป็นอย่างมาก และไม่สามารถหาเวลามาต้อนรับคุณได้ ดังนั้นฉันที่เป็นคนสนิทผู้อำนวยการจึงรับหน้าที่แทน

"ใช่แล้ว ผู้บริหารจาง เฉินเมิ่งเหยาคนนี้เป็นคนที่ใช้ไม่ค่อยได้เลย หลังจากขึ้นไปแล้วสักพักฉันจะตำหนิเธออย่างแน่นอน เฉินเหวินเชาพูดอย่างรวดเร็ว

สองพ่อลูกเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยเหมือนว่าพวกเขาพยายามจะแก้ตัวเรื่องเฉินเมิ่งเหยา แต่มันดันไปเข้าหูผู้บริหารหลายคนที่อยู่ข้างๆ มันไม่ใช่อย่างนั้น!

เฉินเมิ่งเหยายุ่งงั้นหรอ?

ยุ่งกับผีน่ะสิ!

เธอโดดงานพึ่งกลับมาบริษัท ได้ทั้งเลื่อนตำแหน่งทั้งเพิ่มเงินเดือน ตอนนี้ก็กำลังนั่งตากแอร์อย่างสบายอกสบายใจในห้องทำงานใหม่

ปล่อยให้ประธานและผู้บริหารระดับสูงยืนตากแดดต้อนรับแขก

นั่นมันก็เกินไปละ

ฉันคิดว่าจางชิวไป๋จะโกรธ แต่คิดไม่ถึง จางชิวไป๋ไม่เพียงไม่โกรธ แต่กลับยิ้มแล้วพูดว่า "ไม่เป็นไร"

"อะไรกัน จางชิวไป๋ทำอย่างนี้ช่างอ่อนโยนซะเหลือเกิน"

"ท่าทางข่าวลือจะเป็นจริงที่เฉินเมิ่งเหยากับจางชิวไป๋มีความสัมพันธ์ที่ลับๆ"

"ผู้หญิงคนนี้แรดจริงๆ พึ่งแต่งงานก็สวมเขาให้สามีซะแล้ว ตอนนี้ยังพาชายผู้มาถึงบริษัทอีก"

ในใจเหล่าผู้บริหารระดับสูงได้ด่าเฉินเมิ่งเหยาไปแล้วหนึ่งรอบ

ถ้าจางชิวไป๋รู้ว่าในใจพวกเขาคิดยังไงกัน แน่นอนว่าเกิดเรื่องแน่

ล้อเล่น แต่นี่คือสิ่งที่คนนั้นคิด ใครจะกล้าขัด

คิดว่าการลงโทษแบบทหารเป็นเรื่องสนุกเหรอ?

ถึงเขาจะมีความกล้าก็ไม่กล้าให้เฉินเมิ่งเหยามาต้อนรับตัวเองหรอก

"เข้าไปเถอะ"

จางชิวไป๋เดินเข้าประตูบริษัทอย่างสง่างาม เฉินหย่งและคนอื่น ๆ ตามมาข้างหลังอย่างระมัดระวัง

เพียงแค่สองนาที เรื่องการเซ็นต์สัญญาระหว่างบริษัทจื่อจินและบริษัทฟู่ฮว๋าก็กระจายไปทั่วบริษัท

เฉินเมิ่งเหยาในฐานะหัวหน้าโครงการไม่เพียงแต่ไม่ต้อนรับทักทาย แต่ยังสั่งให้ประธานและผู้บริหารระดับสูงหลายคนทักทายเขาด้วย

หยิ่งผยอง

ไม่เห็นหัวใคร！

นี่คงวางแผนที่จะยึดบริษัทสินะ

ความใสซื่อของผู้หญิงคนนี้คือการแสดง ตอนนี้เปิดเผยตัวตนที่แท้ออกมาแล้วทำให้ทุกคนอดไม่ได้ที่จะกลัวเธอ

ผู้หญิงยากที่จะเข้าใจ ผู้หญิงคนนี้ช่างเดาใจยาก จะโดนเธอเขี่ยทิ้งตอนไหนก็ไม้รู้ และพนักงานอีกพันกว่าคนก็ไม่รู้เช่นกัน

พนักงานจำนวนไม่น้อยที่เคยใกล้ชิดกับเฉินเมิ่งเหยา เริ่มตีห่างความสัมพันธ์ออกจากเธอ เพราะกลัวว่าจะมีส่วนเกี่ยวข้องและถูกผู้อื่นเหยียดหยาม

"ผู้บริหารจาง นั่งในห้องประชุมสักครู่ "

เฉินหย่งยิ้มพร้อมพูดว่า "เดี๋ยวฉันไปเรียกเฉินเมิ่งเหยามาให้"

"ไม่ ไม่ ไม่"

จางชิวไป๋ยืนขึ้นและโบกมือครั้งแล้วครั้งเล่า พร้อมแสดงอาการวิตกกังวลออกมา: "ฉันจะปล่อยให้คุณเฉิงเมิ่งเหยามาหาฉันได้ยังไง ฉันควรไปหาเธอด้วยตัวเองสิถึงจะถูก"

คำที่ได้ยินทำเฉินหย่งอึ้งไปครู่หนึ่ง

เฉินเหวินเชาก็รู้สึกคาดไม่ถึง

เหล่าผู้บริหารระดับสูงมองจางชิวไป๋ด้วยสายตาที่ไม่อยากจะเชื่อ พวกเขาพวกเขานึกว่าจางชิวไป๋โกรธแล้ว

เขาที่เป็นเจ้าของบริษัทร้อยล้านมาเซ็นสัญญาที่บริษัทอสังหาริมทรัพย์อันดับสาม ก็เป็นการยอมลดเกียรติแล้ว

ตอนนี้ผู้รับผิดชอบโครงงานไม่เพียงแต่ไม่ออกมาต้อนรับ ยังใช้งานยุ่งมาเป็นข้อแก้ตัว ทำให้พอผ่านๆไป ทำให้คนอื่นรู้สึกอึดอัด

"ผู้บริหารจาง ใจเย็นลงหน่อย"

เฉินหย่งรู้สึกประหม่า คงไม่เล่นกับไฟอีกแล้วแหละ?

เดิมทีเขาตั้งใจจะทำลายชื่อเสียงของเฉินเม่งเหยา ไม่ใช่ทำให้จางชิวไป๋โกรธ ถ้าเขาโกรธจนออกไป งั้นฉันก็คงขอร้องให้เฉินเหมิงเหยาอีกครั้ง?

พอนึกถึงจุดนี้ เขารีบพูดอธิบาย"ผู้บริหารจาง เฉินเมิ่งเหยายังเด็กเลยไม่ค่อยได้ความ เดี๋ยวฉันจะไปเรียกเขามาให้ขอโทษคุณ"

"คุณเฉิงเมิ่งเหยาอยู่ที่ไหน?"

จางชิวไป๋แสดงออกถึงความไม่พอใจ พูดว่า"รีบพาฉันไปหาเธอ"

"ผู้บริหารจาง นี่..."

"รีบพาไป!"

"เมื่อได้ยินเช่นนั้น เฉิยหย่งพูดไม่ออกและส่งสายตาให้เฉินเหวินเชาเข้าใจ และรีบพูดว่า "ผู้บริหารจาง เชิญทางนี้"

ผู้บริหารจางโกรธแน่นอน!

ทั้งหมดนี้ต้องโทษเฉินเมิ่งเหยา การร่วมมือของบริษัทกำลังจะแย่แล้ว

เหล่าผู้บริหารวิตกกังวลเป็นอย่างมาก พวกเขาขอร้องให้คุณปู่คุณย่าของพวกเขา ขอให้ได้ร่วมงานกับบริษัทจื่อจิน ตอนนี้กำลังจะล้มเหลวเพราะความหยิ่งยโสของเฉินเมิ่งเหยา

ระหว่างทางนั้นดึงดูดความสนใจของพนักงานได้ไม่น้อย พวกเขาเห็นผู้บริหารหลายคนมีใบหน้าบึ้งตึงและเฉินหย่งก็ยิ่งหน้าซีดที่ทุกคนมองมา

เกิดอะไรขึ้น

ผู้บริหารจางพึ่งมาไม่ใช่หรอ

นี่จะรีบไปไหน

อ้อ ผู้บริหารจาง เหมือนจะไปที่ห้องทำงานใหม่ของเฉินเมิ่งเหยา

เวลานี้ ในกลุ่มพนักงานใครเป็นคนพูดก็ไม่รู้

ต่อมาทุกคนก็ยืดคอขึ้น และมองไปทางนั้น

ในเวลานี้ เฉินเมิ่งเหยานั่งอยู่ในห้องทำงานอย่างไม่สบายใจ

เมื่อวานเฉินหย่งแค่บอกให้เธอกับมาทำงานที่บริษัท ไม่ได้บอกว่าจะเลื่อนตำแหน่งและเปลี่ยนห้องทำงาน

นั่นทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจ

คุณลุง พวกเราออกไปกันดีกว่า ห้องทำงานเก่าของฉันดีอยู่แล้ว

เสี่ยวเทียนนั่งอยู่บนโซฟา พูดเบาๆว่า “พวกเราจะไม่ไปไหนกันทั้งนั้น จะทำงานอยู่มี่นี่แหละ”

ถึงแม้ว่าห้องทำงานนี้จะยังดูไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่ แต่ก็ยังดีกว่าที่อื่นๆ ทนๆใช้ไปก่อน

เฉินเมิ่งเหยาพูดไม่ออกไปครู่หนึ่ง ไม่รู้จะพูดอะไรดี

ห้องทำงานนี้นี้หรูหรากว่าห้องทำงานของ้อำนวยการอีก ที่นั่นแสนจะธรรมดา？

เวลานี้ประตูห้องทำงานถูกเคาะเสียงดัง

“เชิญเข้ามา” เฉินเมิ่งเหยาพูด

ที่ด้านนอกประตู ทันใดนั้นเฉินเหวินเชาก็รู้สึกไม่สบายใจ

อะไรกัน นังผู้หญิงคนนี้ประตูก็ไม่เปิดให้ช่างหยิ่งผยองเสียจริง?!

เขาผลักประตูห้องทำงาน เห็นเฉินเมิ่งเหยานั่งอยู่หน้าโต้ะทำงาน รู้สึกโกรธขึ้นมา “ผู้บริหารจาง รองผู้อำนวยการเฉินยังยุ่งอยู่ คงไม่มีเวลาพบคุณ”

จางชิวไป๋มองเขาแปปนึง เลิกคิ้วแล้วพูดว่า “ คุณจะเสียงดังทำไม? ถ้ารบกวนคุณเฉินเมิ่งเหยาทำไงอยู่จะทำไง?!”

หลังจากพูดจบ ก็เดินผ่านสายตาที่ตกใจของทุกคนเข้าไปในห้อง

เขาก้าวเข้ามาในห้องทำงานด้วยใบหน้าที่จริงจัง ทันในนั้นก็เต็มไปด้วยรอยยิ้มทันที

เขาโค้งเอวเล็กน้อยแล้วเดินไปด้วยความเคารพ!

"คุณเฉิน ผมผลีผลามเข้ามา หากรบกวนคุณ โปรดภัยให้ผมด้วย"

การแสดงความเคารพทำให้ทุกคนตกตะลึงเป็นอย่างมาก

โดยเฉพาะเฉินเหวินเชายิ่งรู้สึกขนลุก

เมื่อมองไปที่รอยยิ้มของจางชิวไป๋ เขาก็นึกถึงคำว่า ‘ประจบ’ สองคำนี้!

เฉินเมิ่งเหยาเมื่อเห็นเขาตรงหน้าก็ทำอะไรไม่ถูก

เฉินหย่งที่อยู่ด้านข้างก็ยิ่งงุนงง!

นี่มัน ... เกิดอะไรขึ้น?