บทที่ 15 กำจัดพวกโจร

การโจมตีครั้งนี้สะเทือนฟ้าสะท้านดิน ผู้ฝึกฝนวิทยายุทธพวกนั้นถึงกับหน้าซีดขาวทันที แม้กระทั่งม๋านนิ๋วและลิงน้อยก็หน้าซีดเขาไปด้วย พวกเขาเผยให้เห็นอารมณ์ที่ไม่อยากเชื่อออกมา

วิชากระบี่ซานชิงเป็นวิชาลับที่ฉินเสี่ยวชางถ่ายทอดให้ฉินเฟิง วิชากระบี่ซานชิงมีทั้งหมดสามกระบวนท่าด้วยกัน ตอนนี้ฉินเฟิงเพิ่งเรียนรู้เพียงกระบวนท่าแรก ‘คลื่นน้ำพริ้วไหว ขยายไร้ขอบเขต’ กระบวนท่านี้มีพลังทำลายล้างที่สูงมาก แต่ในขณะเดียวกันก็เผาผลาญพลังในร่างกายจำนวนมากเหมือนกัน ดังนั้นถ้าหากไม่ได้อยู่ในสถานการณ์ที่คับขัน ฉินเฟิงจะไม่ใช้กระบวนท่านี้เด็ดขาด

ม๋านนิ๋วและลิงน้อยสบตากัน พวกเขาสามารถมองเห็นความตกใจที่อยู่ในแววตาของอีกฝ่าย และสามารถคาดเดาความคิดของอีกฝ่ายออกได้ในทันที

ทั้งสองคนต้านทานพลังสายนั้นแล้วใช้ท่าไม้ตายของตัวเอง

"หมีคำราม!"

"เงาสังหาร!"

เห็นเพียงม๋านนิ๋วเหวี่ยงขวานของตัวเองขึ้นมาอย่างบ้าคลั่ง บนขวานปลดปล่อยคลื่นกระแสลมที่มีเสียงเหมือนกับหมีคำราม

ส่วนการเคลื่อนไหวของลิงน้อยพริ้วไหวไปมา การเคลื่อนไหวของเขาเร็วขึ้นเป็นเท่าตัวจนสามารถทิ้งภาพติดตาเป็นเงาสีดำไว้ด้านหลัง ราวกับอสรพิษที่พร้อมจะจู่โจมใส่เหยื่อได้ทุกเมื่อ

อากาศในตอนนี้ถือว่าค่อนข้างร้อน ในระหว่างการต่อสู้บนหน้าผากของฉินเฟิงเต็มไปด้วยเหงื่อ เสื้อผ้าเปียกชุ่ม หอบหายใจอย่างแรง เขาพุ่งออกไปข้างหน้าด้วยสีหน้าที่แน่วแน่เหมือนกัน ใบหน้าที่ดูวัยเยาว์ของเขาเคยให้เห็นสีหน้าที่เคร่งเครียด ราวกับไม่ใช่เด็กคนหนึ่ง

ไกลออกไป ฉินเสี่ยวชางก็แสดงสีหน้าที่เคร่งเครียดออกมาเหมือนกัน เขาจับจ้องไปที่การต่อสู้โดยไม่กระพริบตา หากเกิดการเปลี่ยนแปลงเขาพร้อมจะลงมือทุกเมื่อ

ม๋านนิ๋วและลิงน้อยยิ่งอยู่ก็ยิ่งเข้าใกล้ โชคดีที่ผู้ฝึกฝนวิทยายุทธก่อนหน้านี้ไม่มีกำลังพอที่จะสู้แล้ว ดังนั้นฉินเฟิงจึงสามารถรับมือการโจมตีของทั้งสองคนอย่างตั้งใจ

ฉินเฟิงก็ไม่ยอมนั่งรอความตายเหมือนกัน หลังจากที่ทั้งสองคนประสานกันโจมตีเข้าด้วยกัน เขาพุ่งเข้าไปหาม๋านนิ๋วก่อน

การเคลื่อนไหวของลิงน้อยเร็วเกินไป ถ้าหากต้องการฆ่าเขาด้วยกันโจมตีเพียงครั้งเดียวเห็นได้ชัดว่ามันยากเกินไป แต่ม๋านนิ๋วพุ่งเข้ามาโดยตรง เพราะเหตุนี้ฉินเฟิงจึงเลือกที่จะโจมตีใส่เขาก่อน

กำกระบี่ถีหุนในมือแน่น เขาใช้วิชา"กระบี่เฉียนจุน"อีกครั้ง เผชิญหน้ากับ"หมีคำราม"ที่มีอานุภาพทำลายล้างสูง ฉินเฟิงไม่กล้าดูถูกแม้แต่นิดเดียว

"ปัง!"

ขวานที่ถูกฟันออกไปปะทะเข้ากับกระบี่จนเกิดเสียงที่ดังสนั่นดังก้องไปทั่วอากาศ

ฉินเฟิงไม่ได้ใช้กำลังทั้งหมดที่มี ทันทีที่กระทบกัน เขาชักกระบี่ของตัวเองกลับมาแล้วก้มลงแทงตรงไปที่หน้าอกของม๋านนิ๋ว

"อ่า!" ม๋านนิ๋วส่งเสียงคำรามด้วยความโกรธ ดึงขวานกลับมาเหวี่ยงตรงไปที่แผ่นหลังของฉินเฟิง

ในช่วงเวลาที่สำคัญที่สุด ก้าวเจ็ดดาวปรากฏขึ้นอีกครั้ง ฉินเฟิงหลบขวานของม๋านนิ๋วได้อย่างหวุดหวิด เขาอ้อมไปที่ด้านหลังของม๋านนิ๋ว

โอกาสมีเพียงแค่พริบตาเดียว ฉินเฟิงฟันออกไปด้วยความเร็วที่สูงที่สุดเท่าที่จะทำได้ พื้นฐานที่พยายามฝึกฝนมาอย่างหนักในอดีต ในที่สุดตอนนี้ก็เห็นผลแล้ว

ฟันกระบี่ออกไปด้วยความเร็วและแม่นยำ ส่วนเอวเคลื่อนไหวตามเท้า ส่วนแขนเคลื่อนไหวตามเอว ส่วนข้อมือเคลื่อนไหวตามแขนเหวี่ยงกระบี่ออกไปด้วยพลังที่รุนแรงมากที่สุด

"บูม!"

เสียงที่น่าสะพรึงกลัวดังขึ้น ม๋านนิ๋วส่งเสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด ร่างกายล้มไปนอนกับพื้น

"พี่ใหญ่!" ดวงตาทั้งคู่ของลิงน้อยแดงก่ำ การเคลื่อนไหวเพิ่มเร็วขึ้น เพียงแค่สองอึดใจมาปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าของฉินเฟิง ยื่นมือซ้ายออกไปราวกับมีเงาสีดำพุ่งผ่าน มีดสั้นที่แหลมคมเหมือนกับเขี้ยวอสรพิษพุ่งตรงเข้าไปหาท้องของฉินเฟิง

ฉินเฟิงจับจ้องมีดสั้นที่กำลังพุ่งเข้ามาหาตัวเองไม่กระพริบตา พลังจิตที่แข็งแกร่งกว่าคนทั่วไปเริ่มทำงานทันที การเคลื่อนไหวของลิงน้อยเริ่มช้าลง เขาสามารถมองเห็นวิถีการแทงได้อย่างชัดเจน ร่างกายหลบพ้นการโจมตีที่อันตรายด้วยการเคลื่อนไหวที่เร็วจนน่าเหลือเชื่อ

"เป็นไปไม่ได้!" ลิงน้อยอุทานออกมาด้วยความตกใจ มือขวาของเขายังอยู่ในท่าการแทงก่อนหน้านี้

ฟันกระบี่ลงไป

"ฉึก!"

"อ่า!"

ผู้ชายที่ชื่อลิงน้อยส่งเสียงร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

แขนร่วงหล่นลงสู่พื้น เลือดสีแดงสดสาดกระจาย

ก่อนหน้านี้เขายังคิดจะสังหารฉินเฟิงอย่างไร้ความปราณี เห็นแขนที่ขาดและกลิ่นคาวเลือด สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปพร้อมกับเซถอยหลังไปหลายก้าว

ฉินเสี่ยวชางมองดูภาพนี้แล้วพยักหน้า เห็นได้ชัดว่าเขาพึงพอใจกับการต่อสู้ที่ฉินเฟิงแสดงออกมา แต่หลังจากที่มองดูแขนที่ขาดและสีหน้าของฉินเฟิงกลับรู้สึกลังเลใจ "ยังไงฉินเฟิงก็ยังเด็กเกินไป ปล่อยให้เขาใกล้ชิดกับภาพนองเลือดและการสังหารเร็วขนาดนี้ มันถูกต้องหรือเปล่า?"

ไม่มีเวลาให้เขาได้คิด เขาย่อเข่าลงกระโดดมายืนข้างฉินเฟิง "เฟิงเอ๋อ ทำดีมาก ไปพักผ่อนก่อนเถอะ"

หลังจากนั้นหันไปมองลิงน้อยที่กำลังกุมแขนของตัวเองพร้อมกับร้องอย่างเจ็บปวดด้วยสายตาที่เย็นชา และรวมไปถึงม๋านนิ๋วที่เพิ่งดิ้นรนลุกขึ้นจากพื้น

ม๋านนิ๋วเหมือนจะสัมผัสถึงอะไรบางอย่าง เขาเงยหน้าขึ้นมองไปทางฉินเสี่ยวชาง ทันทีที่สบตากันร่างกายของเขาสั่นสะท้าน เขาสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของความเกลียดชังที่ต้องการฉีกกระชากร่างกายของเขา เขาตกใจกลัวจนโยนขวานของตัวเองทิ้งแล้วรีบคุกเข่าลงพื้นทันที

"นายท่านโปรดไว้ชีวิต นายท่านโปรดไว้ชีวิต! ผู้น้อยมีตาแต่ไม่มีแววสร้างความไม่พอใจให้กับนายท่าน หวังว่านายท่านจะใจกว้างปล่อยผู้น้อยไป"

ตอนนี้ร่างกายที่สูงใหญ่ของม๋านนิ๋วกำลังสั่นเทา คุกเข่าอ้อนวอนอยู่บนพื้นไม่หยุด

ลิงน้อยพยายามข่มความเจ็บปวดเอาไว้คุกเข่าลงพื้นเหมือนกัน เขาคลานไปหยุดอยู่ตรงหน้าของฉินเสี่ยวชางและฉินเฟิง "นายน้อยโปรดไว้ชีวิต ผู้น้อยมันตาบอดเอง ถึงขั้นคิดจะปล้นคุณ คุณตัดแขนของผู้น้อยหนึ่งข้างถือเป็นบทลงโทษในความไม่รู้ หวังว่านายน้อยจะยอมปล่อยผู้น้อยไป ที่บ้านของผู้น้อยยังมีแม่อายุแปดสิบและลูกวัยสามขวบต้องเลี้ยงดู"

"ใช่แล้ว ใช่แล้ว นายท่าน นายน้อย ได้โปรดปล่อยพวกเราสองคนไปเถอะ พวกเราสองคนมันตาบอดสร้างความไม่พอใจให้กับพวกคุณ ผู้น้อยรู้สึกผิดแล้ว ต่อไปไม่กล้าทำอีกแล้ว"

ก่อนหน้านี้พวกเขาสองคนยังดูดุร้ายมาก แต่ตอนนี้กลับตกใจกลัวจนน้ำตาและน้ำมูกมองหน้า พูดอ้อนวอนขอร้องไม่หยุด ที่เรื่องราวเกิดตาลปัตรแบบนี้ไม่ได้เป็นเพราะกลิ่นอายของความเกลียดชังที่อยู่บนร่างกายฉินเสี่ยวชางอย่างเดียว ยิ่งไปกว่านั้นคือเป็นเพราะฝีมือการต่อสู้ที่ฉินเฟิงแสดงออกมาทำให้พวกเขารู้สึกหวาดกลัวจากใจ

โดยเฉพาะผู้ฝึกฝนวิทยายุทธทั้งหลายตกใจกลัวจนขวัญหายหนีกระเจิงไปหมดแล้ว

สำหรับคนแบบนี้ไม่ได้อยู่ในสายตาของฉินเสี่ยวชาง จึงปล่อยให้พวกเขาหนีไปได้ตามสบาย ตัวการหลักคือคนทั้งสองที่อยู่ตรงหน้า

"ฮึ่ม!" ฉินเสี่ยวชางส่งเสียงฮึ่มอย่างเย็นชา เสียงที่ดังเข้าไปในหูของม๋านนิ๋วทั้งสองคนดังก้องเหมือนกับเสียงฟ้าผ่า หัวใจสั่นสะท้าน บนหน้าผากเต็มไปด้วยเหงื่อ อ้อนวอนขอร้องพร้อมกับโขกหัวลงพื้นไม่หยุด

"นายท่านโปรดไว้ชีวิต พวกเรายินดีเป็นทาสรับใช้ของนายท่าน เป็นวัวเป็นควายทั้งชีวิตพวกเราก็ยอม ขอเพียงแค่ไว้ชีวิตพวกเราสองคนด้วยเถอะ" ม๋านนิ๋วพูดอ้อนวอนขอร้องกับฉินเสี่ยวชาง

ส่วนลิงน้อยก็โขกหัวให้กับฉินเฟิงไม่หยุด เขาพูดทั้งน้ำตา "นายน้อย ผู้น้อยรู้สึกผิดแล้ว ผมยังมีแม่อายุแปดสิบและลูกอายุสามขวบต้องดูแล หวังว่านายน้อยจะใจกว้างปล่อยผู้น้อยไป ผู้น้อยจะซาบซึ้งบุญคุณครั้งนี้เป็นอย่างยิ่ง"

ฉินเสี่ยวชางยืนอยู่ตรงนั้นไม่ขยับตัว เขามองออกได้ในทันทีว่าสองคนนี้กำลังพูดโกหกเพราะต้องการเอาชีวิตรอด ดูเหมือนเขาจะเริ่มรำคาญแล้ว เห็นเพียงแขนขวาขยับ มีประกายแสงของกระบี่สองสายปรากฏขึ้น หลังจากนั้นมีหัวสองหัวกลิ้งลงบนพื้น

ประกายกระบี่พุ่งเอาไป กลิ่นคาวเลือดที่ฉุนจมูกลอยมา ลอยอบอวลอยู่กลางอากาศรุนแรงกว่าตอนที่แขนขาดไปหลายเท่า

หลังจากที่เห็นภาพนี้ ฉินเฟิงที่ดูเฉยเมยมาโดยตลอดถึงกับหน้าถอดสี สีหน้าดูซีดขาวอย่างเห็นได้ชัด โดยเฉพาะหลังจากที่ได้กลิ่นคาวเลือดถึงกับท้องไส้ปั่นป่วนจนแทบอยากจะอาเจียนออกมา

ถึงแม้ว่าเขาจะเคยฆ่าสัตว์ป่าจำนวนมากมาย แต่ว่ามนุษย์และสัตว์ป่าก็ยังมีความแตกต่างกันในระดับหนึ่ง ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้เขาอายุยังน้อย นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นคนตาย ยิ่งไปกว่านั้นยังอยู่ใกล้กับคนตายมากอีกด้วย หัวใจของเขามันยากที่จะหลีกเลี่ยงความทรมาน

"เฟิงเอ๋อ จำเอาไว้ การมีเมตตาต่อศัตรูถือเป็นการทำร้ายตัวเอง บนโลกใบนี้เต็มไปด้วยความโหดร้าย ถ้าหากนายอยากมีชีวิตอยู่ต่อจำเป็นต้องโหดร้ายกว่าคนอื่น และยิ่งโหดร้ายกับตัวเองมากกว่า " ฉินเสี่ยวชางบอกหลักการของตัวเองให้ฉินเฟิงฟัง ถึงแม้ฟังดูแล้วน่าสะเทือนใจและมีข้อผิดพลาดมากมาย แต่นี่คือหลักการที่ทำให้เขาอยู่รอดมาจนถึงทุกวันนี้บนเส้นทางของผู้ฝึกฝน