บทที่ 3 นิ้วทองคำของเฉียวเหลียนเหลียน

คนรอบข้างต่างพากันตกใจ

พูดเป็นเล่น ตระกูลตู้ไล่เด็กทั้งห้าออกจากบ้าน ก็ไม่ใช่เพราะเด็กผู้หญิงสองคนพิการหรอกเหรอ กู้เฉิงยังดีที่หน้าตาดี แต่ถ้ามีอีกสี่คนที่เป็นภาระหล่ะก็...

ไม่มีใครกล้ารับเลี้ยง!

ทุกคนต่างพากันหาข้อแก้ตัวและหนีไป

คนเริ่มน้อยลงเรื่อยๆ เมื่อป้าจางเห็นว่าสถานการณ์เริ่มไม่ดี เขาก็หนีไปในที่สุด และท้ายที่สุดเหลือเพียงแม่และเด็กน้อยสามคนเท่านั้น

เฉียวเหลียนเหลียนเช็ดน้ำตามองไปที่กู้เชวี่ยอย่างไร้ความรู้สึกและไม่พูดอะไร เธอจับมือกู้โหลวและเดินไปข้างหน้า

กู้เชวี่ยตกใจและเดินตามอย่างช้าๆ ในใจคิดอะไรไม่มีใครรู้

กลับมาถึงบ้านร้าง เฉียวเหลียนเหลียนเปิดประตู และพาเด็กสองคนเข้าไปในบ้านด้วยใบหน้าเย็นชา

เธอตัดสินใจแล้วว่าจะเลี้ยงเด็กเหล่านี้ให้เติบโตเป็นผู้ใหฯ แต่เธอไม่อาจปล่อยให้เด็กเหล่านี้เติบโตเป็นคนเลือดเย็นและไร้ความปรานี

แต่การเลี้ยงแต่ละคนให้เติบโตเป็นผู้ใหญ่ที่ดีนั้นก็ยากลำบาก เพราะแต่ละคนก็ต้องได้รับการศึกษา

สิ่งเหล่านี้ไม่อาจรีบร้อนได้

เฉียวเหลียนเหลียนอุ้มกู้โหลวซึ่งมีความพิการทางขาขึ้นไปบนเตียงแล้วห่มผ้าให้เด็กทั้งสามคนเพื่อให้พวกเขาอบอุ่นก่อนจะถามว่า "กู้เฉิงอยู่ไหน?"

เพิ่งถามหาโจโฉ โจโฉก้มา ประตูบ้านถูกผลักเปิดออก และเด็กหนุ่มตัวสูง ท่าทางเคร่งขรึมก็เดินเข้ามา

เฉียวเหลียนเหลียนกำลังจะอ้าปากถาม แต่ก่อนที่เธอจะถาม กู้เชวี่ยก็ร้องถามพี่ชาย “พี่ พี่ไปไหนมา? ทำไมพี่ถึงทิ้งเราไป พี่ไม่ต้องการพวกเราแล้วเหรอ?”

ต่อให้เด็กผู้หญิงคนนี้จะฉลาดและตื่นตัวแค่ไหน สุดท้ายเธอก็ยังเป็นเด็ก

เหมือนกับวันนี้ที่เฉียวเหลียนเหลียนแกล้งทำเป็นร้องไห้และทำหน้าเฉยชาต่อกู้เชวี่ยเห็น กู้เชวี่ยดูใจคอไม่ดี

อย่างไรก็ตามกู้เฉิงยังคงเพิกเฉยต่อเธอ เขาเม้มปากและเดินเข้าไปหาเฉียวเหลียนเหลียนพร้อมกับพูดว่า “ไม่ใช่ว่าคิดจะทิ้งพวกเราอีกรอบเหรอ?”

เฉียวเหลียนเหลียนตกใจในตอนแรก จากนั้นเธอก็นึกถึงเหตุการณ์วันนี้

“แม้ว่าแม่จะทิ้งพวกเรา แต่พวกเราก็ไม่อาจแยกจากกันได้” กู้เฉิงพูดกับเธออย่างเย็นชา “ถ้าเป็นเช่นนั้น แม่ก็ออกไปจากบ้านหลังนี้เอง และอย่าคิดจะยกพวกเราทั้งหมดให้คนอื่นเลี้ยงดู”

เจ้าหนูวายร้ายลูกชายคนโตของเฉียวเหลียนเหลียนคนนี้ ถึงแม้โตไปจะโหดเหี้ยมและชั่วช้า เแต่ตอนนี้เขาไม่ได้ดูเหี้ยมโหดเลย

เฉียวเหลียนเหลียนมองลูกชายคนโตตั้งแต่หัวจรดเท้า และทันใดนั้นเธอก็ยิ้มออกมา “เด็กโง่ ลูกกำลังพูดอะไร ที่น้องตกหลุมไปเมื่อกี๊ ลูกไปตามคนมาช่วยใช่ไหม?”

กู้เฉิงสายตาแน่นิ่ง ไม่ได้ตอบอะไรกู้เหลียนเหลียน

เฉียวเหลียนเหลียนพูดต่อ “ลูกหาคนช่วยน้องๆไม่เจอ ลูกเลยไปช่วยน้องเองใช่ไหม? เดินทางไปกลับจากที่นั่นคงหนาวแย่ มาๆ ขึ้นมาบนเตียงจะได้อุ่นๆ”

เธอพากู้เฉิงมาใกลๆเตียง และกดเขาและกู้เชวี่ยลงบนเตียงพร้อมๆกัน

“วันนี้อากาศหนาวเมาก แม่จะต้มน้ำร้อนให้ลูกนะ”

เธอเอามือปัดผม แล้วหันหลังเดินออกไปพร้อมกับรอยยิ้ม

อันที่จริง เมื่อครู่นี้เฉียวเหลียนเหลียนทำเป็นหลับหูหลับตาพูด เธอไม่สนใจว่ากู้เฉิงอยากช่วยน้องไหม? เธอเพียงแค่ใช้จิตวิทยาลองใจดู

วายร้ายคนโตตอนเด็กๆเป็นอย่างไร เฉียวเหลียนเหลียนไม่รู้มาก่อน เดิมทีนั้นตระกูลกู้อยากเก็บแค่กู้เฉิงไว้ แต่กู้เฉิงยืนยันที่จะอยู่กับน้องๆ ฉะนั้นจิตใจของเขาไม่ได้เหี้ยมโหดตั้งแต่แรก

แม้ว่าเมื่อครู่กู้เฉิงจะไม่ได้ตอบว่าเขาไปหาคนมาช่วยน้องหรือไม่ แต่เขาไม่ได้ปฏิเสธ ซึ่งพิสูจน์ให้เห็นว่าอยู่ในการคาดเดาของเฉียวเหลียนเหลียน

วายร้ายเหล่านี้กลับกลายเป็นคนดีได้!

เธอถอนหายใจอย่างโล่งอก และถือกาน้ำเดินหาน้ำสะอาดในลานบ้าน แต่พบว่าที่นี่ไม่มีแม้แต่น้ำ

หนาวขนาดนี้จะหาน้ำมาจากไหน?

เฉียวเหลียนเหลียนคิดถึงแก้วน้ำร้อนของเธอทันที

ชั่วพริบตา น้ำร้อนผุดๆหนึ่งแก้วก็ปรากฏขึ้นบนฝ่ามือของเธอ

ถ้วยน้ำร้อนนี้เป็นถ้วยเดียวกัน อุณหภูมิเท่าเดิมกับแก้วที่ปรากฏในวันนี้ เฉียวเหลียนเหลียนตกใจ จากนั้นซ่อนตัวที่หลังประตูเพื่อไม่ให้ใครมองเห็น

นี่มัน... อะไรกันเนี่ย?

เฉียวเหลียนเหลียนมีความคิดล่องลอยอยู่ครู่หนึ่ง และจู่ๆความคิดหนึ่งก็ผุดออกมา

เพื่อทดสอบสิ่งที่เธอจินตนาการไว้ เธอจึงจงใจที่จะ "เก็บแก้วใบนี้ไว้" และเพียงครู่หนึ่งแก้วใบนั้นก็หายไป

เป็นแก้วในห้องทดลองของเธอจริงๆด้วย

แต่ทำไมแก้วในห้องทดลองถึงมาอยู่ในมือเธอตอนนี้ได้?

เฉียวเหลียนเหลียนจินตนาการถึงขนมปังในห้องทดลอง และในชั่วพริบตาขนมปังชิ้นหนึ่งพร้อมบรรจุภัณฑ์ก็ปรากฏขึ้นในมือของเธอ

เป็นสิ่งของที่อยู่ในห้องทดลองจริงๆ!

เฉียวเหลียนเหลียนตื่นเต้นมาก เธอจำนิยายเหล่านั้นได้ และจินตนาการต่ออย่างรวดเร็ว "ฉันอยากเข้าไป ฉันอยากเข้าไปในห้องทดลอง"

วินาทีถัดมา เธอรู้สึกเหมือนโลกกำลังหมุนวน กาต้มน้ำในมือของเธอตกลงพื้น และร่างกายของเธออัมพาตชั่วคราว

เฉียวเหลียนเหลียนเริ่มจินตนาการช้าลง

เธอหยิบขนมปังบนพื้นด้วยความกลัว และเธอไม่รู้ว่าเธอมีคุณสมบัติที่จะเข้าไปในห้องทดลองได้หรือไม่ หรือเธอเข้าไปไม่ได้เลย แต่ก็ดีแล้วที่เธอเอาของออกจากห้องทดลองได้
รู้ไหม? ที่นั่นเป็นฐานวิจัยลับของเธอ ไม่ต้องพูดถึงสิ่งที่อยู่ที่นั่น ยังมีสิ่งที่ประทังชีวิตอีกมากมาย

ถ้าไม่ใช่เพราะ...เธอประมาทที่ถูกใครบางคนหลอก เธอคงไม่มาอยู่ที่นี่

เมื่อคิดถึงอดีต แววตาของเฉียวเหลียนเหลียนก็เริ่มเย็นลงเล็กน้อย ร่างกายเธอเริ่มหนาวเย็น

เธอทำงานหนักมาหลายปี และช่วยเหลือตระกูลเฉียวนับครั้งไม่ถ้วนจนเธอกลายเป็นหัวหน้าครอบครัว พักได้ไม่ทันไรเธอก็เสียชีวิตลงอย่างคาดไม่ถึง ไม่รู้ว่าคนในครอบครัวของเธอกำลังจะหัวเราะเยาะอยู่หรือเปล่า

ทันใดนั้น ในบ้านร้างมีการเคลื่อนไหวเล็กน้อย เฉียวเหลียนเหลียนได้ยินเสียงนั้นพอดี

เธอหันกลับมาอย่างรวดเร็ว เธอเห็นกู้เชวี่ยถือผ้าผืนหนึ่งซ่อนอยู่หลังประตู

“ลูกมาทำอะไร?” เฉียวเหลียนเหลียนวางขนมปังไว้แล้วเดินไปหากู้เชวี่ย

“เปล่า หนูไม่ได้ทำอะไรเลย” กู้เชวี่ยรู้สึกหงุดหงิดมาก สีหน้าเธอเต็มไปด้วยความไม่สบายใจ เดิมทีเธอต้องการยัดผ้าเข้าไปที่มุมห้อง แต่ผ้าดันหลุดออกมาด้วยความอับอาย

เฉียวเหลียนเหลียนหยิบขึ้นมาดูซ้ำแล้วซ้ำเล่า นี่ไม่ใช่กางเกงที่กู้เกอสวมอยู่หรอกเหรอ ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้?

เธอขมวดคิ้ว และเข้าไปในห้องด้านหลัง เธอเห็นกู้เฉิงสวมกางเกงให้กู้เกออย่างเงอะๆงะๆ

ทันทีที่พวกเขาเห็นเธอ พวกเขาก็ตัวแข็งทื่อ แต่กู้เฉิงยังคงแสดงออกเหมือนเช่นเดิม หากแต่เขากำมือแน่นราวกับว่าเขาพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะอดทนกับบางสิ่งอยู่

“ เกอเอ๋อร์ไม่ได้ตั้งใจทำให้กางเกงเปียก” กู้เกอร้องไห้ออกมาทันที

กู้จงและกู้โหลวที่ยืนอยู่ข้างๆสั่นไปทั้งตัว แต่พวกเขายังคงปกป้องกู้เกอไม่ว่ากู้เกอจะตั้งใจหรือไม่ก็ตาม

ปลายจมูกของเฉียวเหลียนเหลียนมีกลิ่นเปรี้ยวเล็กน้อย

เฉียวเหลียนเหลียนคนเดิมเป็นคนนอกรีตและหัวรุนแรง แม้จะเป็นเรื่องเล็กๆ เธอก็ทุบตีลูกอย่างไร้เหตุผล เช่น กู้เกอฉี่รดกางเกงในครั้งนี้ กูเกออาจจะช้ำไปทั้งตัวก็เป็นได้

ไม่น่าแปลกใจที่เด็กเหล่านี้จะตกใจกลัว

เฉียวเหลียนเหลียนถอนหายใจ ก้าวไปข้างหน้าและผลักกู้เฉิงออกไป เธอนำกางเกงมาสวมให้กู้เกอ

“ร้องไห้ทำไม? กางเกงเปียกเราซักใหม่ได้” เธอพูดเบาๆ

กู้เกอค่อยๆหยุดร้องไห้ เธอเป็นเด็กที่มีมารยาทและมีเหตุผล ที่เธอร้องไห้บ่อย เพราะเธอกลัวจะโดนทุบตี

มาวันนี้ เธอไม่ได้ถูกตี แต่กลับได้รับคำพูดที่นุ่มนวลของแม่เลี้ยง กู้เกอเงยหน้าขึ้นด้วยความสับสน และจ้องมองที่เฉียวเหลียนเหลียนราวกับคนแปลกหน้า

เฉียวเหลียนเหลียนเม้มริมฝีปากและค่อยๆยิ้ม จากนั้นลูบศีรษะกู้เกอเบาๆ