บทที่ 5 พี่สะใภ้ของลุง

บนเตียงผู้ป่วย หญิงชราที่มีสติแข็งแรงคนหนึ่ง ตาเบิกกว้างด้วยความโกรธ มองไปทางผู้นำและภรรยาของผู้นำที่อยู่ไม่ไกล

ตามคาดเหมือนกับที่หลินเฟิงพูด หญิงชรายังไม่ตาย

ผู้นำเชื่อคำพูดของหลินเฟิงทันที ไม่มีเวลาไปปลอบใจหญิงชรา เรียกสองคนนั้นหยุดก่อน "ทั้งสองท่าน เมื่อกี้ผมเป็นฝ่ายล่วงเกินน้องชายคนนี้ ผมเป็นคนที่ควรถูกใส่กุญแจมือ ไม่ใช่เขา!"

ตำรวจทั้งสองคนหัวเราะ ปล่อยหลินเฟิง ผู้นำเฉยเมยต่อคนมากมายที่อยู่ตรงห้องโถง โค้งคำนับต่ำๆให้หลินเฟิงหนึ่งทีโดยตรง เกือบจะคุกเข่าลงไปแล้ว

"เป็นฉันเองที่เลอะเลือน น้องชาย นายสามารถให้อภัยฉันได้ไหม?"

"พูดอะไรกัน......" หลินเฟิงรีบสนับสนุนซึ่งกันและกัน

เดิมทีซี่ยวี่เหอเห็นว่าหลินเฟิงทำให้ผู้นำขุ่นเคือง ภายในใจดีใจเป็นพิเศษ

แต่สถานการณ์เปลี่ยนไปโดยตรง ความกลัวถูกจารึกไว้บนใบหน้าของเขา ดึงตัวถังจิ้งชูแล้วจากไปเลย

และหลินเฟิงรู้ว่าเขากำลังรีบไปที่สำนักกิจการพลเรือน เพื่อที่จะทำให้ตัวเองและถังจิ้งชูตัดความสัมพันธ์กัน

ไปก็ไปเถอะ ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร

สำนักกิจการพลเรือนเป็นลูกพี่ลูกน้องของบ้านลุงของถังจิ้งชู ชื่อถังยี่หราน

ตอนนั้น

ห่างกันแค่วันเดียว ช้าลงหนึ่งจังหวะ ช้าไปกว่าถังจิ้งชูนิดหน่อย แต่งงานไม่ทัน ดังนั้นสัดส่วนการถือหุ้นในตระกูลถังจึงไม่มีส่วนแบ่งของพ่อและลูกสาวอย่างถังยี่หราน

ดังนั้นถังยี่หรานตอนนี้เห็นแล้วก็รู้สึกโกรธอย่างมาก

และดูเหมือนพระเจ้าจะล้อเล่นโดยตั้งใจ

เฉียวผิงแฟนของถังยี่หราน วันนี้มาเยี่ยมถังยี่หรานเป็นการพิเศษ

"เอ๋ นี่ไม่ใช่ว่าเป็นพี่สะใภ้เหรอ? คุณมาทำอะไรเหรอ?"

"หย่าร้าง!"

หลินเฟิงกล่าวอย่างเรียบง่ายและตรงไปตรงมา เฉียวผิงและถังยี่หรานตะลึงเล็กน้อย มีการพูดเยาะเย้ยทันที "ฮ่าๆๆ นิสัยแบบนี้ไม่ดีเลยนะ เกรงว่าเป็นการอดกลั้นมานานแล้วใช่ไหม?"

"ไม่เพียงแค่นั้น" เฉียวผิงพูดเสริม "วันๆเขาไม่ยอมทำอะไร เอาแต่กินๆนอนๆ เป็นเรื่องแปลกที่จะไม่มีการอดกลั้นบาดแผลภายในไว้!"

"ฮ่าๆๆ จะไปดีกว่าสามีอย่างคุณได้ยังไง เร็วๆนี้จะได้เลื่อนยศเป็นรองผู้อำนวย แข็งแกร่งกว่าคนโง่บางคนมากเลย!"

เสียงเล็กอย่างมาก กลับชัดเจนอย่างมาก ผู้คนรอบๆ ตัวก็พากันหัวเราะลั่นทันที

"ไม่น่าแปลกใจเลยที่มีความสามารถขนาดนี้ นี่ไม่ใช่ว่าเป็นคุณชายหานที่ร้ายกาจที่สุดในเมืองเยียนเหรอ?"

คนมากมายนึกขึ้นได้ทันที คนตรงหน้าไม่ใช่ใครอื่นใด ก็คือคุณชายหานจื้อเฟิงที่ร้ายกาจอย่างมากในตอนนั้นของเมืองเยียน

หลินเฟิงสัมผัสได้ถึงความผิดปกติในจุดตันเถียนของเขาอย่างเงียบๆ ตกตะลึงในทันใด

คิดไม่ถึงเลยว่าสิ่งเหล่านั้นจะมีพลังที่น่าตกใจขนาดนี้ ถ้าหากระเบิดออก เขาปกป้องร่างกายของตัวเอง จะกลายเป็นขี้เถ้าแน่นอน

นึกถึงกระแสการไหลของอากาศแปลกๆนี้ สถานการณ์อุบัติเหตุทางรถยนต์ปรากฏขึ้นในจิตใจของหลินเฟิงทันที สิ่งเหล่านี้และอุบัติเหตุทางรถยนต์นั้น หนีไม่พ้นความสัมพันธ์

เมื่อเห็นว่าหลินเฟิงไม่ตอบสนองเป็นเวลานาน ความรู้สึกของความสำเร็จของเฉียวผิงหายไป

และในเวลานี้ หุ่นอ้วนเล็กน้อย ใบหน้าเย็นชา มีชายคนหนึ่งที่สวมแว่นตากันแดดตรงระหว่างคิ้วเดินเข้ามา

เฉียวผิงมองก็รู้ว่าเป็นผู้นำ

"เป็นสวรรค์มาโปรดจริงๆ ผู้นำท่านมาแล้ว มาเยี่ยมเยือนเป็นการส่วนตัว ขั้นตอนการสมัครในสำนักของผม จำเป็นต้องขึ้นอยู่กับเขาที่จะลงนาม......"

เฉียวผิงเดินไปข้างหน้า พยักหน้าและคำนับผู้นำที่มองไปรอบๆ ในห้องโถงตลอดเวลา

"คุณคือ....."

เพราะว่าการปรากฏตัวของเขาทำให้ผู้นำสงสัยอย่างมาก

"ผู้นำ ผมชื่อเฉียวผิงมาจากสำนักงานพาณิชย์ ผมยังเคยไปสำนักงานของคุณหนึ่งครั้ง ใช่แล้วผู้นำ ทำไมคุณถึงมีเวลามาที่นี่ล่ะ?"

"หาคน!"

สองคำหลุดออกมาจากปากของผู้นำ เห็นได้ชัดว่าไม่อดทนอย่างมาก

เมื่อสายตาของเขาจับจ้องไปที่หลินเฟิงและคนอื่นๆที่อยู่ไม่ไกล เขาขมวดคิ้วอย่างช่วยไม่ได้

จริงๆ

เสื้อผ้าของหลินเฟิงค่อนข้างเลอะเทอะ ไม่มีการแต่งตัว และไม่ค่อยทันสมัยด้วย

เฉียวผิงคิดว่าตัวเองสามารถเดาจิตใจของผู้นำได้ ไปอยู่ต่อหน้าหลินเฟิงแล้วพูด :"อย่ามากระทบภาพลักษณ์ของเมืองที่นี่ ไม่เห็นผู้นำท่านเขามาเยี่ยมที่นี่เหรอ?"

"ผมบอกกับคุณแล้วไม่ใช่เหรอว่าอย่ามาหาผมที่นี่?"

ใครก็สามารถฟังออกได้ คำพูดที่ไม่อดทนของหลินเฟิงกำลังพูดกับผู้นำคนนี้

คาดไม่ถึงว่าเขาจะมีความกล้าแบบนี้ เป็นการไม่กลัวผู้นำและไม่อดทนไม่ใช่เหรอ?

"คุยกับผู้นำยังไง?"

เฉียงผิงเพิ่งมีการตำหนิหนึ่งประโยค ก็มองเห็นผู้นำไปอยู่ต่อหน้าหลินเฟิงด้วยใบหน้าที่ประจบประแจง

"หานจื้อเฟิง น้องชายคนนี้กับคุณมีอะไรกันหรือเปล่า?"

เฉียวผิงตกตะลึงชั่วขณะหนึ่ง คาดไม่ถึงว่าผู้นำจะใช้น้ำเสียงที่ต่ำพูดกับเขาแบบนี้ นอกจากนี้คำตอบของหลินเฟิงก็ดูเหมือนจะส่งผลต่อมุมมองของผู้นำที่มีต่อเขา

ต่อจากนั้น

นอกจากนี้ยังจะส่งผลต่อทัศนคติของผู้นำต่อการอนุมัติใบสมัครของเขาด้วย ถ้าหากตัวหนังสือนั้นเซ็นลงไปไม่ได้เพราะเหตุนี้ อย่างนั้น ความปรารถนาของเขาที่จะเป็นรองผู้อำนวยการสามารถจินตนาการได้ในความฝันเท่านั้น

คิดถึงตรงนี้ เฉียวผิงอดไม่ได้ที่จะตกใจจนเหงื่อเต็มตัว.....

"ไม่มีอะไร เพียงแค่การต่อปากต่อคำระหว่างพี่น้อง....."

สุดท้ายแล้ว

คำตอบของหลินเฟิง ทำให้เฉียวผิงถอนหายใจด้วยความโล่งอก พี่สะใภ้ของลุงคนนี้ ดูเหมือนว่าเขายั่วยุไม่ได้จริงๆ

นัดงานเลี้ยงสังสรรค์ ผู้นำจากไป

ในเวลานี้ จากนั้นเขาค่อยรู้ว่าถังจิ้งชูยังไม่มา โทรศัพท์ออกไปหนึ่งสาย......

สิ่งที่ทำให้เขาประหลาดใจคือ ถังจิ้งชูมีการต่อว่าทันที

"หานจื้อเฟิง คุณล้วนแล้วมีนิสัยแบบนี้ตลอด เมื่อก่อนฉันเคยเอาอาหารให้คุณกินให้คุณดื่ม คุณลืมไปหมดแล้วเหรอ? ตอนนี้เข้าใกล้กับผู้นำแล้วปีกแข็งแล้วเหรอ ต้องการหย่าร้างกับฉันใช่ไหม ยังคงต้องบอกกับคุณ หย่ากัน ไม่มีทาง!"

เสียงที่ออกมาจากโทรศัพท์ หลินเฟิงประหลาดใจกับการเปลี่ยนแปลงในทัศนคติของถังจิ้งชู

เขาหัวเราะ

ไม่หย่าก็ดีเหมือนกัน งั้นก็ใช้ชีวิตต่อไปแล้วกัน

กลับมาถึงบ้าน เขาอาบน้ำเสร็จพอดี นอนลงบนโซฟา ก็มองเห็นถังจิ้งชูกลับมาด้วยความมึนเมา ปีนขึ้นมาบนโซฟา แล้วมองดูเขาอย่างเหยียดหยาม

"เก่งอะไรขนาดนั้น เข้าใกล้ผู้นำแล้วจะทำไม ฮ่าๆๆ....."

อย่างไรก็ตาม

หลินเฟิงมองเห็นรอยยิ้มที่แข็งทื่อบนใบหน้าของถังจิ้งชู ทันทีที่ยกผ้าห่มขึ้น อาการเมาของเธอตื่นขึ้นมาครึ่งหนึ่ง

เธอจะรู้ได้ยังไงว่าเมื่อกี้นี้ หลินเฟิงมีการปลดเสื้อผ้าบนร่างกายออกหมดแล้ว ปล่อยให้ร่างกายที่รุมเร้ามายี่สิบกว่าปี เห็นผีเข้าให้แล้ว

เมื่อเวลาที่ถังจิ้งชูพยายามไปดึงเพื่อเปิดประตูห้อง พบว่าประตูถูกล็อคไปแล้ว ในเวลาเดียวกัน เสียงของพ่อก็ดังมาจากด้านนอก

"ทั้งสองคนพยายามกันหน่อยนะ ภายในหนึ่งเดือนไม่สามารถเห็นจิ้งชูตั้งครรภ์ จื้อเฟิง นายไสหัวออกไปจากตระกูลถังของฉัน......"

"คุณพ่อ?"

ถังจิ้งชูต้องการถามเหตุผล กลับได้ยินพ่อของเธอตอบและมีการอธิบายนำหน้าเธอไปหนึ่งก้าว

"น้องสาวยี่หรานของเธอตั้งครรภ์แล้ว ถ้าหากเธอคลอดลูกออกมา คุณปู่ของเธอจะต้องดีใจอย่างมากแน่นอน พวกเราสองพ่อลูกยังจะมีจุดยืนพูดอะไรอีก เธอช่วยจื้อเฟิงดีๆแล้วกัน......"

นี่? จะให้ช่วยยังไง?

ถังจื้อชูนึกถึงสถานการณ์ที่เกิดขึ้นในเมื่อกี้ หน้าแดงกะทันหัน