บทที่ 14 คำว่าคนมีพรสวรรค์ก็ไม่สามารถบรรยายได้หมด

ฉินโหรวเรียบเรียงคำพูดและบอกกับจางซวนอย่างสั้น ๆ ง่าย ๆ เกี่ยวกับเรื่องการบุกเบิกหมู่บ้านพักตากอากาศและการรื้อถอนสถานสงเคราะห์ นอกจากนี้อำนาจบริษัทของอีกฝ่ายก็แข็งแกร่งกว่าบริษัทของฉินโหรวมาก บริษัทของพวกเขาเป็นรองแค่บริษัทโจวกรุ๊ปจำกัดที่ใหญ่เป็นอันดับสองของเมืองหยินโจวเท่านั้น หากพวกเขาต้องการจะย้ายสถานสงเคราะห์แห่งนี้จริง ๆ ฉินโหรวก็ไม่มีทางปกป้องได้เลย

พูดจบฉินโหรวก็มองไปยังจางซวนที่นั่งยอง ๆ อยู่ตรงนั้น เขากำลังวาดอะไรสักอย่างอยู่บนพื้นดิน แต่แผ่นหลังของจางซวนบดบังสายตาของฉินโหรวเอาไว้ และเมื่อฉินโหรวเดินอ้อมไปดู ปากเล็ก ๆ ของเธอก็ต้องเปิดออกกว้าง

ตอนที่เธอกำลังพูดเรื่องเหล่านี้ เธอก็เห็นจางซวนก็ใช้ก้อนหินวาดแผนที่รอบ ๆ สถานสงเคราะห์ทั้งหมดลงบนพื้นปูนที่อยู่ตรงหน้าแล้ว ถนนทั้งใหญ่และเล็กเหล่านั้น รวมทั้งเส้นทางของรถเมล์ และในเวลาเดียวกันก็ยังขยายไปถึงเขตเมืองอีกด้วย!

คนคนหนึ่งต่อให้อาศัยอยู่ในสถานที่แห่งหนึ่งนานสิบกว่าปี ก็ไม่แน่ว่าเขาจะสามารถวาดแผนที่ถนนออกมาได้ ถึงขนาดที่แผนที่ชุมชนของบ้านตัวเองก็อาจจะจำไม่ได้

ฉินโหรวแอบอุทานในใจของตัวเอง เขาทำได้ยังไงกัน!

เมื่อจางซวนวาดเสร็จ เขาก็โยนก้อนหินในมือออกไปง่าย ๆ ราวกับทำเรื่องที่แสนจะธรรมดาเรื่องหนึ่งเท่านั้น "คุณฉิน คุณบอกว่าบริษัทของพวกเขาทำการค้าใช่หรือไม่?"

"ถูกต้อง" ฉินโหรวพยักหน้าเบา ๆ

จางซวนลุกขึ้นและมองไปยังฉินโหรว ระยะห่างระหว่างเขากับฉินโหรวห่างไม่เกินยี่สิบเซนติเมตร เวลานี้พวกเขาสองคนจึงสามารถรู้สึกถึงเสียงหายใจของอีกฝ่ายได้

เวลานี้หัวใจดวงน้อย ๆ ของฉินโหรวกำลังเต้นอย่างรุนแรง และใบหน้าของเธอก็ปรากฏสีแดงออกมาอย่างอดไม่ได้

จางซวนยกยิ้มและยื่นนิ้วออกมาสองนิ้ว "ตอนนี้มีอยู่สองวิธีที่จะทำให้คุณสามารถแก้ไขปัญหาตรงหน้าได้ วิธีที่หนึ่งอ่อนโยนหน่อย คือการขัดขวางไม่ให้คนเหล่านั้นรื้อถอนสถานสงเคราะห์ ส่วนอีกวิธีนั้นต้องดูว่าคุณมีความมุ่งมาดปรารถนาไหม"

"อะไรนะ?" ฉินโหรวถามออกมาอย่างไม่รู้ตัว

"ก่อนที่ทางราชการจะอนุมัติเอกสารรื้อถอนสถานสงเคราะห์ลงมา จะต้องกลืนกินบริษัทของคนเหล่านั้นให้ได้! หรือพูดอีกอย่างก็คือภายในสามวันต้องทำเรื่องเหล่านี้!"

"อะไรนะ!" ฉินโหรวเบิกตากว้าง

"ผมค่อยเล่าแผนการโดยละเอียดให้คุณฟังอีกที ตอนนี้คุณดูแผนที่พวกนี้ก่อน" จางซวนชี้ไปยังสิ่งที่ตัวเองวาดลงบนพื้นเมื่อกี้ และพูดกับฉินโหรวว่า "ตอนนี้ราคาบ้านในเมืองหยินโจวล้วนสูงขึ้นอย่างรวดเร็ว คนเหล่านั้นเลือกที่นี่สร้างเป็นบ้านพักตากอากาศบนภูเขา แต่ก็ยังต้องดูทิศทางการวางแผนในปลายปีนี้ของทางราชการก่อน ถ้าไม่มีอะไรเกิดความคาดหมาย ในปลายปีนี้ทางราชการก็จะสนับสนุนการบุกเบิกเขตเมืองใหม่อย่างเต็มที่"

"ทำไมล่ะ?" ฉินโหรวถามด้วยความสงสัย ทิศทางการบุกเบิกของทางราชการเป็นเรื่องที่ถูกปกปิดอย่างถึงที่สุดมาโดยตลอด ก่อนที่จะมีเอกสารลงมา ต่อให้เป็นคนภายในก็ไม่มีทางมั่นใจได้ร้อยเปอร์เซ็นต์

"ดูสิ" มือของจางซวนชี้ไปบนแผ่นที่สามจุด "ตำแหน่งทางภูมิศาสตร์ของเมืองหยินโจว ทิศตะวันตกเฉียงเหนือติดภูเขา ส่วนทิศตะวันออกเฉียงเหนือเป็นเขตนิคมอุตสาหกรรม ในนี้มีสามสถานที่ที่จะก่อสร้างขึ้นมาในปีนี้ สองทิศทางนี้ทางราชการจะไม่บุกเบิก หนังสือการประมูลของทิศตะวันตกเฉียงใต้ตกอยู่ในมือของตระกูลหลินเมื่อเดือนกุมภาพันธ์ของปีนี้ ดังนั้นในตอนนี้จึงมีเพียงทิศตะวันออกเฉียงใต้เท่านั้นที่จะเป็นสถานที่บุกเบิก"

เมื่อฉินโหรวได้ฟัง เธอก็เข้าใจขึ้นมาในชั่วพริบตา "เช่นนั้นความหมายของคุณก็คือให้ฉันแย่งชิงเขตบุกเบิกผืนนี้ด้วยกันกับพวกเขาเหรอ?"

"ไม่ใช่!" จางซวนโบกมือ "ผมต้องการให้คุณระเบิดภูเขา!"

คำพูดของจางซวนทำให้ฉินโหรวร้องออกมาด้วยความตกใจโดยไม่รู้ตัว "ระเบิดภูเขา!"

"ถูกต้อง! เดือนตุลาคมปีที่แล้วทางราชการของเมืองหยินโจวเคยแสดงความต้องการที่จะขยายเส้นทางคมนาคมการค้าต่อหน้าสื่อมาก่อน ทางตะวันออกเฉียงใต้เป็นเส้นทางคมนาคมที่สำคัญที่สุดจึงถูกตั้งให้เป็นเป้าหมายในการบุกเบิกที่สำคัญ แต่ถ้าทางตะวันตกเฉียงเหนือสามารถเปิดเส้นทางได้เส้นหนึ่ง ทางราชการก็จะย้ายจุดสำคัญไปไว้ที่ตะวันตกเฉียงเหนืออย่างแน่นอน สำหรับทางตะวันออกเฉียงใต้นี้ก็จะถูกยุติไปชั่วคราว เมื่อถึงเวลานั้นราคาของที่ดินสองสามผืนนี้ก็จะตกลงสู่ก้นเหว" จางซวนวิเคราะห์ออกมาให้ฉินโหรวฟังเป็นข้อ ๆ

"ทำไมคุณถึงมั่นใจขนาดนี้ล่ะ?" ฉินโหรวมองผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าด้วยความสงสัย ตอนที่อีกฝ่ายกำลังพูดอยู่ สีหน้าและคำพูดของเขาราวกับมีความมั่นใจหนึ่งร้อยเปอร์เซ็นต์ ในแวดวงการค้าฉินโหรวไม่เคยเจอใครที่เต็มไปด้วยความมั่นใจขนาดนี้มาก่อน ถึงจะเป็นหลินชิงฮั่นประธานของบริษัทหลินกรุ๊ปจำกัดคนนั้นก็คงไม่มีความใจขนาดนี้!

"ไม่ใช่เพราะว่าผมมั่นใจ แต่เป็นเพราะนโยบาย" จางซวนใช้พื้นของรองเท้าเช็ดแผนที่บนพื้นออก และหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาค้นข่าวออกมาจำนวนหนึ่ง ฉินโหรวอ่านไปครั้งหนึ่ง ข่าวที่อยู่ในโทรศัพท์ของจางซวนเหล่านั้นล้วนเป็นข่าวที่ผ่านมาแล้วหลายปี และยังไม่ใช่ข่าวของเมืองหยินโจวแต่เป็นข่าวของแต่ละมณฑลของประเทศจีนอีกด้วย แต่ข่าวเหล่านั้นล้วนเป็นข้อมูลที่สำคัญ

ข้อมูลเหล่านี้ทำให้ฉินโหรวเบิกตาโพลง

เมื่อสิบปีก่อนอุตสาหกรรมที่สำคัญที่สุดของเมืองหยินโจวก็คือการค้า สิบสามจุดสองสี่เปอร์เซ็นต์ของจีดีพีของทางราชการล้วนมาจากการค้า จากข่าวการประชุมทุกครั้งจะเห็นได้ว่าทิศทางการพัฒนาของเมืองหยินโจวล้วนเป็นเช่นนี้ และไม่ใช่เพียงครั้งเดียวเท่านั้นที่ทางราชการต้องการจะเปิดเส้นทางการค้าในทิศตะวันตกเฉียงเหนือ หากเธอได้รับสิทธิ์ในการตัดผ่านภูเขา เธอจะต้องได้รับการสนับสนุนจากทางราชการอย่างเต็มที่แน่นอน! เมื่อถึงเวลานั้นการเผชิญหน้ากับบริษัทที่มีที่ดินราคาตก หากต้องการจะกลืนกินมันก็ง่ายดายแล้วไม่ใช่เหรอ?

ฉินโหรวมองผู้ชายที่สวมกางเกงขาสั้นและเสื้อกล้ามสีขาวที่อยู่ตรงหน้าเธอ และในใจของเธอก็ไม่สามารถใช้คำว่าสั่นไหวมาบรรยายได้ ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเธอคนนี้จะต้องเป็นคนที่มีพรสวรรค์ทางด้านการค้าอย่างแน่นอน!

ไม่! ใช้คำว่าคนที่มีพรสวรรค์มาบรรยายก็ยังบรรยายได้ไม่หมด นี่มันอัจฉริยะ! ความคิดและการมองการณ์ไกลของเขาเหนือกว่าเธอเป็นสิบเท่า! ข่าวมณฑลอื่น ๆ ที่ไม่มีใครสนใจเหล่านี้ก็คือคลังสมบัติขนาดใหญ่แห่งหนึ่ง

หลังจากฉินโหรวหายตกตะลึง เธอก็กล่าวลากับผู้อำนวยการและจางซวนทันที และขับรถออกจากสถานสงเคราะห์ไปยังบริษัทอย่างรวดเร็ว

จางซวนบอกกับผู้อำนวยการชุยว่าไม่ต้องกังวลเรื่องของสถานสงเคราะห์ หลังจากเขาก็อุ้มเสี่ยวอินอินขึ้นมา และเล่นเป็นเพื่อนพวกเด็ก ๆ อย่างสบายใจ

ประมาณหกโมงเย็นจางซวนก็กลับมาถึงหมู่บ้านไซ่ซ่านซุย เขาเพิ่งจะมาถึงด้านนอกวิลล่าก็ได้กลิ่นอาหารลอยออกมาจากข้างในแล้ว

ในสมองของจางซวนเต็มไปด้วยความสงสัย ประธานหลินทำอาหารเป็นตั้งแต่เมื่อไหร่?

ในวิลล่า

หลินชิงฮั่นสวมชุดอยู่บ้านสีฟ้า เธอยืนอยู่หน้าประตูห้องครัวด้วยใบหน้าที่รอคอย และปากเล็ก ๆ ของเธอก็กำลังพูดอยู่ไม่หยุด "เสร็จแล้วหรือยัง ๆ ฉันใกล้จะรอไม่ไหวแล้วนะ!"

ในห้องครัวมีผู้หญิงที่สวมผ้ากันเปื้อนสีน้ำเงินอยู่คนหนึ่ง เธอมีอายุประมาณยี่สิบห้ายี่สิบหก สูงหนึ่งร้อยหกสิบเซนติเมตร ตัดผมสั้นและมีใบหน้าที่ผึ่งผาย และตอนนี้เธอก็กำลังพลิกกระทะอย่างชำนาญอยู่ "ใกล้จะเสร็จแล้ว หลินชิงฮั่น เธอเป็นประธานหญิงภูเขาน้ำแข็งไม่ใช่เหรอ ทำไมเธอถึงได้กินเสียข้าวสุกแบบนี้ล่ะ?"

"นางหนูคนนี้ เธอรู้จักจะหยอกล้อฉันแล้วเหรอ!" หลินชิงฮั่นกลอกตาใส่ผู้หญิงที่อยู่ในห้องครัว "ประธานหญิงภูเขาน้ำแข็งอะไรกัน ก็แค่คำพูดมั่ว ๆ ของคนน่าเบื่อเหล่านั้นไม่ใช่เหรอไง เวลานี้ของทุกปีฉันก็รอเธอเชฟมิชลินสามดาวมาทำอาหารให้ฉันทานอยู่ตลอดเลยนะ"

"เธอยังคิดเรื่องนี้อยู่ทุกปีเลยเหรอ?" ผู้หญิงผมสั้นคนนั้นพลิกกระทะอีกครั้งหนึ่ง "เสร็จแล้ว เธอรีบกลับไปนั่งที่โต๊ะอาหารเถอะ อีกเดี๋ยวก็จะได้กินแล้ว ดูเธอสิ น้ำลายไหลออกมาแล้ว!"

หลินชิงฮั่นยิ้มอย่างสบายใจและเดินไปยังโต๊ะอาหาร เธอเพิ่งจะนั่งลงก็ได้ยินเสียงประตูของห้องรับแขกดังขึ้นมา และเห็นจางซวนเดินเข้ามาจากข้างนอก