บทที่ 6 มีคนต้องการฆ่าหลินชิงฮั่น

สถานสงเคราะห์ชุนเถิงของเมืองหยินโจว

เด็กไร้เดียงสากำลังเล่นอยู่บนสนามหญ้าสีเขียว บนสนามหญ้า ฉินโหรวที่สวมชุดกระโปรงสีขาว นั่งไขว่ห้างอยู่ที่นี่ ไว้ผมยาวพาดอยู่ด้านหลัง สีดำสนิทตัดกับชุดขาวของเธออย่างเฉียบขาด บนหัวของเธอสวมมงกุฎสีขาวที่เด็กทำให้เธอ ชุดกระโปรงสีขาวกระจัดกระจายอยู่บนสนามหญ้า ราวกับว่านางฟ้าอยู่ท่ามกลางป่า
"พี่สาวฉินโหรว ผมก็อยากได้ขนมเหมือนกัน!" มีเด็กที่แข็งแกร่งและน่ารักคนหนึ่งวิ่งมาอยู่ต่อหน้าฉินโหรว หัวเราะแหะแหะกับเธอ

"เสี่ยวหู่ เธอกินขนมไม่ได้อีกแล้ว" ฉินโหรวยื่นแขนขาวออกไป ลูบหัวของเสี่ยวหู่ แววตาเต็มไปด้วยความเอ็นดู

มีหญิงชราคนหนึ่งที่มีผมงอกสีขาวร่างกายโค้งงอ เดินจากด้านข้างด้วยรอยยิ้ม "เสี่ยวโหรว เธอเอ็นดูเด็กพวกนี้เกินไปแล้ว"

รอยยิ้มหวานปรากฏขึ้นบนใบหน้าของฉินโหรว งดงามราวกับดอกไม้บานสะพรั่ง "ผู้อำนวยการชุย ฉันเห็นพวกเด็กๆมีความสุข ฉันก็มีความสุขเหมือนกัน ใช่แล้ว คนที่ชื่อว่าจางซวน เขามาหรือยัง?"

"เพิ่งมา" ผู้อำนวยการชุยชี้ไปด้านข้าง ในศาลาไม้เทียมแห่งหนึ่งที่สร้างด้วยคนงาน จางซวนหนึ่งอยู่ที่นั่นเงียบๆคนเดียว มองไปข้างหน้า

ผู้อำนวยการชุยมองเห็นท่าทางของจางซวน ถอนหายใจ แววตาที่อ่อนโยนทนไม่ได้เล็กน้อย "เฮ้อ เด็กคนนี้ ยังคงเดินออกจากปมในหัวใจของตัวเองไม่ได้ ในตอนนั้นแม่ของเขาไม่อยากให้เขาต้องลำบากไปด้วย กระโดดตึกฆ่าตัวตาย เขาเอาแต่โทษตัวเองในเรื่องนี้ตลอด"

สายตาของฉินโหรวมองไปทางนิ้วมือของผู้อำนวยการชุย เธอจ้องไปที่ใบหน้าของจางซวน จากบนตัวของผู้ชายคนนี้ เธอรู้สึกได้ถึงลมหายใจที่เศร้าเสมอมาตลอด ในดวงตาที่ลึกล้ำของเขา ราวกับว่ามีเรื่องราวมากมายปิดบังเอาไว้ ทำให้ฉินโหรวทนไม่ไหวจนอยากจะเข้าไปสำรวจ แต่ทุกครั้งที่เธออยากจะลองคุยกับคนๆนี้ มักจะรู้สึกได้ถึงอีกฝ่ายมีความเย็นชาและอยู่ห่างจากผู้คนหลายพันไมล์

ฉินโหรวมีครอบครัวที่มั่งคั่ง ใบหน้าที่มีความสมบูรณ์แบบ อารมณ์ดี เป็นนางฟ้าในสายตาของผู้คนมากมาย และบวกกับเธอเป็นคนที่จิตใจเมตตา ให้ทุนแก่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าชุนเถียนโดยไม่ต้องการสิ่งตอบแทน ทำให้มีคนตามจีบเธอนับไม่ถ้วน

หนึ่งเดือนก่อน ฉินโหรวเห็นจางซวน ตอนนั้นเธอเห็นจางซวนนั่งอยู่ในศาลาไม้คนเดียว เธอก็แอบประหลาดใจเล็กน้อย คิดแต่ว่าผู้ชายคนนี้แกล้งทำเป็นแสแสร้ง แสดงมีความลึกล้ำ

แต่ตอนนี้ ฉินโหรวไม่คิดแบบนั้นอีกแล้ว เธอฟังผู้อำนวยการชุยเล่าเรื่องชีวิตของผู้ชายคนนี้ ก็เข้าใจแล้วเช่นกันว่าทำไมเขาถึงนั่งอยู่ในศาลานั้น นั่นก็คือเขากับแม่ของเขา เคยสร้างมันขึ้นมาด้วยกัน

"จางซวนเขา เป็นเด็กดีคนหนึ่ง เมื่อกี้เขาให้เงินฉันมาสองหมื่นหยวน ไม่ว่าฉันจะปฏิเสธยังไง เขายืนกรานที่จะให้ฉัน ชีวิตของเด็กคนนี้เดิมทีก็ไม่ดีอยู่แล้ว แต่ยังคิดจะทำเพื่อสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า" ผู้กำกับชุยถอนหายใจและส่ายหัว "ตอนนั้นถ้าสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าได้รับทุนจากคนดีอย่างคุณมาช่วยเหลือ ฉันคงไม่ต้องยืนดูแม่ของเขาตายไปต่อหน้าต่อตา แต่กลับทำอะไรไม่ได้เลย"

สายตาของฉินโหรวจับจ้องไปที่จางซวน เขาสวมชุดที่ขายอยู่ตามข้างถนนทั้งตัว แต่บริจาคเงินสองหมื่นหยวนให้กับสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า......

"พี่จางซวน พวกเรามาเล่นด้วยกันนะ!" เด็กหญิงวัยสามขวบวิ่งมาอยู่ต่อหน้าจางซวน พูดด้วยเสียงเด็กที่อ้อนวอน ใช้มือเล็กๆ ของเธอจับขากางเกงของจางซวน

"ได้เลย หยินอินอยากเล่นอะไร" จางซวนอุ้มเด็กหญิงคนนั้นขึ้นมา โยนเธอขึ้นและรับเธอ เผยให้เห็นถึงรอยยิ้ม

รอยยิ้มที่ยิ้มออกมาจากใจของจางซวนแบบนี้ มีเพียงสองสถานที่เท่านั้นที่เผยออกมา ที่แรก อยู่ต่อหน้าหลินชิงฮั่น ที่สอง ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า

"หยินอินอยากเล่นสูงๆ" สาวน้อยหัวเราะคิกคัก ตาโตหรี่ลงเป็นเส้นบางๆ ราวกับว่าเป็นพระจันทร์เสี้ยว

ฉินโหรวนั่งอยู่บนสนามหญ้า ไม่เหมือนกับคนที่ตามจีบตัวเองเหล่านั้น เพื่อต้องการประจบประแจงตัวเอง จงใจเผยให้เห็นถึงท่าทางของการชอบเด็ก

จางซวนเล่นกับเด็กอยู่สักพัก โทรศัพท์ในกระเป๋าดังขึ้น จางซวนเหลือบมองเห็นว่าเป็นชายหนุ่มรูปหล่อเมื่อวานโทรเข้ามา เขาวางหยินอินลงบนพื้น ปล่อยให้หยินอินไปเล่นด้วยตัวเอง หลังจากนั้นเดินไปด้านข้าง รับสายโทรศัพท์ "มีอะไรเหรอ?"

เสียงชายหนุ่มรูปหล่อทางโทรศัพท์เคร่งขรึมเล็กน้อย "ลูกพี่ ได้ข่าวมาว่า วันนี้มีนักฆ่าเตรียมจะลงมือกับพี่สะใภ้"

"นักฆ่า!" จางซวนพูดสองคำนี้ออกมาโดยกัดฟันแน่น

ช่วงเวลานี้ มีโทรศัพท์ขางอยู่ ชายหนุ่มรูปหล่อรับรู้ได้ถึงความเยือกเย็น แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าทำไมลูกพี่ถึงใส่ใจกับประธานหญิงในเมืองหยินโจวขนาดนี้ แต่เขาเข้าใจอย่างมาก นักฆ่าเหล่านั้น ตายแน่นอน!

โทรศัพท์เงียบไปหลายวินาที จางซวนเปิดปากพูดอีกครั้ง "ได้ ฉันเข้าใจแล้ว นายอย่าส่งคนออกไปมั่วๆนะ เรื่องเหล่านี้ฉันจะเป็นคนตัดสินใจเอง แค่นี้แหละ"

จางซวนวางสายโทรศัพท์ เงยหน้าเล็กน้อย มองดูท้องฟ้าที่ห่างไกล บ่นพึมพำ :"มีคนบางคน ไม่ดีเหรอที่มีชีวิตอยู่?"

ในตอนเริ่มต้น เดิมทีจางซวนต้องการตามจีบหลินชิงฮั่นอย่างเปิดเผย ท้ายที่สุดด้วยสถานะของเขา ไม่ว่าจะมองจากด้านไหน จุดจบของเขาและหลินชิงฮั่น ถือได้ว่าเป็นการปีนเขาสูงของหลินชิงฮั่นเท่านั้น

แต่มีอยู่ครั้งหนึ่งจางซวนได้ข่าวมาโดยบังเอิญ มีคนต้องการชีวิตของหลินชิงฮั่น ตัวตนของอีกฝ่ายลึกลับอย่างมาก ชั่วขณะหนึ่งจางซวนไม่สามารถตรวจสอบได้

จางซวนรู้ดี ไม่ใช่ว่าอีกฝ่ายมีระดับที่สูงเกินไป ตรงกันข้าม แต่ระดับของพวกเขานั้นต่ำเกินไป ทำให้ตัวเองต้องลงมือตรวจสอบด้วยตัวเอง ท้ายที่สุดแล้วการเข้าใกล้ด้วยตัวเอง ล้วนเป็นบุคคลระดับบนสุดในโลก

จางซวนทำอะไรไม่ได้ ทำได้แค่ปกป้องหลินชิงฮั่นอย่างลับๆ ค่อยๆตรวจสอบว่าใครกันที่ต้องการทำเรื่องไม่ดีกับหลินชิงฮั่น ก็เลยกลายเป็นลูกเขยที่แต่งเข้าบ้านคนหนึ่ง แม้ว่าจางซวนรู้ดี หลินชิงฮั่นดูถูกตัวเอง แต่เขายังคงเพลิดเพลินกับชีวิตแบบนี้ เพียงแค่ทุกวันสามารถมองเห็นนางฟ้าในชีวิตนี้ของตัวเอง ก็เพียงพอแล้ว เธอนำพาแสงสว่างบนโลกใบนี้ให้ตัวเอง ทำให้ตัวเองเชื่อว่าช่วงเวลาที่สิ้นหวังที่สุด บนโลกใบนี้ มันไม่ได้เย็นชาและไร้อารมณ์เหมือนกับที่ตัวเองเห็น

หลังจากที่รู้ว่านักฆ่าเริ่มออกมาลงมือ จางซวนบอกลาผู้อำนวยการชุย สวมกางเกงชายหาดและเสื้อกั๊กสีขาวของเขา และรองเท้าแตะคู่นั้น เดินไปทางอาคารตระกูลหลินโดยตรง

เมื่อฉินโหรวเห็นว่าจางซวนจะไป เดินมาอยู่ต่อหน้าจางซวน พูดกับจางซวนด้วยความใจดี :"อยากให้ฉันไปส่งคุณสักหน่อยไหม?"

ฉินโหรวต้องการติดต่อกับชายคนนี้อย่างใกล้ชิด ความรักที่เขามีต่อเด็กๆเหล่านั้น ความรักที่มีต่อครอบครัว ล้วนแล้วทำให้ฉินโหรวหลงใหล ฉินโหรวต้องการเข้าใจเขาในเชิงลึก ต้องการคุ้นเคยกับเขา

"ไม่ต้องแล้ว" จางซวนโบกมือปฏิเสธ ไม่พูดอะไรมากกับฉินโหรว กระทั่งแม้แต่วิวตา ล้วนแล้วไม่หยุดอยู่บนตัวของฉินโหรวด้วยซ้ำ

ฉินโหรวมองดูการจากไปของจางซวน รูปลักษณ์ที่เฉื่อยชานั้น ทำให้ดวงตาที่สวยงามของฉินโหรวมีความผิดหวัง

อาคารตระกูลหลินตั้งอยู่ในย่านศูนย์กลางธุรกิจของเมืองหยินโจว เป็นอาคารที่โดดเด่นที่สุดในย่านศูนย์กลางธุรกิจทั้งหมด อาคารสูงยี่สิบสองชั้นเป็นสัญลักษณ์ของความมั่งคั่งมหาศาลของตระกูลหลิน

ชั้นสูงสุดของอาคารตระกูลหลิน ในห้องสำนักงานของประธาน หลินชิงฮั่นวางสายโทรศัพท์จากพ่อ ในเวลาเดียวกัน รับทราบเกี่ยวกับสถานการณ์จากพ่อของตัวเอง

สำหรับทำไมถึงมีคนต้องการเอาชีวิตของตัวเอง หลินชิงฮั่นกลับไม่เข้าใจ จะพูดว่าไปยั่วยุคนอะไรเข้า หลินชิงฮั่นเพียงแค่พูดได้ว่า ในเชิงธุรกิจของตัวเอง ไปยั่วยุคนอื่นเยอะมากจริงๆ ลองคิดดูอย่างละเอียด ทุกคนล้วนแล้วต้องการเอาชีวิตของตัวเอง ท้ายที่สุดแล้ว การต่อสู้ทางธุรกิจ แม้ว่าจะไม่เห็นเลือด แต่ก็จะทำให้ผู้ที่พ่ายแพ้ถึงกับชีวิตต้องพังทลาย คนไม่น้อยที่มีความร่ำรวย เพียงแค่ชั่วค่ำคืนทำให้สูญสิ้นไปทุกอย่าง ท้ายที่สุดเลือกที่จะขึ้นไปบนดาดฟ้า แล้วกระโดดลงมา