บทที่ 9 ทำลายคุณไปเลยทันที

เซี่ยปี้เหอและหวังมายืนอยู่ด้านข้างมองไป๋ฉีและอันหรูอี้ประทะกับกู่เฉิงอย่างเอาจริงเอาจังแล้ว สองคนต่างก็ตกใจจนไม่รู้จะแก้จากข้างในยังไงถึงจะดี

“กู่เฉิง คุณ……คุณไม่ต้องถือสากับพวกเขา……”เซี่ยปี้เหอพูดอย่างร้อนรน

กู่เฉิงโกรธจนหน้าเขียวไม่ได้สนใจเซี่ยปี้เหอ สองตาของเขาจ้องมองไป๋ฉีอยู่อย่างดุร้าย เขาพูด“แม่งสัตว์ ฉันรับรองแกจะไม่เจอพระอาทิตย์ในวันพรุ่งนี้ ตอนนี้ฉันจะให้แกตาย！”เขาต่อยหมัดไปทางไป๋ฉีแล้ว

น่าเสียดายหมัดของเขาเพิ่งยื่นไปถึงด้านหน้าของไป๋ฉีก็ถูกไป๋ฉีจับข้อมือไว้แล้ว“ไสหัวออกไป！”ฉู่อิงในเวลานี้ร่างกายก็กระจายไอแห่งการฆ่าที่เย็นชาออกมาดวงตาบ้าคลั่งและกระหายเลือด ……

พูดจบไป๋ฉีก็ตบฝ่ามือลงบนหน้าของกู่เฉิงอย่างแรงพัวะเสียงหนึ่งกู่เฉิงก็ลอยออกไปจากประตูใหญ่ของห้องรับแขกเลยทันทีตกลงในสวนแล้ว ครึ่งหนึ่งของใบหน้าก็บวมขึ้นมายังมีสภาพของคนหล่อสักนิดที่ไหนเป็นหัวหมูทั้งหมด เลือดสดแดงพ่นกระจายออกมาจากในปากของเขาแล้วกระทั่งมีฟันสองสามซีกพ่นออกมาด้วยมองไปแล้วน่าเวทนามาก

แม่ง นี่คือเกิดเรื่องอะไรขึ้น？

ไป๋ฉีสะบัดมือแล้วกระทั่งเขาจะฝันก็คิดไม่ถึงว่าพลังของตัวเองจะมากอย่างนี้ ฝ่ามือหนึ่งก็ทำให้คนหนึ่งสะบัดออกจากประตูใหญ่ได้เลย

ใครก็คิดไม่ถึงไป๋ฉีจะลงมือทำร้ายคนกระทั่งก่อนหน้านี้จะทักทายต่างก็ไม่พูดสักคำก็ลงมือแล้วทันที คนที่อยู่ในห้องต่างก็ตกใจจนตะลึงและกู่เฉิงที่นอนในสวนก็ร้องตระโกนเสียงดังว่า“คนมาหน่อย จัดการเอาไอ้ไป๋ฉือคนนั้นให้ตายเลย！”

เรียกในทันใดนั้นก็มีบอดี้การ์ดที่รูปร่างกำยำสองคนเดินเข้ามาจากนอกประตูสวน ไป๋ฉีเห็นแล้วก็ก้าวเร็วแย่งออกประตูใหญ่ขึ้นไปรับทางบอดี้การ์ดสองคนนั้นเลยทันที ยกเท้าขึ้นเท้าหนึ่งคนหนึ่งก็เอาบอดี้การ์ดสองคนนั้นถีบล้มคว่ำบนพื้นแล้ว

ไป๋ฉีลงมือรวดเร็วและรุนแรงมากเดิมทีไม่ได้รอให้บอดี้การ์ดสองคนนั้นมีการตอบสนองกลับมา มีเพียงเจอหน้าก็เอาบอดี้การ์ดรูปร่างอ้วนใหญ่สองคนนั่นจัดการให้ล้มลงบนพื้น

“ไม่เลวเลย เท้านี้ของเราร้ายกาจอย่างนี้！”ไป๋ฉีสะบัดเท้าข้างนั้นพูดอย่างหลงตัวเองเล็กน้อย

กู่เฉิงคิดไม่ถึงว่าไป๋ฉือคนนี้สองเท้าก็ถีบบอดี้การ์ดของตัวเองล้มแล้ว เขาดิ้นรนคลานขึ้นมาจากบนพื้นแล้วโยกเยกยกมือลูบเลือดบนปากแล้ว จ้องมองไป๋ฉีอย่างดุร้ายพูดคำรามอย่างหยิ่งผยองว่า“ไอ้เด็กน้อย แกตายแน่แล้วฉันกล้ายืนยันแกมีชีวิตไม่เกินสามวันในเมืองจงไห่……”

ยังไม่รอให้เขาพูดเสร็จไป๋ฉีก็กระโดดขึ้นไปข้างหน้าเท้าหนึ่งก็ถีบบนหัวเข่าของกู่เฉิงตามด้วยเสียงดังก๊อก กู่เฉิงก็ส่งเสียงร้องอย่างน่าเวทนาออกมาเหมือนหมูถูกฆ่ากระแทกคุกเข่าลงบนพื้นทันที หัวเข่าของเขาได้ถูกไป๋ฉีเหยียบจนแตกหักแล้วเจ็บจนบนหน้าของเขามีเหงื่อออกเหมือนฝนตกแทบจะสลบไป

“คุณไป๋ รีบหยุดมือเร็วคุณทำร้ายกู่เฉิงไม่ได้！”เวลานี้เซี่ยปี้เหอตกใจจนใบหน้าไม่มีสีแล้วรีบออกประตูมาดึงไป๋ฉีไว้

แต่ไป๋ฉีหลังฟังคำพูดที่ข่มขู่ของกู่เฉิงแล้วเดิมทีก็ไม่ฟังคำห้ามปรามของเซี่ยปี้เหอ เท้าของเขาก็ตกลงบนขาอีกข้างหนึ่งของกู่เฉิงมองเขาอย่างเงียบ ๆ สองดวงตาหรี่อยู่มีใบหน้าท่าทางที่แปลกใจยิ้มถามว่า“กู่เฉิง เมื่อกี้คุณพูดว่าผมมีชีวิตไม่เกินสามวันในเมืองจงไห่？”

กู่เฉิงทนความเจ็บปวดที่ออกมาเข่ามากในดวงตาที่มองไปทางไป๋ฉีเต็มไปด้วยความโกรธแค้นและอาฆาต เขาพูดอย่างกัดฟันว่า“ใช่ ใครหาเรื่องฉันแล้วต่างก็จะไม่มีจุดจบที่ดี！”

ไป๋ฉียิ้มกว้างถามอีก“นั่นเพราะอะไร？”

กู่เฉิงพูดคำหนึ่งแล้วหยุด“เพราะฉันเป็นคุณชายของบ้านตระกูลกู่！”

“คุณชายบ้านตระกูลกู่ใหญ่มากเหรอ？ผมก็ทำลายคุณเลยแล้วกัน！”พูดอยู่ในเวลานี้ไป๋ฉีก็ใช้ฝ่าเท้าใช้แรงบดขยี้ขาข้างนั้นของกู่เฉิงแล้ว

“โอ๊ย”กู่เฉิงส่งเสียงร้องโหยหวนอย่างน่าเวทนาออกมาครั้นแล้วก็สลบไป……

มองเห็นกู่เฉิงถูกเท้าของตัวเองเหยียบจนสลบไปนั้นไป๋ฉีก็แสดงท่าทางหมดปัญญามากส่ายหน้าหมุนตัวพูดต่อเซี่ยปี้เหอว่า“คุณน้าเซี่ย ร่างกายของคุณชายนี่กระดูกต่างก็อ่อนมากใช่ไหมเหยียบเบาอย่างนี้ผมยังไม่ได้ใช้แรงเลยก็สลบไปแล้ว！”

หลังฟังคำพูดของไป๋ฉีแล้วเซี่ยปี้เหอกระทั่งความคิดที่จะร้องไห้ต่างก็มีแล้ว

คำพูดของไป๋ฉีตกลงในหูของบอดี้การ์ดสองคนนั้น จู่ ๆ ก็ใบหน้าที่พูดไม่ออกแล้วเขานี้ยังไม่ได้ใช้แรงถ้าหากหมอนี่ใช้แรงแล้วยังไม่ถึงกับชีวิตหรอกเหรอ！

มีเพียงในใจของบอดี้การ์ดสองคนนี้ที่รู้ชัดเจนมากก็คือหมอนี่ที่อยู่ด้านหน้าเมื่อกี้เท้าถีบมาที่หน้าอกของพวกเขาเหมือนภูเขาใหญ่กระแทกอย่างหนัก อวัยวะภายในก็เหมือนถูกฉีกขาดอย่างนั้นรู้สึกเวียนหัวตาลายอยากที่จะอ้วกแต่ก็อ้วกไม่ออก นาทีนั้นพวกเขามีความรู้สึกที่เหมือนตายทั้งเป็นจริง ๆ ……ตอนนี้พวกเขานี่ก็เพิ่งหายใจมาได้

“พวกคุณสองคนมาหน่อย！”ไป๋ฉีกวาดตามองบอดี้การ์ดสองคนนั้นยิ้มตาหยี่ไปทางพวกเขาพูดกวักมืออยู่

บอดี้การ์ดสองคนนั้นมองไป๋ฉีอย่างเต็มไปด้วยความหวาดกลัวสั่นทั้งตัวพูดอย่างระแวดระวังว่า“นาย……ต้องให้อภัยคน นายอย่าฆ่าให้หมดนะ！”

ไป๋ฉียิ้มอิ ๆ พูดว่า“ใครจะฆ่าหมดล่ะ คุณดูผมหน้าตาท่าทางหล่อสง่างามอย่างนี้เป็นคนที่โหดร้ายชนิดนั้นเหรอ？”

“งั้น……นายอยากจะทำอะไร？”บอดี้การ์ดสองคนนั้นยืนอยู่ที่นั่นอย่างหวาดกลัวยังคงถามอย่างรู้สึกกลัว

ไป๋ฉีหัวคิ้วย่นใช้นิ้วมือชี้ไปที่กู่เฉิงที่นอนอยู่บนพื้นว่า“ผมคือให้พวกคุณรีบเอาก้อนขี้นี้ออกไปอย่าทำให้สวนของบ้านแฟนผมสกปรกฟังชัดเจนแล้วหรือยัง？”

“พวกเราฟังชัดเจนแล้ว！”

สงสัยบอดี้การ์ดสองคนนี้ก็คือเป็นคนที่รังแกคนอ่อนแอกลัวคนโหดร้าย หลังได้ยินคำพูดของไป๋ฉีแล้วเหมือนยกโทษให้อย่างนั้นยกกู่เฉิงขึ้นมาจากพื้นแล้วรีบร้อนออกจากสวน

“คุณไป๋ คุณหาเรื่องวุ่นวายใหญ่แล้วอย่างนี้แล้วกันฉันให้เงินคุณก้อนหนึ่งคืนนี้คุณรีบออกไปจากที่นี่เถอะหาสถานที่หลบซ่อนสักหน่อยก่อนดีไหม？”เวลานี้เซี่ยปี้เหอจับมือไป๋ฉีพูดอย่างร้อนรน