บทที่ 8 ไม่รู้และไม่กล้าถาม

การกระทำที่ไม่สามารถควบคุมได้ของเฉินเซี่ยงเทียน เห็นได้ชัดว่ามันดึงดูดความสนใจของทุกคน จากนั้นก็ดูไปที่การแสดงออกของเฉินเซี่ยงเทียน ในเวลานี้ สีหน้าขาวซีดไปหมดแล้ว ราวกับว่ากำลังเจอเรื่องที่ไม่สามารถยอมรับได้

"ตุบ!" เสียงดัง

เฉินเซี่ยงเทียนคุกเข่าลงพื้น หยับบัตรที่อยู่บนพื้น จากนั้นก็ปิดมันกลับมาเหมือนเดิม กลอกตาไปมา ราวกับว่ากลัวคนอื่นจะเห็นข้อมูลในบัตร

"เป็นยังไง?"

หลงไจ่เทียนมีสีหน้าสบายๆและถาม

"ข้าน้อยมีตาหามีแววไม่ สมควรตาย!"

สายตาของเฉินเซี่ยงเทียนที่มองหลงไจ่เทียนเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด มีความตกใจอยู่ในดวงตา มีความกลัว เวลาที่พูด ดูเหมือนว่ามีการหายใจสั่น

"ลุกขึ้น!"

หลงไจ่เทียนพูดอีกครั้ง ได้ยินคำพูดนี้ เฉินเซี่ยงเทียนจึงลุกขึ้นยืนอย่างหวาดกลัว เดินไปอยู่ต่อหน้าหลงไจ่เทียนช้าๆ ยื่นบัตรด้วยมือทั้งสองข้าง หลงไจ่เทียนที่สูงก้มตัวลง หยิบบัตรและเก็บกลับไป

"คุณชื่ออะไร?"

หลงไจ่เทียนถาม

"รายงาน ฉันชื่อเฉินเซี่ยงเทียน เฉินเซี่ยงเทียนอดีตผู้พันชั้นสามของแผนกที่เจ็ดของเขตสงครามชายแดนใต้รายงานให้คุณทราบ!"

เฉินเซี่ยงเทียนถอยหลังสองก้าว ยืนตัวตรง เตรียมตัวจะทำความเคารพ กลับถูกมือของหลงไจ่เทียนคว้าเอาไว้

"นี่คุณต้องการทำอะไร? ฉันเป็นแค่คนธรรมดา ฉันชื่อว่าหลงไจ่เทียน ถ้าหากคุณเคารพฉัน อย่างนั้นก็เรียกฉันว่าคุณก็พอ ถ้าคุณเห็นฉันเป็นคนแปลกหน้า ก็เรียกชื่อของฉันโดยตรงก็พอแล้ว"

มุมปากของหลงไจ่เทียนยกขึ้นและพูด

"คุณหลง!"

เฉินเซี่ยงเทียนตะโกนเรียก เขาเป็นคนที่มีปฏิภาณไหวพริบดี เข้าใจความหมายของหลงไจ่เทียนได้ในทันที หลงไจ่เทียนไม่ต้องการให้ตัวตนของตัวเองถูกเปิดเผยที่นี่

ฉากตรงหน้านี้ มันทำให้ทุกคนที่อยู่รอบๆล้วนแล้วตกตะลึง นี่มันเกิดอะไรขึ้น?

"ผู้อำนวยการเฉิน เฉินเซี่ยงเทียน นี่มันเกิดอะไรขึ้น ฉันเรียกให้คุณมา เพื่อให้มาจับไอ้คนไร้ค่าคนนี้ไปลงกโทษ!"

เจิ้งลี่หัวตะลึง ทำไหมถึงเป็นแบบนี้ ไอ้คนไร้ค่าคนนั้นตกลงเอาอะไรให้เฉินเซี่ยงเทียนดูกันแน่ เพราะเหตุใดปฏิกิริยาก่อนและหลังของเฉินเซี่ยงเทียนถึงมีความแตกต่างอย่างมาก

"ใช่แล้ว ผู้อำนวยการเฉิน คุณเข้าใจจะอะไรผิดหรือเปล่า เขาเป็นเพียงแค่คนไร้ค่าคนหนึ่ง เขามีตัวตนอะไร แม่ยายอย่างฉันคนนี้จะไม่รู้ได้อย่างไร?"

มองดูความปรารถนาของตัวเองใกล้จะหายไปในอากาศ สีหน้าของเธอไม่ค่อยดีเท่าไหร่ รีบพูดในทันที

"ผู้อำนวยการเฉิน ฉันว่าบัตรที่เขาเอาให้ดูจะต้องมีปัญหาอย่างแน่นอน ต้องมีการปลอมแปลง ผู้อำนวยการเฉิน อย่าถูกไอ้คนไร้ค่าคนนี้หลอกเข้าให้ล่ะ!"

กู่ซ่าวเหว่ยก็ช่วยพูดเช่นกัน

"พอได้แล้ว หุบปากทั้งหมด"

เฉินเซี่ยงเทียนได้ยินคำพูดเหล่านี้ สีหน้าเย็นชาและพูด

"เฉินเซี่ยงเทียน คุณทำแบบนี้ไม่ได้นะ พวกเราแม่ลูกถูกไอ้คนไร้ค่าคนนี้ทำร้ายจนเป็นแบบนี้แล้ว คาดไม่ถึงเลยว่าคุณจะเฉยเมยแบบนี้ เฉินเซี่ยงเทียน จะหาเรื่องตระกูลซุนของพวกเรามันไม่ง่ายหรอกนะ!"

เจิ้งลี่หัวหงุดหงิดอย่างสิ้นเชิง เธอเป็นภรรยาของตระกูลซุน แม้ว่าตระกูลซุนจะเป็นตระกูลชั้นสองในเมืองหลินเจียง แต่เพียงพอสำหรับให้เธอทำตามอำเภอใจโดยไม่ต้องกลัวใครในเมืองหลินเจียง ไปที่ไหนก็มีแต่คนให้เกียรติอย่างสูง?

คำพูดนี้ของเจิ้งลี่หัวออกมา เฉินเซี่ยงเทียนเดินไปทางเจิ้งลี่หัว

"เพี๊ยะ!"

เสียงตบที่ดังสนั่นส่งออกมา ทำให้คนมากมายตกใจ ใครก็คาดไม่ถึงเลยว่าเฉินเซี่ยงเทียนจะลงมือโดยตรง

"แม่บ้านราคาถูก แกคิดว่าตระกูลซุนเป็นสิ่งของอะไร เป็นคนที่ไม่รู้จักเป็นตายร้ายดี เป็นแค่แม่บ้านราคาถูกคนหนึ่ง ตะโกนอะไร? ตัวตนของคุณหลงสูงส่ง ถ้าหากกล้าพูดอีกครึ่งคำ ต่อให้คุณหลงไม่พูดอะไร ฉันเฉินเซี่ยงเทียนก็จะส่งแกไปนรก"

เฉินเซี่ยงเทียนพูดด้วยสีหน้าที่มีความน่ากลัว สำหรับคนที่ดุด่าดูถูกหลงไจ่เทียนคนนี้ เขาทนไม่ไหวจนอยากจะกลืนกินเธอทั้งเป็น เฉพาะผู้ที่อยู่ในเขตสงครามทางชายแดนใต้ จึงจะรู้ว่าผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ตกลงหมายความว่าอะไร

เฉินเซี่ยงเทียนแสดงความแข็งแกร่งออกมา คนที่อยู่ในสถานที่ทั้งหมดไม่กล้าพูด เมื่อเห็นว่าเฉินเซี่ยงเทียนมีหน้าตาแบบนี้ ทำให้เจิ้งลี่หัวตกใจอย่างมาก

"และยังมีพวกแก แต่ละคน ล้วนแล้วไม่รู้จักเป็นตายร้ายดี ถ้าหากฉันยังได้ยินมีการพูดใส่ร้ายคุณหลงอีกแม้แต่คำเดียว พวกแกต้องตายทั้งหมด!"

เฉินเซี่ยงเทียนมองไปรอบๆ และพูด คนที่อยู่ในสถานที่ ล้วนแล้วมีแต่ความเงียบ โลกใบนี้มันบ้าไปแล้วมั้ง?

พวกเขาไม่เข้าใจ และไม่กล้าถาม!

"น่าจะพอแล้วมั้ง ฉันไม่อยากจะให้คนมาตายในบ้านของฉัน"

หลงไจ่เทียนมองดูฉากนี้ เพียงแค่พูดเบาๆ

"เข้าใจแล้ว คุณหลง นี่เป็นเบอร์โทรศัพท์ของฉัน ต่อจากนี้ไปถ้าหากมีเรื่องอะไรต้องการให้ช่วยเหลือ รีบโทรศัพท์หาฉันได้เลย จะรีบมาจัดการให้คุณ!"

เฉินเซี่ยงเทียนยื่นนามบัตรหนึ่งใบให้หลงไจ่เทียน พูดด้วยความเคารพ

"ใช่เหรอ? ฉันต้องการลดระดับของตระกูลซุน คุณสามารถทำได้ไหม?"

หลงไจ่เทียนมองดูนามบัตร พูดอย่างน่าสนใจ

"เอ่อ.....ฉันเกรงว่าคงทำไม่ได้! แต่ว่าถ้าหากคุณหนุนหลังให้ฉัน ฉันคิดว่าทำได้แน่นอน"

เฉินเซี่ยงเทียนได้ยินสิ่งนี้ ลำบากใจเล็กน้อยทันที แต่ว่าลองคิดกลับดูอีกครั้ง จากนั้นก็พูดว่าได้อย่างแน่นอน

ถ้าหากหลงไจ่เทียนใช้อำนาจของตัวเองมาลดระดับของตระกูลซุน นั่นก็ไม่ใช่ปัญหาเลย แต่ว่าถ้าหากให้เขาเฉินเซี่ยงเทียนมาทำเอง อย่างเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน

คนมากมายได้ยินสิ่งนี้ ตกตะลึงถึงขีดสุดทันที

"เอาล่ะ คุณสามารถไปได้แล้ว ช่วยทำความสะอาดขยะในบ้านของฉันด้วยเลย คนอย่างฉัน ชอบความสะอาดอย่างมาก"

หลงไจ่เทียนเก็บนามบัตรเอาไว้และพูด

"เข้าใจแล้ว!"

เฉินเซี่ยงเทียนโค้งคำนับเล็กน้อยและพูด

"พวกคุณ เอาแม่บ้านราคาถูกคนนี้ และยังมีคนที่ชื่อซุนห่าวนักเลงคนนั้นจับไปด้วย ฉันต้องการเอากลับไปสอบปากคำ"

เฉินเซี่ยงเทียนหันตัวไปทางตำรวจหลายคนและพูด ตำรวจเหล่านั้นได้ยินแบบนี้ เข้ามาพร้อมกัน จับตัวเจิ้งลี่หัวเอาไว้

"แก.....พวกแก! เฉินเซี่ยงเทียน แกไม่คิดจะสนใจใบหน้าของตระกูลซุนเลยแม้แต่นิดเดียวเหรอ?"

ในเวลานี้เจิ้งลี่หัวเริ่มกระวนกระวาย พูดอย่างเร่งรีบ

"เมื่อเทียบกับคุณหลงแล้ว ใบหน้าตระกูลซุนของพวกแกจะมีค่าสักกี่หยวน ไม่รู้จักแยกแยะ พาไปได้แล้ว!"

เฉินเซี่ยงเทียนพูดตะคอก ไม่ให้โอกาสเจิ้งลี่หัวได้พูดมากกว่านี้

"ตระกูลซุนใช่ไหม ถ้าหากพวกแกไม่ลืมหูลืมตา ตัวตนของตระกูลซุนไม่จำเป็นต้องอยู่ในเมืองหลินเจียงอีกแล้ว"

หลงไจ่เทียนหันหลังกลับ อุ้มสาวน้อยกลับไปที่ห้องนอน พูดช้าๆ แม้ว่าเสียงไม่ดังมาก แต่ว่าทุกคนสามารถได้ยินอย่างชัดเจน

มองดูหลังของหลงไจ่เทียนจากไป เฉินเซี่ยงเทียนโค้งคำนับเบาๆ ด้วยท่าทางที่เคารพนับถือ

"คือว่า.....ผู้อำนวยการเฉิน ตกลงมันเกิดอะไรขึ้น?"

ในเวลานี้หวังเหม่ยตกตะลึงแล้ว การกระทำนี้ทำให้เธอสงสัยอย่างมาก

"ใช่แล้ว ผู้อำนวยการเฉิน เขาเป็นแค่คนไร้ค่าคนหนึ่ง!"

กู่ซ่าวเหว่ยก็พูดเช่นกัน

"ฮึ มีบางเรื่อง พวกคุณไม่มีคุณสมบัติรู้ได้ แต่ว่าฉันเฉินเซี่ยงเทียนขอเตือนคุณเรื่องหนึ่ง อย่าเป็นเพราะตัวเองต้องทำให้ตัวเองต้องตาย คุณหลงไม่ใช่ขยะอย่างพวกคุณจะสามารถเอาแต่พูดว่าเป็นคนไร้ค่าคนหนึ่ง เจียมตัวสะบ้างนะ!"

เฉินเซี่ยงเทียนไม่ได้หวังเหม่ยและกู่ซ่าวเหว่ยดู จากนั้นโบกมือ ก็พาคนจากไป

เพราะว่าซุนห่าวถูกทำลายจนไม่เหมือนคนโดยตรง ดังนั้นคนใต้บังคับบัญชา ทั้งสี่คนทำได้เพียงแค่จับขาและมือของเขา ยกออกไปโดยตรง

รอให้คนทางนั้นไปแล้ว กู่ชิงเลียนค่อยฟื้นคืนสติจากความตะลึง คาดไม่ถึงเลยว่าเรื่องจะกลายเป็นแบบนี้ ตกลงหลงไจ่เทียนคนนี้เอาอะไรให้เฉินเซี่ยงเทียนดูกันแน่ ทำไหมหลังจากที่เฉินเซี่ยงเทียนเห็นบัตรแล้ว หน้าและหลังถึงมีความแตกต่างกันขนาดนี้?

ในเวลานี้ ในใจของกู่ชิงเลียนมีคำถามนับไม่ถ้วน เมื่อเห็นว่าหลงไจ่เทียนจากไป เธอก็รีบตามไปอย่างเร่งรีบ