บทที่ 172 เพื่อนสนิทต่างวัย

"จื่อห่าว..." จงเจียเหว่ยเดินเข้ามา สะอื้นและกอดเจียงจื้อห่าว "แม่ของฉัน เธอ..."

"ไม่เป็นไร" เจียงจื้อห่าวตบหลังเธอเบา ๆ เพื่อปลอบเธอ แล้วพูดว่า "หมอไม่ได้พูดแล้วเหรอ เธอแค่พักผ่อนไม่เพียงพอเท่านั้น"

"อื้ม"...