บทที่ 397 เกลี้ยกล่อม

“แต่สุดท้ายนางก็ตาย ส่วนข้ายังต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป” หยูหรานเอ๋อร์ยังคงพึมพำ “ข้าไม่รู้ว่าทำไมโชคชะตาจึงกำหนดเช่นนี้”

เฉียวเหลียนเหลียนเม้มริมฝีปากและพูดเสียงเบาว่า "นี่คือการกำหนดของโชคชะตาอย่างนั้นหรือ?"

ใครจะคิดว่าทุกอย่างที่เป็นของหยูหรานเอ๋อร์จะถูกหยูเหยียนเอ๋อร์แย่งไป

“สิ่งที่เป็นของเจ้าย่อมเป็นของเจ้า"...