บทที่ 7 ให้โอกาสคุณคุกเข่าให้ฉัน

"แกร๊ก!" หนึ่งที

ประตูถูกผลักเปิดออกอย่างแรง กู่ชิงเลียนรีบพุ่งเข้ามาอย่างกังวล

"หลงไจ่เทียน คุณบ้าไปแล้ว! ถ้าหากคุณเข้าไปแล้ว ลูกจะทำยังไง? เธอเป็นลูกของคุณนะ เธอไม่มีแม่ คุณต้องการให้เธอไม่มีพ่อไปด้วยเหรอ? หลงไจ่เทียน คุณเป็นถึงผู้ชายคนหนึ่ง คุณเป็นถึงพ่อคนหนึ่ง เวลาที่ทำเรื่องอะไร สามารถให้มันผ่านสมองหน่อยได้ไหม?"

กู่ชิงเลียนหายใจยังไม่ทันสุดก็พูดต่อแล้ว ไม่รู้อีกด้วยว่าเป็นเพราะความโกรธ หรือเป็นเพราะว่าเดินมาอย่างเร่งรีบ พูดอยู่ดีๆ ดวงตาเริ่มแดงขึ้นมาแล้ว เห็นได้ชัดว่าเป็นเพราะความโกรธ

"ยังมีอะไรที่ต้องการพูดอีกไหม?"

"หลงไจ่เทียนถาม"

"คุณคิดว่าคุณต่อสู้เก่ง ก็สามารถแก้ไขปัญหาได้เหรอ? หลงไจ่เทียน ตกลงคุณต้องการทำอะไรกันแน่? คุณทุบตีจนซุนห่าวกลายเป็นแบบนี้ ฉันไม่สามารถปกป้องคุณได้ เขาเป็นผู้สืบทอดของตระกูลซุน แม้ว่าตระกูลซุนจะเป็นเพียงตระกูลชั้นสองในเมืองหลินเจียง แต่ว่าต้องการให้คุณหายไป ยังคงเป็นเรื่องที่ง่ายอย่างมาก! ห้าปีแล้ว คุณน่าสมเพชมาห้าปีแล้ว ฉันยินดีที่จะให้คุณน่าสมเพชต่อไป แต่ก็ไม่ยินดีให้คุณสูญเสียจิตวิญญาณไปชั่วขณะ!"

กู่ชิงเลี่ยนกลืนน้ำลายไปหนึ่งที มือข้างหนึ่งจับขอบประตูเอาไว้ พูดด้วยความลนลาน

"คุณกำลังเป็นห่วงฉันเหรอ?"

ดวงตาที่เฉียบคมของหลงไจ่เทียน มองไปทางกู่ชิงเลียน เพียงแค่ประโยคนี้ แต่มันกลับกระทบจิตใจของกู่ชิงเลียนอย่างรุนแรง

"หลงไจ่เทียน คุณมันสารเลว!"

มือเล็กๆของกู่ชิงเลียนบีบเบาๆ มองไปที่หลงไจ่เทียนด้วยความเกลียดชัง น้ำตาแห่งความโกรธไหลออกมาโดยไม่อาจหยุดได้ ได้ยินคำพูดประโยคนี้ของหลงไจ่เทียน เธอโกรธมากจนร้องไห้ออกมาแล้ว ในดวงตาที่เกลียดชังของเธอ หลงไจ่เทียนกลับลุกขึ้นยืน เดินไปทางกู่ชิงเลียน

"ขอบคุณ!"

หลงไจ่เทียนจ้องตาของกู่ชิงเลียน เอื้อมมือเช็ดน้ำตาบนแก้มของกู่ชิงเลียน และพูดเบาๆ

สิ้นสุดเสียง เสียงไซเรนของตำรวจดังขึ้นที่ด้านนอกบ้าน เสียงไซเรนดังขึ้นเรื่อย ๆ หลงไจ่เทียนอุ้มลูกเดินออกไปข้างนอก กลับถูกกู่ชิงเลียนดึงเอาไว้!

"หลงไจ่เทียน อย่าคิดว่าเรื่องมันจะง่ายแบบนี้ คุณเข้าไปแล้ว ตระกูลซุนจะต้องมีนับหมื่นวิธีเพื่อทำให้คุณไม่สามารถออกมาได้แน่นอน! ตอนนี้คุณรีบพาเด็กหนีไปสะ คุณมีฝีมือการต่อสู้ที่ดีขนาดนี้ คุณจะต้องมีวิธีหนีออกไปได้ใช่ไหม?"

กู่ชิงเลียนมองไปที่หลงไจ่เทียนและพูดอย่างแน่วแน่ ยังคงมีน้ำตาที่เปียกอยู่บนใบหน้า

"ผู้หญิงบ้า ร้องไห้ทำไหม? ฉันเคยบอกแล้วว่าจะชดเฉยคุณ บอกแล้วว่าจะไม่ทำให้คุณต้องขายหน้า! ในเมืองหลินเจียง ไม่มีใครมีคุณสมบัติที่จะแตะต้องฉัน!"

หลงไจ่เทียนเช็ดน้ำตาบนใบหน้าของกู่ชิงเลียนอีกครั้ง ยิ้มเบาๆและพูด จากนั้นเขาก็ดึงมือกลับมา เดินมุ่งไปชั้นล่างโดยตรง

ลานเล็กๆที่ชั้นล่าง ในเวลานี้ได้มีรถตำรวจหลายคันขับมาแล้ว คนสิบกว่าคนลงจากรถ

ชายวัยกลางคนคนหนึ่งในชุดลำลองเดินเข้ามา ข้างหลังของเขา มีตำรวจหลายคนเดินตาม

"คุณผู้หญิงเจิ้ง ตอนนี้สถานการณ์เป็นยังไงบ้าง? ได้ยินมาว่ามีคนร้ายทุบตีลูกชายของคุณและคุณ ลูกชายของคุณเกือบจะตายแล้ว?"

เฉินเซี่ยงเทียนมองไปที่เจิ้งลี่หัวด้วยความลำบากใจ และถาม เดิมทีเขาไม่มีทางมาด้วยตัวของเขาเองแน่นอน แต่ว่าเจิ้งลี่หัวบอกว่าเธอและลูกของเธอทั้งสองถูกทุบตี เรียกชื่อให้ตัวเองมา เขาจึงต้องมาด้วยตัวเอง

นอกจากนี้ ตระกูลซุนถือเป็นตระกูลชั้นสองในเมืองหลินเจียง ถือว่ามีมิตรภาพกับเขาบ้างเล็กน้อย

"ผู้อำนวยการเฉิน เป็นคนนี้แหละ ทำร้ายจนลูกชายของฉันเป็นแบบนี้ ขอให้คุณจับเขาด้วย"

ในเวลานี้ หลงไจ่เทียนเพิ่งออกมาจากบ้านพร้อมกับอุ้มสาวน้อยออกมาด้วย เจิ้งลี่หัวชี้ไปทางหลงไจ่เทียนและตะคอก

"ใช่ ก็คือเขา ลงมือทำร้ายคน มีความผิดอย่างมหันต์ จำเป็นต้องจับคนไร้ค่าคนนี้ด้วย ให้เขาเข้าคุก!"

หวังเหม่ยที่อยู่ด้านข้างก็ราดน้ำมันเข้ากองไฟด้วย เธอรอไม่ไหวจนอยากจะให้ไอ้คนไร้ค่าที่อยู่ตรงหน้าคนนี้หายไปในทันที แบบนี้ เธอก็สามารถให้ลูกสาวของตัวเองหย่ากับไอ้คนไร้ค่าคนนี้ได้อย่างราบรื่นแล้ว

"เขาเป็นคนอะไรของคุณ?"

เฉินเซี่ยงเทียนมองไปทางหวังเหม่ยและถาม

"ฉัน.....ฉันเป็นแม่ยายของเขา!"

หวังเหม่ยตอบ ติดๆขัดๆ ราวกับว่ายอมรับว่าตัวเองเป็นแม่ยายของหลงไจ่เทียน เป็นเรื่องที่ขายหน้าอย่างมาก

"แม่ยาย? น่าสนใจ!"

เฉินเซี่ยงเทียนหัวเราะเบาๆ พูดด้วยความน่าสนใจ

"ผู้อำนวยการเฉิน เรื่องที่หลงไจ่เทียนทำร้ายผู้คนโดยเจตนา พวกเราเห็นทั้งหมด แม้ว่าพวกเราถือได้ว่าเป็นญาติของเขา แต่ว่าเมื่อเผชิญกับคนร้ายที่ทำผิดกฎหมายแบบนี้ พวกเราไม่มีทางปกป้องแน่นอน!"

คนที่พูดคือกู่ซ่าวเหว่ย ในใจของเขาสงสัยอย่างมากทำไหมไอ้คนไร้ค่าคนนี้จู่ๆถึงสามารถต่อสู้ได้เก่งขนาดนี้ แต่ว่าต่อสู้เก่งแล้วยังไง สุดท้ายแล้วก็เป็นคนไร้ค่าที่เกาะผู้หญิงกินคนหนึ่ง?

"อะไรนะ? คุณยังมีอะไรต้องการพูดไหม? ฉันเฉินเซี่ยงเทียนทำเรื่องต่างๆ มีแต่ความยุติธรรม คุณลองพูดสิ ทำไหมคุณต้องลงมือทำร้ายคน"

เฉินซี่ยงเทียนมองไปทางหลงไจ่เทียนและถาม

"ต่อให้ฉันฆ่าพวกเขาไปแล้ว พวกแกยังคงไม่มีคุณสมบัติมาทำอะไรฉันได้?"

หลงไจ่เทียนมองไปข้างหน้าทั้งหมด ราวกับว่ากำลังดูตัวตลกกลุ่มหนึ่งกำลังแสดง ในเวลานี้มุมปากยกขึ้นเล็กน้อย พูดด้วยการเยาะเย้ยอย่างมาก เขาไม่ได้วางแผนที่จะอธิบาย เพราะว่าเขาไม่จำเป็นต้องอธิบาย

"หยิ่งผยองเกินไปแล้ว ไม่รู้จักเป็นตายร้ายดี ไอ้คนไร้ค่าคนนี้มันบ้าไปแล้ว!"

กู่ซ่าวเหว่ยตะโกนพูด ไอ้คนนี้ยังใช่ไอ้คนไร้ค่าที่น่าสมเพชต่ำต้อยคนนั้นอยู่เหรอ?

"ฉันมองว่ากำลังรนหาที่ตาย คนไร้ค่าคนนี้สมองน่าจะพังไปแล้ว!"

หวังเหม่ยก็พูดเช่นกัน เจิ้งลี่หัวที่อยู่ด้านข้างกลับมีความได้ใจและหัวเราะออกมา

เฉินเซี่ยงเทียนได้ยินคำพูดของหลงไจ่เทียน สีหน้าของเขาก็จมลงทันที ในฐานะผู้อำนวยการของสถานีตำรวจเมืองหลินเจียง เขาทำทุกอย่างจากขวาไปซ้ายมาโดยตลอด ทำเรื่องไม่เคยปลิ้นปล้อน ไม่ตัดสินใจเรื่องต่างๆอย่างเด็ดขาด นี่คือหลักการความเป็นคนของเขา

มีความมั่นคง ผ่านมาหลายปีแล้ว

เพียงแต่ เขาจัดการกับคดีมามากขนาดนี้แล้ว ไม่เคยมีใครกล้าหยิ่งผยองแบบนี้มาก่อน

"ฉันนั้นอยากรู้มากเลยจริงๆ ตกลงแกมีสิ่งศักดิ์สิทธิ์องค์ไหน ฉันเฉินเซี่ยงเทียนถึงไม่สามารถทำอะไรแกได้?"

สีหน้าของเฉินเซี่ยงเทียนมืดมนและพูด

"ผู้อำนวยการเฉิน สมองของสามีฉันไม่ค่อยปกติ ขอให้คุณอย่าถือโทษเลย!"

ในเวลานี้ กู่ชิงเลียนออกมาจากข้างในบ้าน มีความกังวลและพูด

"ใช่เหรอ? ฉันว่าไม่เหมือนนะ!"

เฉินเซี่ยงเทียนมีสีหน้าที่เย็นชาและพูด แม้ว่าเขาจะอยู่ในตำแหน่งที่สูง แต่ว่ายังคงคุยง่ายมาโดยตลอด แต่ว่าการคุยง่าย ไม่ได้หมายความว่าจะทำให้ผู้คนอับอายขายหน้า

กู่ชิงเลียนได้ยินสิ่งนี้ สีหน้าไม่ค่อยดีเท่าไหร่ สำหรับหลงไจ่เทียน เธอนั้นถือว่าเข้าใจมาก เพื่อนเก่าของคุณปู่บ้านตัวเอง พ่อแม่ทั้งสองเสียชีวิตตั้งแต่เด็ก เป็นแค่เด็กกำพร้าที่น่าสงสารคนหนึ่งเท่านั้น

"ในตำแหน่งของคุณ เดิมทีก็ไม่มีคุณสมบัติรู้ว่าฉันเป็นใครอยู่แล้ว แต่ว่าวันนี้ ถือว่าคุณโชคดีมาก คุณได้รับโอกาสคุกเข่าให้ฉัน"

หลงไจ่เทียนหยิบบัตรออกมาจากร่างกาย โยนไปทางเฉินเซี่ยงเทียน เฉินเซี่ยงเทียนมีสายตาและมือที่รวดเร็ว คว้าเอาไว้ในมือทันที

"ผู้อำนวยการเฉิน เขาจะสามารถมีตัวตนอะไรได้? เป็นแค่คนไร้ค่าคนหนึ่ง! ฉันก็ไม่กลัวเรื่องอื้อฉาวของบ้านแพร่ออกไปภายนอก เขาเป็นลูกเขยไร้ค่าที่แต่งเข้าบ้านของพวกเราเมื่อห้าปีก่อน ห้าปีผ่านไปแล้ว ตอนนี้มีคนน้อยมากที่จะพูดถึง"

หวังเหม่ยพูดด้วยความโศกเศร้า

"นั่นแหละ ถ้าเขามีตัวตนอะไรจริงๆ ทำไหมต้องมาเป็นลูกเขยไร้ค่าที่แต่งเข้าบ้าน?"

กู่ซ่าวเหว่ยก็พูดต่อเช่นกัน เพียงแค่ผู้อำนวยการเฉินเปิดบัตรของหลงไจ่เทียน มองดูหนึ่งรอบ สีหน้าเปลี่ยน ขมวดคิ้วทันที จู่ๆมือของเขาก็สั่น บัตรตกลงบนพื้น