บทที่ 8 ช่วยชีวิตคน

ขากลับเฉียวเหลียนเหลียนก็นั่งเวียนของลุงขับเกวียนคนเดิม โชคดีที่เธอถามรอบวิ่งเกวียนก่อนทำให้เธอมาทันเวลา

ดูเหมือนลุงจะไม่ชอบเธอมาก และเอาแต่จ้องมองเธอ

เฉียวเหลียนเหลียนไม่สนใจ และขึ้นเกวียนลาพร้อมกับกู้เกอและกระบุงไม้ไผ่

ระหว่างทาง คนอื่นๆในหมู่บ้านเดียวกันเห็นสิ่งที่เธอซื้อก็อดไม่ได้ที่จะถาม

เฉียวเหลียนเหลียนไม่ได้ปิดบัง และกล่าวอย่างตรงไปตรงมาว่า “ฉันขายหนังได้ก็เลยซื้อของใช้ในบ้าน ซื้อข้าวและแป้งสำหรับเด็กๆ”

ดูเหมือนว่าแม่เลี้ยงเปลี่ยนไปแล้ว

ป้าหลายคนจากหมู่บ้านเดียวกันยิ้มและพยักหน้าพร้อมมองไปที่เฉียวเหลียนเหลียน

แน่นอนว่าต้องมีบางคนที่เยาะเย้ยและประชดประชันอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ว่า "สุนัขหยุดกินอึไม่ได้ ฉันคิดว่าเธอทำสิ่งเหล่านี้เพื่อตัวเอง คงจะดีถ้าเด็กๆได้กิน"

เฉียวเหลียนเหลียนเหลือบมองเธอครั้งแล้วครั้งเล่า เธอจำได้ว่าเธอเป็นลูกสะใภ้คนที่สองของป้าจาง และทันใดนั้นก็เธอก็ยิ้มออกมา

“หัวเราะทำไม?” ลูกสะใภ้คนที่สองของตระกูลจางไม่มีความสุขนัก “คิดว่าเวลาที่ยิ้ม ดูเป็นคนดีนักหรือ สุนัขหยุดกินอึไม่ได้ เฉียวเหลียนเหลียน เธอไม่ใช่คนดี"

“ไม่ใช่หน้าที่ของเธอที่จะมาตัดสินว่าฉันดีหรือไม่ดี?” เฉียวเหลียนเหลียนชำเลืองมอง “นอกจากนี้ ไม่ว่าฉันจะทำอะไรกับเด็กๆ มันเป็นเรื่องของฉัน ไม่ต้องพูดเรื่องคนอื่นมาก เอาตัวเองให้รอดก่อน"

“การที่ทุบตีเด็กมันสมควรงั้นหรือ?” ลูกสะใภ้คนที่สองของตระกูลจางโกรธมาก และชี้ไปที่เฉียวเหลียนเหลียน “ครั้งก่อนฉันเห็นด้วยตาของตัวเองว่าเธอทุบจมูกของเด็กหญิงตัวเล็กจนเลือดกำเดาไหล ไม่ใช่ว่าเธอเอาเด็กไปขายกินแล้วเหรอ ไร้หัวใจสิ้นดี”

“อะไรนะ เอาเด็กไปขายกิน”

การแสดงออกของสตรีที่อยู่รอบๆ เปลี่ยนไป

พูดง่ายๆคือเอาลูกไปขายเป็นสะไภ้หาเงินให้ตัวเอง แต่ความจริงแล้ว คือเอาลูกไปขายเป็นทาส และมีครอบครัวชาวนาไม่กี่ครอบครัวที่ยินดีทำเช่นนั้น

อย่างไรก็ตาม เฉียวเหลียนเหลียนเป็นแม่เลี้ยง และมีประวัติการทุบตีเด็กๆ บางทีเธออาจทำสิ่งนั้นได้จริงๆ

ทันใดนั้น ผู้หญิงหลายคนในรถก็เริ่มพูดคุยกัน

ลูกสะใภ้คนที่สองของตระกูลจางภาคภูมิใจเมื่อเห็นว่ามีคนสนับสนุนเธอ “คนแบบนี้ไม่สมควรจะให้ขึ้นเกวียนลา ลุงหนิว ไล่เธอลง ปล่อยให้เธอทรมาน เธอไม่ใช่มนุษย์”

ลุงหนิวที่กำลังขับเกวียนลาอยู่มักจะไม่พอใจเฉียวเหลียนเหลียน ลุงหนิวก็เลยหยุดเกวียน

ลูกสะใภ้คนที่สองของตระกูลจางฉวยโอกาสจากสถานการณ์ดังกล่าวผลักเฉียวเหลียนเหลียน เธอพยายามขับไล่เฉียวเหลียนเหลียนลงจากเกวียน

สีหน้าของเฉียวเหลียนเหลียนแข็งทื่อในทันใด เธอกอดกู้เกอแน่นด้วยมือข้างหนึ่ง เธอยกมืออีกข้างตบลูกสะใภ้คนที่สองของตระกูลจางอย่ารวดเร็ว

"ปั๊วะ" ลูกสะใภ้คนที่สองของตระกูลตัวแข็งทื่อ

เมื่อเฉียวเหลียนเหลียนเห็นเธอตัวแข็งก็ตบด้วยหลังมืออีกครั้ง

คราวนี้ลูกสะใภ้คนที่สองของตระกูลจางมีปฏิกิริยาตอบโต้ เธอปิดหน้าปิดตาและร้องไห้

การต่อสู้ของผู้หญิงในชนบทนั้นดังกว่าการกระทำ ส่วนใหญ่ร้องไห้ กรีดร้อง และผลักนั้นไม่มีใครเคยเห็นการตบที่เรียบร้อยขนาดนี้ และทุกคนในเกวียนยืนนิ่ง

แม้แต่ลูกสะใภ้คนที่สองของตระกูลจางก็ยังรู้ว่าต้องร้องไห้ และลืมที่จะต่อสู้กลับ

“อ้าปากพูดก็ได้แต่พูดว่าขายลูกกิน เป็นหนอนในท้องฉันเหรอ？ ฉันทำอะไรก็รู้ไปหมด ครั้งก่อนมาแย่งแกะถึงบ้าน ครั้งนี้ตั้งใจทำร้ายฉันกับลูก คิดว่าฉันไม่มีผู้ชาย ง่ายต่อการรังแกงั้นเหรอ?”

เฉียวเหลียนเหลียนโต้ตอบอย่างตรงไปตรงมา "และครั้งสุดท้ายที่ครอบครัวของเธอจะมาแย่งแกะไป พวกเธอคิดอะไรอยู่ก็รู้อยู่แก่ใจ คิดว่าฉันกลัวตายเหรอ อย่าคิดว่าจะทำอะไรก็ได้"

หลังจากที่เธอพูดจบ เธออุ้มกู้เกอไว้ในมือข้างหนึ่ง และอีกมือหนึ่งถือกระบุงไม้ไผ่ และก้าวลงจากเกวียนลา

ผู้หญิงในรถหน้าแดงกับสิ่งที่เธอพูดและเปิดปากเรียกเธอกลับมา แต่เฉียวเหลียนเหลียนได้เดินจากไปในทิศทางตรงกันข้ามแล้ว

“นี่ ลุงหนิว ไม่น่าจอดรถเลย ผู้หญิงตัวคนเดียวมากับลูก เธอจะกลับยังไง?” ใครบางคนพูดขึ้น

นอกจากนี้ยังมีลูกสะใภ้ของตระกูลจาง “ทำไมถึงมีอคติเช่นนี้ เรื่องแกะครั้งก่อนเขายังไม่ทะเลาะกับเธอเลย"

ลุงหนิวเม้มริมฝีปาก ยกแส้ขึ้นอย่างลังเล และตีตูดลาเฒ่า

เกวียนลายังคงขับต่อไป แต่มีคนหนึ่งหายไปจากเกวียน

“แม่ เราจะไม่ขึ้นเกวียนแล้วหรือ?” กู้เกอเอามือไปโอบคอของเฉียวเหลียนเหลียน และถามด้วยน้ำเสียงที่ขุ่นเคือง

“ใช่ เราไม่ขึ้นเกวียนของเขาแล้ว” เฉียวเหลียนเหลียนยิ้ม ในเวลาเดียวกันเธอก็ดีใจที่เกวียนลาไปได้ไม่ไกล และตอนนี้เธอสามารถกลับไปที่เมืองซีหยาง และหาเกวียนลาอีกคัน เพื่อกลับบ้าน

มีเงินซะอย่าง!

แม่ลูกเดินไปตามริมถนน ไม่รู้ว่ามันเป็นภาพลวงตาหรือเปล่า เฉียวเหลียนเหลียนรู้สึกเสมอว่าร่างกายของเธอแข็งแรงขึ้นเรื่อยๆ เมื่อวานเธอเดินบนเขาคนเดียวยังแทบหายใจไม่ทัน วันนี้มากับลูกและกระบุงไม้ไผ่ เธอแค่รู้สึกหนักเพียงเท่านั้น

แม้ว่าเธอจะด้อยกว่าตนเอง แต่เธอก็แข็งแรงกว่าเดิมมาก

“แม่” กู้เกอหดตัวในอ้อมแขนของเธออย่างเชื่อฟัง แต่ทันใดนั้นก็โผล่หัวเล็กๆออกมาแล้วพูดด้วยใบหน้างุนงง “แม่ เหม็นๆ”

“กลิ่น?” เฉียวเหลียนเหลียนขมวดคิ้วเล็กน้อย เดิมคิดว่ากลิ่นลาขี้ไว้ แต่เธอดมไปมาเป็นกลิ่นเลือดจางๆ

“ใช่ มันเหม็นมาก” กู้เกอชี้ไปที่ป่าไผ่หลังถนน

หัวใจของเฉียวเหลียนเหลียนเต้นไม่เป็นจังหวะ จากประสบการณ์หลายสิบปีของเธอในตระกูลเฉียวบอกเลยว่าอนาคตเธอนั้นไม่ง่าย

เธอกอดกู้เกอแน่น และเดินต่อไป แต่ทันใดนั้นก็เห็นพายุทรายพร้อมกับเสียงสั่นสะเทือนของแผ่นดิน

คอยดูให้ดีก่อน นี่มันพายุทรายแบบไหนกัน ฝุ่นชัดๆ ที่คนขี่กันเต็มถนนลูกรัง!

ถนนลูกรังไม่กว้างมาก ดังนั้นแม้ว่าทั้งสองจะยืนอยู่ริมขอบถนน พวกเขาก็ต้องได้รับบาดเจ็บอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

หลังจากชั่งน้ำหนักครู่หนึ่ง เฉียวก็เหลียนเหลียนก็กอดกู้เกอำว้และพุ่งเข้าไปในป่าไผ่ข้างถนน

จากนั้นเธอก็เห็นชายคนหนึ่งสวมชุดสีม่วงสวมหน้ากากทองสัมฤทธิ์ครึ่งหน้า แม้ว่าเขาจะหมดสติไปแต่เขาก็กำดาบสั้นไว้แน่น

“แม่ นี่แหละ เหม็นมาก” กู้เกอกอดเธอด้วยความกลัว

เฉียวเหลียนเหลียนปิดตากู้เกอด้วยมือเดียวและมองขึ้นและลง

ชายชุดม่วงได้รับบาดเจ็บสาหัส แม้ว่าเขาจะพันผ้าไว้ก็ตามแต่เขายังไม่หายดี

ช่วยหรือไม่ช่วย

เฉียวเหลียนเหลียนลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนตัดสินใจช่วย

“นั่งรอแม่ตรงนี้” กู้เกอได้รับ นั่งในกระบุงไม้ไผ่อย่างนิ่งเงียบ เฉียวเหลียนเหลียนหันหลังและหยิบยาฆ่าเชื้อ ยาห้ามเลือด และผ้าก๊อซจากห้องทดลอง

ชายชุดม่วงได้รับบาดเจ็บสาหัส และมีบาดแผลมากมาย เธอทำความสะอาดบาดแผลให้เขา โรยยาไป๋เย่าลงบนแผล และสุดท้ายก็พันด้วยผ้าก๊อซอย่างระมัดระวัง

ยาไป๋เย่าอาจทำให้ระคายเคือง แม้ว่าชายชุดม่วงจะอยู่ในอาการโคม่า เขาก็ขมวดคิ้วด้วยความเจ็บปวด

เฉียวเหลียนเหลียนถอนหายใจ หยิบกระเป๋าน้ำร้อนใส่น้ำร้อนจากห้องทดลอง และยัดมันเข้าไปในอ้อมแขนของชายชุดม่วง

หลังจากทำทั้งหมดนี้ เธอโยนสำลีที่ใช้ฆ่าเชื้อลงในบ่อดินแล้วฝังไว้ หันกลับมาอุ้มกู้เกอและออกจากป่าไผ่ราวกับบินได้

ตั้งแต่ต้นจนจบ ชายชุดม่วงไม่ได้ลืมตา แต่เขามองเห็นทุกอย่างผ่านขนตาสั้นๆของเขา