บทที่ 4 "แขกสำคัญ"มาที่บ้าน

"ช่วงกลางวันที่บ้านมีงานเลี้ยง คุณมากินข้าวด้วยกันนะ!"

หลังจากเช็ดน้ำตา เก็บอาการนิดหน่อย กู่ชิงเลียนค่อยพูด

"กินข้าวด้วยกัน?"

หลงไจ่เทียนมองไปที่กู่ชิงเลียนด้วยความประหลาดใจ

"เป็นการกินข้าวร่วมโต๊ะอาหารเดียวกัน! ถึงเวลานั้นคุณอย่าพูดไปเรื่อย วันนี้เพื่อนสนิทของแม่และลูกชายของเพื่อนสนิทของเธอจะมาเป็นแขกที่บ้าน ถึงเวลานั้นอาจจะมีการเยาะเย้ยคุณอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ คุณช่วยอดทนเพื่อฉันด้วย ฉันไม่ต้องการเพราะคุณแล้วต้องขายหน้า"

กู่ชิงเลียนพูดเน้นย้ำอีกครั้ง หลังจากพูดเสร็จ จากนั้นหันตัวจากไป

"ฉันเข้าใจแล้ว!"

หลงไจ่เทียนไม่รู้ว่าทำไหมเธอถึงกลัวตัวเองทำให้เธอขายหน้า ยังจะให้เขาไปกินข้าวร่วมโต๊ะอีก แต่สุดท้ายก็ตอบตกลง หลายปีที่ผ่านมา เขาไม่เคยกินข้าวร่วมโต๊ะเดียวกันกับพวกเขามาก่อนเลย ไม่ว่าจะเป็นเทศกาลอะไร เขาและลูกสาว ล้วนแล้วเป็นคนนอกของบ้านนี้

ผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมง กับข้าวหนึ่งโต๊ะทำออกมาแล้ว พ่อลูกทั้งสองคน ยังคงนั่งอยู่บนเก้าอี้สองตัวอยู่ในห้องครัว โต๊ะหนึ่งตัว เริ่มกินทันที

"หลงไจ่เทียน วันนี้ตอนกลางวันที่บ้านจะมีแขกสำคัญมา กับข้าวเดี๋ยวฉันทำเอง สำหรับพวกแกพ่อลูก ช่วยรู้จักถ่อมตนด้วย ไปได้ไกลแค่ไหนก็ไปไกลแค่ไหน อย่าออกมาให้ขายขี้หน้าบ้านของพวกเรา"

ในเวลานี้ หวังเหม่ยเดินเข้ามา มีสีหน้าที่เย็นชาและพูด หลงไจ่เทียนได้ยินคำพูดนี้ กลับไม่มีการพูดอะไร

"คุณแม่ แขกสำคัญอะไรเหรอ ทำไหมฉันถึงไม่รู้?"

นี่เป็นเสียงของกู่ซ่าวเหว่ย

"เป็นป้าเจิ้งของคุณ!"

"ป้าเจิ้ง? ป้าเจิ้งกลับมาแล้ว อย่างนั้นพี่ซุนห่าวก็กลับมาด้วยใช่ไหม?"

"ใช่ไหมล่ะ วันนี้ป้าเจิ้งของคุณและพี่ซุนห่าวล้วนแล้วมาด้วย"

หวังเหม่ยพูด พูดด้วยความได้ใจอย่างมาก

"ในตอนนั้นพี่ซุนห่าวและพี่สาวเป็นคู่ที่ทุกคนหมายปองเอาไว้ ถ้าไม่ใช่ว่าพี่ซุนห่าวออกไปเรียนหนังสือที่ต่างประเทศ คนบางคนก็ไม่สามารถใช้ประโยชน์จากจุดนี้ได้หรอก?"

น้ำเสียงของกู่ซ่ายเหว่ยน่าเกรงขามอย่างมาก

"วันนี้เป็นวันมงคล จะไปพูดถึงคนไร้ค่าอย่างนั้นทำไหม ลูกสาวของฉันโดดเด่นขนาดนี้ มีเพียงแค่คุณชายซุนที่มีความโดดเด่นแบบนี้ จึงจะคู่ควร คนไร้ค่าคนนี้ เพียงแค่โชคดีเท่านั้น ผ่านไปอีกสักพักหนึ่ง ฉันจะต้องให้ไอ้คนไร้ค่าคนนี้ไสหัวออกไปจากบ้านของพวกเรา!"

หวังเหม่ยยิ่งพูดยิ่งโมโห โกรธอย่างมาก คำพูดที่รุนแรงเหล่านี้ส่งเสียงดังไปจนถึงหูของหลงไจ่เทียน มีความหนวกหูอย่างมาก ไม่ว่าคำพูดจะมีความโหดร้ายมากแค่ไหน หลายปีมานี้ เขาเริ่มชินแล้ว

หลังจากกินข้าวเช้าเสร็จ เขาพาสาวน้อยกลับไปที่ห้องนอน

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว เวลาประมาณสิบโมง ได้มี BMWx5 คันหนึ่งขับเข้าในชุมชนของภูเขาหยุนหลัน จอดอยู่ที่หน้าประตูลานเล็กๆของตระกูลกู่ สวมชุดสูทและรองเท้าหนัง ผิวขาว ชายหนุ่มร่างเพรียวสูงลงมาจากรถ

คนที่ตามเขาลงมาจากรถ สวมแว่นกันแดด ผู้หญิงอายุสี่สิบถึงห้าสิบปีที่มีรูปร่างอ้วนเล็กน้อย

"นี่.....นี่คือเสี่ยวห่าวเหรอ?"

หวังเหม่ยออกมาจากบ้าน น้ำเสียงตื่นเต้นเล็กน้อยและพูด

"ป้าหวัง ฉันคือซุนห่าว ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ!"

ซุนห่าวหัวเราะ มองหวังเหม่ยหนึ่งที มองไปรอบ ๆ มีสีหน้าของการระลึกถึงความหลัง

"เสี่ยวเหม่ย พวกเราเป็นเพื่อนร่วมชั้นกันมานานมากแล้ว ได้พบกันอีกแล้วนะ"

ผู้หญิงคนนั้นถอดแว่นกันแดดออก ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

"ใช่ไหมล่ะ ฉันคิดถึงเธอจะแย่อยู่แล้ว รีบเข้าบ้านกัน รีบเข้าบ้านกัน! วันนี้ฉันเข้าครัวทำอาหารด้วยตัวเองเลยนะ พวกเธอโชคดีแค่ไหน"

หวังเหม่ยเต็มไปด้วยรอยยิ้มและพูด จูงมือเจิ้งลี่หัวแล้วเดินเข้าไปในบ้าน

"พี่ซุนห่าว ป้าเจิ้ง!"

ในเวลานี้กู่ซ่าวเหว่ยก็เดินเข้ามาเช่นกัน ซุนห่าวได้ยิน เพียงแค่ยิ้มเบาๆ พยักหน้าตอบรับเล็กน้อย

"เอ๊ะ นี่ซ่าวเหว่ยไม่ใช่เหรอ? โตขนาดนี้แล้วเหรอเนี่ย โตเป็นหนุ่มแล้ว"

เจิ้งลี่หัวตะโกนเสียงดังพูด คนหลายคนหลีกทาง สักพักหนึ่งก็เดินเข้าไปในบ้าน

"สวัสดีป้าเจิ้ง!"

ในเวลานี้ กุ่ชิงเลียนออกมาจากห้องครัว ในมือถือผักมาหนึ่งอย่าง

"ดีๆๆๆ ชิงเลียนก็เติบโตเป็นสาวงามคนหนึ่งแล้ว ฮ่าๆๆ!"

เจิ้งลี่หัวมองไปที่กู่ชิงเลียน ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มและพูด

ในขณะนี้ซุนห่าวที่อยู่ด้านข้างมองไปที่ดวงตาของกู่ชิงเลียน กลับมีความกระตือรือร้น กู่ชิงเลียนมีความเขินอายเล็กน้อย

"ฉันว่านะชิงเลียน เจอพี่ซุนหาวแล้ว ทำไหมถึงไม่ทักสักคำล่ะ ตอนที่พวกเธอยังเด็ก ถือได้ว่าเป็นเพื่อนรักกันในวัยเด็กเลยนะ"

สังเกตเห็นดวงตาของซุนห่าว หวังเหม่ยที่อยู่ด้านข้างพยายามหาทางออกให้ ดูเหมือนว่า หลายปีที่ผ่านมานี้ ซุนห่าวคนนี้ยังคงไม่ลืมลูกสาวของตัวเอง

"ใช่ไหมล่ะ ถ้าไม่ใช่ว่าซุนห่าวเลือกที่จะออกไปเรียนต่างประเทศ ไม่แน่พวกเขาสองคนตอนนี้อาจจะแต่งงานกันจนมีลูกแล้ว"

เจิ้งลี่หัวที่อยู่ด้านข้าง ขัดจังหวะและพูด

"ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ"

กู่ชิงเลียนเงยหน้าขึ้นและมองไปที่ซุนห่าว พูดช้าๆ

"ชิงเลียน คุณยิ่งอยู่ยิ่งสวยขึ้น"

ซุนห่าวพูดอย่างจริงใจ

"ขอบคุณ!"

กู่ชิงเลียนพูดช้าๆ จากนั้นก็นั่งลง

"จากมุมมองของฉัน พี่ซุนห่าวและพี่สาวเป็นหนุ่มหล่อสาวสวยที่แท้จริง สวรรค์สร้างมาให้คู่กัน!"

กู่ซ่าวเหว่ยพูดอย่างกระตือรือร้นและจริงใจ

"อย่าพูดไร้สาระ?"

กู่ชิงเลียนมองไปที่กู่ซ่าวเหว่ยและพูด ได้ยินกู่ซ่าวเหว่ยพูดแบบนี้ ในใจของเธอรู้สึกว่ารังเกียจอย่างมาก

อีกด้านหนึ่งเดิมทีเธอก็ไม่มีความรู้สึกดีอะไรต่อซุนห่าวอยู่แล้ว อีกด้านหนึ่งเธอพบว่าหลายปีที่ผ่านมานี้ มีเรื่องบางอย่าง ในใจของเธอได้มีบางอย่างเกิดขึ้นโดยไม่คาดคิด

"เดิมทีมันก็ใช่อยู่แล้ว ฉันพูดอะไรผิดเหรอ? พี่เขยของฉัน ควรจะเป็นเหมือนกับพี่ซุนห่าวที่มีความรู้แบบนี้ มีความรับผิดชอบ เป็นคนที่มีความรับผิดชอบ!"

กู่ซ่าวเหว่ยขยับมุมปาก พูดอย่างไม่ใส่ใจ ซุนห่าวที่อยู่ด้านข้างได้ยินคำพูดแบบนี้ มีสีหน้าของความได้ใจแสดงออกมา

"ฉันได้ยินมาว่า เสี่ยวห่าวออกไปต่างประเทศได้ไม่นาน ชิงเลียนก็แต่งงานแล้ว? หรือว่าคุณปู่ของตระกูลกู่เป็นคนที่เลือกเจ้าบ่าวให้ด้วยตัวเอง?"

ในเวลานี้ เจิ้งลี่หัวพูดด้วยความประหลาดใจ

"พูดถึงคนไร้ค่าคนนั้นทำไหม? ยอมเป็นลูกเขยที่แต่งเข้าบ้านมาเกาะผู้หญิงกิน จะมีสักกี่คนที่ทำตัวมีค่า? ถ้าหากไม่ใช่คุณปู่ ชิงเลียนของฉันที่มีความโดดเด่นแบบนี้ จำเป็นต้องไปแต่งงานกับคนไร้ค่าที่แต่งงานรอบที่สองพร้อมกับลูกด้วยเหรอ?"

พูดถึงหลงไจ่เทียน ในใจของหวังเหม่ยโกรธเป็นไฟ เป็นเพราะไอ้คนไร้ค่าคนนี้จริงๆ ตำแหน่งของพวกเขาในตระกูลกู่ นับวันยิ่งตกต่ำลง

"แต่งงานรอบสอง ยังมีลูกติดด้วย?"

เจิ้งลี่หัวได้ยินคำพูดนี้ ดวงตาเปิดกว้าง พูดอย่างติดๆขัดๆ ความหมายชัดเจนด้วยตัวมันเอง

"มันไม่ใช่หรือยังไง ห้าปีมาแล้ว ล้วนแล้วเป็นพี่สาวของฉันที่คอยเลี้ยงดูมาตลอด หลงไจ่เทียนคนนั้นเป็นคนไร้ค่าจริงๆ!"

กู่ซ่าวเหว่ยให้ความร่วมมือพูด

"ป้าหวัง ทำไหมถึงไม่เห็นสามีของชิงเลียนล่ะ? ฉันอยากจะเห็นนัก สามีที่คุณปู่ของตระกูลกู่แนะนำให้ชิงเลียนด้วยตัวเองตกลงมีความพิเศษอะไรกันแน่! ถ้าหากคนนี้ปานกลางมากเกินไป ฉันคิดว่ามิตรภาพระหว่างฉันและชิงเลียนที่เล่นมาด้วยกันจนโต ฉันควรรับผิดชอบต่อความสุขในอนาคตของเธอ! ถ้าหากเขาไม่ยินยอมจริงๆ ฉันคิดว่าฉันควรจะออกมาตัดสินใจแทนการแต่งงานของชิงเลียน!"

ซุนห่าวพูด ในใจมีความสุขอย่างลับๆ พูดออกมาอย่างสุภาพ สำหรับเรื่องของหลงไจ่เทียน ความจริงแล้วเขาเคยได้ยินมานานแล้ว ในวันนี้มีการเปิดหัวข้อนี้ ก็คือต้องการเปรียบเทียบกับสิ่งที่เรียกว่าสามีของกู่ชิงเลียนคนนี้

"แกเป็นใคร? การแต่งงานของฉันและชิงเลียน แกเป็นคนมาตัดสินใจตั้งแต่เมื่อไหร่?"

ในเวลานี้ หลงไจ่เทียนลงมาจากชั้นบนโดยไม่ลังเล ผมของเขายาวเล็กน้อย หนวดเครารุงรัง ไม่มีการแต่งเติมด้านข้าง

เมื่อเห็นคนที่มา ในใจของเจิ้นลี่หัวและซุนห่าวมีการดูถูกมายิ่งขึ้น สภาพของหลงไจ่เทียนที่รับไม่ได้แบบนี้ ซุนห่าวดูแข็งแกร่งกว่าเขาเป็นร้อยเท่า