บทที่ 4 หญิงชรายังไม่ตาย

นายกเทศมนตรีเป็นบุคคลสาธารณะ มักจะออกรายการบนทีวีบ่อยๆ แม่ยายจำเขาได้ ไม่แปลกใจเลย ความตื่นเต้นที่แสดงออกมาก็เป็นเรื่องปกติ

เพียงแต่

ใบหน้าของนายกเทศมนตรีเขียว เห็นได้ชัดว่าไม่มีอารมณ์สนใจความกระตือรือร้นของตระกูลถัง

"รีบไปกันเถอะ ท่านแม่ยายไม่ไหวแล้ว ส่งไปโรงพยาบาลแล้ว......"

เขาไม่สนใจคนมากมาย ดึงมือของอู๋หรานเซี่ยแล้วออกไปข้างนอกทันที

"เดี๋ยวก่อน!"

นายกเทศมนตรีเห็นความแตกต่างในไม่ช้า "คุณไม่ใช่ภรรยาของผม!"

"เพี๊ยะ!"

ตบหน้านายกเทศมนตรีโดยตรงหนึ่งที

"เห็นว่าคุณเป็นนายกเทศมนตรี ฉันเลยยอมคุณ พยายามที่จะไม่ทำให้คุณขายหน้าต่อหน้าทุกคน แต่ดูคุณทำสิ ทำให้ฉันเสียใจอย่างมากจริงๆ คาดไม่ถึงว่าแม้แต่ภรรยาของตัวเองก็จำไม่ได้ งั้นก็ดี พวกเราหย่ากันเถอะ!"

นายกเทศมนตรีค่อยพบว่า ผู้หญิงสวยเรียวที่อยู่ต่อหน้า เป็นภรรยาของตัวเองจริงๆ อดไม่ได้ที่จะมีความสุขมากขึ้น

"ภรรยา เป็นคุณจริงๆเหรอ อาการป่วยของคุณหายดีแล้วเหรอ? อ้อ ใช่แล้ว เรื่องนี้เอาไว้ฉลองกันทีหลัง กล้ามเนื้อหัวใจตายของแม่ยายกำเริบอีกแล้ว ครั้งนี้เกรงว่าคงผ่านพ้นไปไม่ได้แล้ว รีบไปกันเถอะ ไปพบท่านผู้ใหญ่กับผมเป็นครั้งสุดท้าย!"

"เดี๋ยวก่อน!"

ช่วงเวลาที่สองคนกำลังจะจากไป กลับถูกหลินเฟิงที่อยู่ข้างหลังเรียกให้หยุด เนื่องจากผลการวิจัยทางวิทยาศาสตร์ของหลินเฟิงเกี่ยวกับการรักษากล้ามเนื้อหัวใจตาย เอาชนะปัญหาระดับโลกนี้ได้ ความสำเร็จของเขากำลังเปลี่ยนแปลงยุคใหม่

อารมณ์ของนายกเทศมนตรีรีบร้อนอย่างมาก หลังจากที่ถูกเรียกให้หยุดไม่พอใจอย่างมาก "คุณมีเรื่องอะไรอีกไหม?"

"อาการป่วยของหญิงชรา ผมสามารถรักษาได้!"

"คนคนนี้เป็นใคร ไม่ใช่ว่าเป็นคนบ้าคนหนึ่งนะ?"

สีหน้าของนายกเทศมนตรีแย่อย่างมาก ลองคิดๆดูแล้วใครก็เป็น แม่ยายของคนอื่นเขาเกือบจะไม่ไหวแล้ว คุณยังจะมายุ่งอีก

ทันทีที่นายกเทศมนตรีพูดแบบนี้ อู๋หรานเซี่ยส่ายหัวทันที "ในตอนแรกฉันก็สงสัยแบบนี้เหมือนกัน เพียงแต่เขาใช้เพียงแค่เข็มไม่กี่เล่มแทงไปหลายที ก็ช่วยฉันลดน้ำหนักได้สำเร็จแล้ว คุณคิดว่าเขายังเป็นคนบ้าอยู่ไหม พาเขาไปด้วย ฉันคิดว่าเขาสามารถช่วยรักษาแม่ของฉันได้!"

"คุณหยุดวุ่นวายได้แล้ว เหมือนกับหมอที่ไปไปเรื่อยแบบนี้ ไม่มีแม้แต่ใบอนุญาตทางการแพทย์ จะสามารถรักษาให้หายได้อย่างไร?"

สิ่งที่นายกเทศมนตรีพูดเป็นความจริง เพียงแต่เห็นได้ชัดว่าภรรยาของนายกเทศมนตรีไม่ไว้หน้าอย่างมาก

"ฉันบอกว่าพาไปด้วย!"

ไม่พูดว่าไม่ได้

ภรรยาของนายกเทศมนตรียังคงมีอำนาจและการข่มขวัญนายกเทศมนตรีอย่างมาก ภายใต้การยืนกรานของเธอ หลินเฟิงก็เดินตามหลังนายกเทศมนตรีสามีภรรยาเช่นกัน หลังจากขึ้นรถพอร์เชอสุดหรู เขาจากไปด้วยสายตาที่ตกตะลึงของซี่ยวี่เหอและคนของตระกูลถัง

"ก็แค่รักษาหายจากอาการป่วยของยาลดน้ำหนักไม่ใช่เหรอ? เขาคิดว่าตัวเองเป็นเทพเจ้าทางการแพทย์เหรอ? กล้ามเนื้อหัวใจตายเป็นโรคที่ซ่อนอยู่ลึกลงไปในหัวใจ เขาสามารถรักษาหายถึงจะเป็นเรื่องแปลก....."

น้องสาวคนเล็กขมวดคิ้วอย่างดูถูก เตือนสติของถังจิ้งชูทันที

"ไม่ได้ ฉันจำเป็นต้องไปดูสักหน่อย......"

ภายในใจของถังจิ้งชู สำหรับหานจื้อเฟิงแล้วยังคงมีร่องรอยของความรู้สึกผิดเล็กน้อย ท้ายที่สุดแล้วหานจื้อเฟิงยังเป็นคนที่ขี้ขลาดตาขาว

แต่งงานกับเขา เดิมทีก็เป็นการใช้ประโยชน์จากคนอื่นเขาอย่างไร้อย่างอายอยู่แล้ว ตอนนี้มองดูเขาไปหาเรื่องตาย ไม่สนใจไม่ได้ เกรงว่าเธอคงหนีไม่พ้นความรู้สึกผิดในใจ

ดังนั้น ภายใต้การไปเป็นเพื่อนของซี่ยวี่เหอ ถังจิ้งชูก็ขับรถไปที่โรงพยาบาลเทศบาลเช่นกัน

เธอยังคงคาดหวังว่าหลินเฟิงจะไม่ทำให้ตระกูลถังต้องขายหน้า แม้ว่าทั้งสองจะยังไม่มีความจริงของสามีภริยา

บนรถ ซี่ยวี่เหอบ่นพึมพำไม่หยุด

"ผมเดาว่าเขาเพียงแค่โชคดีชั่วคราว ดังนั้นครั้งนี้จึงกล้ารับคำสั่งนายกเทศมนตรี ถูกลิขิตให้โชคร้ายนองเลือด จิ้งชู ผมรู้สึกว่าครั้งนี้คุณควรมีการหย่ากับเขาอย่างเปิดเผยดีกว่า"

คำพูดของซี่ยวี่เหอ ถังจิ้งชูจริงจังอย่างมาก พยักหน้า "ฉันเข้าใจแล้ว!"

ในขณะเดียวกันในโรงพยาบาล

"ไม่ดีแล้ว คุณท่านต้องได้รับการช่วยเหลือทันที......"

"ผมคิดว่าให้ผมดูหน่อยดีกว่านะ เหมือนกับอาการป่วยเล็กๆแบบนี้ ใช้เข็มสองสามเล่มเจาะเส้นเมอริเดียนสักหน่อย แก้ไขคุณภาพการไหลเวียนของโลหิตสักหน่อย เจาะไปตามจุดฝังเข็มต่างๆสักหน่อยก็ดีขึ้นแล้ว"

ระหว่างที่พูดหลินเฟิงเตรียมจะทำการรักษาหญิงชรา กลับถูกนายกเทศมนตรีห้ามโดยตรง

"หยุดเดี๋ยวนี้ ถ้าหากนายท่านมีอะไรเกิดขึ้นแม้แต่นิดเดียว เชื่อไหมว่าผมสามารถทำให้คุณเข้าคุกโดยตรง ไสหัวไป ขอร้องอย่ามายุ่งกับที่นี่!"

ผู้ชายแข็งแกร่งสองคนที่ตามอยู่ข้างหลัง เข้ามาควบคุมตัวของหลินเฟิงโดยตรง ทำให้เขาขยับไม่ได้

เข้าไปในห้องไอซียูอีกครั้ง ใบหน้าของภรรยานายกเทศมนตรีกังวล นายกเทศมนตรีพูดปลอบอยู่ข้างๆ

"ภรรยาสบายใจได้เลย ครั้งนี้ผมขอให้คณบดีของโรงพยาบาลลงมือด้วยตัวเอง คณบดีได้ศึกษาในโรงพยาบาลของรัฐแห่งหนึ่งในประเทศเอ็ม มีประสบการณ์การทำงานมากกว่าสองปี เขาลงมือไม่มีปัญหาแน่นอน!"

แต่ว่าไม่เกินเวลาสิบห้านาที ประตูห้องผู้ป่วยเปิดออก ข้างในเข็นหญิงชราออกมา นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย ถูกผ้าสีขาวปกคลุมไปทั่วทั้งตัว

นี่ นี่มันเป็นกระบวนการของการส่งไปยังห้องดับจิตชัดๆ

สามีภรรยานายกเทศมนตรีมองหน้ากัน ไม่นานเท่าไหร่คณบดีก็ตามออกมาเช่นกัน

"นายกเทศมนตรี และคุณนายทำใจไว้ทุกข์ได้เลย นายท่านหยุดหายใจแล้ว เสียชีวิตไปแล้ว!"

ภรรยาของนายกเทศมนตรีไม่พูดอะไร เตรียมจะพุ่งเข้าไป กลับถูกนายกเทศมนตรีดึงเอาไว้ พูดปลอบใจอยู่ด้านข้าง :"ภรรยา ต้องขออภัยจริงๆ....."

เดิมทีทั้งสองก็จมอยู่ในหมอกที่มืดครึ้มอยู่แล้ว หลินเฟิงกลับเปิดปากพูดอย่างไม่เหมาะสม

"นายท่านยังไม่ตายสักหน่อยพวกคุณจะโทษตัวเองไปทำไม!"

สิ้นสุดเสียง หลินเฟิงอดไม่ได้ที่จะล้วงเข้าไปในเสื้อผ้า หยิบเข็มเงินหลายเล่มแล้วแทงลงไปโดยตรง เพราะด้วยประสบการของเขา ช้ากว่านี้จะไม่ทันการ

หลินเฟิงมั่นใจ

การพูดด้วยข้อเท็จจริงเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด ความเท็จทั้งหมดจะไม่ปรากฏให้เห็นเมื่อเผชิญกับข้อเท็จจริง

"คุณ......"

นายกเทศมนตรีเห็นเขายืนยัน โกรธจนใบหน้าเขียวโดยตรง

"คุณจะทำอะไร?" คณบดีข้างๆ กังวลโดยตรง "ผู้ตายเป็นคนใหญ่คนโต คุณทำแบบนี้เป็นการรังควานคนตาย"

คำพูดของคณบดี เป็นการประหารหญิงชราโดยตรง สิ่งที่เรียกว่าหมอเถื่อน หลินเฟิงคิดว่ามันน่าจะไม่มีอะไรมากไปกว่านี้

"ใช่แล้ว การแพทย์ของคณบดีทั่วทั้งเมือง เป็นสิ่งที่ไม่เหมือนใคร โรคที่แม้แต่เขายังรักษาไม่ได้ แค่คุณ ไม่มีแม้แต่ใบอนุญาตทางการแพทย์ มีสิทธิ์อะไรมารักษา!"

"ผมคิดว่าเป็นผลสืบเนื่องของโรคไข้สมองอักเสบ!" หมอโกรธอย่างมากเลยพูดแบบนี้

ถังจิ้งชูฟังแล้วก็เป็นห่วงเช่นกัน เธอไม่อยากยอมรับแต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้ ก็เหมือนกับที่พูดแบบนั้น เขามองหานจื้อเฟิงเป็นเหมือนคนโง่เขลา อันที่จริงเขายังคงยกระดับขึ้น

สำหรับการฝั่งเข็มลงไปบนตัวของแม่ยายนายกเทศมนตรีไปเรื่อย อะไรคือความแตกต่างระหว่างสิ่งนี้กับการตาย?

สถานการณ์แบบนี้ คนธรรมดาล้วนแล้วไม่มีการอนุญาต ยิ่งไม่ต้องพูดถึงนายกเทศมนตรี

นายกเทศมนตรีโทรศัพท์กริ๊งเดียว คนของตำรวจก็มา หานจื้อเฟิงถูกใส่กุญแจมือที่เย็นโดยตรง

ถังจิ้งชูก็มีการห้ามอยู่ในที่ไกลๆเช่นกัน มองไปทางหลินเฟิง "หานจื้อเฟิง คุณไม่มียารักษาแล้วจริงๆ สิ่งเหล่านี้เป็นความผิดของคุณทั้งหมด ขออภัยด้วย ฉันช่วยคุณไม่ได้!"

"จิ้งชู หนังสือหย่าผมมีการร่างเอาไว้แล้ว เพียงแค่เขาเซ็นชื่อลงไปบนนั้น หลังจากนั้นคุณเซ็นชื่อลงไปบนนั้น คุณและเขาก็ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆ"

เป็นซี่ยวี่เหออีกแล้ว

คาดไม่ถึงว่าเขาจะมาไม้นี้

และในเวลานี้หลินเฟิงเห็นความประหลาดใจจากดวงตาของถังจิ้งชู

ทั้งๆที่ชอบผู้หญิงคนนี้ แต่ไม่รู้ว่าหลินเฟิงเอาความกล้ามาจากไหน "พรืดๆๆๆ"หลายที เซ็นชื่อลงไปโดยตรง

ซี่ยวี่เหอเป็นเหมือนโฆษกคนหนึ่ง เก็บหนังสือการหย่าร้างอย่างพอใจ

"คุณ"

ดูเหมือนว่าถังจิ้งชูไม่ทันห้ามเลยด้วยซ้ำ

"ช่างเถอะ ล้วนแล้วเป็นคนที่กำลังจะตายอยู่แล้ว ฉันยังจะพัวพันอยู่กับคุณด้วยกันทำไม......"

ระหว่างที่พูด

ถังจิ้งชูมองไปทางหลินเฟิงด้วยความเสียใจไม่รู้จบ "ทั้งหมดเป็นความผิดของคุณ โทษฉันไม่ได้นะ!"

"พวกคุณจะต้องรู้สึกเสียใจกับคำพูดในเมื่อกี้!" ดูเหมือนว่าหลินเฟิงกำลังพูดกับคนทั้งหมด และเหมือนกับว่ากำลังบ่นพึมพำกับตัวเอง

"ตลกสิ้นดี อย่าพูดกับคนบ้าแบบนี้......"

ช่วงเวลาที่หลินเฟิงกำลังจะถูกตำรวจสองคนนำตัวออกไป ภรรยาของนายกเทศมนตรีก็ร้องขึ้นมา "ไม่ดีแล้ว ศพลุกขึ้นแล้ว ศพลุกขึ้นแล้ว......"

"ตะเด็กบ้า ลูกเขยเวร ฉันยังไม่ตาย พวกนายก็อยากจะส่งฉันเข้าไปห้องดับจิตเลยเหรอ ฉันไม่เห็นด้วย!"