บทที่ 17 สัตว์ร้ายกำลังเคลื่อนเข้ามา

ทันใดนั้นเขาก็ตกอยู่ในความเงียบ ไม่คืนคู่มือและตราสัญลักษณ์ ไม่ได้พูดอะไรและมองอีกฝ่ายอย่างงั้น

ในที่สุดหลังจากที่เด็กชายแสดงอาการหมดความอดทน เขาก็ถอนหายใจยาว คืนของให้อีกฝ่ายและพูด: "ฉินเฟิง สวัสดี ผมแรนซ์เป็นผู้รับผิดชอบของภารกิจนี้ รวมคุณแล้วตอนนี้ทหารรับจ้างที่มาที่นี่ก็มี 50 คนแล้ว ส่วนใหญ่อาศัยอยู่ที่โรงแรมด้านหลังโรงเตี๊ยมนี้ คุณจะไปที่นั่นด้วยตัวเองหรือเดี๋ยวผมจะพาคุณไปที่นั่นเมื่อทุกคนมาถึง"

เด็กชายพยักหน้าเล็กน้อย หันซ้ายแล้วนั่งลงข้างชายที่สวมหมวก

เด็กชายคนนี้ก็คือฉินเฟิง และชายที่สวมหมวกนั้นก็คือฉินเสี่ยวชาง เมื่อเขามาที่เมืองซังลั่วเขาหยิบหมวกจากที่ไหนสักแห่งและสวมมัน อาจเป็นเพราะเขากลัวว่าจะถูกจำได้แล้วอาจไม่สะดวก หรืออาจมีเหตุผลอื่น

ชายผมเหลืองที่ชื่อแรนซ์คนนั้นจ้องมองฉินเฟิงมาโดยตลอด หลังจากเห็นเขานั่งอยู่ข้างๆ ฉินเสี่ยวชาง จึงมองดูอย่างละเอียดอีกครั้ง แต่ก็ไม่ได้อะไร

ตอนบ่าย มีทหารรับจ้างมาเพิ่มอีกเจ็ดนาย แรนซ์เรียกทุกคนพร้อมกันและมุ่งหน้าไปยังโรงแรม

ระหว่างทาง เขาแนะนำภารกิจสั้นๆ และอธิบายสถานการณ์ปัจจุบัน

กลุ่มสัตว์ร้ายมาถึงเมืองซังลั่วเมื่อห้าวันก่อน การโจมตีครั้งแรกนำฝันร้ายมาสู่เมืองที่ไม่ได้เตรียมตัวไว้ และประสบกับการสูญเสียอย่างหนัก

หลังจากที่กลุ่มสัตว์ร้ายถอยออกไป ชาวเมืองก็ไปที่เมืองหนิงหยางทันที และจ้างทหารรับจ้างมาเพื่อปกป้องเมืองซังลั่วทันที

ตามรูปแบบที่เคยมีมาก่อนแล้ว เมื่อกลุ่มสัตว์ร้ายออกจากที่อยู่มาเพื่อทำร้ายประชาชน มันจะไม่ใช่แค่ครั้งเดียวแน่ๆ ต้องมีการโจมตีหลายครั้งก่อนจะถอยกลับไปยังถิ่นที่อยู่ของพวกมันอีกครั้ง

พูดชัดๆ คือจะมีอีกกี่ครั้งก็ไม่อาจรู้ได้ จะมีช่วงพักฟื้นหนึ่งถึงสามวันในแต่ละครั้ง

เว้นแต่ว่าพวกมันจะถูกบังคับกลับไปยังที่อยู่อาศัยโดยใช้กำลังหรือถูกฆ่าจนเรียบ ไม่งั้นก็ต้องรอหลังจากการโจมตีเหล่านั้นและพวกมันจะจากไปเอง

เห็นได้ชัดว่าประชาชนเมืองซังลั่วไม่ได้อยากออกจากเมืองชั่วคราว และไม่อยากเห็นการโจมตีของกลุ่มสัตว์ร้ายเหล่านั้น ดังนั้นจึงจ้างทหารรับจ้างมาก

การโจมตีครั้งที่สองเกิดขึ้นในคืนสี่วันก่อน การรุกรุนแรงจนกลุ่มทหารรับจ้างและชาวเมืองถูกล้อมโดยไม่ทันตั้งตัว ทหารรับจ้างทั้งสามกลุ่มต่อสู้กับอันตรายและต้านทานการเข้าโจมตีนั้นได้ ทำให้เมืองไม่เป็นอะไรมาก

ดังนั้นเมืองซังลั่วจึงจึงออกภารกิจทหารรับจ้าง โดยเรียกทหารรับจ้างต่างๆ เข้ามาภายในสามวันเพื่อช่วยในการป้องกันและต่อต้านการโจมตีหลายครั้งจากกลุ่มสัตว์ป่า

ทหารรับจ้างกลุ่มของวันนี้นับว่าเป็นกลุ่มสุดท้าย บวกกับกลุ่มทหารรับจ้างอีกสามกลุ่มที่เหลืออยู่ จำนวนก็น่าจะถึง 70 คนแล้ว

กลุ่มทหารรับจ้างก่อนหน้านี้มีจำนวน 90 คน แต่น่าเสียดายที่บาดเจ็บและล้มตายไปแล้ว

ตามสถิติจำนวนสัตว์ร้ายที่ปรากฏตัวครั้งแรกมีน้อยกว่า 900 ตัว แต่สัตว์ร้ายที่ปรากฏตัวในการโจมตีครั้งที่สองมีเกือบ 1000 ตัว ขอบเขตการมองเห็นเต็มไปด้วยสัตว์ร้ายที่น่าตกใจอย่างยิ่ง ตอนนั้นช่างเป็นฝันร้ายจริงๆ ทหารรับจ้างทั้งสามกลุ่มพยายามอย่างเต็มที่ในการฆ่าสัตว์ร้ายเกือบหกร้อยตัว

และการโจมตีครั้งที่สามเดิมคาดว่าจะมาเมื่อสองวันก่อน จำนวนประมาณ 400 แต่ก็ยังไม่เห็นเงาของสัตว์ร้ายเหล่านั้นปรากฏตัวขึ้นมา

อีกทั้งเมื่อวานเป็นช่วงพักฟื้นสามวันที่นานที่สุด ทหารรับจ้างและประชาชนเมืองทำการเตรียมพร้อมกันแทบตาย แต่กลับไม่มีกลุ่มสัตว์ร้ายปรากฏตัวมาเลย

สำหรับจุดๆ นี้แล้ว ทุกคนรู้สึกแปลกๆ ไม่เข้าใจ แต่ก็ไม่กล้าปล่อยตัวและระมัดระวังอยู่เสมอ โดยเฉพาะคืนนี้

ไม่นาน ทุกคนก็มาถึงโรงแรม เกือบทั้งหมดที่อาศัยที่นี่เป็นทหารรับจ้างที่มา

แรนซ์รวมทุกคนไว้ในโถงใหญ่เพื่อให้ผู้ที่มาใหม่แนะนำตัว ให้ทุกคนที่ทำความรู้จักคุ้นเคยกัน เตรียมพร้อมสำหรับการต่อสู้ในอนาคต

ในการต่อสู้แบบรวมกลุ่ม การประสานงานเป็นสิ่งสำคัญที่สุด หากไม่ทำความรู้จักกันก็เหมือนลูกบอลทรายที่กระจัดกระจายและพ่ายแพ้ในการต่อสู้กับสัตว์ร้าย

ดังนั้นแลนซ์จึงเป็นผู้รับผิดชอบให้ทุกคนทำความคุ้นเคยต่อกันเพื่อความร่วมมือที่ดีที่สุดในระหว่างการต่อสู้

ทุกคนสงสัยเกี่ยวกับฉินเฟิง เพราะเขาเด็กเกินไป และเขาได้คู่มือทหารรับจ้างนี้เป็นครั้งแรกและรับภารกิจนี้ ทำให้คนแอบกังวลและสงสัยเกี่ยวกับความแข็งแกร่งของเขา

ตกกลางคืน ทุกอย่างเงียบ

หลังจากรู้จักกันแล้ว ทุกคนก็ถูกส่งตัวไปยังที่ต่างๆ เพื่อทำการคุ้มกัน

ฉินเฟิงถูกจัดให้อยู่ในโรงแรม ทำหน้าที่ตอบโต้

เมืองซังลั่วถูกปกคลุมไปด้วยบรรยากาศที่ตึงเครียด ผู้หญิง เด็ก และคนชราถูกรวมตัวอยู่ในบ้าน คนหนุ่มสาวและวัยกลางคนทุกคนในเมืองใช้จอบ เคียว ดาบและค้อนเป็นอาวุธ ติดตามทหารรับจ้างที่รับมอบหมายหน้าไปที่ปกป้องตามเขตเมือง

เวลาผ่านไปทีละนิดและนอกเมืองก็เงียบสงัด ภายในเมืองก็เงียบเช่นกัน

ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ ทุกคนก็ค่อยๆ ลดความกังวลลง คิดว่ากลุ่มสัตว์ร้ายคงไม่ปรากฏตัวขึ้นมาแล้วในคืนนี้

แต่จู่ๆ เสียงหอนของหมาป่าก็ดังขึ้นจากทางตะวันตกของเมือง ตัดผ่านท้องฟ้ายามค่ำคืนและทำลายความเงียบ เสียงหอนของหมาป่าเต็มไปด้วยความหนาวเย็น ทำให้ทุกคนตื่นตัวขึ้นมา

ฉินเฟิงนั่งไขว่ห้างอยู่ในโรงแรมและลืมตาขึ้นเมื่อได้ยินเสียงหมาป่าหอน

"มาแล้ว"

เขามองไปที่ฉินเสี่ยวชางที่อยู่ไม่ไกล เมื่อเห็นว่าไม่มีการตอบสนองใดๆ จึงไม่ได้สนใจเขาและรีบออกไปคุ้มกันกับคนอื่นนอกโรงแรม

แรนซ์เองก็อยู่ที่นี่เช่นกัน เขารับหน้าที่เป็นผู้รับผิดชอบ ต้องนำผู้คนและสั่งทุกคนให้ต่อต้านการโจมตีนี้

พวกเขารอมาสี่วันแล้วและเตรียมพร้อมอย่างเต็มที่ คราวนี้แรนซ์เชื่อว่าสามารถต้านทานการโจมตีได้อย่างแน่นอน หากสถานการณ์เอื้ออำนวยต่อพวกเขา ก็จะเริ่มโจมตีไล่สัตว์ร้ายพวกนั้นกลับไปยังถิ่นที่อยู่อาศัย

คนที่เหลืออยู่เพียงสิบคน แรนซ์มองดูผู้คนและพูด: "แกรนด์ คุณพาคนสามคนไปสนับสนุนที่ทางตะวันตก อลัน เสี่ยวหม่า พวกคุณรีบคุณไปแจ้งคนอื่นๆ ในแต่ละที่ แล้วไปเจอกันที่ฝั่งตะวันตก"

"รับทราบ"

คนทั้งสามที่แรนซ์เรียกชื่อไปเมื่อกี้ตอบกลับมา คนที่ชื่ออลันเป็นชายผอมสูง เขาคือผู้ฝึกฝนวิทยายุทธ เงียบขรึม

และอีกคนชื่อเสี่ยวหม่าเป็นชายหนุ่มอายุ 20 กว่าๆ ในบรรดาทหารรับจ้างเหล่านี้เขาอายุเยอะกว่าแค่ฉินเฟิง เขาเองก็เป็นผู้ฝึกฝนวิทยายุทธเช่นกัน ผมของเขาสีเหลือง ดวงตาสีฟ้า

ทั้งสองคนนี้ไม่ใช่แค่ผู้ฝึกฝนวิทยายุทธเท่านั้น แต่ยังเก่งในเรื่องความเร็วอีกด้วย

คำสั่งของแรนซ์เพิ่งจะสั่งไป ทั้งสองคนก็บินออกไปอย่างรวดเร็ว

แกรนด์คือชายร่างใหญ่หัวโล้นเป็นมันเงา เขาคือผู้ฝึกฝนวิทยายุทธเช่นกัน อาวุธของเขาคือค้อนขนาดใหญ่ซึ่งทำลายล้างได้อย่างน่าอัศจรรย์

เขานำทหารรับจ้างสามคนและรีบไปทางทิศตะวันตกอย่างรวดเร็ว

ณ จุดนี้ เหลือเพียงสี่คน นอกจากฉินเฟิงและแรนซ์แล้ว หนึ่งในสองคนเป็นผู้หญิง และเป็นผู้หญิงคนเดียวในกลุ่มทหารรับจ้างนี้ อายุสามสิบ เธอเป็นผู้ฝึกฝนวิญญาณขั้นกลาง และอีกคนชื่อเกาเซีย เป็นผู้ฝึกฝนวิญญาณขั้นกลางระดับสูง เขาเลียริมฝีปากตัวเอง การแสดงออกของเขาเต็มไปด้วยความกระหายเลือด

แรนซ์มองไปที่สามคนด้านหน้า ขมวดคิ้ว คนหนึ่งอายุน้อยที่สุด อีกคนเป็นผู้หญิงคนเดียว ส่วนคนสุดท้ายเป็นชายกระหายเลือด สามคนนี้เป็นทหารรับจ้างที่ลำบากที่สุดในครั้งนี้ ก็เลยถูกทิ้งไว้ที่นี่ ไม่รู้ว่าจะส่งไปยังไงดี