บทที่ 16 ไปนอนที่ห้องฉันเถอะ

หานจินฉวนขยับปาก พูดอย่างเศร้าๆ “ฉันแพ้แล้ว ไว้ชีวิตฉันเถอะ ฉันจะยกสมบัติทั้งหมดให้นาย”

หลัวชุนปัดมือ “ผมเคยบอกแล้ว อย่ามายุ่งกับคนตระกูลเย่ แต่คุณกลับไม่ฟัง วันนี้คุณจะได้ตายอย่างไม่ต้องสงสัย แต่ความต่างคือคุณอยากจะตายอย่างมีความสุข หรือตายเหมือนลูกชายคุณ สมบัติของคุณ แค่ทำให้คุณตายได้อย่างมีความสุขเท่านั้น คุณ

หานจินฉวนรำลึกถึงความเจ็บปวดในวันวาน ก็ตัวสั่นขึ้นมา ราวกับว่าตัวเองกลับไปอายุแค่สิบขวบ เขาแอบรู้สึกเสียดายจริงๆ เขาไม่ควรฟังคำพูดที่ชายชราเหล่านั้นพูด กระตุ้นความร้ายกาจในตัวแบบนี้ขึ้นมา

เมื่อลงนามในสัญญาโอนทรัพย์สินเสร็จ หานจินฉวนเผยรอยยิ้มที่เยือกเย็นบนใบหน้า “สำนักมวยแปดกระบวนท่าของชางโจวไม่ปล่อยแกไว้แน่ โลกนี้กว้างใหญ่มาก ไม่ใช่อย่างที่แกจะจิตนาการ.............ฉันจะไปรอแกในนรก”

หลัวชุนบิดคอเขา รับสัญญาฉบับนั้นมา และเดินไปแกะเชือกให้เย่ปิงหรง

เย่ปิงหรงไม่สนว่าร่างกายเขาจะเต็มไปด้วยเลือด เธอเอื้อมมือไปกอดเขา และไม่ยอมปล่อยอีก ในใจคิดเพียงแค่ว่า “ฉันจะไม่ยอมออกห่างจากผู้ชายคนนี้แน่”

”ไม่เป็นไรแล้ว” หลัวชุนรู้ว่าตอนนี้เธออ่อนแอ จึงลูบผมเธอ เมื่อเห็นเธอไม่ยอมปล่อยมือ เขาจึงกอดเอวเธอ และเดินไปที่ห้องครัวเพื่อเปิดท่อส่งแก๊ส หยิบขวดเบียร์ใส่ไมโครเวฟและปรับความร้อนให้พอเหมาะ แล้วออกไปจากคฤหาสน์ หลบหนีเข้าไปทางด้านหลังของป่า

ไม่กี่วินาทีต่อมา มีการระเบิดที่ทำให้แผ่นดินสะเทือนมาจากทิศทางของคฤหาสน์

“ไปเถอะ ไม่มีใครมารังแกคุณอีกแล้วแหละ”

เขาจับเอวเย่ปิงหรงไว้ เอนตัวและรีบวิ่งลงภูเขาไป เย่ปิงหรงรู้สึกเหมือนมีลมมาปะทะหน้า วิวทิวทัศน์สองข้างทางถอยร่นไปเร็วมาก ราวกับว่าได้นั่งรถไฟเหาะ

ความรู้สึกนี้น่าตื่นเต้นจริงๆ เธอเงยหน้าขึ้นไปเห็นมุมหน้าของหลัวชุน จึงอดไม่ได้ที่จะใจเต้น

หลังจากถึงตีนเขา ทั้งสองคนโทรหาเย่ไท่เพื่อบอกว่าปลอดภัย หลัวชุนล้างเลือดทั้งหมดออก และพาเย่ปิงหรงไปรอบเมืองอีกครั้ง เพื่อหลบเส้นทางกล้องวงจรปิด ผ่านหมู่บ้านในเมืองและนั่งแท็กซี่กลับบ้าน

เมื่อกลับถึงคฤหาสน์ฟ้าก็มืดแล้ว เมื่อทั้งสองผลักประตูเข้าไปก็เห็นว่าบนโต๊ะเต็มไปด้วยอาหาร และคนในครอบครัวมารออยู่นานแล้ว เย่ปิงเผิงเขย่าแชมเปญและหัวเราะอย่างดุเดือด “ยินดีต้อนรับวีรบุรุษที่ไปช่วยสาวงามไว้ได้นะคะ”

เย่ไท่หัวเราะเสียงดัง “หานจินฉวนตายแล้ว ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ดูสิว่าจะมีใครกล้ามาพูดอีกว่าลูกเขยเย่ไท่สร้างปัญหาให้อีก”

หลัวชุนยิ้มเล็กน้อย เขาถูกทั้งสี่คนเชิญให้มานั่งบนโต๊ะอาหารเป็คนแรก เย่ปิงเผิงรอที่จะถามไม่ไหว “พี่เขย เล่าให้พวกเราฟังหน่อยว่าช่วยพี่สาวออกมาจากถ้ำเสือนั่นได้ยังไง คิดแล้วก็น่าตื่นเต้นมากเลย”

.............

หานจินฉวนตายแล้ว

ข่าวนี้กระจายไปทั่วเหอตง แม้แต่หนังสือพิมพ์ก็ลงข่าวนี้อย่างเป็นทางการ ในข่าวบอกว่าเสียชีวิตเพราะแก๊สในบ้านระเบิด แต่ทุกคนรู้ดีว่าหานจินฉวนตายเพราะอะไร เพราะมีข่าวออกไปก่อนว่าเขาได้ลักพาตัวเย่ปิงหรงไป หลังจากนั้นหานจินฉวนก็ถูกระเบิดตาย บนโลกนี้จะมีเรื่องบังเอิญอะไรขนาดนี้

ณ เทียนเจิ้งกรุ๊ป คนตระกูลจางยังคงนั่งอยู่ที่เดิม ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน จางหงถึงได้พูดออกมา “ฉันคงดูถูกเย่ไท่มากเกินไป ไม่คิดว่าจู่ๆจะมีเรื่องนี้เกิดขึ้นมา”

ทันใดนั้นติงหว่านก็คิดอะไรขึ้นมาได้ จึงพูดว่า “หรือว่า..............หรือว่าสามีเย่ปิงหรงจะเป็นคนทำ”

“เรื่องนี้เป็นไปได้.........ถ้าเรื่องนี้เป็นความจริง............เย่ไท่ก็สายตาเฉียบแหลมมาก ไม่แน่ว่าอาจจะดีใจอยู่นานแล้ว แล้วเหอตงของพวกเราล่ะ หานจินฉวนตายไปคนหนึ่งแล้ว เกรงว่าจะมีคนที่สอง..............”

ติงหว่านกลับยังอยู่ที่เดิม นึกถึงความหยาบคายต่อหลัวชุนในงานเลี้ยงวันนั้นก็อดไม่ได้ที่จะกลัวขึ้นมาในใจ เธอจะรู้ได้ยังไงว่าหลัวชุนจะเป็นคนโหดร้ายอย่างนี้ ในใจก็อดที่จะกังวลไม่ได้ “เขาคงไม่มาหาเรื่องฉันหรอกนะ เขาจะมาฆ่าฉันไหม”

ทุกคนได้รู้ข่าวลือในคืนนั้น กล่าวว่าชายหนุ่มในวัยยี่สิบต้น ๆ ได้เข้าไปฆ่าคนในบ้านตระกูลหาน ต่อสู้กับผู้คนนับร้อย สุดท้ายก็ฆ่าหานจินฉวน แล้วก็หายตัวไป

เรื่องนี้ยังอยู่ในความสงสัยของทุกคน ท้ายที่สุดสิ่งต่าง ๆ ในนวนิยายอัศวินไม่สามารถปรากฏในความเป็นจริงได้ แต่หลังจากศึกครั้งนี้ ก็ไม่มีใครกล้าดูถูกตระกูลเย่อีก

เพราะอยู่ได้ด้วยการฆ่าราชาของเหอตง แล้วใครจะกล้าไปต่อกร

หลัวชุนไม่รู้เรื่องข่าวลือเหล่านี้ ตอนค่ำยังคงขึ้นไปฝึกฝนบนดาดฟ้าเหมือนเดิม

เย่ปิงหรงใส่ชุดนอนบางๆเดินขึ้นมา ยืนอยู่ข้างหลัวชุน และถามอย่างสงสัย “นายกำลังฝึกอะไรอยู่เหรอ”

ดวงตาสีเข้มขนาดใหญ่ของเธอสว่างมากในความมืด ต้นแขนและต้นขาขาวราวหิมะได้เผยออกมา หลัวชุนอดไม่ได้ที่จะมองให้เต็มสองตา และยิ้มอย่างขมขื่น “พูดจริงๆ ผมก็ไม่รู้”

เย่ปิงหรงลูบผมมาเกี่ยวหู จู่ๆเธอก็ก้มหน้า พูดเสียงอ่อน “บนนี้ค่อนข้างหนาว คืนนี้ ไปนอนที่ห้องฉันเถอะ”

หลัวชุนเงยมองท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาว พูดด้วยรอยยิ้ม “ไม่เป็นไร ผมไม่หนาว ผมมีพลังป้องกันตัวไม่เป็นหวัดหรอก คุณไปนอนเถอะ”

เย่ปิงเผิงที่ซ่อนตัวอยู่ในความมืดก็กัดฟันถาม “ไอ้คนงี่เง่า เป็นคนโง่รึไง ทำไมถึงงงได้ขนาดนี้”

ในใจเย่ปิงหรงรู้สึกผิดหวัง เธอลุกขึ้นอย่างช้าๆและเดินลงไปชั้นล่าง เดินไปไม่กี่ก้าวก็อดไม่ได้ที่จะหันมามอง เย่ปิงเผิงจึงลากเธอลงไปชั้นล่าง และถามอย่างร้อนใจว่า “ทำไมพี่ถึงยอมแพ้ง่ายนัก พี่ต้องตื้อเขาสิ กอดแขนเขาไว้ แบบนี้ผู้ชายมันทนไม่ได้หรอก”

เย่ปิงหรงยิ้มเศร้าๆ “พี่เป็นคนผลักไสเขาเอง เขาไม่ได้ชอบพี่แล้ว ให้ทำเรื่องแบบนี้อีกก็เปล่าประโยชน์”

เย่ปิงเผิงกระทืบเท้า “งั้นพี่ก็รอให้เขาหย่ากับพี่เลย ฉันได้ยินว่าลู่ชิงกำลังสืบเรื่องหลัวชุนอยู่ ไม่แน่ว่าตอนพี่หย่า เขาก็จะรีบมาคว้าโอกาสไว้ทันที

”ลุ่ชิงเหรอ”

เย่ปิงหรงสีหน้าเปลี่ยนไป เธอรู้สึกวิตกกังวลเล็กๆอยู่ในใจ และมีจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ขึ้นมาทันที เธอรู้ดีว่าผู้หญิงลึกลับคนนี้ไม่เลวร้ายไปกว่าตัวเธอเอง ถ้าเธออยากจะจีบหลัวชุนจริงๆ เธอมีโอกาสแปดสิบเปอร์เซ็นที่จะสำเร็จ

”ดังนั้นใครมือยาวสาวได้สาวเอาเข้าใจไหม”เย่ปิงเผิงจับไหล่พี่สาวและพูดว่า “พี่ดีขนาดนี้ ทำไมถึงให้ผู้หญิงอื่นมาเหนือกว่า ถ้าชอบเขาจริงๆ ก็ต้องไม่ยอมแพ้ง่ายขนาดนี้ ไปเร็ว ลองอีกครั้ง พี่ไม่ต้องพูดอะไร จูบเลย”

พูดจบก็ดึกเสื้อนอนของเย่ปิงหรงที่ไหลลง แล้วทำผมของเธอให้ยุ่งๆ ดันเธอให้ขึ้นไปบนดาดฟ้า

เย่ปิงหรงถามอย่างตื่นเต้น “แบบนี้จะได้จริงๆเหรอ”

”โถ่ จะมีผู้ชายกี่คนในโลกที่สามารถเมินเฉยการล่อลวงของพี่ได้ ถ้าแบบนี้ยังไม่ได้ก็รีบหย่าซะ เขาทำเรื่องอย่างนั้นไม่ได้แน่นอน”

”อย่าพูดเหลวไหล”

เย่ปิงหรงเดินขึ้นไปบนชั้นดาดฟ้าอย่างกระวนกระวาย และจู่ๆเธอก็ต้องหยุดอยู่ที่เดิม

ปิงเย่เผิงถามด้วยเสียงต่ำ “หยุดทำไม รีบไปสิ”

”คน..........คนหายไปแล้ว”

ปิงเย่เผิงรีบขึ้นไปดู ก็เห็นแค่ดาดฟ้าที่ว่างเปล่า ซึ่งแม้แต่เงาก็ไม่เห็น