บทที่ 2 ทักษะการแสดงของเฉียวเหลียนเหลียน

เฉียวเหลียนเหลียนตามเสียงนั้นไป และบังเอิญเห็นหลุมขนาดใหญ่ หลุมนี้น่าจะขุดโดยสัตว์ใหญ่ และเสียงร้องขอความช่วยเหลือของเด็กๆก็มาจากหลุมนั้น

เธอค่อยๆชะโงกศรีษะดูในหลุมอย่างระมัดระวัง เธอเห็นเด็กผู้ชายและเด็กผู้หญิงกำลังร้องขอความช่วยเหลืออยู่ในหลุมนั้น

เด็กผู้ชายอายุประมาณ 5-6 ขวบ และขาข้างหนึ่งเดินไม่สะดวกเท่าไหร่ เขาจึงไม่สามารถปีนออกจากหลุมได้

เด็กผู้หญิงอายุราวแปดขวบหน้าตาสวย รูปร่างผอมบาง ดวงตาเหมือนหมาป่าที่มองไปรอบๆอย่างระแวดระวัง

เมื่อพวกเขาเห็นเฉียวเหลียนเหลียน เด็กทั้งสองก็หุบปากพร้อมกัน สีหน้าของพวกเขาก็กลายเป็นตื่นตระหนก

“แม่ครับ เราไม่ได้ตั้งใจที่จะไม่กลับบ้าน” เด็กผู้ชายพูดอย่างหวาดกลัว “ผมลื่นตกไปในหลุม พี่รองลงมาข้างล่างเพื่อพาผมขึ้นไป และเราสองคนกำลังกลับบ้าน”

เขารีบปีนขึ้นไป แต่ก็ตกลงไปในหลุมซ้ำแล้วซ้ำเล่าเพราะขาเขาไม่ค่อยดี

“พอได้แล้ว” เฉียวเหลียนเหลียนขมวดคิ้วและพูดขึ้นไม่ให้เด็กๆอธิบายต่อ

เฉียวเหลียนเหลียนคนเดิมจากไปแล้ว แต่กลับทิ้งเรื่องวุ่นวายให้เธอ เด็กบางคนก็ดูขี้กลัวขี้ระแวง แต่อันที่จริงแล้วพวกเขาซ่อนความเกลียดชังไว้ใต้ดวงตา เว้นเสียแต่กู้เกอเด็กผู้หญิงอายุน้อยที่สุด

"พอได้แล้ว"

เฉียวเหลียนเหลียนถอนหายใจ มองซ้ายมองขวา บริเวณนั้นกิ่งที่ค่อนข้างหนา เธอจึงเอากิ่งไม้นั้นมาแล้วยื่นไปในหลุม “จับปลายไม้ไว้แน่นๆ แม่จะค่อยๆดึงขึ้น”

เด็กผู้ชายมองดูเธออย่างหวาดกลัว และยื่นมือออกมาอย่างไม่เต็มใจ

ในความทรงจำของเขา แม่เลี้ยงมักจะทุบตีและดุว่าพวกเขา น้อยครั้งที่แม่เลี้ยงจะเมตตาพวกเขา วันไหนที่แม่เลี้ยงเมตตาแสดงว่าวันนั้นพวกเขาจะต้องทำอะไรเป็นข้อแลกเปลี่ยน

ด้วยความที่เป็นพี่ชายคนโตและพี่สาวคนรองพวกเขาไม่อาจปฏิเสธความช่วยเหลือนี้ได้ แม้ว่าพวกเขาจะทำได้ พวกเขาก็ต้องแสร้งทำเป็นเชื่อฟัง

ดังนั้น แม้ว่าจะรู้ว่าพวกเขาจะต้องตกลงไปในหลุมอีกครั้ง เด็กผู้ชายก็หลับตาและคว้ากิ่งไม้อย่างไม่ยอมแพ้

เวลาต่อมา

"จับแน่นๆ" เขารู้สึกว่าเขาถูกดึงขึ้นไปทันที รู้ตัวอีกที เขาก็อยู่บนขอบหลุมแล้ว

แม่เลี้ยงใจร้ายเฉียวเหลียนเหลียน ดึงกิ่งไม้ออกมาแล้วมองดูเขาด้วยความเป็นห่วง “เป็นไงบ้าง หนาวไหม?”

เด็กผู้ชายพูดไม่ออกบอกไม่ถูก เขาเพียงรู้สึกว่าแม่เลี้ยงคนนี้เปลี่ยนไป

“ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว” จากนั้นเฉียวเหลียนเหลียนดึงเด็กผู้หญิงขึ้นมาแล้วถามว่า “พี่ใหญ่ล่ะ ไปไหนแล้ว?”

ลูกชายคนโตของเฉียวเหลียนเหลียน มีชื่อว่ากู้เฉิง ปีนี้เขาอายุได้ 9 ขวบ เขามีบุคลิกที่เงียบขรึมและไม่แยแส ในหนังสือนิยาย เขาเป็นวายร้ายที่เลวที่สุด ความโหดเหี้ยมของเขาสร้างความประทำใจแก่เฉียวเหลียนเหลียน

“พี่ใหญ่..... พี่ใหญ่ไปก่อนแล้วครับ...” เด็กผู้ชายกระซิบ

กู้เหลียนเหลียนเม้มปากแน่น

ไม่คิดว่าวายร้ายจะโหดเหี้ยมตั้งแต่อายุยังน้อย เขาทิ้งน้องๆไว้ในหลุมที่เต็มไปด้วยหิมะเพียงลำพัง เป็นอย่างที่เธอคิดไว้ กู้เฉิงเป็นตัวละครที่โหดเหี้ยมที่สุดในหนังสือนิยาย

“งั้นเรากลับกันเถอะ” เธอถอนหายใจ และลูบหัวเด็กผู้ชาย “เดี๋ยวทุกคนจะเป็นห่วง”

เฉียวเหลียนเหลียนเดินกลับไปที่บ้านร้างพร้อมกับลูกทั้งสองคน ระหว่างทางก็พบกับคนจากหมู่บ้านเดียวกัน

ตอนแรกมีเพียงเพื่อนบ้านบางคนชี้นิ้ว

เมื่อเธอและลูกๆกำลังจะเข้าไปในหมู่บ้าน หญิงวัยกลางคนคนหนึ่งรีบวิ่งออกไปพร้อมกับตะกร้าบนหลัง และพูดด้วยความโกรธว่า “ยัยแม่เลี้ยงใจร้าย แกทำกับเด็กตัวเล็กๆได้ไง? โหดเหี้ยมไร้ความปราณี แกนี่เป็นตัวกาลกิณีจริงๆ สมแล้วที่ตระกูลตู้ไล่แกออกจากบ้าน”

เฉียวเหลียนเหลียนหยุดเดินชั่วขณะ

นับตั้งแต่เธอมาอยู่ในร่างของแม่เลี้ยงใจร้ายผู้นี้ เธอได้ยินแต่คำถากถาง ส่วนใหญ่พวกเขาไม่ชินกับการที่เธอเลี้ยงลูกแบบนี้ อย่างมากก็แค่พูดจาถากถางสองสามประโยค

มีเพียงป้าจางเท่านั้นที่ไม่ชอบเฉียวเหลียนเหลียนเป็นอย่างมาก ป้าจางอยากขอกู้เฉิงเป็นลูกบุญธรรมของลูกชายคนโต เฉียวเหลียนเหลียนเห็นลูกสุขภาพดีก็เอาแต่ใช้แรงงานและพูดอะไรก็ไม่ฟัง

ทั้งสองตัดสินความขุ่นเคืองกัน และทะเลาะกันทุกครั้งที่เจอหน้า

แต่เฉียวเหลียนเหลียนคนนี้กับคนก่อนนั้นไม่เหมือนกัน เธอเพียงแค่มองป้าจางและเดินกลับไปยังบ้านร้าง

“สายตาเช่นนี้ ไม่รู้หล่ะสิว่าทำอะไรผิด” ป้าจางตกตะลึงไปครู่หนึ่ง และเสียงกรีดร้องอันทรางพลังของเธอก็ดังขึ้นเรื่อยๆ “ดู๊ ดู ดูยัยผู้หญิงเหี้ยมคนนี้ ไม่รู้ว่าทำอะไรกับลูกอีก เด็กน้อยสะบักสะบอมไปหมด แม่เลี้ยงใจร้าย ใจอำมหิตม์”

ในหมู่บ้านตระกูลตู้ การทุบตีและดุว่าเด็กเป็นเรื่องในครอบครัว และคนภายนอกไม่สามารถเข้ามายุ่งได้

แต่เป็นเรื่องความเป็นความตาย คนนอกจะไม่ทนอยู่เฉยๆ ขณะนี้มีชายหลายคนมารวมตัวกัน และบางคนถือจอบอยู่ในมือ

เฉียวเหลียนเหลียนขมวดคิ้วเล็กน้อย เธอรู้ว่าไม่อาจะทนให้ป้าจางยืนตะโกนอีกต่อไป เธอจึงยืนขึ้นและพูดว่า “ป้าเข้าใจผิดแล้ว ฉันเห็นว่าลูกๆออกจากบ้านไปนาน กลัวว่าจะไม่ปลอดภัย เลยออกมาตามหา ทำไมป้าถึงพูดว่าฉันทำร้ายลูกหล่ะ ถ้าฉันทำร้ายลูก ลูกจะยืนอยู่ตรงนี้เหรอ?”

ทุกคนตกใจ

ไม่ผิดเลย ครอบครัวของกู้เหล่าซานจะทำอะไรพวกเขาก็ดูออก แต่เด็กน้อยยังมีชีวิตอยู่

“ป้าจาง ป้าพูดอะไรต้องแสดงหลักฐาน” เฉียวเหลียนเหลียนพูดอย่างช้าๆ และจูงเด็กน้อยออกจากฝูงชน

ป้าจางไม่มีความสุขเป็นอย่างมาก

ป้าจางไม่พอใจแม่ม่ายคนนี้มานาน เห็นได้ชัดว่าแม่ม่ายคนนี้ไม่สามารถเลี้ยงลูกห้าคนได้ แต่ก็ไม่ยอมยกลูกคนโตให้บ้านของป้าจางเลี้ยงดู ทำให้ลูกชายคนหมดอนาคต และตอนนี้แม่ม่ายคนนี้ก็หยิ่งผยอง

เฉียวเหลียนเหลียนหันมามองป้าจาง และวางลูกทั้งสองลง “กู้โหลวและกู้เชวี่ย ลูกสองคนบอกซิว่าไปไหนมา?”

ลางสังหรณ์ที่ไม่ดีก็ผุดขึ้นในใจของเฉียวเหลียนเหลียน

ต่อมากู้เชวี่ยก็ก้มศีรษะลงและพูดด้วยเสียงต่ำว่า "แม่...พาพวกเราตกไปที่หลุมล่าสัตว์"

เธอจงใจพูดอย่างคลุมเครือ แต่ทุกคนคนก็ได้ยินเหมือนกันว่าเฉียวเหลียนเหลียนทำให้เด็กๆตกลงไปในหลุมล่าสัตว์

ในขณะนั้น ผู้คนรอบข้างต่างจ้องเขม็ง ป้าจางด่าด้วยความภูมิใจ

เฉียวเหลียนเหลียนปล่อยมือกู้เชวี่ยลง

เธอไม่คาดคิดมาก่อนว่าลูกเลี้ยงอายุเพียงแปดขวบจะมีแผนการที่ลึกซึ้งมากจนสามารถใส่ร้ายเธอได้

เฉียวเหลียนเหลียนจึงตัดสินใจสอนบทเรียนให้กู้เชวี่ย

เธอเพิกเฉยต่อข้อกล่าวหาจากคนรอบข้าง และมองไปที่กู้เชวี่ยอย่างประหลาดใจ น้ำตาของเธอค่อยๆ "เชวี่ยเอ๋อร์ ลูกพูดอย่างนั้นได้อย่างไร?"

เสียงของเธอดังเกินไป และเสียงของคนรอบข้างก็ค่อยๆเบาลง

เฉียวเหลียนเหลียนเริ่มการแสดงของเธอ “ลูกไม่สามารถกล่าวโทษแม่เพียงเพราะแม่เอาข้าวให้เสียวหวู่กินก่อน และถ้าแม่ต้องการทำร้ายลูกจริงอย่างที่ลูกบอก ลูกจะมีชีวิตอยู่จนถึงตอนนี้เหรอ? แม่ให้ลูกทำงาน เพราะลูกเป็นพี่ และถ้าลูกๆในฐานะพี่ของน้องๆไม่ช่วยแม่ แม่จะเลี้ยงลูกๆทั้ง 5 คนด้วยตัวเองได้อย่างไร? แม้แต่หน้าพ่อ แม่ก็ยังไม่เคยเจอ แม่จะเอาอะไรมาเลี้ยงลูก”

หญิงม่ายตัวน้อยปิดหน้าปิดตาร้องไห้ด้วยความเสียใจ

ทุกคนจำได้ว่าเฉียวเหลียนเหลียนอายุเพียงสิบห้าปี แก่กว่ากู้เฉิงไม่กี่ปี

เด็กผู้หญิงคนนี้ถูกบังคับให้เป็นแม่เลี้ยง และเลี้ยงลูกตั้งห้าคนไม่ใช่เรื่องง่าย

และแล้วความโกรธของทุกคนก็ค่อยๆกลายเป็นความอับอาย

เฉียวเหลียนเหลียนเงยหน้าขึ้นแล้วสำลัก “เนื่องจากฉันไม่สามารถเลี้ยงลูกทั้งห้าคนนี้ได้ ฉันไม่รู้ว่าใครพอที่จะช่วยฉันแบ่งเบาภาระนี้ได้ เด็กๆเป็นพี่น้องที่ไม่อาจแยกจากกันได้ หากเมตตา กรุณาช่วยรับเลี้ยงเด็กน้อยทั้งห้าด้วยเถิด"