บทที่ 2910 เจ็บใจจนแทบกระอักเลือด

ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเมื่อสักครู่ฉินเฉิงถึงเดินไปอย่างไม่ลังเล ที่แท้เขาก็จ้องกำไลหยกไว้ตั้งแต่ทีแรกแล้ว

“ขอบคุณเจ้ามากนะ ฉินเฉิง”

ใบหน้าของซูวานเป็นสีแดง ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความรู้สึก

ก่อนหน้านี้นางเองก็เดินเข้าไปบนถนนทางช้างเผือกมาเช่นกัน...