บทที่ 11 ข่าวลือ

วันต่อมา เฉินเมิ่งเหยาตื่นขึ้นมาแต่เช้า และแต่งหน้าเบาเป็นพิเศษ

เดิมทีเธอก็สวยอยู่แล้ว พอแต่งหน้าเสร็จก็ยิ่งสวยเหมือนนางฟ้า

ที่โต๊ะอาหาร เสี่ยวเทียนรู้สึกมีความสุข

เฉินเมิ่งเหยารู้สึกอายเล็กน้อยที่ถูกมอง หน้าแดงและพูดว่า "คุณลุง มีอะไรเปื้อนใบหน้าของฉันหรือเปล่า?"

"สาวน้อย เธอสวยมาก!" เสี่ยวเทียนกล่าวชื่นชมอย่างจริงใจ

เฉินเมิ่งเหยาได้ยินเช่นนั้นก็เขินไม่หยุด

เกิดอะไรขึ้น?

เธอได้ยินคำชมมากมายนับไม่ถ้วนตั้งแต่ยังเด็ก ในโรงเรียนมัธยมมีคนตามจีบเธอเยอะมาก แต่ไม่เคยมีใครทำให้ใจเต้นแรงและหน้าแดงเลย

ทำไมพอคุณลุงพูด ใจของเธอก็เต้นแรงตลอด?

"โจ๊กไม่พอยัดปากของคุณใช่มั้ย" ฉินยวี่เหลียนจ้องที่เสี่ยวเทียนและพูดว่า "ฉันบอกคุณแล้วไงว่าให้กำจัดความคิดที่ไม่ดีในใจโดยเร็วที่สุด รอผ่านช่วงนี้ไปแล้วไปหย่ากับเหยาเหยา

"แม่ พูดอะไรเนี่ย"

"ไม่หย่างั้นหรอ หรือว่าจะให้เขาอยู่ด้วยจนปีใหม่หรอ?"

ฉินยวี่เหลียนพูด "ดูสิเขาอายุเยอะขนาดนั้นตอนยืนอยู่กับเธอ คนที่ไม่รู้คงคิดว่าเธอพาพ่อออกไปด้วย"

เสี่ยวเทียนยิ้มอย่างขมขื่นไม่พูดจา ใช้เวลาเก้าปีในภาคเหนือและชีวิตผ่านความทุกข์ยากลำบาก และหนีตายมาหลายครั้ง

ติดตามกันมาจากเขตทางภาคเหนือเขาป็นผู้นำสงครามที่มีแผลช้ำในไปทั่วตัว

ให้เวลาเขารักษาตัวอีกไม่กี่เดือน เขาก็สามารถเปลี่ยนไปเป็นคนละคนได้

"แม่ หนูไปทำงานละนะ"

เฉินเมิ่งเหยาวางถ้วยและตะเกียบลงบนโต๊ะ

"ป่ะ เดี๋ยวฉันไปส่ง"

เสี่ยวเทียนวางตะเกียบจะส่งเฉินเมิ่งเหยาไปทำงาน ที่บ้านแม่สามีต้องดูถูกเขาแน่ๆ

"ไม่ต้องหรอก ฉันไปเองได้"
"ไม่เป็นไร ส่งเธอที่บริษัทแล้ววันนี้จะไปหางานต่อพอดี"

พอได้ยินเฉินเมิ่งเหยาไม่ได้ปฏิเสธอีก แต่หยิบกุญแจรถยนต์ไฟฟ้าที่วางอยู่บนหลังดู็เย็นแล้วออกไป

หลานสาวของตระกูลเฉินขี่รถยนต์ไฟฟ้าไปทำงานทุกวัน?

ดูเหมือนตะกูลเฉินจะมีอำนาจ คงจะไม่ได้รับการยอมรับจากตระกูลเฉิน

"เบรกไม่ค่อยดี ช้าลงหน่อย"

เฉินเมิ่งเหยาหน้าแดงขณะพูดเตือน นี่เป็นครั้งแรกที่เธอมีผู้ชายมาส่งเธอไปทำงาน

ความรู้สึกนี้ยากที่จะพรรณนา

ในเวลาเดียวกันกันนั้นที่ประตูของบริษัทฟู่ฮว๋า

พนักงานมากกว่าหนึ่งร้อยคนมายืนอยู่ที่ประตูเพื่อรอเฉินเมิ่งเหยา

แทบจะทุกคนเซื่องซึมไม่มีชีวิตชีวา

เมื่อเที่ยงคืนของคืนที่ผ่านมาพวกเขาได้รับการแจ้งเตือนว่าต้องมาถึงบริษัทก่อนหน้านี้สองชั่วโมงเพื่อต้อนรับเฉินเมิ่งเหยา

นั่นหมายความว่าพวกเขาต้องตื่นอย่างน้อยสามชั่วโมงก่อนหน้าในวันต่อมา

จะไม่ง่วงได้ไง?

สิ่งที่ทำให้พวกเขาโกรธมากที่สุดก็คือเฉินเมิ่งเหยาเป็นเพียงแค่รองผู้อำนวยการ เขามีสิทธิ์อะไรให้ทุกคนรอที่นี่?

มีสิทธิ์อะไร?

และเธอโดดงานไปสองวัน!

ตามแหล่งที่มาที่เชื่อถือได้ เฉินเมิ่งเหยามีความสัมพันธ์ที่ไม่เหมาะสมกับผู้บริหารจางจากแห่งบริษัทจื่อจิน ในช่วงสองวันที่เธอโดดงานงานเธออยู่กับผู้บริหารจาง มีแม้แต่พยานที่เห็นว่าเธอออกมาจากบริษัทจื่อจินด้วยเสื้อผ้าที่ยุ่งเหยิง

ชีวิตส่วนตัวที่ยุ่งเหยิงก็ช่างมันเถอะ สิ่งที่น่ารำคาญที่สุดคือเธอใช้โครงการของบริษัทจื่อจิน เพื่อกดดันต่อผู้อำนวยการเรียกร้องให้เพิ่มเงินเดือนและเลือนตำแหน่ง

ถ้าไม่เห็นด้วยก็จะไม่มาทำงาน!

ใครจะไม่รู้ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับผู้บริหารจางล่ะ นี่ไม่ใช่การบังคับให้ผู้อำนวยการต้องก้มหัวให้เขาหรือ?

เกินไปจริงๆ!

จะมีคนแบบนี้ได้อย่างไร?

พนักงานกลุ่มหนึ่งเต็มไปด้วยความคับแค้นใจ

เฉินหย่งยืนอยู่แถวหน้าไม่ต้องมองเขาก็สัมผัสได้ถึงความโกรธของทุกคน

เขาเตรียมการเรื่องนี้ไว้ล่วงหน้า เฉินเมิ่งเหยานะเฉินเมิ่งเหยา ต้องการเล่นงานเขาหรอ? ยังอ่อนหัดไป!

เขามีวิธีที่จะทำใหเธอลำบาก

เมื่อถึงเวลาที่เซ็นสัญญาเสร็จเรียบร้อย ชื่อเสียงของเฉินเมิ่งเหยาก็จะเละไม่เหลือชิ้นดี

ดูสิว่าเธอจะยังมีหน้าอยู่ในบริษัทได้อีก !

“ โทรหาผู้บริหารจางหรือยัง?” เฉินหย่งถาม

"โทรแล้ว" เฉินเหวินเชาพูดด้วยความอิจฉา: "และเขายังบอกว่า จะมาลงชื่อด้วยตนเอง"

เขาไปลงชื่อ ผู้บริหารจางไม่ได้มองเขาด้วยซ้ำ แต่เมื่อเฉินเมิ่งเหยามาลงชื่อ นึกไม่ถึงว่าเขาจะมาด้วยตนเอง

ยิ่งไปกว่านั้นน้ำเสียงยังเต็มไปด้วยความดีใจและประหลาดใจ

คิดไม่ถึงว่านังผู้หญิงคนนี้จะทำให้ผู้บริหารจางหลงใหลจนโงหัวไม่ขึ้น ช่างเป็นวิธีที่ดีจริงๆ

“ ผู้อำนวยการ เฉินเมิ่งเหยามาถึงรึยัง”

"ใช่ มันร้อนเกินไปจนเสื้อผ้าเปียกไปหมดแล้ว งั้นพวกเราไปรอข้างในกันเถอะ"

อากาศในเดือนสิงหาคมร้อนมากและแสงแดดตอนเช้าเวลา 08:30 น.ก็ส่องแสงไปยังทุกคนเหมือนกองไฟ

ทุกคนต่างก็เหงื่อไหลไคลย้อย

พนักงานหญิงบางคนที่มีร่างกายอ่อนแอถึงกับล้มลงกับพื้น

"ทุกคนรอเธออีกสักครู่ เธอน่าจะมาถึงเร็ว ๆ นี้"

เฉินหย่งปล่อยให้เหงื่อไหลอาบแก้ม พูดว่า "ทั้งหมดนี้ก็เพื่อบริษัท ดังนั้นทุกคนควรอดทนเอาไว้ก่อน"

เมื่อทุกคนเห็นผู้อำนวยการเช่นนี้ นอกจากความชื่นชมแล้ว ความแค้นของพวกเขาที่มีต่อเฉินเมิ่งเหยาก็ยิ่งลึกลงไปอีก

ณ ตอนนี้

เสี่ยวเทียนขี่รถยนต์ไฟฟ้าและพาเฉินเมิ่งเหยาไปที่ประตูบริษัทฟู่ฮว๋า

จากไกลๆเสี่ยวเทียนเห็นเฉินหย่งยืนอยู่ที่ประตูพร้อมกับกลุ่มพนักงาน

เฉินหย่งคนนี้ใช้แผนการนี้ช่างไม่รู้อะไรเอาซะเลย

เฉินเมิ่งเหยาลงจากรถและตกใจกับเหตุการณ์ตรงหน้าเขา

ทำไมคนเยอะจัง?

"ยินดีต้อนรับผู้อำนวยการเฉินกลับมา!"

เฉินเหวินเชาตะโกนอย่างรวดเร็วและอีกไม่นานพนักงานหลายร้อยคนตะโกนขึ้นมาพร้อมกัน

เฉินเมิ่งเหยาตัวแข็งทื่อและเธอได้ยินน้ำเสียงที่มีความโกรธ ความเคียดแค้น ความไม่พอใจและการเยาะเย้ยของพวกเขา

วันนี้เป็นวันที่อากาศร้อนมาก ทั้งหมดตากแดดจนเกือบจะป่วย ถ้าไม่โกรธถึงจะแปลก

เธอไม่คาดคิดว่าเฉินหย่งจะทำให้สถานการณ์เป็นเช่นนี้

"เหยาเหยา ยินดีต้อนรับการกลับมา"

เฉินเซี่ยงยิ้มชอบใจและพูดว่า "เป็นยังไงบ้าง ลุงทำให้ขนาดนี้ พอใจมั้ยล่ะ"

ทำไมฟังดูแปลก ๆ ?

ดูเหมือนว่าทุกอย่างที่เขาทำนั้นถูกบังคับโดยเฉินเมิ่งเหยา

เฉินเมิ่งเหยาส่ายหัวและพยักหน้า จัดการคนคนนึงด้วยวิธีที่ไม่สามารถรับมือได้

ว่าอะไรนะ?

นี่ไม่ใช่กำลังทำให้เธอลำบากหรอ?

เธอจงใจไม่บอกว่าเฉิยหย่งไม่ได้ทำให้เธอลำบากเลยซักนิด

“ อืม น่าพอใจทีเดียว”

เสี่ยวเทียนที่อยู่ด้านข้างพยักหน้าและพูดเบา ๆ "คุณทำได้ดีมาก คู่ควรกับคำชม!"

เมื่อได้ยินเช่นนี้เฉินหย่งก็โกรธทันที

ลูกเขยที่ไม่ได้เรื่องคนนี้ ต้องมีวันหนึ่งที่ฉันจะต้องฆ่าเขา!

อย่างไรก็ตามตอนนี้ไม่ง่ายเลยที่เฉินเมิ่งเหยาจะได้รับเชิญให้กลับมา ต้องอดทนรอจนกว่าจะเซ็นสัญญาเรียบร้อย ค่อยพูดกันอีกที

เสี่ยวเทียนมองเขาด้วยสายตาที่เย็นชา และพาเฉินเมิ่งเหยาเขาไปในบริษัท

"มากเกินไปแล้ว อวดดีซะจริง!"

"ชายคนนี้คือสามีที่หนีทหารของเฉินเมิ่งเหยาไม่ใช่เหรอ? แค่คนที่ไม่ได้เรื่องนึกไม่ถึงว่าจะหยิ่งขนาดนี้!"

“ ไม่ใช่เฉินเมิ่งเหยาที่ขอให้เขาทำสิ่งนี้หรอ ถ้าเขามีความกล้าพอที่จะหนีทหารมั้ย?"

“ เขาคงยังไม่รู้ว่าภรรยาของเขาถูกผู้บริหารจาง ... ”

"อย่าพูด ถ้าถูกผู้บริหารจางได้ยินเข้าเราจบแน่!"

พนักงานกลุ่มหนึ่งชี้ไปข้างหลังพวกเขา

เฉินเมิ่งเหยาคนนี้เสแสร้งจริงๆ ทำไมเธอถึงมองไม่ออกล่ะ?

ตอนนี้ฉันได้เจอคนที่จะสนับสนุนฉันแล้วก็เปิดเผยมุมมองเชิงบวกของฉัน

มันช่างเสแสร้งจริงๆ!

พวกเขาไม่ได้พูดเสียงดัง แต่ทุกคำพูดเข้าหูของเฉินเมิ่งเหยา

เห็นได้ชัดว่าเธอไม่ได้ทำอะไรเลย ทำไมถึงใส่ร้ายป้ายสีเธอแบบนี้?

เมื่อฟังการเยาะเย้ยของคนพวกนั้น ดวงตาของเธอก็แดง

"สาวน้อย พวกเขากำลังพูดไร้สาระ"

เสี่ยวเทียนกระซิบ: "คนที่จะไม่ถูกอิจฉาก็คือคนที่ธรรมดา มีแค่คนที่อ่อนแอเท่านั้นที่จะนินทาอยู่ข้างหลัง"

"คุณลุง..."

เฉินเมิ่งเหยามองไปที่เสี่ยวเทียนรู้สึกได้ถึงแรงที่สูบฉีดเข้าไปในหัวใจของเธอ ทำให้เธอรู้สึกมีกำลังใจขึ้นมาอีกครั้ง

เฉินหย่งไม่เพียงแต่จัดสำนักงานใหม่ให้เธอเท่านั้น ยังหรูหรามาก และที่สำคัญที่สุดคือป้ายที่ประตูแขวนว่าห้องทำงานของผู้อำนวยการ

เธอมีสิทธิ์อะไรที่ได้รับการเลื่อนตำแหน่งก่อนที่จะเซ็นสัญญา ซึ่งนั่นทำให้พนักงานคนอื่น ๆ ไม่พอใจมากขึ้นไปอีก

เฉินเมิ่งเหยาต้องการปฏิเสธ แต่เสี่ยวเทียนผลักประตูเข้าไปทันที

สำนักงานนี้ดูธรรมดามากในสายตาของเขา ภรรยาของตัวเองนั่งอยู่ในห้องทำงานที่ธรรมดาเช่นนี้ ไม่เป็นธรรมกับเธอเลย

แล้วผู้อำนวยการล่ะ?

บริษัทเล็กๆอย่างฟู่ฮว๋า แม้ในฐานะประธาน แต่ภรรยาของเขาก็ยอมรับ

"พ่อ ตอนนี้คนทั้งบริษัทกำลังพูดถึงเรื่องเฉินเมิ่งเหยาและทุกคนก็ต่อต้านเธอด้วยใจจริง"

เฉินเหวินเชามองไปที่พ่อของเขาด้วยความนับถือและพูดว่า "ที่แท้ก็เคยอาบน้ำร้อนมาก่อน"

เฉินหย่งก็ดูพอใจเช่นกัน เฉินเมิ่งเหยาต้องการต่อสู้กับเขา แต่ยังต่างกันเกินไป

"โทรหาผู้บริหารจางและถามว่าเขาอยู่ที่ไหนแล้ว!"

เฉินเหวินเชาพยักหน้า เดินไปด้านข้างและโทรออก

เขาพูดทันที: "ผู้บริหารจางบอกว่า เขาผ่านสัญญาณไฟแดงมาแล้ว ใกล้ถึงบริษัทเร็ว ๆ นี้"

เฉินหย่งพยักหน้า: "ไปเถอะลุง พวกเราสองคนไปต้อนรับผู้บริหารจาง"