บทที่ 20 ช่วยเป็นผู้ใหญ่เหมือนฉันหน่อยได้ไหม

"ไม่โกรธไม่โกรธ ฉันต้องไม่โกรธ ฉันจะไม่เอาเรื่องสาวน้อยอย่างเธอ"

ชินเสี่ยวเมิ่งพยายามระงับความโกรธในใจของเธอ สูดอากาศอย่างแรงไปหลายที พูดอย่างติดๆขัดๆ

"พี่สาวคนสวย คุณไร้เดียงสามาก!"

หลงเสี่ยวซีกระพริบตา พูดอีกครั้ง

"อะไรนะ?"

ชินเสี่ยวเมิ่งตกตะลึง

"คุณช่วยเป็นผู้ใหญ่เหมือนฉันหน่อยได้ไหม?"

หลงเสี่ยวสีพูดด้วยสีหน้าที่สงบ

"เธอหุบปากไปเลยนะ สิ่งของเล็กๆอย่างเธอ ฉันจะบีบเธอให้ตาย!"

ชินเสี่ยวเมิ่งระเบิดอยางสมบูรณ์ มือทั้งคู่ทนไม่ไหวจนมุ่งหน้าไปทางคอของหลงเสี่ยวซี เพียงแต่มือทั้งสองข้างยังไม่ทันได้บีบคอของหลงเสี่ยวซี หยุดอย่างกะทันหัน

"คุณปู่ชิน เธอต้องการทำร้ายฉัน ยังจะบีบฉันให้ตาย"

หลงเสี่ยวซีมองไปทางชินหยวนหลินที่กำลังเดินเข้ามาอย่างสงบ พูดด้วยสีหน้าที่สงบ ชินหยวนหลินไม่พูดอะไรแม้แต่คำเดียว ก็มายืนต่อหน้าชินเสี่ยวเมิ่ง จากนั้นก็แคกไปที่หัวของเธอหนึ่งที!

"นี่เธอต้องการทำอะไร เธอยังเด็กอยู่เหรอ?"

ชินหยวนหลินพูดด้วยความไม่ใยดี ลูกสาวของตัวเองคนนี้ มีอายุสิบขวบแล้ว เวลาไหนถึงจะสามารถโตเป็นผู้ใหญ่ได้?

"คุณพ่อ ตกลงฉันใช่ลูกสาวแท้ๆของคุณหรือไม่? คาดไม่ถึงว่าคุณจะทำเพื่อคนนอกแล้วตีฉัน? เป็นเธอที่มายั่วยุฉันก่อนนะ?"

ชินเสี่ยวเมิ่งพูดด้วยสีหน้าที่น้อยใจ

"เธอยังเด็กอยู่เหรอ? ถึงต้องจริงจังกับเด็กคนหนึ่ง"

ชินหยวนหลินจ้องมองไปที่ชินเสี่ยวเมิ่งและพูด

"นั่นแหละ ช่วยเป็นผู้ใหญ่เหมือนฉันหน่อยได้ไหม?"

หลงเสี่ยวซีพูดอย่างจริงจังคมเหมือนใบมีด ชินเสี่ยวเมิ่งกลับจ้องมองหลงเสี่ยวซีด้วยความดุเดือด เธอคิดยังไงก็คิดไม่ออกอยู่ดี คาดไม่ถึงว่าวันนี้เธอจะตกอยู่ในกำมือของเด็กน้อย

"พอได้แล้ว ชินเสี่ยวเมิ่ง ฟังฉันให้ดี นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป หลงไจ่เทียนก็คือครูของเธอ ในเวลาเดียวกันเป็นทั้งบอดี้การ์ดและคนขับรถของเธอ"

ชินหยวนหลินไอเบา ๆ จากนั้นพูด

"เป็นครู?"

ข้อมูลนี้มีความใหญ่อย่างมาก ชินเสี่ยวเมิ่งรู้สึกว่าในเวลาอันสั้นรับไม่ทัน

"ใช่แล้ว"

"ยังมีตำแหน่งเป็นบอดี้การ์ดและคนขับรถ? เนื่องจากมีตำแหน่งเป็นบอดี้การ์ดและคนขับรถ อย่างนั้นหลังจากนี้ไปก็ต้องฟังฉันสินะ?"

ชินเสี่ยวเมิ่งมีการระดมความคิด ชนิดที่ว่ามีการอนุมานไปเรื่องอื่นๆ

"เป็นเธอที่ต้องฟังเขา เขาเป็นครูของเธอ หลังจากนั้นค่อยเป็นบอดี้การ์ดและคนขับรถของเธอ ดังนั้น ต่อจากนี้ไปเธอต้องฟังเขาทั้งหมด เข้าใจไหม?"

ชินหยวนหลินมองดูชินเสี่ยวเมิ่งพูดด้วยความไม่ใยดี

"ห๊ะ? ทำไหมถึงเป็นแบบนี้ไปได้? เขาไม่ใช่ว่าเป็นแค่บอดี้การ์ดกากๆและคนขับรถกากๆเหรอ? ทำไหมต้องให้คุณหนูอย่างฉันฟังเขาด้วย ฉันไม่สน ฉันไม่ยินยอม เขาเป็นคุณลุงแปลกประหลาด นอกจากนี้ยังเป็นคนไม่ดี คุณพ่อคุณมอบลูกสาวให้กับคนแบบนี้ หรือว่าไม่กลัวเขาจะมาขโมยข้าวของตัวเองเหรอ ทำเรื่องที่ทำร้ายลูกสาวของตัวเองเหรอ?"

ชินเสี่ยวเมิ่งพูดด้วยสีหน้าที่น้อยใจ

"กำเริบไปแล้ว! เธอพูดไร้สาระอะไรอยู่? คุณหลงจะทำร้ายเธอได้อย่างไร? ในเรื่องนี้ ก็ตัดสินใจแบบนี้แหละ ต้องเชื่อฟังอย่างเดียว"

ชินหยวนหลินตะคอก ชินเสี่ยวเมิ่งทำได้เพียงแค่ก้มหน้าด้วยความเสียใจ พ่อของตัวเอง ไม่เคยพูดแบบนี้กับเธอมาก่อนเลยด้วยซ้ำ ตอนนี้คำพูดได้พูดมาถึงขั้นนี้แล้ว พ่อของตัวเองตัดสินใจอย่างเด็ดขาดแล้ว

"ได้ได้ได้ เอาแบบนี้ก็ได้ หลงไจ่เทียนใช่ไหม คุณอย่าเสียใจภายหลังแล้วกัน ทำงานเป็นครูที่มีตำแหน่งคนขับรถและเป็นบอดี้การ์ดของคุณหนูอย่างฉันไม่ได้ทำง่ายขนาดนั้น ตอนนี้คุณกลับใจยังทันอยู่นะ"

ชินเสี่ยวเมิ่งพูดด้วยความประนีประนอม แต่ว่าภายในน้ำเสียง ล้วนแล้วมีความหมายของการข่มขู่

"ถ้าหากไม่มีเรื่องอะไรแล้ว ฉันขอกลับไปก่อนนะ หลังจากห้าวัน ฉันค่อยสามารถมาทำงานได้"

หลงไจ่เทียนพูดอีกครั้ง

"คุณหลงสะดวกทิ้งเบอร์โทรศัพท์ไว้ไหม?"

ในเวลานี้ ชินหยวนหลินพูด

"ฉันไม่มีโทรศัพท์"

หลงไจ่เทียนพูดด้วยการเหมือนโดนมีดแทงเข้ามา สำหรับสถานการณ์ของหลงไจ่เทียน ชินหยวนหลินไม่ได้เข้าใจอะไรมากนัก คาดไม่ถึงว่าหลงไจ่เทียนแม้แต่โทรศัพท์ก็ไม่มี เขารู้สึกตะลึงเล็กน้อย แต่ว่ากลับไม่มีการถามอะไร

"คุณหลงช่วยรอเดี๋ยว"

ชินหยวนหลินพูด จากนั้นก็เดินไปทางห้องทำงานของตัวเอง

"แม้แต่มือถือก็ไม่มี? คุณลุงประหลาด นี่คุณเพิ่งจะติดคุกออกมาใช่ไหม หรือว่าหมู่บ้านเพิ่งจะมีไฟ?"

ชินเสี่ยวเมิ่งมองไปทางหลงไจ่เทียน พูดด้วยสีหน้าที่เยาะเย้ย นี่มันสมัยไหนแล้ว คาดมถึงว่ายังมีคนที่ไม่มีโทรศัพท์ ตอนนี้ในสมัยนี้ เกรงว่าแม้แต่คุณยายข้างถนนก็มีโทรศัพท์ถือไว้ในมือแล้ว?

สำหรับคำพูดของชินเสี่ยวเมิ่ง ราวกับว่าหลงไจ่เทียนไม่ได้ยินแบบนั้น เพียงแค่อุ้มหลงเสี่ยวซีขึ้นมา

"น้ำโค้กเย็นดื่มเยอะมากเกินไปไม่ได้ จะทำให้ท้องรู้สึกอึดอัด"

หลงไจ่เทียนช่วยหลงเสี่ยวซีเช็ดปากและพูด

"อ้อ เสี่ยวซีเข้าใจแล้ว!"

"หลงเสี่ยวซีเชื่อฟังอย่างมาก"

"นี่ คุณลุงประหลาด ฉันกำลังพูดกับคุณอยู่นะ คุณหูหนวกหรือยังไง?"

เมื่อเห็นว่าหลงไจ่เทียนไม่สนใจตัวเอง ในชั่วครู่ชินเสี่ยวเมิ่งก็โกรธเป็นไฟ ตั้งแต่เล็กจนโต ไม่เคยมีใครกล้าดูหมิ่นเธอมากขนาดนี้มาก่อน

"ชินเสี่ยวเมิ่ง นี่เธอพูดจาอย่างนี้กับคุณหลงได้อย่างไร?"

ในเวลานี้ ชินหยวนหลินเดินออกมาจากห้องทำงาน ก็ได้ยินชินเสี่ยวเมิ่งตะคอกใส่หลงไจ่เทียน ในชั่วครู่ก็ทำให้เขาโกรธขึ้นมา

"ใครบอกให้เขาไม่สนใจฉัน"

ชินเสี่ยวเมิ่งพูดด้วยความน้อยใจ

"คุณหลง ฉันสั่งให้คนไปซื้อโทรศัพท์ให้คุณหนึ่งเครื่องแล้ว หลังจากนี้ไปพวกเราจะได้สะดวกติดต่อกัน รออีกไม่กี่นาที ฉันจะให้คนส่งมา"

ชินหยวนหลินเดินมาอยู่ต่อหน้าหลงไจ่เทียน พูดด้วยความเกรงใจอย่างมาก

"ขอบคุณ"

หลงไจ่เทียนเพียงแค่พูดเบาๆ ทั้งสองคนนั่งอยู่ในบริเวณที่พักผ่อน รอไปประมาณสองนาที ไม่นานมาก ได้มีหญิงสาวคนหนึ่งเดินออกมาจากข้างในลิฟต์ เมื่อเวลาที่หญิงสาวมองเห็นหลงไจ่เทียน สีหน้าตกตะลึงอย่างเห็นได้ชัด

"ท่านประธาน เอ่อ....."

หญิงสาวคนนี้ก็คือแผนกต้อนรับที่อยู่ชั้นหนึ่งคนนั้น ในเวลานี้มองเห็นหลงไจ่เทียนอีกครั้ง เธอลุกลี้ลุกลนเล็กน้อย เวลาที่มองเห็นหลงไจ่เทียนนั่งอยู่ด้านข้างของชินหยวนหลิน ในใจยิ่งมีความประหลาดใจมากขึ้น

"ทำไหม คุณหลงเป็นเพื่อนของฉัน ไม่ใช่นักเลงที่พวกคุณพูดถึง"

เมื่อกี้เวลาที่เพิ่งโทรศัพท์ เกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นที่ชั้นล่าง ชินหยวนหลินได้เข้าใจทั้งหมดแล้ว

"คุณหลง ขอโทษด้วย เป็นเพราะฉันไม่มีตา นี่คือโทรศัพท์ของคุณ"

แผนกต้อนรับมีสีหน้าของการขอโทษ และรู้ว่าความลำบากกำลังจะเข้ามาหาตัวเอง เธอคิดยังไงก็คิดไม่เข้าใจ คนที่เหมือนกับคนบ้านนอกคนหนึ่ง คาดไม่ถึงว่าจะเป็นเพื่อนของประธานจริงๆ ตอนนี้เธอเสียใจอย่างสมบูรณ์แล้ว

"ไม่เป็นไร เธอก็ไม่ได้ตั้งใจ"

หลงไจ่เทียนรับโทรศัพท์มา กลับพูดเบาๆ

"ขอบคุณ ขอบคุณคุณหลง"

ได้ยินคำพูดของหลงไจ่เทียน แผนกต้อนรับแปลกใจเล็กน้อย แต่ว่ายิ่งกว่านั้นคือซาบซึ้งใจ ถ้าหากหลงไจ่เทียนต้องการเอาเรื่องขึ้นมาจริงๆ จากนั้นพวกเขาทั้งหมดจะต้องทนทุกข์ทรมาน

"ในครั้งนี้เป็นเพราะคุณหลงมีความใจกว้าง ฉันก็ไม่เอาเรื่องกับพวกคุณแล้ว ครั้งหน้าพวกคุณช่วยเปิดตาให้กว้างหน่อย ถ้าหากยังทำให้แขกสำคัญของฉันขุ่นเคืองอีก ฉันจะไม่เกรงใจอีกแล้วนะ"

ชินหยวนหลินพูดอย่างเย็นชา แผนกต้อนรับที่ด้านด้านข้างก้มหัว ฟังอย่างจริงจัง

"เข้าใจแล้ว ท่านประธาน ขอบคุณคุณหลง ขอบคุณท่านประธาน"

แผนกต้อนรับพูดอย่างซาบซึ้งใจ สำหรับคุณสมบัติของคนอย่างหลงไจ่เทียน ดูสูงขึ้นมากหลายระดับ อะไรที่เรียกว่าดูถูกคนที่ภายนอกไม่ได้ ถ้าหากวันนี้ตัวเองทำให้คุณชายที่ร่ำรวยขุ่นเคือง ผลสุดท้ายของพวกเขา จะต้องหนีไม่พ้นการถูกขับไล่ออกไปแน่นอน

"พอได้แล้ว คุณถอยลงไปได้แล้ว!"

ชินหยวนหลินโบกมือ ให้แผนกต้อนรับกลับไปก่อน หลังจากแผนกต้อนรับโค้งคำนับเล็กน้อย จากนั้นก็จากไป