บทที่ 13 เขาบ้าไปแล้ว

ราวกับว่ามือนั้นเป็นตัวหนีบเหล็ก ที่จับข้อมือของเกาเฟยไว้แน่น ไม่ว่าเขาจะเขย่ายังไงก็ไม่หลุด

เย่ปิงหรงมองเห็นร่างสูงใหญ่ที่ยืนขวางหน้าตัวเองอยู่ เธอเริ่มรู้สึกแสบจมูก ใกล้จะร้องไห้ออกมา เธอมักจะดูถูกผู้ชายหยิ่งผยองคนนี้ แต่ในเวลาสำคัญกลับมีเขามายืนปกป้องเธอ

”มึงเป็นใคร ปล่อยมือกู” เกาเฟยสลัดมือไม่ออกจึงโมโหมาก เขายกเท้าขึ้นมาจะถีบฝ่ายตรงข้าม

หลัวเฟยใช้กำลังมือ เกาเฟยก็ร้องด้วยความเจ็บปวด รู้สึกเหมือนว่ามือถูกบดจนละเอียด แทบไม่มีแรงที่จะยืนบนพื้น จึงด่าด้วยเสียงดังว่า “ปล่อยมือ มึงรู้ไหมว่ากูเป็นใคร”

หลัวชุนก้มลงมองเขาและพูดว่า “เย่ปิงหรงเป็นภรรยาของผม คุณหยาบคายกับเธอ เท่ากับไม่เห็นผมอยู่ในสายตา”

เกาเฟยหัวเราะ “มึงถือว่าตัวเองเป็นใคร พื้นที่ทั้งหมดของเหอตงคุณท่านฉวนมีอำนาจที่สุด จะพาเมียมึงไปเล่นด้วยหน่อยจะเป็นอะไรไป กล้ามาทำกู กูจะทำให้มึงตาย”

”อะไรนะ”แสงเย็นวาบในดวงตาของหลัวชุน เขาถีบไปที่ร่างผอมของเกาเฟยจนกระเด็นออกไป เลือดไหลออกมาเกือบเต็มปาก เขาล้มลงกับพื้นจนกระอักเลือดในเวลาต่อมา บอดี้การ์ดทั้งสี่ก็รีบมาพยุง

ทุกคนในห้องโถงต่างพากันถอนหายใจ พวกเขารู้จักกองกำลังก่อการร้ายของหานจินฉวนดี แล้วจู่ๆหลัวชุนก็ไปทำร้ายน้องเขยเขา หลัวชุนต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ

ติงหว่านยิ้มอย่างเยือกเย็น “ไร้ค่าจริงๆ คิดว่าตัวเองเป็นทหาร และจะไปยั่วยุคุณท่านฉวนได้ขนาดนี้เหรอ กลัวเพียงแต่ว่าไม่เพียงแต่เขาที่จะถูกทุบ แม้แต่เย่ปิงหรงเองก็ต้องถูกทำร้ายไปด้วย”

”ใช่ เป็นทหารแล้วยังไง ได้ยินมาว่าบอดี้การ์ดทั้งสี่ของคุณท่านหานเคยฆ่าคนมาก่อน เขาบ้าบิ่นมาก”

”ฉันคิดว่าเขาถูกหยางไห่จวินข่มจนหนีไปแล้ว แล้วอยากจะกู้คืนหน้าตาตัวเอง แต่เขาก็คิดน้อยไปจนหาเรื่องใส่ตัวให้ตัวเอง”

คนในห้องจัดเลี้ยงพูดกันไม่หยุด สีหน้าหานจินฉวนกลับไม่เปลี่ยนไปเลย เขาโบกมือ บอดี้การ์ดทั้งสี่ก็ก้าวไปข้างหน้า ล้อมรอบหลัวชุนและเย่ปิงหรงไว้ทันที

“เดี๋ยว”ชายชราผมขาวออกมาจากกลุ่มคน มองไปที่หานจินฉวนและพูดอย่างยิ้มๆว่า “วันนี้ผมเชิญทุกคนมาพูดคุยธุรกิจ แต่จัดเลี้ยงไม่ได้ งานคืนนี้ผมจัดขึ้น จินฉวนคุณไว้หน้าผมหน่อย ให้เด็กสองคนนี้ขอโทษคุณ แล้วก็ปล่อยวางเรื่องวันนี้ไป ได้ไหม”

ชายชราคนนี้ชื่ออวี่เฉิงอิน เป็นผู้อาวุโสในแวดวงธุรกิจของเหอตง ในตอนแรกที่หานจินฉวนทำงานหนักเขาก็ให้ความช่วยเหลือมากมาย ทั้งสองค่อนข้างรักใคร่กัน และมีแค่เขาที่กล้าพูดกับหานจินฉวน

หานจินฉวนกะพริบตา ผ่านไปนานเขาถึงจะยิ้มออกมา

ทุกคนในห้องโถงโล่งใจ มองไปยังหลัวชุนและเย่ปิงหรง พวกเขาต่างรู้สึกว่าทั้งสองคนโชคดีมาก เพราะไม่คิดว่าอวี่เฉิงอินจะมาสร้างสันติให้

หลัวชุนเผยรอยยิ้มที่มุมปาก “ดูถูกภรรยาผมแล้วต้องให้ผมขอโทษเหรอ หานจินฉวน คุณต้องขอโทษภรรยาผม แล้วเรื่องวันนี้ผมจะไม่ถือสาคุณ”

”อะไรนะ”

”เขาบ้าไปแล้วเหรอ”

เกิดความโกลาหลขึ้นในห้องโถง ทุกคนต่างรู้สึกว่าสามีของเย่ปิงหรงเป็นคนโง่มาก ที่ปล่อยโอกาสที่ดีของตัวเองไป เพราะกล้าที่จะท้าทายหานจินฉวน

ครั้งนี้ไม่ต้องรอให้หานจินฉวนออกคำสั่ง บอดี้การ์ดทั้งสี่ก็เข้าไปจู่โจมหลัวชุน

“จบแล้ว คนโง่คนนี้ต้องถูกทุบจนเป็นผักแน่”

“เขาสมควรได้รับมัน รนหาที่ตาย”

บางคนถึงกับหันหน้าหนี ไม่กล้ามองพื้นที่เต็มไปด้วยเลือด

“ไอ้หนุ่ม มาให้กูกระทืบทีเถอะ”

บอดี้การ์ดทั้งสี่ได้ฆ่าผู้คนมาตั้งเท่าไหร่ ทำไมหลัวชุนต้องสนใจ ฉีฉีต่อยหลัวชุนก่อน แต่วินาทีต่อมาทั้งสี่คนก็กระเด็นออกไป จนเลือดออกจากปาก นอนกองกันอยู่บนพื้นและหมดสติไป

คนที่เคยยิ้มเมื่อกี้ก็ตกตะลึง ทั้งงานเลี้ยงเกิดความเงียบไร้เสียง ไม่มีปฏิกิริยาใดๆ

หลัวชุนเดินไปหาหานจินฉวนอย่างช้าๆ จู่ๆก็ยื่นมือออกไป จับคอเขาไว้และพูดว่า “ทุกคนที่นี่กลัวคุณ ผมไม่กลัว อย่าคิดว่ามือที่อ่อนแอกว่าจะปกป้องตัวเองได้ ถ้ากล้าทำอะไรคนตระกูลเย่อีกแม้แต่ปลายเล็บ ผมก็จะทำให้พวกคุณสองพ่อลูกได้อยู่ด้วยกัน เข้าใจไหม ห่ะ”

หานจินฉวนพูดเสียงขรึม “งั้นแกก็ฆ่าฉันเลย”

หลัวชุนยิ้ม “ผมไม่ฆ่าคุณหรอก แต่ผมจะทำให้คุณตายทั้งเป็น”ด้วยความคิด มวลอากาศในร่างกายก็ปล่อยพลังที่แท้จริงออกมาพุ่งเข้าสู่ร่างกายของหานจินฉวนทันที ปะทะกับเส้นลมปราณของเขาอย่างรุนแรง

ทันใดนั้นหานจินฉวนก็ส่งเสียงโหยหวนเหมือนหมู รู้สึกเพียงว่าเหมือนมีเข็มเหล็กนับพันทิ่มแทงไปทั้งตัว ใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด แล้วกระตุกไปทั้งตัว

”ฉันผิดไปแล้ว ฉันผิดไปแล้ว ขอร้องเถอะฆ่าฉันเถอะ” หานจินฉวนมีชื่อเสียงกระฉ่อนเรื่องความแข็งแกร่ง ถูกตัดนิ้วตั้งแต่ตอนเด็กแต่ก็ไม่ร้องสักคำ แต่ตอนนี้กลับร้องไม่หยุด แม้แต่น้ำเสียงก็แย่มาก คนรอบข้างก็รู้สึกหนาวในใจ และก้าวถอยโดยไม่รู้ตัว

หลัวชุนจึงหยุด และสลัดหานจินฉวนลงพื้น “ไสหัวไป”

“ผมจะไป ผมจะไป” หานจินฉวนไม่ได้มีท่าทางเหมือนกับเป็นคนใหญ่คนโตอีก เขาไม่ต้องการสัมผัสกับความเจ็บปวดที่ชั่วร้ายนี้อีกแล้ว เขาแทบจะคลานหนีออกไปจากห้องจัดเลี้ยง แม้แต่น้องเขยตัวเองเขาก็ยังดูแลไม่ได้

หลัวชุนหันกลับมาปลายตามองกลุ่มคน ทุกคนต่างก้มหน้าไม่กล้ามองเขา ฉากเมื่อกี้มันหน้ากลัวจริงๆ แม้จะไม่มีประสบการณ์ส่วนตัวแต่ทุกคนก็รับรู้ได้ถึงความเจ็บปวดของหานจินฉวนที่ชีวิตแย่ยิ่งกว่าความตาย คนคนนี้โง่เสียที่ไหน เป็นแค่อุบายของเขาเท่านั้น

“ปิงหรงคุณไม่เป็นไรใช่ไหม” ไม่รู้ว่าหยางไห่จวินออกมาจากทางไหน เขากลับไปเป็นคนที่เหมือนก่อนหน้านี้แล้ว เพียงแต่มุมปากของเขามีรอยช้ำเล็กน้อย ดูแล้วตลก

จู่ๆเย่ปิงหรงก็รู้สึกสับสน คนที่ตัวเองดูถูกมาตลอดนั้นไม่มีใครเทียบได้เลย ส่วนคนที่เธอชื่นชมมาตลอดกลับเป็นเหมือนตุ่มหนอง เรื่องนี้มันน่าตลกจริงๆ

เธอรู้สึกว่าใบหน้าร้อนผ่าว ไม่สามารถอยู่ได้อีกต่อไป จึงจับกระโปรงตัวเองแล้ววิ่งออกไป

หลัวชุนก็รีบตามออกไป เพื่อส่งเธอขึ้นรถและพาเธอกลับบ้าน

ตลอดทางเย่ปิงหรงไม่พูดเลย เธอนั่งมองบรรยากาศนอกหน้าต่าง เมื่อกลับถึงบ้านก็ขังตัวเองอยู่ในห้องทันที ถางฉานก็ถามอย่างสงสัย “เป็นอะไรไปเหรอ พวกเธอทะเลาะกันเหรอ”

”เปล่าครับ” หลัวชุนส่ายหน้าอย่างขมขื่น แน่นอนว่าเขาจะไม่พูดว่าภรรยาของเขาเสียใจเพราะได้เห็นหน้าคนรักเก่า เขาเดินไปอาบน้ำ และขึ้นไปฝึกฝนบนดาดฟ้า

ในช่วงหลายวันมานี้หลัวชุนรู้สึกว่าการมองเห็นของเขาได้รับการฟื้นฟูภายใต้การหล่อเลี้ยงของมวลอากาศ และมองได้ไกลกว่าเดิม เขาไม่รู้ว่าสมรรถภาพทางกายของเขาดีขึ้นกว่าเมื่อก่อนมากแค่ไหน สามารถทุบแผ่นหินให้หักในทันทีไหม

เขานึกไม่ออกด้วยซ้ำว่าร่างกายของเขาจะแข็งแกร่งแค่ไหนในระยะยาว กลัวว่าจะไม่เลวร้ายไปกว่าซุปเปอร์แมน

คืนนี้เขายังคงแหงนมองดวงดาวบนฟ้า สัมผัสได้ถึงความรู้สึกที่ลึกลับ ร่างกายดึงมวลอากาศช่องท้องส่วนล้างเพื่อล้างร่างกายอย่างต่อเนื่อง

ความรู้สึกที่ใช้มวลอากาศนี้แตกต่างจากเมื่อก่อนมาก มันเหมือนขุมทรัพย์ ที่ขุดขึ้นมาทีละเล็กละน้อยในทุกคืน เมื่อนานๆไป สมบัตินี้สามารถขุดได้อย่างสมบูรณ์แบบแน่นอน

เขามีความรู้สึกที่คลุมเครือ ตอนนี้การใช้มวลอากาศของเขาเป็นเพียงส่วนปลายของภูเขาน้ำแข็ง ซึ่งเป็นส่วนที่เล็กน้อยในจำนวนมหาศาล ถ้าพัฒนาเต็มที่ ก็ไม่มีปัญหาหากจะย้ายทะเลหรือภูเขาด้วยตัวเอง เมื่อถึงตอนนั้นแม้แต่หานจินฉวนก็สามารถตายได้ด้วยน้ำมือเขา ไม่ว่าเครื่องบินหรือขีปนาวุธก็ไม่สามารถช่วยได้

จนรุ่งสาง จู่ๆหลัวชุนก็รู้สึกร้อนในดวงตา จนไม่สามารถบรรยายได้ เขาคิดว่ามีบางอย่างผิดปกติกับการฝึกฝนของเขา เขาขยี้ตา เมื่อลืมตาขึ้นมาก็ถึงกับต้องตกใจ และเข่าทรุดลงกับพื้น