บทที่ 309 บอกพวกเขาดังๆ!

ผู้อำนวยการเหว่ยเดินช้าๆ ไปหาพี่น้องอวี้และมองดูรอยแผลเป็นบนร่างกายทั้งสองคนอย่างระมัดระวัง เขาค่อย ๆ เหยียดมือออกและวางนิ้วชี้บนหน้าอกขวาของอวี้ห่าวอวี่ราว

“นี่......บาดแผลจากกระสุนปืนเหรอ?”

ร่องรอยของอดีตแวบเข้ามาในดวงตาของอวี้ห่าวอวี่และเขาพยักหน้า

ผู้อำนวยการเหว่ยมองดูทั้งสองคนและอยู่ในความเงียบ...