บทที่ 768 ลูกเขยของฉันคือเจียงจื้อห่าว

จงเหวินซิงมองไปที่อีกด้านของประตู คนที่นั่งอยู่ด้านใน มองดูแล้วไม่น้อยเลย

คนเหล่านี้ดูถูกเขาอย่างไม่ต้องสงสัย เข้าไปแล้วยังมีคนมองบนใส่เขาด้วยซ้ำ

"ช่างเถอะ ยืนที่ประตูก็ได้"...