บทที่ 12 การนวดของผมนั้นเก่งกาจ

"เฮ่อ คนบางคนพูดถูกนะ" จางซวนถอนใจ "การไม่เข้าใจยังสามารถเข้าใจได้ แต่การพยายามเสแสร้งนี่สิไม่มีความหมายอะไรเลย"

คำพูดของจางซวนทำให้ใบหน้าของสองแม่ลูกเจิ้งฉู่ร้อนวูบวาบ พวกเขาอายจนอยากจะมุดเข้าไปในร่องดิน

"พวกเราไปกันเถอะ!" หวังฉงเฟิ่งตบโต๊ะและลุกขึ้นลากลูกชายของตัวเองเดินออกไป

หลินชิงฮั่นทั้งรู้สึกประหลาดใจและรู้สึกพึงพอใจต่อการแสดงออกของจางซวน มารยาทบางอย่างของฝรั่งเศสนั้นเฉพาะทางมาก ๆ คนที่เข้าใจจึงมีน้อย และสำหรับในด้านการทานอาหารของชาวฝรั่งเศส คนที่รู้เรื่องธรรมเนียมและการให้ความสำคัญก็คงมีไม่มาก ส่วนคนที่รู้ดีและสามารถพูดมันออกมาเป็นข้อ ๆ ได้นั้นก็คงมีอยู่น้อยมาก ๆ

ที่น่าพอใจก็คือหลินชิงฮั่นสามารถมองออกว่าทุกการกระทำของจางซวนนั้นล้วนตั้งใจยั่วโมโหสองแม่ลูกเจิ้งฉู่ จู่ ๆ เธอก็พบว่าคนคนนี้เหมือนจะไม่ได้น่ารังเกียจขนาดนั้น

หลินเจี้ยนอี่ว์กับพ่อของเจิ้งฉู่ก็ไม่รอนาน พวกเขาเพียงร่ำลากันหนึ่งครั้ง อาหารมื้อนี้ก็ถือเป็นอันสิ้นสุด

ตลอดทางกลับบ้านท่าทางของหลินชิงฮั่นที่มีต่อจางซวนกลับผ่อนคลายลงไม่น้อย เธอที่นั่งอยู่ในตำแหน่งคนขับเหลือบมองจางซวนที่นั่งอยู่ในตำแหน่งข้างคนขับ "นายเข้าใจภาษาฝรั่งเศสได้ยังไง? คนที่เข้าใจภาษานี้คงจะมีน้อยมากใช่ไหม? นอกจากนี้มารยาทของอาหารฝรั่งเศสก็คงไม่ใช่สิ่งที่ได้รับความนิยมขนาดนั้น คนที่ยอมไปเรียนรู้ก็คงมีเพียงไม่กี่คน"

จางซวนหัวเราะฮา ๆ "เมื่อก่อนผมเคยทำงานเป็นพนักงานบริการในร้านอาหารฝรั่งเศส ผมจึงเข้าใจอยู่สองสามประโยค เมื่อกี้เห็นนิสัยที่ไม่ดีของคนแซ่เจิ้ง ผมจึงจงใจพูดออกไปมากหน่อย"

หลังจากหลินชิงฮั่นได้ฟัง เธอก็พยักหน้าและไม่ได้พูดอะไรอีก เรื่องที่จางซวนเข้าใจภาษาฝรั่งเศสนั้นทำให้เธอรู้สึกประหลาดใจ แต่คำอธิบายนี้ยังสามารถเข้าใจได้

เมื่อสองคนกลับมาถึงวิลล่า จางซวนก็เห็นเจียงจิ้งกำลังติดตั้งระบบสัญญาณเตือนภัยอยู่ และตอนนี้เขาก็รู้ว่าเจียงจิ้งเป็นบอดี้การ์ดประจำตัวของหลินชิงฮั่น

หลินชิงฮั่นนั่งเอนอยู่บนโซฟา มือเรียวของเธอกุมอยู่ที่หน้าผาก และเมื่อนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในร้านอาหารเมื่อกี้ มุมปากที่งดงามของเธอก็อดที่จะยิ้มออกมาเล็กน้อยไม่ได้

"ประธานหลิน น้ำล้างเท้าของคุณ"

เสียงของจางซวนดังขึ้นข้าง ๆ หูของหลินชิงฮั่น เขาประคองน้ำล้างเท้าที่อุ่น ๆ เดินเข้ามาด้วยตัวเอง เมื่อวานตอนที่นวดให้หลินชิงฮั่น จางซวนพบว่าร่างกายของเธอมีโรคที่ไม่กล้าบอกใครอยู่ไม่น้อย ทั้งหมดล้วนเกิดจากการเหน็ดเหนื่อยมากเกินไปในยามปกติ และจางซวนก็สามารถรักษาโรคของหลินชิงฮั่นได้ด้วยการนวดตามจุดต่าง ๆ

หลินชิงฮั่นมองผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าและขมวดคิ้ว เมื่อว่าเธอต้องการจะทำให้จางซวนรู้สึกอับอาย เธอถึงได้สั่งให้เขาล้างเท้าให้ตัวเอง แต่วันนี้เธอไม่อยากทำแบบนั้นแล้ว เธอกำลังจะเปิดปากบอกให้จางซวนยกน้ำล้างเท้าออกไป แต่ยังไม่ทันได้พูดออกไป เธอก็รู้สึกว่าเท้าเล็ก ๆ ของตัวเองถูกมือใหญ่ที่หยาบกร้านคู่หนึ่งจับเอาไว้

จางซวนลูบเท้าเรียวคู่นั้นเบา ๆ ทุกครั้งที่มองไปล้วนให้ความรู้สึกเหมือนกับงานศิลปะ เท้าเรียวคู่นี้เปล่งแสงแวววาวราวกับผิวที่เกลี้ยงเกลา และเท้าที่เปลือยเปล่านั้นมีสีแดงอ่อน ๆ

จางซวนกดลงไปบนจุดที่ฝ่าเท้าของหลินชิงฮั่นเบา ๆ

หลินชิงฮั่นเพียงรู้สึกเหมือนกับมีไฟฟ้าไหลมาจากฝ่าเท้าเท่านั้น เธอมองมือที่ไม่ค่อยจะแข็งแรงคู่นั้นของจางซวน ขมวดคิ้วและพูดอย่างรำคาญว่า "ลูบมั่ว ๆ อะไรกัน?"

"นี่ไม่ใช่การลูบมั่ว ๆ แต่เป็นการนวดเลยนะผู้บริหารหลิน" จางซวนส่ายหน้าและใช้น้ำเสียงเน้นย้ำเป็นพิเศษครั้งหนึ่ง "บนร่างกายของคุณมีโรคที่เรื้อรังอยู่ ทำให้การนอนของคุณไม่เพียงพอ โมโหง่าย และสองสามวันนั้นในทุก ๆ เดือนก็ยังรู้สึกปวดท้องอีกด้วย การนวดที่เหมาะสมจะสามารถบรรเทาโรคเหล่านั้นได้"

ถึงปากของจางซวนจะพูดอยู่ แต่มือของเขาก็ไม่ได้หยุดการกระทำลง เขายังคงนวดเท้าเรียวคู่นั้นอย่างต่อเนื่อง

เดิมทีหลินชิงฮั่นอยากจะพูดอะไรหน่อย แต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา เพราะเธอรู้ว่าคำพูดของจางซวนนั้นถูกต้อง การนอนของเธอไม่เพียงพอ โมโหง่ายและมีอาการปวดประจำเดือนจริง ๆ หลินชิงฮั่นจึงนึกถึงว่าเมื่อคืนตัวเองนอนหลับสบายมาก ๆ หรือว่านี่เป็นเพราะคนคนนี้นวดให้ตัวเองจริง ๆ?

แต่สุดท้ายหลินชิงฮั่นก็อดกลั้นไม่พูดมันออกไป ไม่ว่าจะพูดยังไงจางซวนก็เป็นสามีที่ถูกต้องตามกฎหมายของตัวเอง การที่เขานวดเป็นนั้นไม่ใช่เรื่องที่น่าโอ้อวดอะไรเลย

น้ำเสียงของหลินชิงฮั่นไม่พอใจเล็กน้อย "นายเรียนรู้สิ่งเหล่านี้มาจากที่ไหน?"

จางซวนถอนใจออกมาเบา ๆ "ตอนเด็ก ๆ ครอบครัวของผมลำบากไม่ใช่เหรอ อะไรที่ทำได้ก็ต้องทำ"

สีหน้าของหลินชิงฮั่นเปลี่ยนไปเล็กน้อย และเธอก็ไม่ได้พูดอะไรอีก

ความง่วงค่อย ๆ ไหลทะลักออกมาตามการนวดของจางซวน หลินชิงฮั่นจึงส่ายหน้าไปมา เพราะในคืนนี้เธอไม่อยากถูกผู้ชายคนนี้อุ้มเข้าไปในห้องนอนอีก

"พอแล้ว นายเอาน้ำไปเทเถอะ" หลินชิงฮั่นดึงเท้ากลับไป สวมรองเท้าสลิปเปอร์และเดินขึ้นไปยังห้องนอนชั้นบนทันที

สองสามวันนี้เป็นช่วงที่มีประจำเดือนพอดี ทุกคืนหลินชิงฮั่นจึงต้องชงน้ำเชื่อมจากน้ำตาลแดงให้ตัวเองแก้วหนึ่ง เพื่อใช้บรรเทาอาการปวดท้องน้อย

หลินชิงฮั่นชงน้ำเชื่อมจากน้ำตาลแดงเสร็จเรียบร้อยแล้ว เธอเป่าปากแก้วเซรามิกและกำลังจะดื่มมันลงไป ทันใดนั้นการกระทำของเธอก็หยุดนิ่งลง ก่อนหน้านี้เธอไม่ได้สนใจมันมาก่อน แต่ตอนนี้เหมือนกับว่าท้องน้อยของตัวเองไม่รู้สึกปวดแล้ว! และจริง ๆ แล้วเธอก็ไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดตั้งแต่เมื่อวานแล้ว!

"หรือว่าการนวดของเขาจะใช้ได้ผลจริง ๆ?" หลินชิงฮั่นมองออกไปนอกห้องนอนด้วยความสงสัย ส่วนจางซวนนั้นก็กำลังถูพื้นครั้งสุดท้ายก่อนจะเข้านอนอยู่

เมื่อกลับมาถึงห้อง จางซวนก็เห็นว่าโทรศัพท์ของตัวเองมีสายเรียกเข้าที่ไม่ได้รับ และเมื่อดูก็เห็นว่าเป็นหนุ่มหล่อโทรเข้ามา จางซวนจึงโทรกลับไปหาเขา

"ลูกพี่ พ่อครัวหลักของราชวงศ์ฝรั่งเศสขอร้องให้ผมติดต่อคุณให้หน่อย เขาบอกว่าเขาทำอาหารตามวิธีที่คุณสอนให้เข้าก่อนหน้านี้ได้ทั้งหมดแล้ว ไม่รู้ว่าตอนนี้พอจะมีเกียรติกราบไว้คุณเป็นอาจารย์ได้หรือยัง"

"ค่อยพูดกันอีกทีเถอะ ช่วงนี้ฉันกำลังยุ่งอยู่" จางซวนตอบกลับไปอย่างผ่าน ๆ และกดวางสาย

หนึ่งคืนผ่านไป เช้าวันถัดมาจางซวนก็ตื่นขึ้นมาและเตรียมทำความสะอาดห้องเป็นอย่างแรกเหมือนยามปกติ แต่ปรากฏว่าเขาเห็นหลินชิงฮั่นไม่ได้ออกไปจากบ้านอย่างรีบร้อนเหมือนยามปกติ แต่เธอกลับชงชาให้ตัวเองหนึ่งแก้วและนั่งจิบอย่างช้า ๆ อยู่บนโซฟา

"ผู้บริหารหลิน วันนี้ไม่ไปบริษัทเหรอ?" จางซวนถือผ้าขี้ริ้วและเช็ดโต๊ะน้ำชาที่ทำจากหินอ่อนตรงหน้าของหลินชิงฮั่น

หลินชิงฮั่นวางแก้วชาลง มองจางซวนที่สวมเสื้อกล้ามสีขาวและพูดว่า "นายไม่ต้องทำงานแล้ว เพื่อนของฉันจะมาที่นี่ วันนี้นายก็ออกไปข้างนอกก่อนเถอะ"

"เพื่อนที่ไหนเหรอ?" จางซวนยิ้มประจบสอพลอ

หลินชิงฮั่นขมวดคิ้ว "เกี่ยวอะไรกับนายด้วยล่ะ? นายทำเรื่องของตัวเองให้เสร็จก็พอแล้ว ก่อนตอนบ่ายฉันต้องไม่เห็นนายอยู่ที่นี่"

"อ๋อ" จางซวนขานรับด้วยความผิดหวังเล็กน้อย เขาพับผ้าขี้ริ้วในมือและวางมันไว้ในที่ที่ควรจะวาง หลังจากนั้นก็เดินออกไปจากวิลล่า

จางซวนบิดขี้เกียจต่อแสงแดดในยามเช้าตรู่ หลังจากที่เขาพูดพึมพำกับตัวเองอยู่ตรงนั้น เขาก็ก้าวเท้าเดินจากไป

จางซวนหอบของเล่นมายังสถานสงเคราะห์ชุนเถิง เมื่อพวกเด็ก ๆ เหล่านั้นเห็นจางซวน ทุกคนต่างก็รุมล้อมกันเข้ามาหาเขาราวกับผึ้งรังหนึ่ง และตะโกนบอกกับพี่จางซวนว่าตัวเองอยากเล่นของเล่น

จางซวนมองเด็ก ๆ เหล่านั้นด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรัก ตอนที่เขายังเด็ก เขาก็หวังว่าตัวเองจะมีของเล่นให้เล่นด้วยเหมือนกัน

"ผู้อำนวยการ คุณรู้ไหมว่าเขาทำงานอะไร?" ฉินโหรวที่สวมชุดเดรสสีขาวนั่งอยู่บนเก้าอี้พับได้ วันนี้เธอทำผมตั้งขึ้น ลดความพลิ้วไหวของเมื่อวานลง แต่กลับเพิ่มสะอาดขึ้นสามส่วนแทน หน้าสดของเธอมองไปยังท้องฟ้า แม้ว่าเธอจะไม่ได้แต่งหน้า แต่ใบหน้าของเธอกลับสวยงามไม่มีที่ติ

ตอนที่ฉินโหรวเห็นจางซวน ร่างกายของเธอก็หดเกร็งขึ้นมาเล็กน้อยอย่างไม่มีเหตุผล