บทที่ 8 แฟนของผมให้คุณไสหัวไป

ตอนที่มองเห็นกู่เฉิงมาแล้วเซี่ยปี้เหอทันใดนั้นก็ตื่นตระหนกแล้วเล็กน้อย หล่อนคิดไม่ถึงว่าเขาจะมาได้เร็วอย่างนี้ดูแล้วเรื่องมีความลำบากเล็กน้อยในทันทีแล้ว

เซี่ยปี้เหอรีบแสดงท่าทางให้ไป๋ฉีหลบไปก่อนชั่วคราวจะได้ไม่ประทะกับกู่เฉิงขึ้นมา แต่ไป๋ฉีก็เหมือนกับคนปัญญาอ่อนอย่างนั้นเดิมทีก็ไม่ได้สนใจท่าทางที่แสดงออกของหล่อน เพียงแต่ก้มหน้ากินข้าวของตัวเอง

แต่กู่เฉิงดูเหมือนเอาคนอื่น ๆ ในห้องต่างก็กลายเป็นอากาศที่มองข้ามไปแล้ว เขาถือช่อดอกไม้สดด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มมาถึงที่ด้านหน้าของอันหรูอี้ยิ้มพูดว่า“หรูอี้ ได้ยินว่าคุณฟื้นขึ้นมาแล้วผมดีใจมากจริง ๆ แล้ว นี่ผมก็รีบมาถามสารทุกข์สุขดิบกับคุณเลย……”

ได้กลิ่นเหล้าบนตัวของกู่เฉิงนั่นอันหรูอี้รังเกลียดจนย่นคิ้วแล้วพูดตัดบทคำพูดของเขาว่า“คุณไม่ต้องมาเสแสร้งประจบฉัน กู่เฉิงถึงแม้ฉันตายแล้วใช้ฐานะของคุณชายบ้านตระกูลกู่ของคุณยังกลุ้มใจที่จะหาสาวที่สวยกว่าฉันไม่ได้เหรอ？”

ถูกอันหรูอี้พูดแทงใจดำกู่เฉิงอดไม่ได้ที่จะมีสีหน้าแข็งทื่อเล็กน้อย โชคดีที่สมองของเขาหมุนเร็วพูดด้วยท่าทางที่น้อยใจมากออกมาทันทีว่า“หรูอี้ คุณทำไมถึงพูดว่าผมอย่างนี้ล่ะ？คุณก็น่าจะรู้นานมาแล้วเมื่อตอนเรียนมัธยมผมตามจีบคุณตลอดมาถึงตอนนี้ คุณคือนางฟ้าในใจของผมเป็นเทวดาที่กราบไหว้ทำผิดไม่ได้ หลังคุณจมน้ำคุณรู้ไหมว่าผมเสียใจหมดหวังเท่าไหร่เพื่อคุณแล้วผมโศกเศร้าเสียใจมากกระทั่งไม่อยากกินอะไร บนโลกนี้ถ้าหากไม่มีคุณผมก็ไม่สามารถมีชีวิตต่อไปได้สักวันหนึ่ง！”

เผชิญหน้ากับคำพูดที่โกหกของกู่เฉิงอันหรูอี้อดไม่ได้ที่จะเหยียดหยาม บนหน้าประกายผ่านความรังเกลียดมาพูดอย่างเย็นชาว่า“พอแล้ว กู่เฉิง ตามใจคุณว่จะพูดน่าฟังแค่ไหน คุณคิดว่าฉันเชื่อเหรอ？”

“มาไป๋ฉี กินผักให้มาก ๆ บำรุงร่างกาย！”อันหรูอี้ไม่สนใจกู่เฉิงอีก คีบเส้นเนื้อแล้วส่งมาในถ้วยของไป๋ฉีแล้ว

เวลานี้กู่เฉิงนี่ถึงได้พบว่านั่งตรงข้ามอันหรูอี้ก็คือไป๋ฉี เขาคิดไม่ถึงว่าขอทานที่สกปรกที่มุดออกมาจากที่ไหนไม่รู้เวลานี้กลับเหมือนเจ้าชายนั่งอยู่ที่นั่น

พอมองดูกู่เฉิงยังไม่กล้าที่จะจินตนาการจริง ๆ หมอนี่ก็คือไป๋ฉือคนนั้นที่ตัวเองเจอที่สวนสาธารณะไว่ทาน

ยิ่งทำให้กู่เฉิงยากที่จะจินตนาการได้ก็คือคนหนึ่งอย่างนี้คิดไม่ถึงว่าใช้รูปแบบของการจูบ เดิมทีไม่ได้มีความสามารถแต่กลับทำสำเร็จอย่างไม่คาดคิดคิดไม่ถึงว่ายังเอาอันหรูอี้ช่วยจนฟื้นมีชีวิตขึ้นมาได้จริง ๆ

พอนึกถึงหมอนี่จูบนางฟ้าในใจของตัวเองแล้ว ความโกรธในใจของกู่เฉิงก็ถูกจุดประกายขึ้นมาในทันทีแล้วเขาอดไม่ได้ที่จะกระโจนเข้าไปบีบให้เขาตายในทันที

ตัวเองตามจีบอันหรูอี้มานานหลายปีแล้วกระทั่งมือของหล่อนต่างก็ไม่เคยจับ และริมฝีปากแดงเหมือนกลีบดอกไม้ที่อ่อนนุ่มนั่นของหล่อนคิดไม่ถึงว่าจะถูกไป๋ฉือคนนี้ครอบครองแล้ว คิดแล้วต่างก็ทำให้ปอดคนจะระเบิดแล้ว

ตอนที่กู่เฉิงมองเห็นอันหรูอี้ไม่สนใจตัวเองแล้วกลับมีความกระตือรือร้นดูแลผู้ชายคนหนึ่งที่อยู่ด้านหน้าอย่างนี้ ทันใดนั้นไฟชั่วร้ายที่อยู่ในใจของเขาก็ออกมาแล้ว

“ไอ้หนุ่ม นายอยู่ที่นี่ได้ยังไง？”สีหน้าของกู่เฉิงเยือกเย็นพูดจ้องมองไป๋ฉีอย่างดุร้าย

ไป๋ฉีกระทั่งหัวต้างก็ไม่เงยขึ้นมาเพียงแต่มั่วยัดอาหารที่อันหรูอี้คีบมาให้ใส่ปากกินอยู่พูดว่า“เนื้อเส้นรสชาติอร่อย อร่อยมากแล้ว หรูอี้คุณก็กินมาก ๆ หน่อย！”พูดอยู่เขาก็คีบเนื้อเส้นจากในจานผักส่งให้ในถ้วยของอันหรูอี้แล้ว

“ขอบคุณ！”อันหรูอี้ยิ้มสวยให้กับไป๋ฉี

สาวสวยพอยิ้มเหมือนดอกไม้บาน ดอกไม้บานอ่อนนุ่มสวยแต่คนอ่อนนุ่มกว่าดอกไม้

มองลักยิ้มของอันหรูอี้อยู่ไป๋ฉีหลงใหลแล้วยิ้มซื่อ ๆ ต่อหล่อน

แต่เซี่ยปี้เหอที่นั่งอยู่ด้านข้างมองเห็นสองดวงตาของกู่เฉิงในพริบตานั้นเต็มไปด้วยความโกรธ ในใจเริ่มกลัวหล่อนรีบพูดทักทายว่า“กู่เฉิง กินข้าวมาหรือยัง？ไม่งั้นนั่งลงกินข้าวด้วยกันหน่อย？”

เวลานี้กู่เฉิงยังฟังคำพูดของเซี่ยปี้เหอได้ที่ไหน？ตอนที่เขามองเห็นอันหรูอี้และไป๋ฉีสองคนมีท่าทางส่งสายตาให้กันโมโหจนแทบจะเป็นบ้าแล้ว

แม่ง สองคนนี้ไม่เห็นคนในสายตามากไปแล้ว นี่คือตั้งใจให้ฉันโกรธเหรอ！

โมโหใส่อันหรูอี้เลยทันทีไม่ได้กู่เฉิงทำได้เพียงเอาความโกรธใส่บนตัวของไป๋ฉี

ในใจของกู่เฉิงถึงแม้คนบ้านนอกคนนี้บังเอิญช่วยชีวิตอันหรูอี้ได้แต่ยังคงเป็นกากเดนหนึ่ง เขาต่างก็สามารถให้เขาตายได้ตลอดเวลาเขาไม่สามารถยอมให้ผู้ชายคนอื่นบังอาจมานั่งกินข้าวโต๊เดียวกับนางฟ้าที่รักของเขาได้อย่างไม่เกรงกลัวต่อหน้าเขา

ปัง！

กู่เฉิงตบโต๊ะอย่างกระทันหัน รักษาท่าทางความเป็นสุภาพบุรุษมานานต่อหน้าอันหรูอี้หายไปในพริบตา เขาพูดตะคอกอย่างดุร้ายต่อไป๋ฉี “ไป๋ฉือ หูของแกหนวกเหรอฉันถามแกอยู่ แกอยู่ที่นี่ได้ยังไง？”

ไป๋ฉีนี่ถึงเงยหน้ามองกู่เฉิงเล็กน้อยแล้ว มองเห็นท่าทางเขาเดือดพล่านเขายิ้มกว้างพูดว่า“คุณพูดอะไร ผมนี่คือกำลังกินข้าวกับบ้านแฟนอยู่ทำเรื่องของคุณไป？ใช่แล้ว คุณพูดว่าถ้าผมช่วยชีวิตหรูอี้ให้ฟื้นแล้วคุณก็จะคลานรอบเมืองจงไห่เรียนแบบหมาร้อง คุณมาทำตามสัญญาใช่ไหม？”

“ไป๋ฉือ ฉันจะให้แกตายเดี๋ยวนี้！”หลังฟังคำพูดของไป๋ฉีแล้ว หน้าแก่ของกู่เฉิงแดงในดวงตาคู่หนึ่งก็พลั่งพรูแสงที่เฉียบคมออกมาสองทาง

การข่มขู่ของกู่เฉิงที่อยู่ตรงข้ามไป๋ฉีก็ไม่ใส่ใจแม้แต่นิดยิ้มพูดต่ออันหรูอี้“หรูอี้ ตอนแรกคุณคือรู้จักก้อนขี้นี้ยังไงทำไมกระทั่งประโยคหนึ่งต่างก็พูดไม่เป็น？”

แม่ง เด็กนี่กล้าด่ากูว่าเป็นก้อนขี้？

ที่เมืองจงไห่ยังไม่เคยมีคนกล้าด่าเหยียดหยามเขากู่เฉิงมาก่อนอย่างนี้

มองเห็นกู่เฉิงต้องการลงมือแล้วอันหรูอี้พูดด้วยเสียงที่เย็นชา“กู่เฉิง คุณอย่าทำตามอำเภอใจที่นี่มากไปแล้ว คุณไสหัวออกไปจากบ้านของฉันเดี๋ยวนี้！”

“คุณ……คุณเพื่อคนปัญญาอ่อนคนหนึ่งอย่างนี้แล้วให้ผมไสหัวไป？กู่เฉิงไม่กล้าเชื่อหูของตัวเอง สายตาจ้องมองพูดคำรามอย่างดุร้ายต่ออันหรูอี้

และไป๋ฉีกลับมีท่าทางที่ไม่มีพิษภัยยิ้มพูดว่า“กู่เฉิง ผมดูคุณต่างหากที่เป็นคนปัญญาอ่อนอย่างแท้จริง หรือว่าคุณฟังไม่เข้าใจเหรอแฟนของผมให้คุณไสหัวออกไป！”