บทที่3 น้องสะใภ้วางแผนใสร้าย

“หานเคอ นายคิดจะทำอะไร”

พฤติกรรมของหานเคอและคนอื่นๆกระตุ้นความโกรธของเย่ไท่มาก

หานเคอแสยะยิ้มอย่างเยือกเย็น “คุณลุงเย่ อย่าตื่นตระหนกครับ วันนี้วันดี ถ้าใครบาดเจ็บขึ้นมาก็จะไม่ดีใช่ไหมครับ” เขาชูนิ้วขึ้นมาหนึ่งนิ้ว บอดี้การ์ดหลายสิบคนที่อยู่ด้านหลังก็แสดงคมมีดที่เอวของพวกเขาให้เห็น

แล้วหานเคอก็พูดต่อว่า “วันนี้ผมแค่จะมาเอาเรื่องไอ้บ้านนอกนี่ ถ้าพวกคุณจะเข้ามายุ่ง ทำให้ผมไม่สบอารมณ์ ฮึ ผมก็จะไม่แคร์ใครแล้วนำตัวพวกคุณสามแม่ลูกกลับไป”

ผู้หญิงสามคนตกใจจนหน้าขาวซีด มีเพียงเย่ไท่ที่มีสีหน้าโกรธ และพูดอย่างเยือกเย็นว่า “ถ้าวันนี้แกกล้าแตะต้องครอบครัวฉันแม้แต่ปลายเล็บก็ลองดู”

”งั้นผมจะลองแล้วกัน”หานเคอแสยะยิ้ม คนที่อยู่ด้านหลังเขาก็เริ่มจับมีด

เย่ไท่หน้าถอดสี

เขาแก่แล้ว ไม่ว่ายังไงก็สู้แรงคนจำนวนมากพวกนี้ไม่ไหว และยิ่งฝ่ายตรงข้ามมีมีดด้วยแล้ว จะแจ้งตำรวจตอนนี้ก็เกรงว่าจะไม่ทัน ด้วยความที่เขาเป็นห่วงความปลอดภัยของครอบครัว เขาจึงรู้สึกละอายในใจ

หานเคอกระแอมและพูดว่า “งั้นเอาอย่างนี้ไหม พวกคุณโน้มน้าวให้ลูกเขยที่น่าสงสารคนนี้ ขอโทษผม พวกคุณก็จะได้ไป แบบนี้ดีไหม”

เย่ปิงเผิงกรีดร้องและพูดว่า “หลัวชุน ปัญหาของนายเอง นายต้องแก้ปัญหาด้วยตัวเอง อย่ามาเอาพวกเราไปร่วมด้วย รีบขอโทษเร็ว”

ทุกคนมองไปที่หลัวชุน

หลัวชุนยืนขึ้นช้าๆ แล้วถามว่า “เมื่อกี้ใครเตะ”

เดิมทีเขาไม่ใช่คนที่ยอมใคร นอกจากนี้หานเคอยังมารังควานแม่ที่จากไปแล้วของเขาอีก นี่ก็ทำให้เขาโมโหแล้ว ต้องรู้ว่าถ้าอยู่ต่างประเทศ ใครทำให้เขาโกรธ มันก็จะได้เป็นซากศพ

”กูเตะเอง จะทำไม”

หานเคอถุยน้ำลายออกมา แล้วไปตรงกับรูปที่สุสานพอดี พร้อมกับชี้ไปที่จมูกของหลัวชุน “มึงมันเหี้ย แม่มึงก็เหี้ยเหมือนกัน”

คนหลายสิบคนที่เขาพามาล้วนเป็นพวกที่จะต่อสู้ด้วยความเหี้ยมโหดอย่างไม่คิดชีวิต มั่นใจได้ว่าความโกรธทั้งหมดจะออกมาในทันที

คนอื่นๆต่างก็หัวเราะ สีหน้ามองหลัวชุนอย่างเหยียดหยาม

ถางฉานและลูกสาวทั้งสองคนแม้ว่าจะโกรธมาก แต่ใครก็ไม่กล้าพูด เพราะกลัวว่ามีดของฝ่ายตรงข้ามจะพุ่งเข้ามา

เย่ไท่ที่โกรธอยู่แล้ว เตรียมพร้อมที่จะต่อสู้กับคนเหล่านี้ แต่กลับหันไปเห็นดวงตาแดงก่ำของหลัวชุน

หลัวชุนตบเขาด้วยหลังมือแค่ครั้งเดียว หานเคอก็กระเด็นออกไปแล้ว

หานเคอมีเลือดออกมาจากมุมปาก หลังจากล้มลงกับพื้นเขาก็ตะโกนด้วยความโกรธว่า “ฆ่ามัน”

คนหลายสิบคนที่อยู่ด้านหลังก็พุ่งตัวเข้ามาจู่โจมหลัวชุน

สายตาของหลัวชุนจับเส้นทางการฟันของคู่ต่อสู้ได้อย่างชัดเจน เขาพลิกมือคว้ามีดจากกลุ่มคนมาหนึ่งได้เล่ม และฟันไปรอบกายอย่างบ้าคลั่ง

คนที่เข้ามาจากด้านหลังรีบวิ่งหลบ บางคนถูกเขาฟันไปที่ไหล่ บางคนก็ถูกเขาตัดเนื้อออกเป็นชิ้นๆ มีคนโดนตัดจมูกไปครึ่งหนึ่ง และคนอื่นๆก็ถูกฟันจนนับไม่ถ้วน ไม่มีใครเคยเห็นชิ้นเนื้อและเลือดสาดออกมาได้มากขนาดนี้ พวกเขาตกใจมากจึงคว้ามีดและรีบวิ่งหนีไป

หลัวชุนก้าวด้วยความเร็วตามหลังหานเคอไปทันที เอื้อมมือคว้าคอเสื้อของเขาไว้และตบเขาด้วยหลังมือ

การตบครั้งนี้ถึงกับทำให้แก้มของหานเคอแตก ฟันหลายซี่ของเขาถูกอาเจียนออกมาพร้อมเลือด

แต่เขาก็ยังไม่หยุด มือของเขาสะบัดไปมาเหมือนเครื่องจักร ชั่วพริบตาเดียวศีรษะของหานเคอก็เต็มไปด้วยเลือด แม้แต่เรี่ยวแรงที่จะร้องขอชีวิตก็ไม่มี

เย่ไท่มองแล้วก็แอบกลัว ผู้หญิงสามคนสีหน้าขาดซีดไปหมด

”พอแล้ว เสี่ยวชุน ไม่ต้องทำเขาแล้ว”เย่ไท่รีบร้องห้าม

หลัวชุนถึงได้หยุด เขาลากหานเคอไปที่หน้าหลุมศพ “เช็ดให้สะอาด”

หานเคอกลัวจนฉี่ราด เขารีบเอื้อมมือไปเช็ดน้ำลายที่เพิ่งถุยออกไปจนสะอาด ทันใดนั้นหลัวชุนก็คว้าผมของเขา ฟาดไปกับหลุมศพอย่างหนัก

”ว้าย”

ผู้หญิงทั้งสามคนตกใจจนร้องออกมา พวกเธอสั่นไปทั้งตัว ได้แต่คิดว่าหานเคอถูกฟาดจนตายไปแล้ว

แต่แรงฟาดของหลัวชุนยังแรงไม่มาก หานเคอเพียงแค่ถูกฟาดจนเจ็บศีรษะเท่านั้น เขากุมหัวแล้วร้องไห้ ในใจกลัวถึงขีดสุด เพราะเขาไม่เคยเห็นคนโหดร้ายแบบนี้มาก่อน

หลัวชุนดึงผมของเขาอีกครั้ง จ้องตาของเขา พูดด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น “ต่อไปอย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีกจะดีที่สุด ไสหัวไปซะ”

หลังจากนั้นเขาก็ยกเท้าขึ้นและเตะหานเคอให้กลิ้งไปกับพื้นเหมือนน้ำเต้า

หานเคอรีบวิ่งหนีไปกับคนของเขา

เย่ปิงหรงเห็นหานเคอจากไป ก็พูดอย่างกังวลว่า “พวกเราทำร้ายหานเคอ พ่อของเขาร้ายกาจมาก ไม่รู้ว่าถ้ารู้แล้วจะมาแก้แค้นพวกเราไหม”

ถางฉานถอนใจ “ถ้าไม่ใช่เพราะเมื่อวานหลัวชุนไปทำร้ายเขาที่งานเลี้ยง เรื่องวันนี้มันก็คงไม่เกิดขึ้น”

“คุณคิดว่าถ้าไม่ไปยั่วโมโหเขาแล้วจะปลอดภัยเหรอ” เย่ไท่ขมวดคิ้ว พูดด้วยความโกรธว่า “คุณดูในสิ่งที่ไอ้เศษสวะนั้นพูดกับผมสิ ไม่มีความให้เกียตริผมเลย กล้าดียังไงเอามือมีดมาทำร้ายพวกเรา” แม้ว่าหลัวชุนไม่ทำร้ายเขา คุณพ่อตระกูลหานของเขาก็ต้องมาตอแยผม ความโกรธนี้จะให้ทนได้ยังไง”

”ใช่ คุณทนไม่ได้ แล้วทำให้พวกเราแม่ลูกได้รับความเดือดร้อนไปกับคุณด้วยเหรอ”ถางฉานโกรธมาก เมื่อเห็นว่าเย่ไท่ต้องโกรธ เย่ปิงหรงจึงะพูดโน้มน้าว “พอแล้วค่ะ ไม่ต้องพูดแล้ว เรื่องมันก็มาถึงขั้นนี้แล้ว พูดอะไรไปก็เปล่าปะโยชน์ เรามาคิดหาวิธีกันดีกว่าว่าจะแก้แค้นพวกเขายังไง ได้ยินว่าหานจินฉวนฆ่าคนอย่างไร้ปราณี พวกเรา พวกเรา ฮึ..........”

เมื่อคิดถึงความโหดร้ายและโหดเหี้ยมของคุณพ่อหาน หลายคนก็เริ่มหน้าถอดสี ไม่พูดอะไรสักคำ ราวกับว่าถูกภูเขากดทับอกเอาไว้

หลัวชุนไม่ได้สนใจหานเคอด้วยซ้ำ เขาซึมเศร้าอยู่ในใจ หลังจากกราบไหว้แม่เสร็จก็กลับมาที่คฤหาสน์ และเตรียมจะอาบน้ำนอน แต่ผลคือเย่ปิงเผิงก็ฉุนเฉียวเข้ามาในห้องน้ำอีก

ครั้งนี้เธอใส่เสื้อยืดตัวใหญ่แบบหลวมๆ และเปิดเผยเรือนร่างบางส่วนของเธอ แต่เธอกลับไม่สนใจ และพูดอย่างใจร้อนว่า “ทำไมนายถึงช้าขนาดนี้ อืดอาดยืดยาด รีบหน่อยได้ไหม”

หลัวชุนไม่ได้แสดงอาการอะไร เขาเช็ดหน้าตัวเอง

เย่ปิงเผิงพูดด้วยความโกรธว่า “นายเป็นอะไรของนาย หูหนวกเหรอ ฉันจะบอกให้นะ อย่าคิดว่าแต่งเข้ามาเป็นเขยบ้านนี้แล้วจะคิดว่าตัวเองเป็นคนตระกูลเย่ อยู่ที่นี้นายเป็นแค่คนนอก วันนี้สร้างปัญหาใหญ่ให้พวกเรา ยังจะหน้าด้านหน้าทนอยู่ที่นี่อีกเหรอ รีบไสหัวออกจากบ้านฉันไปซะ”

จากนั้นเธอก็หยิบขวดกระป๋องที่อยู่ข้างมือขึ้นมาและเขวี้ยงออกไป

หลัวชุนตอบสนองกลับอย่างรวดเร็ว แกว่งผ้าขนหนูในมือ ขวดกระป๋องพวกนั้นก็ลอยเข้าหน้าเย่ปิงเผิง ทำให้ใบหน้าขาวและอ่อนโยนของเธอเกิดรอยแดงรอยช้ำ

”นายกล้าทำฉันเหรอ” เย่ปิงเผิงโกรธจนตาทั้งสองข้างแดงก่ำ หลังจากนั้นก็ตะโกนร้องลั่น “ว้าย ช่วยด้วย ช่วยด้วย”พร้อมกับฉักเสื้อผ้าตัวเองออกขณะโกน

เดิมทีเธอก็ไม่ได้สวมใส่อะไรข้างใน ตอนนี้เรือนร่างที่สวยงามก็เปิดเผยออกมา หลัวชุนยืนตัวแข็งอยู่ที่เดิม

การตะโกนของเธอมีผลอย่างน่าอัศจรรย์ ไม่นานเย่ไท่ ถางฉาน และเย่ปิงหรงก็มาอย่างรีบร้อน มองไปยังฉากในห้องน้ำที่วุ่นวาย ซึ่งไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

เย่ปิงเผิงน้ำตาไหล ใช้เสื้อผ้าที่ขาดรุ่งริ่งของตัวเองมาปกปิดร่างกาย และร้องตะโกนว่า “ไอ้เหี้ยนี่ เขา เขารังแกฉัน”