บทที่ 135 พินิจพิเคราะห์ (สาม)

จักรพรรดิหนิงจ้องไปที่หยุนชางเป็นเวลานาน จากนั้นก็ลุกขึ้นเดินไปที่หน้าต่าง เปิดหน้าต่างมองดูลานที่ขาวโพลนนอกหน้าต่าง ถอนหายใจอย่างเงียบๆ "น่าเสียดายที่เจ้าเป็นเด็กผู้หญิง"...