บทที่ 8 เห็นผลทันที

" คุณหมอหลัว อาการป่วยของคุณท่านหม่ามีการเปลี่ยนแปลง ประธานหม่าเลยอยากเชิญคุณกลับไป! กรุณาอย่าทำให้พวกเราต้องทำงานลำบากเลยนะ!"

บอดี้การ์ดคนที่ยืนอยู่ด้านขวาคิดไม่ถึงว่าหลัวหยวนจะปฏิเสธ เขาชะงักไปครู่หนึ่ง หลังจากนั้นก็วิ่งตามมาและยื่นมือมาจับหลัวหยวนให้หยุดไว้ พร้อมทั้งพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

หลัวหยวนหันหน้ากลับไปมองเขานิ่งๆ

หลัวหยวนยกมือขึ้นและสะบัดแขนเบาๆ หลังจากนั้นก็เดินต่อไป

ทำให้บอดี้การณ์ดคนนั้นโกรธมาก

เขาจับไหล่ของหลัวหยวนจากทางด้านหลัง

หลัวหยวนส่งเสียงหึ่ยออกมาด้วยความเย็นชา เขาเขย่าไหล่เล็กน้อย แต่มันกลับทำให้มือของเขาหลุดออกไป

"ผมมันก็แค่แพทย์ฝึกหัดที่โดนโรงพยาบาลไล่ออก อาการป่วยของคุณท่านหม่าผมว่าเชิญคนที่เป็นผู้เชี่ยวชาญจะดีกว่านะ!"

บอดี้การ์ดรู้สึกแปลกใจ หลัวหยวนสามารถทำให้มือของเขาหลุดออกมาอย่างง่ายดาย

แต่เขาก็คิดว่าคงเป็นเพราะความบังเอิญ

อากาศหนาวขนาดนี้ มือก็คงเย็นจนแข็งชาไปแล้ว ขาดการควบคุมชั่วครู่ก็เป็นเรื่องที่เข้าใจได้.............ง

"ต้องขอโทษด้วยครับ ในเมื่อประธานหม่าบอกว่าต้องเป็นคุณ ต่อให้พวกเราต้องจับตัวคุณไปพวกเราก็จะทำ กรุณาไปกับพวกเราเถอะครับ อย่าให้ต้องเจ็บตัวเลย!" บอดี้การ์ดมองหลัวหยวนนิ่งๆ ไม่ปล่อยเขาไปง่ายๆ

นี่นายขู่ฉัน ? !

หลัวหยวนหัวเราะเย็นชา เหลือบตามองเขาและเดินต่อไป

บอดี้การ์ดที่ยืนอยู่ด้านหลังของหลัวหยวนคนนั้นขมวดคิ้ว เขายื่นมือไปจับแขนขวาของหลัวหยวนและบิดไปด้านหลัง

บอดี้การ์ดของหม่ากงฉีเหล่านี้ฝีมือไม่ธรรมดา มีความแข็งแรงมาก ถ้าคนทั่วไปถูกบิดแขนแบบนี้ ไม่มีทางที่จะขัดขืนได้อย่างแน่นอน

แต่หลัวหยวนในตอนนี้ไม่ได้เป็นแค่หมอธรรมดาๆอีกแล้ว ผู้ที่ได้รับการสืบทอดที่ลึกลับยังจะมาเทียบกับคนธรรมดาทัวไปได้อีกหรอ? !

ก็ได้ ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นเขาก็ใช้โอกาสนี้ในการวิชาอู่ฉินซี่เป็นไง!

เมื่อมือขวาของหลัวหยวนบิดงอ บังเอิญมือของเขาไปจับโดนแขนของบอดี้การ์ด ซึ่งไปจับโดนตรงจุดชีพจรของเขา

บอดี้การ์ดคนนั้นแข็งทื่อ ไม่สามารถขยับได้

เฮือก !

เสียงพ่นลม หยุดหายใจ มือสั่น เขาดึงเข้ามาและผลักออกไปอย่างเบาๆ

ปัง !

ผู้ชายตัวใหญ่หนักประมาณเก้าสิบกิโลกรัมลอยออกไป และตกกระแทกพื้นที่ปกคุลมไปด้วยหิมะอย่างแรง

เมื่อเห็นว่าเพื่อนร่วมงานลอยออกไป บอดี้การ์ดอีกคนก็ตกใจมาก

แน่นอนว่าเขารู้จักความสามารถของเหออู่ เพื่อนร่วมงานคนนี้เป็นอย่างดี

หน่วยรบพิเศษของนาวิกโยธิน คนที่ยอดเยี่ยมในบรรดาคนที่ยอดเยี่ยม

ในบรรดาลูกน้องของประธานหม่า ก็มีเหออู่นี่แหละที่สามารถเทียบฝีมือกับตนได้

ใครจะไปคิดหล่ะว่า ชายหนุ่มอายุประมาณยี่สิบต้นๆ ผู้ที่ขาดประสบการณ์ ที่แท้เขามีฝีมือระดับสูงที่ซ่อนอยู่!

แต่ในฐานนะเป็นบอดี้การ์ด เขาก็ต้องมีสำนึกของบอดี้การ์ด

ถ้าวันนี้ไม่สามารถพาหลัวหยวนกลับไปได้ ก็ถือว่าบกพร่องในหน้าที่

ตั้งแต่ทำงานกับหม่ากงฉีมาสามปีเต็ม ไม่เคยเกิดเหตุการณ์แบบนี้มาก่อนเลย

เขาไม่อยากให้ครั้งนี้เป็นกรณีพิเศษ!

สายตามองหลัวหยวนที่ค่อยๆเดินห่างออกไป เขาส่งเสียงย๊ากออกมา และพุ่งตัวเข้าไป


หลัวหยวนได้ยินเสียงลม เสี่ยงของร่างกายที่พุ่งมาข้างหน้า หลัวหยวนหลบมือขวาของเขาที่พุ่งเข้ามา

หลัวหยวนยกมือขวาขึ้นมาและจับแขนซ้ายของเขาไว้ พร้อมทั้งบิดเบาๆ

อ๊า !

เสียงร้องดังขึ้น แขนข้างหนึ่งห้อยลงไป

ต่อมาก็มีเสียงแกรบดังขึ้นอีกครั้งหนึ่ง แขนของเขาถูกหลัวหยวนดึงออกมา !

บอดี้การ์ดหัวล้านคนนั้นหน้าตาบิดเบี้ยว ร่างกายของเขาสั่นเล็กน้อยด้วยความเจ็บปวด เขาไม่กล้าเดินเข้ามาอีก เขามองหลัวหยวนเดินหายเข้าไปในหิมะ

หลัวหยวนเดินออกมาได้ไม่ถึงยี่สิบเมตร เขาได้ยินเสียงเครื่องยนต์ดังมาจากด้านหลัง

รถRolls-Royceสีแชมเปญขับเข้ามา

คนที่เดินลงมาจากรถก็คือหม่ากงฉีและซูเหม่ยภรรยาของเขา

ดูท่าทางน่าจะมีคนรายงานเขาแล้ว

การขับรถจากโรงพยาบาลมาที่นี่ ต่อให้เป็นวันที่หมอกหนาขนาดนี้ ใช้เวลาเพียงแค่สองสามนาทีเท่านั้น

"คุณหมอหลัว กรุณาหยุดเดินก่อน!"

เมื่อเห็นสภาพบอดี้การ์ดทั้งสองคนของตัวเองแล้ว หม่ากงฉีรู้สึกตกใจมาก

แต่การที่เขาประสบความสำเร็จในด้านการทำธุรกิจได้ในทุกวันนี้ ก็เพราะมีความรู้และประสบการณ์

เขารู้ว่าคนอย่างหลัวหยวนไม่ได้เป็นคนที่ทำงานเพื่อหวังความชื่นชมไม่โอ้อวด แบบนี้ต่างหากที่เรียกว่าคนมีความสามารถที่แท้จริง

บวกกับภาวะความเสี่ยงของคุณท่านหม่า ไม่ว่าอย่างไรเขาก็ต้องเชิญหลัวหยวนกลับไปให้ได้ !

เขาปรับอารมณ์ให้สงบนิ่ง และรีบเดินตามหลัวหยวนไป

"ประธานหม่า มีธุระอะไรอีกหรอครับ?"

หลัวหยวนหยุดเดิน และถามขึ้นมานิ่งๆ

จากการรับมือเมื่อกี้ ทำให้หลัวหยวนมีความมั่นใจมากขึ้น

ช่วงระยะเวลาที่ผ่านมานี้ ความทุกข์ที่ขื่นขมถูกระบายไปกับแขนของบอดี้การ์ดคนเมื่อกี้หมดแล้ว

ตอนนี้ ถึงแม้เขาต้องเผชิญหน้ากับหม่ากงฉีคนรวยระดับหลายพันล้านของเมืองตงไห่ เขาเองก็มีความมั่นใจ

และเมื่อเขายิ่งเป็นแบบนี้ หม่ากงฉีก็จะรู้สึกว่าหลัวหยวนเป็นคนที่คาดเดายาก หม่ากงฉีจึงยิ่งให้ความสำคัญกับหลัวหยวนมากขึ้น

หม่ากงฉีลดความหยิ่งยโสลง เขากล่าวขอโทษว่า " คุณหมอหลัว ต้องขอโทษด้วย เนื่องจากเป็นห่วงอาการของคุณพ่อ ทำให้ลูกน้องของผมต้องทำผิดกฏ คุณได้สั่งสอนพวกเขาไปแล้ว กรุณาอย่าโกรธเลย!"

หลัวหยวนรู้จุดประสงค์การมาของหม่ากงฉี

ที่จริงตอนนี้เขาหายโกรธแล้ว และก็ไม่มีทางที่เห็นคนกำลังจะตายแล้วไม่ช่วย

หัวใจที่เมตตาของแพทย์ สำหรับเขาแล้ว มันไม่ใช่แค่เพียงคำพูดลอยๆเท่านั้น

เมื่อหม่ากงฉีเห็นว่าหลัวหยวนไม่ได้มีท่าทางจะเดินจากไป เขาก็รู้ว่าพอจะมีหวัง เขาถอนหายใจและพูดว่า " เมื่อกี้ถือว่าผมมีตาหามีแววไม่ ไม่รู้ว่าคุณหลัวจะมีเทคนิคการรักษาที่ยอดเยี่ยมขนาดนี้ เกือบจะถูกหัวหน้าอู๋อะไรนั่นหลอกจนงง ในตอนนี้อาการของคุณพ่อมีการเปลี่ยนแปลง ก็เลยต้องมาเชิญคุณหลัวให้ช่วยหน่อย คุณแม่ผมเสียไปนานแล้ว เหลือแต่คุณพ่อที่เลี้ยงดูผมและน้องสาวมาอย่างยากลำบาก ถ้าวันนี้คุณพ่อหมดสติไปไม่ฟื้นขึ้นมา ผมคงไม่สบายใจมากแน่ๆ"

เมื่อเห็นว่าสามีของตนอุตส่าวางศักดิ์ศรีลงขนาดนี้ และหลัวหยวนก็ไม่พูดอะไรซักคำ ซูเหม่ยก็เริ่มรู้สึกร้อนใจ

เธอแย่งพูดขึ้นมาว่า " คุณหลัว คุณพูดอะไรหน่อยสิ พวกเราต้องทำอย่างไรคุณถึงจะยอมกลับไปช่วยชีวิตคุณพ่อ? หนึ่งล้านพอมั้ย? เดี๋ยวฉันจะเขียนเช็คตอนนี้เลย！"

เมื่อซูเหม่ยพูดออกมาแบบนี้ หม่ากงฉีหันไปจ้องเธอแรงๆ

เห็นได้ชัดว่าซูเหม่ยเห็นหลัวหยวนเหมือนหมอธรรมดาทั่วไป

หลัวหยวนขมวดคิ้วแน่น เขาหัวเราะเย็นชา " หรอ? งั้นใครพอใจที่จะรับใช้พวกคุณ พวกคุณก็ไปหาคนนั้นเถอะ ผม หลัวหยวน ต้องขอโทษด้วย!"

" หนึ่งล้านยังไม่พอใจ? งั้นก็สองล้าน สองล้านเป็นไง?" ซูเหม่ยพูดขึ้นอีกครั้ง

ในขณะที่เธอพูด เธอก็หยิบเช็คออกมา

หลัวหยวนหัวเราะเย็นชา " สองล้าน? หึหึ ดูท่าทาง คุณท่านหม่าในสายตาของคุณคงมีค่าแค่นี้!"

เมื่อพูดจบ หลัวหยวนก็เหลือบมองพวกเขาสองคนและเดินต่อไป

หม่ากงฉีโกรธจนตัวสั่น ไม่ใช่เพราะหลัวหยวน แต่เพราะซูเหม่ยภรรยาตัวเอง


เขาตะคอกภรรยาของเขาด้วยน้ำเสียงเย็นชา " หุบปาก! นี่คุณต้องการจะทำให้พ่อผมตายรึไง?"

"กงฉี คุณ............" ซุเหม่ยคิดไม่ถึงว่าสามีของเธอจะพูดแบบนี้ออกมา เธอรู้สึกเสียใจมาก เกือบจะร้องไห้ออกมา

"ผมยาว แต่ความรู้สั้น! "

หม่ากงฉีด่าออกไปอีกครั้ง ทิ้งซูเหม่ยที่ยืนตกใจอยู่ตรงนั้น เขาวิ่งตามหลัวหยวนไป

ดวงตาของเขาแดงก่ำ น้ำเสียงสะอึกสะอื้น เขาพูดขอร้องหลัวหยวนจากด้านหลังว่า " คุณหลัว ขอร้องคุณเถอะนะ ไม่ว่าอย่างไร กรุณาไปช่วยพ่อของผมด้วย! ขอร้องแทนท่านด้วย!"

ช่างเถอะ ช่างเถอะ!

หัวใจที่เมตตาของแพทย์ หัวใจที่เมตตาของแพทย์！

ยังไงผู้ป่วยก็ไม่มีความผิด

มองดูเจ้าของบริษัทที่ยิ่งใหญ่ที่พูดขอร้องตนเองเพื่อให้ช่วยชีวิตพ่อของเขา ถ้าหลัวหยวนทำเป็นไม่สนใจไม่ช่วยอะไร ตัวเขาเองก็รู้สึกไม่ดี

"ไปเถอะ กลับโรงพยาบาล! หวังว่ายังคงทัน!"

ตอนที่หลัวหยวนกำลังก้าวขึ้นรถRolls-Royceของหม่ากงฉี จู่ๆก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดินออกมาจากโรงแรมตงไห่

"ประธานหม่า สวัสดีครับ! ผม หูไห่ฉ่าวไงครับ! คิดไม่ถึงว่าจะเจอคุณที่นี่! โครงการคฤหาสน์ตงไห่ของพวกเรา ต้องขอความกรุณาคุณด้วย ให้พวกเราได้ทำเถอะ! พวกเราจะให้คำตอบที่พึงพอใจกับคุณ!"

หม่ากงฉีในตอนนี้รู้สึกรำคาญมาก เขาเพียงแค่ต้องการจะพาหลัวหยวนกลับไปช่วยพ่อของเขาที่โรงพยาบาล ไม่มีกะจิตกะใจมาสนใจหูไห่ฉ่าว

ตระกูลหูของหูไห่ฉ่าวเป็นเพียงตระกูลระดับสองของเมืองตงไห่ พึ่งพาคุณลุงที่มีตำแหน่งรองผู้อำนวยการคณะกรรมการการก่อสร้างเมือง ช่วงสองปีที่ผ่านมานี้ทำธุรกิจอสังหาริมทรัพท์เจริญรุ่งเรือง

แต่น่าเสียดาย ในสายตาของหม่ากงฉีแล้ว บทบาทอย่างหูไห่ฉ่าวยังไม่เหมาะสมพอ

"ไปเถอะ! ช่วยคนก็เหมือนไปดับไฟไหม้!"

หลัวหยวนพูดขึ้นมานิ่งๆ

รถRolls-Royceขับออกไปอย่างรวดเร็ว เหลือไว้เพียงแค่หูไห่ฉ่าวที่ตกตะลึง

ด้านหลังของหูไห่ฉ่าว มีบุคลากรทางการแพทย์กลุ่มหนึ่งที่ยืนดูรถRolls-Royceขับออกไป พวกเขารีบกระซิบกระซาบ และพูดวิพากษ์วิจารณ์

การที่หม่ากงฉีมีชื่อเสียงในเมืองตงไห่ ก็เพราะว่าเขาชอบบริจาค เขาไม่เพียงแต่ชอบบริจาคอุปกรณ์การแพทย์ แต่เขามักจะจัดโครงการรักษาฟรี

ด้วยเหตุนี้ พวกนักศึกษาที่เรียนเกี่ยวกับการแพทย์ของเมืองตงไห่จึงรู้จักชื่อเสียงของเขาเป็นอย่างดี

เมื่อพวกเขาเห็นหม่ากงฉีเคารพให้เกียรติหลัวหยวนขนาดนั้น และยังเรียกเขาว่าคุณหลัวอีก ทำให้พวกเขานึกถึงฉากเหตุการณ์ที่หลัวหยวนปฐมพยาบาลให้กับเฉินอวู๋เมื่อกี้

ดูเหมือนหลัวหยวนจะไม่ได้ใช้ชีวิตอย่างยากลำบากที่โรงพยาบาลประชาชนเมืองตงไห่เหมือนกับที่พวกเขาคิดเอาไว้

ในทางกลับกัน เขากลับใช้ชีวิตได้ดีมากๆ

ไม่งั้นจะอธิบายได้อย่างไร เรื่องที่แม้แต่หม่ากงฉีคนที่ร่ำรวยและมีอำนาจที่สุดในเมืองตงไห่ยังต้องมารับหลัวหยวนด้วยตัวเอง? !

เจียงเชี่ยนยืนอยู่ด้านหลังของหูไห่ฉ่าวเงียบๆ เธอมองตามรถเบ้นซ์ลีมูซีนคันนั้นที่ขับออกไป มีแววตาแปลกๆ.........

หลัวหยวนกลับมาที่โรงพยาบาลพร้อมกับหม่ากงฉี ทำให้เขาได้รับความสนใจขึ้นมาทันที

ใครจะไปรู้ว่าเหนียนชิงอวิ๋นพูดเสนอชื่อด้วยตัวเอง ว่าต้องเป็นหลัวหยวนรักษาเท่านั้น คุณท่านหม่าถึงจะมีโอกาสปลอดภัย

แพทย์ฝึกหัดที่หกเดือนแล้วก็ยังไม่ผ่านการฝึกงาน แต่มีทักษะที่ยอดเยี่ยม นี่เป็นหัวข้อสนทนาที่ไม่เลว

ที่มากไปกว่านั้นก็คิอทุกคนอยากจะรู้ว่า หัวหน้าอู๋ที่กดหลัวหยวนมาโดยตลอดผลสุดท้ายจะเป็นอย่างไร?

และผู้อำนวยการฮวางที่เป็นคนไล่หลัวหยวนออกจะถูกจัดการอย่างไร!

หัวหน้าอู๋และผู้อำนวยการฮวางยืนรออยู่นอกห้องพักผู้ป่วย เดิมทีเหมือนพวกเขาจะพูดอะไร แต่หลัวหยวนไม่ได้ให้โอกาสพวกเขาได้พูด

การช่วยชีวิตคนสำคัญสุด

เดิมทีเขาเองก็ไม่ได้มีเวลามาสนใจพวกเขาสองคนอยู่แล้ว

เมื่อเดินเข้าไปในห้องผู้ป่วย หลัวหยวนได้เห็นสีหน้าของคุณท่านหม่า เขาก็โล่งใจขึ้น

โชคดีที่มาทัน

"พี่หวัง ไม่ใช่ว่าผมบอกแล้วหรอ? ว่าห้ามให้ผู้ป่วยดื่มน้ำ?" หลัวหยวนหันไปถามหัวหน้าพยาบาล

"คือ....หัวหน้าอู๋ เขา............"

ไม่ทันรอให้หัวหน้าพยาบาลพูดจบ หลัวหยวนก็พูดขัดขึ้นมา " ผมรู้แล้ว! รีบเตรียมเข็มฝังเข็มให้ผมทันที"

"เข็มฝังเข็ม..........." เห็นได้ชัดว่าหัวหน้าพยาบาลตกใจ

แต่ไม่นานเธอก็ได้สติคืนมา เธอหันไปสั่งพยาบาลเสี่ยวหยุนที่อยู่ข้างๆ พยาบาลเสี่ยวหยุนก็รีบไปเอามาให้

หลัวหยวนไม่พูดอะไรมาก เขากดจุดสามจุด เขาใช้วิธีการกดจุดลมปราณเพื่อทไให้เลือดของคุณท่านหม่าคงที่

เมื่อเห็นดัชนีชี้วัดบนเครื่องมือวัดกลับมาอยู่ในค่าปกติ ทุกคนต่างก็รู้สึกแปลกใจ

แต่ไม่มีใครกล้าส่งเสียงอะไร กลัวจะส่งผลกระทบต่อหลัวหยวน

ไม่นาน พยาบาลเสี่ยวหยุนก็เอากระเป๋าใส่เข็มมาให้

หลัวหยวนดูอยู่ครู่หนึ่ง เขาเลือกเข็มขนาดใหญ่มาหนึ่งอันและเข็มปลายแหลมมาหนึ่งอัน จิ้มเข้าไป

ที่จริงเพราะพลังฉีในตัวของหลัวหยวนยังค่อนข้างอ่อนแอ ไม่ง้นจริงๆไม่จำเป็นต้องใช้เข็มฝังที่จุดเลยด้วยซ้ำ

การฝังเข็มผสมผสานกับพลังฉี ทำให้เห็นผลทันที

การหายใจของคุณท่านหม่าค่อยๆสะดวกขึ้น หลัวหยวนก็เลยดึงเข็มออก คุณท่านหม่าส่งเสียงครางเล็กน้อย หลังจากนั้นก็ค่อยๆลืมตาขึ้น

เมื่อเห็นหลัวหยวน คุณท่านหม่าก็พูดขึ้นทันทีว่า " คุณหมอหลัว ขอบคุณ ขอบคุณมาก! คุณช่วยชีวิตของผมไว้อีกแล้ว!"

หลัวหยวนยิ้ม " คุณท่านครับ ครั้งนี้ดื่มน้ำไม่ได้แล้วนะ ตอนนี้ร่างกายคุณยังอ่อนแอมาก คุณพักผ่อนก่อนเถอะ"

คุณท่านหม่าส่งเสียงตอบรับ หลังจากนั้นเขาก็หลับตาลง

ถึงตอนนี้ ทุกคนต่างก็รู้สึกโล่งใจ