บทที่ 8 ผู้นำทั้งสาม

นายกเทศมนตรีรีบหลบสองก้าว ดึงหลินเฟิงที่อยู่ข้างหลังมาข้างหน้า จากนั้นเขาก็แนะนำให้กับชายชรา "ท่านผู้เฒ่าอู๋ คนนี้ก็คือก่อนหน้านี้ที่ผมเคยพูดกับคุณ ชายผู้ให้การฝังเข็มแบบสบายๆรักษาโรคประหลาดของภรรยาผม ต่อมา หลังจากที่โรงพยาบาลเมืองเยียนอันดับหนึ่งได้ออกหนังสือแจ้งการตายของแม่ยายของผม น้องชายหานจื้อเฟิงที่ทำให้แม่ยายของผมกลับมามีชีวิตอีกครั้ง......"

พูดจบ นายกเทศมนตรีหันไปมองหลินเฟิง และพูด :"เสี่ยวเฟิงเอ้ย ท่านนี้ก็คือเพื่อนเก่าของอาหยังของนาย ท่านผู้เฒ่าอู๋"

"สวัสดีท่านผู้เฒ่าอู๋"

ภายใต้การส่งสายตาของนายกเทศมนตรี หลินเฟิงก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าวอย่างเป็นธรรมชาติ โค้งคำนับชายชราผมสีเงินคนนั้นหนึ่งที

"ฮ่าๆๆๆ ฉันว่านะเหล่าหยัง นายก็อย่าเอาแต่เรียกท่านผู้เฒ่าอู๋ท่านผู้เฒ่าอู๋เลย ในเมื่อล้วนแล้วเป็นเพื่อนเก่ากัน นายเรียกฉันว่าเหล่าอู๋ก็พอแล้ว และยังมี.....เสี่ยวเฟิง ในเมื่อนายล้วนแล้วเรียกเหล่าหยังว่าคุณอาหยังแล้ว ก็ไม่ต้องเรียกฉันว่าท่านผู้เฒ่าอะไรนั่นตามเหล่าหยังแล้ว ถ้าหากไม่รังเกลียดล่ะก็ เรียกฉันว่าคุณอ่าอู๋ก็พอแล้ว เห็นได้ชัดว่ายังหนุ่มอยู่"

"เพียงแต่เมืออายุยังน้อยนายก็มีความสามารถทางการแพทย์ที่ยอดเยี่ยม เป็นอะไรที่ยอดเยี่ยมจริงๆ....."

ชายชราผมสีเงินที่อยู่ด้านข้างมองไปที่หลินเฟิงด้วยความชื่นชม พร้อมกับถอนหายใจและพูด

เผชิญหน้ากับการชื่นชมของชายชรา หลินเฟิงหัวเราะเบาๆ ก้มหน้า หลังจากก้มตัวแสดงความเคารพต่อชายชราผมเงิน ค่อยเปิดปากพูด :"คุณอาอู๋ชมมากเกินไปแล้ว ดังคำกล่าวที่ว่า การเรียนรู้ไม่มีที่สิ้นสุด ส่วนทักษะด้านทางการแพทย์กระผมอย่างห่างไกลอย่างมาก"

ไม่มีความเย่อหยิ่งเพราะการรักษาอาการของภรรยาของนายกเทศมนตรีและแม่ยายของนายกเทศมนตรีให้หายดี ไม่ถ่อมตัวเกินไปเพราะตัวตนของชายชรา ในเวลานี้หลินได้ตีความของคำว่าถ่อมตัวหรือหยิ่งได้เกือบสมบูรณ์แบบ

การแสดงออกนี้ทำให้ดวงตาของนายกเทศมนตรีและชายชราผมสีเงินเปล่งประกาย แววตาที่มองไปทางหลินเฟิงมีความเห็นชอบเพิ่มขึ้นเล็กน้อยอีกครั้ง

จากนั้นก็มีการสนทนาระหว่างทั้งสอง แม้ว่าในเวลานั้นหลินเฟิงก็มีการพูดแทรกบ้าง แต่ว่าภายใต้สถานการณ์ส่วนใหญ่ใบหน้ายังคงอยู่ภายใต้ของการยิ้มเล็กน้อยและอยู่ในความเงียบ ฟังการสนทนาระหว่างชายทั้งสองตรงหน้าอย่างเงียบๆ

จนกระทั่ง......

"นายท่าน คุณหลิวมาถึงแล้ว"

จู่ๆด้านนอกห้องหนังสือก็มีเสียงดังเข้ามา นายกเทศมนตรีที่กำลังสนทนาดีๆ กับชายชราผมสีเงิน อดไม่ได้ที่จะแข็งทื่อทันที จู่ๆก็เปลี่ยนเป็นอึดอัดทันที

ชายชราผมสีเงินยังคงมีท่าทางของความร่าเริงแบบนั้น พูดอย่างไม่ใส่ใจไปทางประตู "ให้พวกเขาเข้ามาได้เลย"

สิ้นสุดเสียง เสียงประตูของห้องหนังสือเปิดออก มีคนหนึ่งที่ท้องโต ชายวัยกลางคนที่มีผมบางเดินเข้ามาในห้องหนังสือพร้อมกับชายชราในชุดขาวพร้อมรอยยิ้มที่เกือบจะประจบประแจง

"ท่านผู้เฒ่าอู๋ที่ผ่านมาสบายดีไหม? ได้ยินมาว่าช่วงนี้ท่านผ่านเมืองเยียน ผมคิดว่าท่านผู้เฒ่าอู๋กำลังมองหาแพทย์ที่มีชื่อเสียงจากทั่วทุกมุมโลก ก็เลยหาเจอหมอที่เก่งที่สุดของเมืองเยียนของพวกเรา มาดูว่าสามารถช่วยเหลือท่านได้ไหม"

เมื่อเทียบกับนายกเทศมนตรีหยัง คุณหลิวคนนี้ที่เพิ่งเข้ามาในห้องหนังสือตั้งใจจะเอาอกเอาใจชายชราผมสีเงินอย่างไม่มีการปิดบังใดๆ คนโง่ล้วนแล้วสามารถมองออกได้

และช่วงเวลาที่คุณหลิวพาชายชราคนนั้นเข้ามาในห้องหนังสือ หลินเฟิงสามารถสังเกตได้ชัดเจนว่าใบหน้าของนายกเทศมนตรีแสดงความไม่พอใจและดวงตาที่ไม่เป็นมิตรเล็กน้อย

คุณหลินคนนี้ไม่รู้ว่ามีตัวตนอะไร เพียงแต่สามารถมาที่วิลล่าที่ได้รับการคุ้มกันอย่างแน่นหนาแห่งนี้ได้ คิดว่าตัวตนจะต้องไม่ธรรมดาแน่นอน แม้ว่าจะเทียบกับท่านผู้เฒ่าอู๋ที่ลึกลับคนนั้นไม่ได้ แต่ว่าดูเหมือนว่าไม่แตกต่างอะไรกับนายกเทศมนตรีสักเท่าไหร่

และเผชิญหน้ากับน้ำใจของคุณหลิว ท่านผู้เฒ่าอู๋หัวเราะอย่างพอใจและพยักหน้า

"เหล่าหลิวลำบากแล้ว นายและเหล่าหยังสองคนล้วนแล้วทำให้ฉันรู้สึกทำตัวไม่ค่อยถูกเลย เพียงแค่บังเอิญผ่านเมืองเยียนของพวกนาย กลับต้องทำให้คนยุ่งอย่างพวกนายสองคนต้องลำบากแล้ว"

"ไม่เป็นอะไรไม่เป็นอะไร นี่มีอะไรลำบากไม่ลำบากอะไร สามารถช่วยเหลืองานของท่านผู้เฒ่าได้ ถึงจะเป็นทางออกของการแก้ปัญหาถึงจะถูก"

บนใบหน้าของคุณหลิวเต็มไปด้วยรอยยิ้มของการประจบสอพอและพูด

แม้ว่านายกเทศมนตรีที่อยู่ข้างตัวของหลินเฟิงจะไม่พอใจกับการมาของคุณหลิว แต่ว่ายังคงเผยให้เห็นถึงรอยยิ้มที่ไม่แยแสเล็กน้อย พูดคล้อยตาม :"นี่มีอะไรลำบาก ถ้าหากไม่ใช่ว่าเหล่าอู๋คุณไม่ยินยอม พวกเราแทบรอไม่ไหวที่จะเชิญคุณไปพักอาศัยอยู่ที่บ้านของพวกเราหลายวัน พาคุณไปชื่นชมความสวยงามของเมืองเยียน"

"ฮ่าๆๆๆๆ อย่างนั้นฉันขอขอบคุณพวกนายสองคนที่นี่แล้ว ขอไม่พูดอะไรมาก ในเมื่อคนมาครบกันแล้ว อย่างนั้น......ให้เสี่ยวเฟิงและชายชราคนนี้ช่วยฉันดูหน่อยแล้วกัน"

มาแล้ว!

รูม่านตาของหลินเฟิงหดตัวลงโดยไม่รู้ตัว หลังจากผ่านการสนทนาเล็กน้อย ในที่สุดก็ถึงคิวของเรื่องจริงจังแล้ว

หลังจากมีการเตรียมตัวเล็กน้อย ชายชราผมสีเงินนอนราบอยู่บนโซฟาตัวหนึ่ง พร้อมรับการรักษาจากหลินเฟิงและชายชรา

อันที่จริงหลังจากที่มาถึงห้องหนังสือไม่นาน หลินเฟิงเริ่มมองไปที่สีหน้าและสภาพร่างกายของชายชราผมสีเงินโดยสัญชาติญาณ แต่ว่าเขากลับมองไม่เห็นความผิดปกติใดๆบนใบหน้าของชายชราเลย ซึ่งหมายความว่าหากต้องการวินิจฉัยอาการของชายชรา หลินเฟิงจำเป็นต้องตรวจชีพจรและอาการของคนไข้เพิ่มเติม

เมื่อเห็นชายชราผมสีเงินนอนอยู่บนโซฟา และภายใต้การส่งสัญญาณจากสายตาของนายกเทศมนตรี หลินเฟิงวางแผนที่จะตรวจชีพจรของชายชราผมสีเงิน อย่างไรก็ตามใครจะไปรู้ว่าชายชราคนนั้นที่ตามคุณหลิวมากลับพุ่งเข้ามา เดินมาอยู่ข้างตัวของชายชราผมสีเงินโดยตรง ขวางอยู่ตรงหน้าหลินเฟิง

"เด็กน้อยคนหนึ่งที่ตัวยังไม่ทันโตเท่าเม็ดถั่ว จะเข้าใจการแพทย์อะไร? ฉันว่าอย่าไปเสียเวลาเปล่าๆเลย ปล่อยให้ฉันมารักษาและวินิจฉัยอาการของท่านผู้เฒ่าอู่ดีกว่า เด็กน้อยควรไปเล่นที่ไหนก็ไปเล่นตรงนั้น อย่ามาทำให้เสียเวลาอันมีค่าของท่านผู้เฒ่าอู๋และทุกคนที่นี่......"

เสียงที่มีการเยาะเย้ยดังเข้ามาในหูของหลินเฟิง ทำให้หลินเฟิงหรี่ตาลง

"เหล่าหลิว ล้วนแล้วบอกว่าทำเพื่อเหล่าอู๋ แต่ไม่ว่าคุณจะทำอะไรก็ตาม คุณต้องใส่ใจกับระบบมาก่อนได้ก่อนใช่ไหม?"

แน่นอนนายกเทศมนตรีหยังไม่มีทางปล่อยให้ชายชราคนนั้นรักษารัฐมนตรีอู๋คนนั้นก่อนหลินเฟิงแน่นอน ถ้าหากถูกชายชราคนนั้นรักษาท่านผู้เฒ่าอู๋ให้หายดีก่อนจริงๆ เขาและหลินเฟิงไม่ใช่ว่าเสียเวลาเปล่าๆเหรอ?

ไม่ใช่ว่านายกเทศมนตรีหยังไม่ต้องการให้ใครสักคนสามารถรักษาโรคของท่านผู้เฒ่าอู่ได้ เพียงแค่เขาล้วนแล้วพาหลินเฟิงมาแล้ว ยังไงก็ต้องลองดูสักหน่อย รอจนกว่าจะได้รับคำตอบจากหลินเฟิงว่าไม่สามารถรักษาอาการป่วยของท่านผู้เฒ่าอู๋คอยจากไป ถึงจะสามารถยอมรับทั้งปากและใจ

ถ้าหากชายชราคนนั้นฉวยโอกาสโดยตรงอย่างที่เป็นอยู่ตอนนี้ มีการรักษาความเจ็บป่วยของท่านผู้เฒ่าอู๋จนหายดีก่อนที่หลินเฟิงจะลงมือ ทำให้หลินเฟิงไม่มีโอกาสแม้แต่การลองดู นายกเทศมนตรีมีแต่จะรู้สึกเสียใจอยู่ในใจ นั่นเป็นเหตุผลที่เขาใช้คำพูดที่โกรธเคืองโดยตรงกับคุณหลิวที่เพิ่งเข้ามาในห้องหนังสือ

เมื่อได้ยินคำพูดของนายกเทศมนตรีหยัง คุณหลิวยิ้มอย่างเย็นชา หลังจากนั้นเงยหน้าขึ้นอย่างไม่มีความกลัว จ้องมองนายกเทศมนตรีหยังอย่างโหดร้าย เริ่มมีการประชดขึ้นมา

"มาก่อนได้ก่อน? นายกเทศมนตรีหยัง คุณคิดว่านี่คือการช้อปปิ้งของคุณบนถนนเหรอ? ยังจะมีการแบ่งมาก่อนได้ก่อนอะไรอีก? อย่าเล่นตลกเลย ตอนนี้เรื่องที่สำคัญที่สุดคือ ควรจะรักษาอาการป่วยของท่านผู้เฒ่าอู๋ถึงจะถูก ส่วนใครรักษาหาย มันไม่สำคัญเลย หรือว่า......ภายในใจของนายกเทศมนตรีหยัง ผลงานอะไรนั่นสำคัญยิ่งกว่าการรักษาอาการป่วยให้หายดีของท่านผู้เฒ่าอู๋เหรอ?"