บทที่ 11 แท้จริงแล้วใครกันแน่ที่ไม่เข้าใจ

หลินชิงฮั่นมองจางซวนด้วยใบหน้าที่ตกใจเล็กน้อย แต่ความตกใจบนใบหน้าของเธอก็หายไปอย่างรวดเร็ว กลายเป็นอารมณ์ที่อ่อนโยนแทนและพูดด้วยเสียงที่นุ่มนวลว่า "นายจะช่วยฉันสั่งอาหารเหรอ?"

"อืม" จางซวนพยักหน้า มือหนึ่งรับเมนูอาหาร อีกมือหนึ่งก็พลิกดูเมนูอาหารอย่างช้า ๆ และไม่ได้พูดอะไรอีก

เมื่อเจิ้งฉู่เห็นท่าทางของจางซวน เขาก็ยิ่งรู้สึกโกรธและพูดว่า "อ่านไม่เข้าใจก็อย่าแสร้งทำเป็นเข้าใจจนทำให้ทุกคนต้องเสียเวลา"

"เจิ้งฉู่ นายควรระวังคำพูดหน่อย พวกเราดูเมนูอาหารนิดหน่อยจะเป็นอะไรไป?" แม้หลินชิงฮั่นจะไม่รู้ว่าจางซวนกำลังคิดจะทำอะไร แต่อย่างน้อยตอนนี้เธอกับจางซวนก็อยู่ฝ่ายเดียวกัน เธอจึงไม่สามารถปล่อยให้จางซวนถูกคนอื่นทำให้อับอายขายหน้าได้

"ชิงฮั่น ที่นี่เป็นร้านอาหารฝรั่งเศส แล้วเขาเข้าใจภาษาฝรั่งเศสไหม?" เจิ้งฉู่พูดด้วยความเหยียดหยาม

เจิ้งฉู่เพิ่งจะพูดจบ เสียงของจางซวนก็ดังขึ้นมาทันที เขาใช้มือข้างหนึ่งชี้เมนูอาหารไปพลาง พูดกับพนักงานบริการด้วยภาษาจีนมาตรฐานไปพลาง "นี่ นี่ แล้วก็นี่"

แม้ว่าพนักงานบริการจะไม่เข้าใจว่าจางซวนกำลังพูดอะไร แต่ท่าทางของจางซวนก็ยังสามารถทำให้เขาเข้าใจได้ เขาจึงหยักหน้าและหมุนตัวเดินไปเตรียมอาหารในทันที

เจิ้งฉู่ยังคิดอยู่เลยว่าจางซวนจะพูดอะไร แต่เมื่อเห็นการกระทำของจางซวน เขาก็หัวเราะออกมาในทันที "คนชั้นต่ำก็ยังเป็นคนชั้นต่ำ นายไม่รู้เหรอไงว่าอาหารฝรั่งเศสให้ความสำคัญกับมารยาท? นายใช้นิ้วชี้สั่งอาหารไปมั่ว ๆ ฉันจะรอดูว่าอีกเดี๋ยวนายจะกินยังไง! เมื่อถึงเวลาก็อย่าทำตัวเหมือนลิงล่ะ สั่งซุปไปหนึ่งโต๊ะ แต่ดันไม่รู้ว่าต้องกินยังไง!"

จางซวนสะกดเสียงเอาไว้และกลอกตาไปมา "ใครกันที่บอกว่าฉันสั่งอาหารไม่เป็น ที่ฉันไปเมื่อกี้ก็คือตับอ้วน"

"ตับอ้วน? นายพูดว่าตับอ้วนเหรอ? ฮา ๆๆ!" คำพูดของจางซวนทำให้เจิ้งฉู่ราวกับได้ยินเรื่องที่ตลกขบขันมาก ๆ เขาใช้มือตบโต๊ะและหัวเราะจนน้ำตาไหลออกมา "ฉันว่านะ ถ้านายไม่เคยกินอาหารฝรั่งเศสมาก่อน ก็อย่ามาแสร้งทำเป็นเคยกิน นั่นเขาเรียกว่าตับห่าน นายเข้าใจไหม?"

"เจิ้งฉู่ พวกเราอยากจะเรียกแบบไหนก็เรียกแบบนั้น เกี่ยวอะไรกับนายด้วย?" ในเวลานี้หลินชิงฮั่นก็เปิดปากพูดออกมา แม้เธอจะรู้ว่าคำที่จางซวนเรียกตับห่านนั้นไม่ถูกต้อง แต่ไม่ว่ายังไงที่เขาทำแบบนี้ก็เพื่อกู้หน้าให้เธอ

เจิ้งฉู่เบะปาก "ชิงฮั่นนะชิงฮั่น ถึงแม้ว่าเธอจะแต่งสามีเข้าบ้าน แต่เธอก็น่าจะเลือกคนที่พอไปวัดไปวาได้หน่อยดีกว่าไหม? เธอดูสิ นี่มันของเล่นอะไรกัน?"

ใบหน้าของหวังฉงเฟิ่งปรากฏความภาคภูมิใจออกมา "คนบางคนคิดว่าตัวเองดูทีวีนิดหน่อย อ่านหนังสือนิดหน่อยก็คิดว่าตัวเองเป็นคนชั้นสูงแล้ว ถึงยังไงนักเลงหัวไม้ก็ยังเป็นนักเลงหัวไม้อยู่วันยังค่ำ!"

หลินเจี้ยนอี่ว์จึงพูดไกล่เกลี่ยว่า "คนหนุ่มสาวน่ะ อยากจะเรียกแบบไหนก็เรียกแบบนั้น ภาษาบนอินเทอร์เน็ตที่พวกเขาพูดกัน พวกเราก็ฟังไม่เข้าใจไม่ใช่เหรอ ฮา ๆ ไม่ต้องคิดเล็กคิดน้อยหรอก ๆ"

"อาหลิน นี่ไม่ใช่ภาษาบนอินเทอร์เน็ตอะไรเลย แต่เป็นเพราะความรู้ของคนคนหนึ่งนั้นตื้นเขิน คนที่แม้แต่ตับห่านก็ไม่รู้จัก ผมไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าทำไมเขาถึงมีหน้าเข้ามาในร้านอาหารฝรั่งเศสอีก ถ้าให้พนักงานบริการชาวฝรั่งเศสเหล่านั้นได้ยินเข้า ไม่แน่ว่าพวกเขาอาจจะหัวเราะเยาะพวกเราก็ได้!" เจิ้งฉู่เอามือกอดอก มองจางซวนและแสดงสีหน้าสะอิดสะเอียน

จางซวนนั่งอยู่ตรงนั้นด้วยใบหน้าที่ไม่ใส่ใจ และรอพนักงานบริการยกอาหารมาเสิร์ฟ

ผ่านไปไม่นานตับห่านที่ประณีตสองสามชุดก็ถูกพนักงานบริการยกมาเสิร์ฟ และวางลงตรงหน้าของครอบครัวเจิ้งฉู่ แต่ตรงหน้าของจางซวนกับหลินชิงฮั่นกลับไม่มีอะไรเลย

"เฮ่อ ตับห่านของพวกเราถูกยกมาแล้ว แล้วตับอ้วนของบางคนล่ะ? ทำไมถึงยังไม่ถูกยกมานะ?" เจิ้งฉู่หยิบมีดและส้อมขึ้นมา หั่นตับห่านเป็นชิ้นเล็ก ๆ ด้วยท่าทางที่สง่างาม ใส่เข้าไปในปาก และใบหน้าของเขาก็ปรากฏความพึงพอใจออกมา "ตับห่านของประเทศฝรั่งเศสมีชื่อเสียงระดับโลก มันแต่ไม่เลี่ยน เป็นความพึงพอใจที่งดงามจริง ๆ ร้านอาหารฝรั่งเศสแห่งนี้ถือว่ามีความดั้งเดิมอยู่ รสชาติเกือบจะเหมือนกันกับที่ผมกินตอนอยู่ที่ประเทศฝรั่งเศสในตอนแรกเลย"

หลินชิงฮั่นมองท่าทางของเจิ้งฉู่ สีหน้าของเธอไม่น่ามองมาก ๆ ตอนนั้นเธอจึงคิดว่าจะเรียกพนักงานบริการมาสั่งอาหารด้วยตัวเองอีกครั้ง แต่ปรากฏว่าเธอยังไม่ทันได้เรียกก็ถูกจางซวนมองความต้องการของเธอออกแล้ว

"ไม่เป็นไร ฉันสั่งให้เธอเรียบร้อยแล้ว"

"นายสั่งอะไรไปเหรอ" หลินชิงฮั่นถามจางซวนเบา ๆ ในน้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความกังวล "แม้แต่ตับห่านนายก็ไม่รู้จัก เมื่อกี้นายต้องสั่งไปมั่ว ๆ แน่เลย"

แม้ว่าน้ำเสียงของหลินชิงฮั่นจะมีความกังวล แต่ใบหน้าของเธอกลับไม่มีการตำหนิอะไรอยู่เลย เพราะเธอเข้าใจดีว่าต่อให้ตัวเองเป็นคนสั่ง คาดว่าตัวเองก็คงจะสั่งอะไรไม่ออกด้วยเหมือนกัน

ตอนที่หลินชิงฮั่นกำลังรู้สึกกังวลเป็นอย่างยิ่งและคิดว่าจะเรียกพนักงานบริการ อาหารที่ประณีตสามจานก็ถูกวางลงตรงหน้าของเธอ ซึ่งประกอบไปด้วยตับห่านหนึ่งชุด ขนมปังฝรั่งเศสหนึ่งชุดและผลจั่วซิ่งหนึ่งชุด

"ผลไม้เหรอ? ขนมปังฝรั่งเศสเหรอ? คนแบบนายนี่ทำให้พวกเราขายหน้าจริง ๆ" เจิ้งฉู่วางมีดและส้อมในมือลง และจ้องจางซวนด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความโกรธ "นายรู้ไหมว่าถ้าคนที่ไม่เคารพมารยาทบนโต๊ะอาหารแบบนายอยู่ที่ประเทศฝรั่งเศส ก็คงจะถูกไล่ออกไปจากร้านตั้งนานแล้ว! ต่อให้ไม่รู้จักอาหารฝรั่งเศส แต่ความรู้ทั่วไปก็ไม่มีสักนิดเลยเหรอ? ต้องทานอาหารเสร็จก่อนถึงจะสั่งผลไม้ได้!"

"ฮา ๆ ใช่เหรอ?" เจิ้งฉู่เพิ่งจะพูดจบ บนโต๊ะอาหารก็มีเสียงของจางซวนดังขึ้นมา ในน้ำเสียงของเขาแฝงไว้ด้วยการหัวเราะเบา ๆ และในเสียงหัวเราะของเขาก็เต็มไปด้วยการเสียดสี "เมื่อกี้มีคนบอกพนักงานบริการว่าต้องการตับห่าน จริง ๆ แล้วคำว่าฟัวกราส์ในภาษาฝรั่งเศสนั้นไม่ได้มีความหมายของห่านอยู่เลย เพียงแต่คนจำนวนมากคิดว่ามันเป็นตับห่านเท่านั้น แต่จริง ๆ แล้วเก้าสิบห้าเปอร์เซ็นต์ของตับที่ใช้ในประเทศฝรั่งเศสนั้นเป็นตับเป็ด เพราะเดิมทีการบริโภคเนื้อเป็ดก็มีมากกว่าห่านอยู่แล้ว และในฐานะที่เป็นอาหารเรียกน้ำย่อยจึงแนะนำให้ทานคู่กับผลจั่วซิ่ง หลังจากนั้นก็วางตับอ้วนลงไปบนขนมปังฝรั่งเศสและทานคู่กัน เมื่อทำแบบนี้ก็จะทำให้ไม่รู้สึกเลี่ยน สำหรับบางคนที่เมื่อกี้ไม่ได้สั่งผลไม้ที่มีรสเปรี้ยวมา เวลากินเข้าไปรสชาติของมันก็จะแย่ลงมาก"

เมื่อจางซวนพูดประโยคนี้จบ ในดวงตาของหลินชิงฮั่นก็เต็มไปด้วยความงุนงง ยังมีวิธีการแบบนี้ด้วยเหรอ? เขาคงไม่ได้แต่งเรื่องขึ้นมามั่ว ๆ หรอกใช่ไหม?

"น่าขันจริง ๆ ขนมปังฝรั่งเศสกินคู่กับตับห่าน ฉันไม่เคยได้ยินมาก่อน ก่อนที่จะพูดโอ้อวดอะไรรบกวนนายไปทำความเข้าใจความรู้ทั่วไปหน่อยได้ไหม?" ใบหน้าของเจิ้งฉู่เต็มไปด้วยการเหยียดหยาม "คนชั้นต่ำแบบนายไม่เข้าใจเรื่องเหล่านี้ ฉันยังสามารถเข้าใจได้ แต่นายก็ไม่ควรแสร้งทำเป็นเข้าใจ โอเคไหม?"

เมื่อจางซวนได้ยินคำพูดของเจิ้งฉู่ เขาก็หัวเราะฮา ๆ ออกมาและมุ่ยปากไปยังโต๊ะข้าง ๆ ของพวกเขา

โต๊ะข้าง ๆ ของพวกเขามีชาวฝรั่งเศสนั่งอยู่พอดี และเขาก็ใช้วิธีการเหมือนกันกับที่จางซวนพูดออกมาเมื่อกี้ เพื่อดื่มด่ำรสชาติของตับอ้วนเขาจึงทานมันคู่กับขนมปังฝรั่งเศสและผลจั่วซิ่ง ฉากนี้เป็นเหมือนกับฝ่ามือตบลงมาบนใบหน้าของเจิ้งฉู่จนเกิดเสียงดังกังวาน

"ประเทศฝรั่งเศสในฐานะที่เป็นหนึ่งในสามอาณาจักรใหญ่ในการทำอาหารของโลก พวกเขาจึงเชี่ยวชาญในด้านการกิน แน่นอนว่าสุนทรียศาสตร์และความโรแมนติกของอาหารฝรั่งเศสนั้นไม่เพียงมาจากการสัมผัสวัตถุดิบที่ประณีตเท่านั้น แต่ยังมาจากมารยาทบนโต๊ะอาหารอีกด้วย และมารยาทของอาหารของฝรั่งเศสก็ไม่ใช่การทานผลไม้หลังอาหารเหมือนกับที่บางคนพูดมา แต่เป็นการให้ความสำคัญในการประกอบกันของวัตถุดิบ เอาล่ะชิงฮั่น ในเมื่ออาหารมาแล้ว เช่นนั้นเธอก็สามารถดื่มด่ำกับมันได้แล้ว"

จางซวนพูดไปพลาง ตัดแบ่งขนมปังฝรั่งเศสไปพลาง วางผลไม้ไว้ด้านบนหนึ่งลูกและยื่นให้กับหลินชิงฮั่น

เวลานี้ในดวงตากลมโตของหลินชิงฮั่นเต็มไปด้วยความรู้สึกที่แตกต่าง เขาเข้าใจมันจริง ๆ

สีหน้าของเจิ้งฉู่กับหวังฉงเฟิ่งที่นั่งอยู่ด้านข้างไม่น่ามองมาก ๆ เมื่อกี้เจิ้งฉู่ยังพูดอยู่เลยว่าบางคนอ่านไม่เข้าใจก็ไม่ควรแสร้งทำเป็นเข้าใจ แต่ตอนนี้ความจริงกลับบอกว่ากับเขาว่าแท้จริงแล้วใครกันแน่ที่แสร้งทำเป็นเข้าใจ! พวกเขาในเวลานี้เหมือนกับมีเข็มปักอยู่ที่ก้น รู้สึกว่าไม่สามารถนั่งลงให้สนิทได้แม้แต่วินาทีเดียว