บทที่ 5 แกะขาวแกะดำ
by ม่อหยูจือ
07:43,Jul 14,2022
เฉียวเหลียนเหลียนและลูกชายพากับแบกแกะกลับบ้าน และฆ่าแกะ
โดยทั่วไปแล้ว หญิงชาวไร่ชาวสวนจะไม่กล้าฆ่าแกะ สำหรับสัตว์ที่ใหญ่กว่านั้น พวกเขาต้องหาคนที่ชำนาญฆ่าพวกมัน
แต่เฉียวเหลียนเหลียนไม่กลัว เมื่อชาติก่อนเธออยู่ในตระกูลเฉียว เธอศึกษาสรีระร่างกายมาเป็นเวลากว่า 20 ปี และรู้เรื่องหมู วัว ควาย และแกะมากมาย แม้ว่าเธอจะไม่ชำนาญเท่าคนขาย แต่การถลกหนัง เจาะเลือดไม่ใช่ปัญหาสำหรับเธอ
เด็กๆต่างพากันเฝ้ารอแม่เลี้ยงของพวกเขาถลกหนังแกะ ตัดแขนขา สับส่วนอื่นๆเป็นชิ้นเล็กๆแล้วนำมาเรียงซ้อนกัน
น่าตื่นเต้น และน่าเหลือเชื่อสมกับที่รอคอย
“แม่ครับ เรากินเนื้อแกะได้ใช่ไหม?...” กู้โหลวเด็กชายผู้พิการขาถามอย่างกระตือรือร้น
เขาผอมที่สุดและละโมภมากที่สุดในหมู่เด็กๆ ดังนั้นเขาจึงกล้าถามแม่เลี้ยงในเวลานี้
“ถ้าไม่กินเนื้อจะกินอะไรเล่า?” เฉียวเหลียนเหลียนยิ้มอย่างร่าเริง “พวกลูกยืนมองกันอยู่ทำไม จะให้แม่เหนื่อยตายรึไงกัน? เชวี่ยเอ๋อร์ไปต้มน้ำเตรียมต้มแกะ พี่ใหญ่เอาขาแกะทั้งสี่ข้างไปตากลมไว้"
เมื่อทำความสะอาดชิ้นส่วนแกะเสร็จ เธอก็เทแกะลงไปในหม้อ
บ้านร้างทรุดโทรมเกินไป เฉียวเหลียนเหลียนคนก่อนไม่มีฝีมือในการทำอาหาร ไม่มีเครื่องปรุงอะไรในบ้านเลย เนื้อแกะถ้าปรุงไม่ดี รสชาติจะแย่
เฉียวเหลียนเหลียนทำได้เพียงออกไปยืนอยู่ข้างนอก บังเอิญเจอป้าใจดี เธอก็ใช้ความใจกล้าของเธอขอความช่วยเหลือ "ป้าหลิว"
“อ๊าย ครอบครัวเหล่าซานนี่เอง” ป้าหลิวหยิบต้นหอมสองต้นให้เฉียวเหลียนเหลียนด้วยความประหลาดใจ
ในช่วง 6 เดือนที่ผ่านมา ในหมู่บ้านเฉียวเหลียนเหลียนมีชื่อเสียงที่แย่มากจากการทารุณกรรมเด็กหลายคน และหลายคนไม่เต็มใจที่จะพูดกับเธอ
แต่ป้าหลิวเป็นคนอ่อนโยน และคิดว่าเฉียวเหลียนเหลียนอายุยังน้อย ไม่ใช่เรื่องง่ายที่เธอจะเลี้ยงลูกเพียงคนเดียวตามลำพัง นอกจากนี้ ทั้งสองครอบครัวยังอาศัยอยู่ติดกัน ดังนั้นป้าหลิวจึงไม่ต้องการมีความสัมพันธ์ที่ไม่ดีกับเฉียวเหลียนเหลียน ป้าหลิวจึงถามเฉียวเหลียนเหลียนอย่างสุภาพว่า "มีอะไรเหรอ?"
“เป็นอย่างงี้ค่ะป้าหลิว คือฉันได้แกะมาตัวนึง เลยอยากต้มเนื้อแกะให้เด็กๆกิน แต่ที่บ้านไม่มีเครื่องปรุงเลย และมันสายเกินไปที่จะซื้อเครื่องปรุงตอนนี้ ฉันขอยืมเครื่องปรุงป้าหน่อยได้ไหม?” เฉียวเหลียนเหลียนอายเล็กน้อย
เคยเห็นแต่คนยืมเงิน ยืมรถ แต่ไม่เคยเห็นคนมายืมเครื่องปรุง
โชคดีที่ป้าหลิวแค่สะดุ้งและหยักหน้า "ตกลง ฉันจะไปเอามาให้"
เฉียวเหลียนเหลียนยืนอยู่ที่ประตูครู่หนึ่ง ป้าหลิวก็ไปเตรียมเครื่องปรุงเล็กๆน้อยๆให้ “นี่คือโป๊ยกั๊ก อบเชย ไป๋จื่อและพริกไทย แค่นี้เนื้อแกะตุ๋นก็อร่อยแล้ว”
ในที่สุด แม้แต่ต้นหอมในมือของเธอก็ถูกแบ่งออกเป็นสองส่วน
เฉียวเหลียนเหลียนขอบคุณป้าหลิว พร้อมกับโบกมือลาแล้วกลับบ้าน
หลังจากปิดประตู หัวหน้าลุงหลิวซึ่งเป็นหัวหน้าครอบครัวก็ถามป้าหลิวว่า “มีอะไรเหรอ? หญิงข้างบ้านทุบตีลูกอีกแล้วหรือไง?”
“เปล่า เธอต้มซุปแกะให้ลูกๆกิน ที่บ้านเธอไม่มีเครื่องปรุงเลยมายืมเครื่องปรุงบ้านเรานิดหน่อย” ป้าหลิวหัวเราะ “ยากนักที่เธอคิดจะทำอาหารให้ลูกๆกิน เธอแข็งแกร่งกว่าแต่ก่อนมาก”
ลุงหลิวไม่ได้โกรธอะไรมากมาย “ผมคิดว่าเธอคงกินเนื้อคนเดียว แล้วเอากระดูกให้เด็กๆกิน”
ป้าหลิวยิ้มและตีลุงหลิวเบาๆ แต่เธอไม่ปฏิเสธใดๆ ทั้งสองกลับเข้าไปในบ้าน
ที่หน้าบ้าน เฉียวเหลียนเหลียนถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่า
หูเธอดี และฟังสองลุงป้าจนจบแล้ว เธออดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ เฉียวเหลียนเหลียนในอดีตช่างไร้เหตุผลเสียจริง
กลิ่นเนื้อแกะหอมโชยแตะจมูก เฉียวเหลียนเหลียนรีบดึงความคิดกลับมา และใส่เครื่องปรุงทั้งหมดลงในหม้อ
เธอจินตนาการถึงไวน์ และนำไวน์จากห้องทดลองมาปรุงซุป แม้ว่าจะเป็นไวน์ต่างประเทศ ไม่ใช่ไวน์สำหรับทำอาหาร แต่เธอก็เทลงในหม้อสองหยด ไวน์ทำให้กลิ่นสาปของเนื้อแกะก็หายไป
เมื่อน้ำเดือดอีกรอบ เฉียวเหลียนเหลียนก็ปิดฝาหม้อ และให้กู้เชวี่ยนำฟืนออกสองชิ้นเพื่อเบาไฟลง
กู้เชวี่ยไม่ได้พูดอะไร แต่เธอทำทุกอย่าง
ตอนนี้เธอไม่มีเวลาที่จะกลัวและไม่ชอบแม่เลี้ยงคนนี้อีกต่อไปแล้ว ใจของหนูน้อยอยู่ที่หม้อต้มซุปแกะอันหอมกรุ่น แม้จะไม่รู้ว่ากินได้มากแค่ไหน? แต่เนื้อที่หอมนุ่ม ได้กัดเพียงคำเดียวก็คุ้ม!
เฉียวเหลียนเหลียนมองตรงไปที่กู้เชวี่ยและรู้ว่าเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆกำลังคิดอะไรอยู่
เธอไม่ได้ขัดจังหวะกู้เชวี่ย เพียงแค่มองกู้เชวี่ยแล้วเดินออกจากห้องครัว พอดีกับมีเสียงเคาะประตูบ้านดังขึ้น
ในเวลาเดียวกัน เสียงคร่ำครวญของหญิงวัยกลางคนก็ดังขึ้น “ไอ้สารเลว ขโมยแกะของเรา แกะตัวนั้นเป็นแกะของเรา”
คิ้วของเฉียวเหลียนเหลียนเลิกขึ้นทันที
เธอเพิ่งกลับมาพร้อมกับแกะ และในชั่วพริบตามีคนบอกว่าแกะถูกขโมยไป แค่นี้ก็รู้แล้วว่าหมายถึงอะไร
อย่างไรก็ตาม มันจะยากสักหน่อยที่จะหาผลประโยชน์จากเธอ
เฉียวเหลียนเหลียนหันไปมอง เขาเดินเข้าไปในบ้านหลังใหญ่ในสามหรือสองก้าว ชี้ไปที่กลิ่นของเนื้อแกะที่หอมตลบอบอวลในครัว และยั่วยวนชวนให้กู้เกออยากกิน
"แกะของฉัน ใครกันกล้าฆ่าและขโมยแกะของฉันไป"
เสียงเรียกร้องจากข้างนอกยังคงดังอย่างต่อเนื่อง แต่ประตูที่ทรุดโทรมของบ้านหลังเก่าไม่สามารถทนต่อความรุนแรงดังกล่าวได้อีกต่อไป "แก๊ก" ประตูถูกเปิดออก ป้าจางและลูกชายคนที่สองเดินโซเซไปที่ลานบ้าน
ชาวบ้านในหมู่บ้านตระกูลตู้ตามมาเป็นโขยงมาเฝ้าดูความครึกครื้น
ทันทีที่ป้าจางเข้ามา เธอเห็นขาทั้งสี่ห้อยอยู่บนคานที่แขวนอยู่ และได้กลิ่นเนื้อแกะจากครัว เธออดกลืนน้ำลายไม่ได้ ขณะเดียวกันเธอก็แอบดีใจที่ได้มาที่นี่ ด้วยวิธีการอันชาญฉลาดนี้ไม่เพียงแต่ได้เนื้อแกะมา แถมยังทำให้แม่หม้ายผู้นี้อับอายขายหน้า
“แกะของฉัน ฉันไม่ได้คิดว่าแกจะขโมยมัน” ป้าจางร้องไห้อย่างหนัก “ฉันวางกับดักไว้ในตอนเช้าตรู่ มีแกะหลุดเข้าไปในกรงตัวนึง ตอนนั้นฉันไปคนเดียวแรงก็น้อยเลยลงมาเรียกลูกทั้งสอง พอกลับมาดูแกะก็หายไปในพริบตา นั่นมันแกะของฉัน ครอบครัวกู้เหล่าซาน ขโมยแกะฉันไป ไม่น่าแปลกใจเลยที่ตระกูลกู้ไล่แกออกจากบ้าน ยายแม่หม้ายขี้ขโมย”
คำพูดเหล่านี้ไม่เพียงแต่ใส่ร้ายเฉียวเหลียนเหลียนเท่านั้น แต่ยังพูดถึงว่าเธอถูกตระกูลกู้ไล่ออกจากบ้านเพราะเธอมีนิสัยขี้ขโมย
ประกอบกับพฤติกรรมก่อนหน้านี้ของเฉียวเหลียนเหลียนที่มีต่อเด็กๆ ชาวบ้านจำนวนมากต่างกระซิบกระซาบ ไม่มีอะไรมากไปกว่าการตำหนิเฉียวเหลียนเหลียนที่ไร้ยางอาย
เฉียวเหลียนเหลียนฟังอย่างไม่ตื่นตระหนก เธอเดินไปที่ลานบ้านอย่างสงบแล้วพูดเบาๆว่า “ไร้สาระ แกะของป้าอาจหนีไปแล้ว ไม่มีก็คงจะหนีไปแล้ว จะมาโทษฉันได้อย่างไร อะไรจะบังเอิญขนาดนั้น?”
“ฉันได้ยินว่าแกได้แกะมาหนึ่งตัว แกตั้งใจขโมยใช่ไหม?” ป้าจางตบต้นขาแล้วตะโกนราวกับจะประกาศให้คนอื่นรู้ไปถึงสิบไมล์ “หัวขโมย สารเลว”
“ป้าจาง ป้านี่พูดเกินไปแล้ว” เฉียวเหลียนเหลียนก้มหน้าลง “ถ้าแกะที่ฉันหยิบขึ้นมาเป็นขอป้า ทุกคนที่ล่าเหยื่อมากินจะรู้ได้ไงว่าเหยื่อที่ล่าเป็นของคนอื่น”
“แกกกก...” ป้าจางสำลักคำพูดแทบกลืนน้ำลายไม่ทัน และชายชราคนหนึ่งก็พูดว่า “ฉันจำแกะตัวนั้นได้ มันตัวใหญ่และอ้วนมาก”
เฉียวหันสายตาไปที่ขาของลูกแกะที่ห้อยอยู่ใต้คาน และฟังคำใส่ร้ายป้ายสี แน่นอนว่าแกะตัวนั้นอ้วน พวกเขาดูได้จากขา
ในเวลานี้ กู้เกอก็เดินโซเซออกจากห้องด้านหลัง และเธอก็พูดอย่างไร้เดียงสาว่า "สีขาว ลูกแกะสีขาว อ้วน ต้นขาอ้วน"
“ใช่ แกะในบ้านของฉันเป็นสีขาวและอ้วน และเขาใหญ่มาก ไม่ใช่ว่าเธอฆ่าแกะของเราไปแล้วเหรอ” ป้าจางหัวหมอและพูดเสียงดังว่า “รีบเอาแกะของเราคืนมาเร็ว"
โดยทั่วไปแล้ว หญิงชาวไร่ชาวสวนจะไม่กล้าฆ่าแกะ สำหรับสัตว์ที่ใหญ่กว่านั้น พวกเขาต้องหาคนที่ชำนาญฆ่าพวกมัน
แต่เฉียวเหลียนเหลียนไม่กลัว เมื่อชาติก่อนเธออยู่ในตระกูลเฉียว เธอศึกษาสรีระร่างกายมาเป็นเวลากว่า 20 ปี และรู้เรื่องหมู วัว ควาย และแกะมากมาย แม้ว่าเธอจะไม่ชำนาญเท่าคนขาย แต่การถลกหนัง เจาะเลือดไม่ใช่ปัญหาสำหรับเธอ
เด็กๆต่างพากันเฝ้ารอแม่เลี้ยงของพวกเขาถลกหนังแกะ ตัดแขนขา สับส่วนอื่นๆเป็นชิ้นเล็กๆแล้วนำมาเรียงซ้อนกัน
น่าตื่นเต้น และน่าเหลือเชื่อสมกับที่รอคอย
“แม่ครับ เรากินเนื้อแกะได้ใช่ไหม?...” กู้โหลวเด็กชายผู้พิการขาถามอย่างกระตือรือร้น
เขาผอมที่สุดและละโมภมากที่สุดในหมู่เด็กๆ ดังนั้นเขาจึงกล้าถามแม่เลี้ยงในเวลานี้
“ถ้าไม่กินเนื้อจะกินอะไรเล่า?” เฉียวเหลียนเหลียนยิ้มอย่างร่าเริง “พวกลูกยืนมองกันอยู่ทำไม จะให้แม่เหนื่อยตายรึไงกัน? เชวี่ยเอ๋อร์ไปต้มน้ำเตรียมต้มแกะ พี่ใหญ่เอาขาแกะทั้งสี่ข้างไปตากลมไว้"
เมื่อทำความสะอาดชิ้นส่วนแกะเสร็จ เธอก็เทแกะลงไปในหม้อ
บ้านร้างทรุดโทรมเกินไป เฉียวเหลียนเหลียนคนก่อนไม่มีฝีมือในการทำอาหาร ไม่มีเครื่องปรุงอะไรในบ้านเลย เนื้อแกะถ้าปรุงไม่ดี รสชาติจะแย่
เฉียวเหลียนเหลียนทำได้เพียงออกไปยืนอยู่ข้างนอก บังเอิญเจอป้าใจดี เธอก็ใช้ความใจกล้าของเธอขอความช่วยเหลือ "ป้าหลิว"
“อ๊าย ครอบครัวเหล่าซานนี่เอง” ป้าหลิวหยิบต้นหอมสองต้นให้เฉียวเหลียนเหลียนด้วยความประหลาดใจ
ในช่วง 6 เดือนที่ผ่านมา ในหมู่บ้านเฉียวเหลียนเหลียนมีชื่อเสียงที่แย่มากจากการทารุณกรรมเด็กหลายคน และหลายคนไม่เต็มใจที่จะพูดกับเธอ
แต่ป้าหลิวเป็นคนอ่อนโยน และคิดว่าเฉียวเหลียนเหลียนอายุยังน้อย ไม่ใช่เรื่องง่ายที่เธอจะเลี้ยงลูกเพียงคนเดียวตามลำพัง นอกจากนี้ ทั้งสองครอบครัวยังอาศัยอยู่ติดกัน ดังนั้นป้าหลิวจึงไม่ต้องการมีความสัมพันธ์ที่ไม่ดีกับเฉียวเหลียนเหลียน ป้าหลิวจึงถามเฉียวเหลียนเหลียนอย่างสุภาพว่า "มีอะไรเหรอ?"
“เป็นอย่างงี้ค่ะป้าหลิว คือฉันได้แกะมาตัวนึง เลยอยากต้มเนื้อแกะให้เด็กๆกิน แต่ที่บ้านไม่มีเครื่องปรุงเลย และมันสายเกินไปที่จะซื้อเครื่องปรุงตอนนี้ ฉันขอยืมเครื่องปรุงป้าหน่อยได้ไหม?” เฉียวเหลียนเหลียนอายเล็กน้อย
เคยเห็นแต่คนยืมเงิน ยืมรถ แต่ไม่เคยเห็นคนมายืมเครื่องปรุง
โชคดีที่ป้าหลิวแค่สะดุ้งและหยักหน้า "ตกลง ฉันจะไปเอามาให้"
เฉียวเหลียนเหลียนยืนอยู่ที่ประตูครู่หนึ่ง ป้าหลิวก็ไปเตรียมเครื่องปรุงเล็กๆน้อยๆให้ “นี่คือโป๊ยกั๊ก อบเชย ไป๋จื่อและพริกไทย แค่นี้เนื้อแกะตุ๋นก็อร่อยแล้ว”
ในที่สุด แม้แต่ต้นหอมในมือของเธอก็ถูกแบ่งออกเป็นสองส่วน
เฉียวเหลียนเหลียนขอบคุณป้าหลิว พร้อมกับโบกมือลาแล้วกลับบ้าน
หลังจากปิดประตู หัวหน้าลุงหลิวซึ่งเป็นหัวหน้าครอบครัวก็ถามป้าหลิวว่า “มีอะไรเหรอ? หญิงข้างบ้านทุบตีลูกอีกแล้วหรือไง?”
“เปล่า เธอต้มซุปแกะให้ลูกๆกิน ที่บ้านเธอไม่มีเครื่องปรุงเลยมายืมเครื่องปรุงบ้านเรานิดหน่อย” ป้าหลิวหัวเราะ “ยากนักที่เธอคิดจะทำอาหารให้ลูกๆกิน เธอแข็งแกร่งกว่าแต่ก่อนมาก”
ลุงหลิวไม่ได้โกรธอะไรมากมาย “ผมคิดว่าเธอคงกินเนื้อคนเดียว แล้วเอากระดูกให้เด็กๆกิน”
ป้าหลิวยิ้มและตีลุงหลิวเบาๆ แต่เธอไม่ปฏิเสธใดๆ ทั้งสองกลับเข้าไปในบ้าน
ที่หน้าบ้าน เฉียวเหลียนเหลียนถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่า
หูเธอดี และฟังสองลุงป้าจนจบแล้ว เธออดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ เฉียวเหลียนเหลียนในอดีตช่างไร้เหตุผลเสียจริง
กลิ่นเนื้อแกะหอมโชยแตะจมูก เฉียวเหลียนเหลียนรีบดึงความคิดกลับมา และใส่เครื่องปรุงทั้งหมดลงในหม้อ
เธอจินตนาการถึงไวน์ และนำไวน์จากห้องทดลองมาปรุงซุป แม้ว่าจะเป็นไวน์ต่างประเทศ ไม่ใช่ไวน์สำหรับทำอาหาร แต่เธอก็เทลงในหม้อสองหยด ไวน์ทำให้กลิ่นสาปของเนื้อแกะก็หายไป
เมื่อน้ำเดือดอีกรอบ เฉียวเหลียนเหลียนก็ปิดฝาหม้อ และให้กู้เชวี่ยนำฟืนออกสองชิ้นเพื่อเบาไฟลง
กู้เชวี่ยไม่ได้พูดอะไร แต่เธอทำทุกอย่าง
ตอนนี้เธอไม่มีเวลาที่จะกลัวและไม่ชอบแม่เลี้ยงคนนี้อีกต่อไปแล้ว ใจของหนูน้อยอยู่ที่หม้อต้มซุปแกะอันหอมกรุ่น แม้จะไม่รู้ว่ากินได้มากแค่ไหน? แต่เนื้อที่หอมนุ่ม ได้กัดเพียงคำเดียวก็คุ้ม!
เฉียวเหลียนเหลียนมองตรงไปที่กู้เชวี่ยและรู้ว่าเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆกำลังคิดอะไรอยู่
เธอไม่ได้ขัดจังหวะกู้เชวี่ย เพียงแค่มองกู้เชวี่ยแล้วเดินออกจากห้องครัว พอดีกับมีเสียงเคาะประตูบ้านดังขึ้น
ในเวลาเดียวกัน เสียงคร่ำครวญของหญิงวัยกลางคนก็ดังขึ้น “ไอ้สารเลว ขโมยแกะของเรา แกะตัวนั้นเป็นแกะของเรา”
คิ้วของเฉียวเหลียนเหลียนเลิกขึ้นทันที
เธอเพิ่งกลับมาพร้อมกับแกะ และในชั่วพริบตามีคนบอกว่าแกะถูกขโมยไป แค่นี้ก็รู้แล้วว่าหมายถึงอะไร
อย่างไรก็ตาม มันจะยากสักหน่อยที่จะหาผลประโยชน์จากเธอ
เฉียวเหลียนเหลียนหันไปมอง เขาเดินเข้าไปในบ้านหลังใหญ่ในสามหรือสองก้าว ชี้ไปที่กลิ่นของเนื้อแกะที่หอมตลบอบอวลในครัว และยั่วยวนชวนให้กู้เกออยากกิน
"แกะของฉัน ใครกันกล้าฆ่าและขโมยแกะของฉันไป"
เสียงเรียกร้องจากข้างนอกยังคงดังอย่างต่อเนื่อง แต่ประตูที่ทรุดโทรมของบ้านหลังเก่าไม่สามารถทนต่อความรุนแรงดังกล่าวได้อีกต่อไป "แก๊ก" ประตูถูกเปิดออก ป้าจางและลูกชายคนที่สองเดินโซเซไปที่ลานบ้าน
ชาวบ้านในหมู่บ้านตระกูลตู้ตามมาเป็นโขยงมาเฝ้าดูความครึกครื้น
ทันทีที่ป้าจางเข้ามา เธอเห็นขาทั้งสี่ห้อยอยู่บนคานที่แขวนอยู่ และได้กลิ่นเนื้อแกะจากครัว เธออดกลืนน้ำลายไม่ได้ ขณะเดียวกันเธอก็แอบดีใจที่ได้มาที่นี่ ด้วยวิธีการอันชาญฉลาดนี้ไม่เพียงแต่ได้เนื้อแกะมา แถมยังทำให้แม่หม้ายผู้นี้อับอายขายหน้า
“แกะของฉัน ฉันไม่ได้คิดว่าแกจะขโมยมัน” ป้าจางร้องไห้อย่างหนัก “ฉันวางกับดักไว้ในตอนเช้าตรู่ มีแกะหลุดเข้าไปในกรงตัวนึง ตอนนั้นฉันไปคนเดียวแรงก็น้อยเลยลงมาเรียกลูกทั้งสอง พอกลับมาดูแกะก็หายไปในพริบตา นั่นมันแกะของฉัน ครอบครัวกู้เหล่าซาน ขโมยแกะฉันไป ไม่น่าแปลกใจเลยที่ตระกูลกู้ไล่แกออกจากบ้าน ยายแม่หม้ายขี้ขโมย”
คำพูดเหล่านี้ไม่เพียงแต่ใส่ร้ายเฉียวเหลียนเหลียนเท่านั้น แต่ยังพูดถึงว่าเธอถูกตระกูลกู้ไล่ออกจากบ้านเพราะเธอมีนิสัยขี้ขโมย
ประกอบกับพฤติกรรมก่อนหน้านี้ของเฉียวเหลียนเหลียนที่มีต่อเด็กๆ ชาวบ้านจำนวนมากต่างกระซิบกระซาบ ไม่มีอะไรมากไปกว่าการตำหนิเฉียวเหลียนเหลียนที่ไร้ยางอาย
เฉียวเหลียนเหลียนฟังอย่างไม่ตื่นตระหนก เธอเดินไปที่ลานบ้านอย่างสงบแล้วพูดเบาๆว่า “ไร้สาระ แกะของป้าอาจหนีไปแล้ว ไม่มีก็คงจะหนีไปแล้ว จะมาโทษฉันได้อย่างไร อะไรจะบังเอิญขนาดนั้น?”
“ฉันได้ยินว่าแกได้แกะมาหนึ่งตัว แกตั้งใจขโมยใช่ไหม?” ป้าจางตบต้นขาแล้วตะโกนราวกับจะประกาศให้คนอื่นรู้ไปถึงสิบไมล์ “หัวขโมย สารเลว”
“ป้าจาง ป้านี่พูดเกินไปแล้ว” เฉียวเหลียนเหลียนก้มหน้าลง “ถ้าแกะที่ฉันหยิบขึ้นมาเป็นขอป้า ทุกคนที่ล่าเหยื่อมากินจะรู้ได้ไงว่าเหยื่อที่ล่าเป็นของคนอื่น”
“แกกกก...” ป้าจางสำลักคำพูดแทบกลืนน้ำลายไม่ทัน และชายชราคนหนึ่งก็พูดว่า “ฉันจำแกะตัวนั้นได้ มันตัวใหญ่และอ้วนมาก”
เฉียวหันสายตาไปที่ขาของลูกแกะที่ห้อยอยู่ใต้คาน และฟังคำใส่ร้ายป้ายสี แน่นอนว่าแกะตัวนั้นอ้วน พวกเขาดูได้จากขา
ในเวลานี้ กู้เกอก็เดินโซเซออกจากห้องด้านหลัง และเธอก็พูดอย่างไร้เดียงสาว่า "สีขาว ลูกแกะสีขาว อ้วน ต้นขาอ้วน"
“ใช่ แกะในบ้านของฉันเป็นสีขาวและอ้วน และเขาใหญ่มาก ไม่ใช่ว่าเธอฆ่าแกะของเราไปแล้วเหรอ” ป้าจางหัวหมอและพูดเสียงดังว่า “รีบเอาแกะของเราคืนมาเร็ว"
HELLOTOOL SDN BHD © 2020 www.webreadapp.com All rights reserved
