บทที่ 345 มีลูกให้ข้าเถอะ

จักรพรรดิหนิงได้ยินดังนั้น พลันตะตะลึงอยู่นาน จึงโบกมือแล้วกล่าวออกมาว่า "เจ้าให้เวลาเจิ้นได้ครุ่นคิดสักหน่อยเถิด"

หยุนชางมิได้รีบร้อนอันใด นางพยักหน้าลง แล้วจึงหันกายเดินออกจากตำหนักฉินเจิ้ง...