บทที่ 2 ผู้ชายไร้น้ำยา

หลินชิงฮั่นมองไปที่รอยยิ้มบนใบหน้าของจางซวน ภายในใจกลับอยากจะอ้วก เธอทำให้จางซวนตกอยู่ที่นั่งลำบากมาหลายครั้ง ขัดโถส้วม เช็ดพื้นด้วยผ้าขี้ริ้ว ยอมให้รถหรูที่ลานบ้านมีฝุ่นเกาะแต่ก็ไม่ปล่อยให้จางซวนเข้าไปแตะต้อง ไม่อนุญาตให้จางซวนสูบบุหรี่ เยอะอย่างมาก อย่างไรก็ตาม จางซวนไม่ต่อต้านสิ่งเหล่านี้เลย บอกว่าไม่ให้สูบบุหรี่ ก็ไม่สูบแม้แต่มวนเดียว มีหลายครั้ง หลินชิงฮั่นยังมีการเลิกงานเร็วเป็นพิเศษ เพื่อต้องการจับผิดจางซวนสักหน่อย หลังจากนั้นขับไล่เขาออกไป แต่ปรากฏว่าทุกครั้งล้วนแล้วทำให้หลินชิงฮั่นผิดหวัง

เธอมองดูจางซวนที่เต็มไปด้วยการประจบประแจว ภายในใจมีความคิดหนึ่งผุดขึ้นมา

ได้ นายสามารถอดทนได้ทุกอย่างใช่ไหม ไม่ใช่ว่ายอมรับได้ทุกอย่างเหรอ ฉันก็จะทำให้นายทนต่อไป!

คิดถึงตรงนี้ หลินชิงอั่นพิงลงไปบนโซฟา พูดด้วยน้ำเสียงที่ไร้อารมณ์กับจางซวน :"เหนื่อยแล้ว ไปตักน้ำให้ฉันหนึ่งกะละมังเพื่อล้างเท้า"

"ได้เลย!" จางซวนไม่มีการชักช้าแม้แต่วินาทีเดียว รีบวิ่งไปทางห้องน้ำทันที

ในไม่ช้า จางซวนนำกะละมังล้างเท้าอุณหภูมิปานกลางมาให้หลินชิงฮั่น

"ประธานหลิน คุณต้องล้างเท้าก่อน" จางซวนนั่งยอง ๆ ต่อหน้าขาเรียวของหลินชิงฮั่น วางลงกะละมังล้างเท้าลง

หลินชิงฮั่นสะบัดรองเท้าส้นสูงออก ยกเท้าทั้งคู่ที่ขาวราวกับหิมะอันละเอียดอ่อนต่อหน้าจางซวน พูดด้วยน้ำเสียงประชดประชัน :"นายล้างให้ฉัน"

"ผมล้างให้คุณ?" จางซวนมองดูเท้าที่ขาวราวกับหิมะตรงหน้าคู่นั้น อึ้งอยู่สองวินาที

หลินชิงฮั่นเห็นการแสดงออกของจางซวน ปากเล็กบอบบางเอียงเล็กน้อย พูดอย่างเย็นชา :"ทำไม ไม่อยากทำเหรอ? ไม่อยากทำก็ไสหัวไปสะ!"

"อยากทำ แน่นอนอยากทำ!" จางซวนรีบพยักหน้า พร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้า ภายในใจเต็มไปด้วยความตื่นเต้น ดูเหมือนว่าการทำงานหนักของตัวเองในหนึ่งเดือนนี้จะไม่สูญเปล่า นี่เป็นการสัมผัสร่างกายของภรรยาเป็นครั้งแรก เธอยังเป็นฝ่ายเสนอออกมาเอง!

การแสองที่มีความอึ้งของจางซวนเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มทันที หลินชิงฮั่นมองเห็นได้อย่างชัดเจน ในสายตาของหลินชิงฮั่น ถือได้ว่ามองคนนี้ออกอย่างชัดเจนแล้ว เพื่อเงิน ไม่ว่าเรื่องอะไรก็สามารถทำได้ทุกอย่าง!

ไม่กลัวผู้ชายจน แต่กลัวผู้ชายที่ไร้น้ำยา!

จากมุมมองของหลินชิงฮั่น จางซวนก็คือผู้ชายที่ไร้น้ำยาแบบนั้น ผู้ชายประเภทนี้ สมควรถูกทำให้อับอายอย่างมาก! เธอจงใจยกเท้าหยกอันละเอียดอ่อนของเธอขึ้น ราวกับว่ากำลังสั่งคนใช้ "ล้างสิ"

จางซวนมองดูเท้าที่ขาวราวกับหิมะ ถุงน่องสีดำที่เท้า ผ้าซิลกี้ นุ่มนวล ใช้มือดึงเบาๆ พร้อมกับริบบิ้นขนาดเล็กหนึ่งอัน พร้อมกับเลื่อนลงมาตามถุงน่องที่ขาเรื่อยๆ ถุงน่องแบบแยกส่วนถูกดึงไปที่หัวเข่าโดยจางซวนโดยไม่มีอุปสรรคใดๆ

มีกลิ่นหอมจาง ๆ บนถุงน่องสีดำส่งออกมา หลังจากถอดออกหมดแล้ว เท้าหยกอันละเอียดอ่อนปรากฏขึ้นต่อหน้าต่อตาจางซวน ความอ่อนโยนของกล้ามเนื้อ เหมือนแช่น้ำนมบริสุทธิ์ทุกวัน มีความขาวใส ราวกับว่าเป็นชิ้นงานศิลปะ เหมือนอัญมณีสีขาวหนึ่งชิ้น เป็นสิ่งที่คนต้องการมากที่สุด และไม่สามารถหาจุดบกพร่องได้เลย

หลินชิงฮั่นกำลังพิงอยู่บนโซฟา เธอรู้สึกได้ชัดเจนว่ามีมือหยาบๆ มาถูที่ฝ่าเท้าของตัวเอง ทำให้ชาและรู้สึกสบายตัว หลินชิงฮั่นกำลังมองดูจางซวนที่กำลังนวดเท้าของตัวเองตรงหน้า ในสายตาเต็มไปด้วยความขยะแขยงมากกว่าเดิม เธอคิดไม่ถึงมาก่อนเลยว่า ผู้ชายคนหนึ่ง เพื่อเงินแล้วจะสามารถถ่อมตนได้ถึงระดับนี้ ช่างทำให้คนน่ารังเกียจจริงๆ!

หลินชิงฮั่นกำลังเตรียมจะเตะจางซวนออกไป ให้เขาไสหัวไปไกลๆ เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์ขัดจังหวะสิ่งที่เธอจะทำต่อไป

เป็นเลขานุการหลี่ของบริษัทโทรเข้ามา หลินชิงฮั่นรับสายโทรศัพท์ ไม่รู้ว่าเลขาหลี่พูดอะไรทางโทรศัพท์ ทำให้คิ้วของหลินชิงฮั่นขมวดคิ้วแน่น

"บอกเขา ไม่ต้องคิดเพ้อฝัน! ตระกูลหลินของฉัน ไม่ใช่ลูกพลับอ่อนๆ ที่ใครๆ ก็หยิกได้"

หลินชิงฮั่นพูดจบ โยนโทรศัพท์ไปด้านข้างโดยตรง พิงอยู่บนโซฟา ใช้นิ้วมือที่ขาวราวกับหิมะนวดขมับของตัวเองเบาๆ รู้สึกอารมณ์เสียอย่างมาก ลืมแม้กระทั่งการเตะจางซวนออกไป

ในเวลานี้ ความอบอุ่นส่งมาจากฝ่าเท้าของหลินชิงฮั่น ขาที่เรียวยาวมีความสมบูรณ์แบบ กระจายขึ้นไป ความอบอุ่นแสนสบายนี้ ทำให้หลินชิงฮั่นสงบสติอารมณ์ของความหงุดหงิดลง การขมวดของคิ้วก็คลายลงเล็กน้อย

จางซวนวางเท้าที่ขาวราวกับหิมะคู่นั้นลงในกะละมังน้ำอุ่นอย่างระมัดระวัง นวดด้วยความระมัดระวัง เขาเงยหน้ามอง เมื่อเห็นหลินชิงฮั่นกำลังขมวดคิ้ว ท่าทางของผู้หญิง และยังมีสายที่เธอเพิ่งรับไปเมื่อกี้ ทำให้สัตว์ร้ายในหัวใจของจางซวนตื่นขึ้น

ใครเป็นคนยั่วยุเธอ! ใครกล้า!

นี่เป็นครั้งแรกที่จางซวนเห็นหลินชิงฮั่นเป็นแบบนี้ นับตั้งแต่ตอนที่จางซวนอายุห้าขวบ เขาก็รู้จักผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าคนนี้แล้ว

ตอนอายุห้าขวบ จางซวนและแม่เกือบแข็งตายบนถนนในฤดูหนาว หลินชิงฮั่นเดินลงมาจากรถของพ่อของเธอ มอบเสื้อคลุมผ้าฝ้ายให้จางซวน และยังมีเงินสดหนึ่งร้อยหยวน เสื้อคลุมผ้าฝ้ายตัวนั้นทำให้จางซวนและแม่ผ่านพ้นฤดูหนาวมาได้ หนึ่งร้อยหยวนทำให้จางซวนซื้อยาลดไข้ให้แม่ของเขา

ตอนที่จางซวนอายุเจ็ดขวบ เพราะกินอาหารบูดในถังขยะมากเกินไป ทำให้อาหารเป็นพิษ การบริจาคทุนการกุศลของตระกูลหลิน ช่วยชีวิตคนเร่ร่อนหกคนรวมถึงจางซวน

ตอนที่จางซวนอายุสิบขวบ เรียนที่โรงเรียนการกุศลก่อตั้งโดยตระกูลหลิน แม่ได้งานเป็นคนทำความสะอาดที่โรงเรียน

จนกระทั่งจางซวนอายุสิบสี่ปี แม่ตรวจพบเนื้องอกร้ายในร่างกาย เพื่อไม่ต้องการให้จางซวนลำบากไปด้วย แม่ทิ้งจดหมายลาตาย โดดลงมาจากตึกชั้นเจ็ด

แม่บอกจางซวนในจดหมายลาตาย เขาไม่สามารถตั้งหลุมศพของตัวเองได้ แต่จำเป็นต้องตอบแทนบุญคุณของตระกูลหลิน ถ้าหากไม่มีตระกูลหลิน จางซวนคงตายอยู่บนถนนในวัยห้าขวบแล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องของโรงเรียน

ตระกูลหลินช่วยชีวิตของจางซวนไว้สองครั้ง จางซวนมีการสาบานไว้ในใจนานแล้ว ในชีวิตนี้ของตัวเอง จำเป็นต้องตอบแทนบุญคุณของตระกูลหลิน และตอนที่ตัวเองอายุห้าขวบ สาวน้อยผู้มอบเสื้อคลุมผ้าฝ้ายให้ตัวเองคนนั้น เป็นเหมือนกับนางฟ้าที่มอบแสงสว่างให้ อยู่ในใจของจางซวน

ความทรงจำของจางซวน มีแต่รอยยิ้มหวานๆของผู้หญิงคนนี้ ไม่เคยเห็นเธอขมวดคิ้วมาก่อน

จางซวนนวดฝ่าเท้าของหลินชิงฮั่นเรื่อยๆ เขาคุ้นเคยกับจุดฝังเข็มทุกจุดของร่างกายมนุษย์ เพื่อบรรเทาความเหนื่อยล้าของหลินชิงฮั่น เขาควบคุมน้ำหนักของการนวด แม้แต่หมอนวดมืออาชีพก็สู้ไม่ได้

โดยไม่รู้ตัว ร่างกายของหลินชิงฮั่นล้วนแล้วผ่อนคลายลง เอนกายอย่างเกียจคร้านบนโซฟาตัวใหญ่ เธอเหนื่อยมากจริงๆ อาการง่วงนอนมาพร้อมกับความสบายเท้า

หลินชิงฮั่นครึ่งหนึ่งนอนอยู่บนโซฟานุ่ม ๆ ท่วงท่าของเธอทำให้เสื้อเชิ้ตสีขาวข้างหน้ากองพะเนินเล็กน้อย ระหว่างกระดุมเสื้อกับกระดุม เพราะว่าท่าทางการนอนของเธอทำให้มีช่องว่างเล็กๆ ดวงตาของจางซวนขดเล็กน้อย ก็สามารถมองเข้าไปในช่องเล็กๆได้ มองเห็นหน้าท้องแบนราบของหลินชิงฮั่น จากนั้นมองขึ้นไปข้างบนเล็กน้อย มันเป็นชุดชั้นในสีดำ

หลินชิงฮั่นไม่ได้รับรู้อะไรอีกต่อไป ความสบายจากฝ่าเท้า ความทุกข์ทางจิตใจ ทำให้เธอนอนหลับไปแล้ว เสียงหายใจอันแผ่วเบาแผ่ออกมา ผมสีดำกระจัดกระจายอยู่บนหลังโซฟา งดงามราวกับเจ้าหญิงนิทราในเทพนิยาย

จางซวนนวดหลินชิงฮั่นอย่างระมัดระวัง คนธรรมดาอยู่ในท่าเดียวและนั่งยองๆนานกว่าสิบห้านาที ก็ทำให้ขาชาไปหมดแล้ว ก็จะทนไม่ไหว จางซวนนั่งยองๆมาเกือบครึ่งชั่วโมง จากนั้นค่อยๆเช็ดเท้าที่ขาวราวกับหิมะของหลินชิงฮั่นให้แห้ง วางลงบนโซฟาอย่างช้าๆ จากนั้นหาผ้าเช็ดตัวหนึ่งผืนมาห่มให้หลินชิงฮั่น