บทที่ 16 วิวจากนอกหน้าต่าง

สายตาของแขกทั้งหลายหันมองทิศทางของเสียง

เมื่อเห็นว่าคนพูดเป็นแค่เด็กหนุ่มที่อายุน้อยคนหนึ่ง ทุกคนก็ชะงักไป

"เขาเหมือนจะเป็น...หลินเทียนฉีที่แปดปีก่อนที่ถูกตระกูลหลินขับไล่ออกจากตระกูล คาดไม่ถึงว่าเขายังกล้ากลับมาเมืองเจียงอีก"

เวลาแปดปีไม่ได้นานเลย ยังมีแขกที่มีความทรงจำเรื่องที่เกิดขึ้นในปีนั้น

และเมื่อกล่าวขึ้นมา คนจำนวนมากยิ่งนึกเรื่องนั้นออก

คิดไม่ถึงเลย ผู้คนในตระกูลหลินถูกส่งออกไป เพื่อตามหาเด็กกำพร้าของตระกูลหลินคนหนึ่งที่ถูกทอดทิ้ง

"หลินเทียนฉี แกเก่งมาก คาดไม่ถึงว่าจะไม่ฉวยโอกาสหนี"

หลินเทียนเจียนก้าวมาข้างหน้า แบะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเหิมเกริม

หลินเทียนฉีไม่สนใจเขา แต่มองไปทางลุงสี่ตระกูลหลินที่อยู่ท่ามกลางฝูงชน ชื่อหลินเจี้ยนไห่ "สามเงื่อนไขที่ฉันพูดตรงบ้านตระกูลหลินเมื่อสามวันก่อน พวกแกได้ทำแล้วรึยัง?"

"บังอาจ"

หลินเจี้ยนไห่โมโหมาก "ดี สัตว์เดรัจฉานที่เนรคุณอย่างแก วันนั้นแกพูดโอ้อวดอย่างไร้ยางอายที่ตระกูลหลิน พวกฉันปล่อยแกไปคือเห็นแก่ความสัมพันธ์เท่านั้น!"

"เดิมทีคิดว่าวันนี้แกจะยอมรับผิดแต่โดยดี แล้วขอร้องให้พวกฉันยกโทษให้ คิดไม่ถึงว่าแกไม่เพียงไม่สำนึกผิด ยังปล่อยให้ลูกน้องของแกทำร้ายลุงใหญ่ แกไม่กลัวถูกฟ้าผ่าใช่มั้ย?"

ครืน!

ก็ในขณะที่เสียงของหลินเจี้ยนไห่จบลง เสียงสนั่นดังมาจากนอกโรงแรมดังขึ้น เหมือนฟ้ากำลังร้องอยู่จริงๆ

พวกคนตระกูลหลินลำพองใจมาก ก็แม้แต่ท่านเง็กเซียนฮ่องเต้ก็ยืนอยู่ฝั่งตระกูลหลินของพวกเขา คราวนี้จะดูว่าหลินเทียนฉียังจะพลิกกระแสอะไรขึ้นมาได้

และด้านนอกโรงแรมตงหัว ทหารติดอาวุธจำนวนนับไม่ถ้วน ถือปืนใส่กระสุนจริง กำลังรวมพลกันอย่างรวดเร็ว

บนถนนยังมีรถหุ้มเกราะกับรถถังสิบกว่าคันขับเคลื่อนอยู่ข้างหน้าอย่างช้าๆ ปิดล้อมโรงแรมตงหัวไว้อย่างแน่นหนา ปากกระบอกปืนที่เย็นเฉียบหันเล็งไปทางโรงแรม

ต้องการแค่คำสั่งการ โรงแรมที่มีเกือบร้อยชั้นแห่งนี้ ก็จะกลายเป็นเถ้าถ่านในทันที

สำหรับเสียง "ฟ้าร้องสั่นสะเทือน" เมื่อสักครู่นั้น เป็นเพียงการเคลื่อนตัวเมื่อทหารเหล่านี้มารวมตัวกันเท่านั้น

ภายในโรงแรม หลินเทียนฉียิ้มอย่างเยือกเย็น พูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย "เช่นนี้ดูเหมือนว่า พวกแกไม่ได้คิดที่จะทำตามเงื่อนไขทั้งสามข้อให้สำเร็จ งั้นพวกเรา ก็มาสะสางตัวตัวกันให้หมดเถอะ"

เขาพึ่งพูดจบ หลงเยว่ปรากฏตัวอยู่ข้างกายเขาอย่างเงียบเชียบ และกล่าวด้วยเสียงทุ้มต่ำ "คุณผู้ชาย ทุกอย่างเป็นไปตามแผน"

หลินเทียนฉีพยักหน้า ก็มีคนผู้หนึ่งรีบวิ่งเข้ามาจากด้านนอกห้องจัดเลี้ยง เป็นคนรุ่นหลังของตระกูลหลิน

แค่เห็นเขามาถึงด้านข้างของหลินเจี้ยนไห่ พร้อมพูดจาด้วยความตื่นตระหนก "ลุงสี่ จู่ๆมีบริษัทหนึ่งที่ชื่อว่า "ลบล้างหลิน" ปรากฏขึ้นในเมื่องเจียง กลุ่มเป้าหมายธุรกิจเหมือนกับเทียนหังกรุ๊ปของพวกเราทุกอย่างเลย"

"ฝั่งตรงข้ามรวยสุดๆ ตอนนี้ใช้เงินมากดึงตัวพนักงานของบริษัทพวกเราไปอย่างบ้าคลั่ง ก็แม้แต่ป้าแม่บ้านก็ล้วนถูกพวกมันซื้อตัวไปด้วยเงินเดือนที่สูง......."

"แกพูดอะไรนะ?!"

สองตาของหลินเจี้ยนไห่จ้องเขม็ง เหลือบมองหลินเทียนฉีโดยไม่รู้ตัว

นี้ก็คือความสามารถของมันเหรอ?

ไม่ เป็นไปไม่ได้ มันเป็นแค่เด็กกำพร้าของตระกูลหลิน เหมือนหมาข้างถนนที่จนตรอกตัวหนึ่ง มันจะมีความสามารถมากเช่นนี้ได้อย่างไรกัน!

"ทำให้พนักงานเหล่านั้นสงบไว้ก่อน บริษัทจะวุ่นวายไม่ได้" หลินเจี้ยนไห่ออกคำสั่ง

"ทำให้สงบไม่อยู่แล้ว"

คนรุ่นหลังของตระกูลหลินยิ้มอย่างขมขื่น "ตอนนี้บริษัทนอกจากคนในตระกูลหลินของพวกเราแล้ว พนักงานคนอื่นล้วนถูกดึงตัวไปหมดแล้ว"

"เป็นไปได้ยังไง?" หลินเจี้ยนไห่สับสนมึนงง "ในสัญญาจ้างงานของพวกเราระบุว่า ลาออกโดยพลการจะต้องจ่ายเงินค่าปรับสิบเท่าไม่ใช่เหรอ พวกเขาชดเชยไหวเหรอ?"

"พวกเขาไม่กลัวเงินค่าปรับเลยสักนิด เพราะว่าเงินค่าปรับนั้น ก็ไม่เท่าภาษีที่พวกเขาจ่ายตอนนี้"

หลินเจี้ยนไห่ตัวสั่น อดถอยหลังสองก้าวไม่ได้

"เจี้ยนไห่ คลื่นลมลูกเล็กขนาดนี้ก็ทำให้คุณกลัวซะแล้ว ช่างขายหน้าและเสื่อมเสีย"

ทางด้านหลินชิงกั๋วอดที่จะตำหนิไม่ได้ ปลุกหลินเจี้ยนไห้ที่กำลังสติแตก

แต่ไม่ทันที่หลินเจี้ยนไห่จะพูดจา เด็กรุ่นหลังของตระกูลหลินอีกคนวิ่งเข้ามาจากด้านนอกห้องจัดเลี้ยง

"ลุงสี่ เกิดเรื่องใหญ่แล้ว ซัพพลายเออร์และพนักงานขายทั้งหมดของเทียนหังกรุ๊ป บอกพร้อมกันว่าต้องการหยุดการทำงานร่วมกันกับทางเรา และร่วมมือกันออกแถลงการณ์ฉบับหนึ่ง กล่าวว่าภายในสิบปีนี้จะไม่ร่วมมือกับตระกูลหลินแห่งเมืองเจียงอีก"

"แกพูดอะไร?!"

หลินเจี้ยนไห่ตะโกนเสียงดัง

ข่าวที่เกิดขึ้นอย่างไม่คาดคิด ทำให้ทุกคนในตระกูลหลินที่อยู่ในห้องจัดเลี้ยงช็อกไปเลย

แม้แต่หลินชิงกั๋วที่ดูผ่อนคลายมาตั้งแต่ต้น สีหน้าก็กลายเป็นเคร่งขรึมขึ้นเล็กน้อย

"เงื่อนไขข้อแรก บรรลุเรียบร้อย ตอนนี้ พวกแกยังไม่ไปคุกเข่าต่อหน้าหลุมศพของพ่อแม่ฉันใช่มั้ย?"

เวลานี้ หลินเทียนฉีเปล่งเสียงอย่างเรียบเฉย

ผู้คนในตระกูลหลินมีสีหน้าเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว พวกเขาไม่กล้าเชื่อว่า จู่ๆหลินเทียนฉีจะมีวิธีที่ทำให้เทียนหังกรุ๊ปตกอยู่ในสภาพอับจน และยังเป็นระยะเวลาอันสั้นเช่นนี้ได้

หลินเจี้ยนไห่กัดฟันแล้วพูดว่า "หลินเทียนฉี แกทำขนาดนี้ไม่ละอายต่อบาปบุญคุณโทษของแกเลยใช่มั้ย ถ้าไม่ใช่ตระกูลหลินเก็บแกมาเลี้ยงตั้งแต่แรก แกก็หิวตายอยู่ข้างถนนไปนานแล้ว แกทำเช่นนี้ ท่านเง็กเซียนฮ่องเต้ไม่ชื่นชมหรอกนะ!"

ครืน!

ด้านนอกหน้าต่างมีเสียงดังครืนขึ้นอีกครั้ง

หลินเจี้ยนไห่หัวเราะเสียงดังลั่น แล้วชี้ไปทางหลินเทียนฉีพร้อมพูดขึ้นว่า "เห็นมั้ย ท่านเง็กเซียนฮ่องเต้ทำฟ้าผ่าลงมาติดต่อกันสองครั้งแล้ว แกยังไม่รีบเข้ามาคุกเข่ายอมรับผิดอีก!"

"เพียงแค่แกคุกเข่าขอร้องให้พวกเราอภัยให้แก แล้วยกบริษัทใหม่แห่งนั้นของแกให้พวกเรา พวกฉันจะพิจารณาให้โอกาสชีวิตรอดแกอีกครั้ง"

"ไม่จำเป็น"

น้ำเสียงของหลินเทียนฉีเย็นชา "พวกแกไม่ยอมคุกเข่า งั้นเงื่อนไขที่สองก็เท่ากับไม่สำเร็จ ในเมื่อเป็นอย่างนี้ งั้นตระกูลหลินก็สามารถลบชื่อออกได้เลย!"

เมื่อคำพูดนี้ของเขาออกจากปาก ผู้คนตระกูลหินชะงักไปก่อน ต่อจากนั้นก็หัวเราะเสียงดัง

หลินเทียนฉีผู้นี้ คือมาเล่าเรื่องตลกใช่มั้ย?

แม้ว่ามันจะพังทลายเทียนหังกรุ๊ปด้วยพลังอำนาจฟ้าผ่า ทำเอาพวกเขาตกตะลึงมาก

แต่ว่าเทียนหังกรุ๊ปแห่งเดียว ยังไม่ใช่ทั้งหมดของตระกูลหลิน

แปดปีเต็ม ตระกูลหลินวางแผนและจัดการอุตสาหกรรมของตัวเองเหมือนกับถังเหล็ก เทียนหังกรุ๊ปหายไปอย่างเดียว อย่างมากที่สุดคือสูญเสียกำไรไปบางส่วนเท่านั้นเอง หากต้องการเขย่ารากฐานของตระกูลหลิน นั้นยัง.........

ความคิดนี้ยังไม่จบลง

ทันใดนั้นเสียงฝีเท้าที่รวมตัวกันในจำนวนมากดังมาจากด้านนอกห้องจัดเลี้ยง

ตามมาด้วย กลุ่มวัยรุ่นชายหญิงที่รับผิดชอบงานของตระกูลหลิน ต่างมีสีหน้าซีดขาว และวิ่งเข้ามาด้วยท่าทางรีบร้อน

"ลุงสี่ เกิดเรื่องแล้ว...."

"คุณปู่ สถานการณ์ท่าไม่ดีแล้ว...."
..........

แต่ละคนของตระกูลหลินที่เข้ามาล้วนนำข่าวร้ายมาด้วย

ภายในเพียงหนึ่งนาที ทุกอุตสาหกรรมภายใต้ชื่อของตระกูลหลินได้เปลี่ยนเจ้าของไปหมดแล้ว เครือข่ายทั้งหมดถูกกวาดล้างและตรวจสอบ

ตระกูลเหล่านั้นที่แทบอยากจะกลายเป็นบริวารของตระกูลหลินในอดีต ในตอนนี้ทุกคนก็หันหน้าปฏิเสธ รีบร้อนขีดเส้นแบ่งแยกตระกูลหลินทิ้ง

ผู้คนในตระกูลหลินสีหน้าสีขาว จ้องเขม็งหลินเทียนฉีทั้งสองตา

"ไม่มีกิจการแล้ว เสียที่พึ่งพิงไปแล้ว การล้มละลายของตระกูลหลินก็แค่เรื่องไม่กี่วันนี้เอง เรื่องที่สอง บรรลุเรียบร้อยแล้ว"

มุมปากของหลินเทียนฉีโค้งขึ้นเล็กน้อย จ้องหน้ากับหลินชิงกั๋ว

ร่างกายของหลินชิงกั๋วสั่นสะท้านไปด้วยความโกรธ แม้แต่ยืนก็แทบยืนไม่อยู่แล้ว

เฉาฉุนที่อยู่ข้างกายเขาแค่นเสียงอย่างเย็นชา พร้อมก้าวมาด้านหน้าแล้วพูดว่า "วัยรุ่น แค่หอมปากหอมคอเถอะ ถ้าแกไม่หยุดอีก ก็อย่าหาว่าฉันไม่ให้โอกาสแก"

"แกให้โอกาสฉัน?"

หลินเทียนฉียิ้มเยาะ ร่างกายสูงตระหง่าน "ก่อนที่จะพูดคำพูดนี้ แกดูที่นอกหน้าต่างเถอะ"

นอกหน้าต่างมีอะไร?

แขกทุกคนรู้สึกถึงความประหลาด ทยอยเดินไปดูที่หน้าต่าง

"พระเจ้านี่มันอะไรกัน!"

เสียงอึกทึกตกใจดังขึ้น

คนในตระกูลหลินก็อดที่เข้าไปดูไม่ได้ แล้วตกใจกลัวจนสีหน้าซีดขาวในทันที