บทที่ 15 นักสู้อันดับหนึ่งของหลงเถิง

"พวกแกไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฉัน เข้ามาพร้อมกับก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฉัน ถอยไปได้แล้ว ฉันเพียงแค่ต้องการไปพบชินหยวนหลิน นี่เป็นเรื่องที่ฉันเดิมทีต้องการแจ้งให้เขาทราบเท่านั้น!"

หลงไจ่เทียนส่ายหัวและพูดอีกครั้ง เพียงแค่รปภ.เหล่านี้ จะให้ถอยแบบนี้ได้ยังไง

"ไอ้เด็กเวร ตอนนี้พี่ไท่ยังไม่มา รีบไสหัวออกไปสะ อย่าคิดว่ามีฝีไม้ลายมือนิดหน่อย ก็คิดว่าเก่งนะ"

หัวหน้ารปภ.คนหนึ่งพูดด้วยความดุร้าย

"พี่ไท่เป็นใคร?"

หลงไจ่เทียนอยากรู้อยากเห็นเล็กน้อย

"พี่ไท่เป็นนักสู้อันดับหนึ่งของบริษัทพวกเราทั้งหมด ตอนนี้เขากำลังรีบเร่งมาทางนี้แล้ว ไอ้เด็กอย่างแกจบเห่แล้ว"

หนึ่งในรปภ.พูดข่มขู่

"นักสู้อันดับหนึ่ง? น่าสนใจ ถ้าหากเขามาช้าไปล่ะ เกรงว่าฉันคงขึ้นไปข้างบนแล้ว ตอนนี้พวกแกขวางทางเดินของฉันอยู่ อย่างนั้นฉันทำได้เพียงแค่จัดการพวกแก"

หลงไจ่เทียนหัวเราะ และพูด

ระหว่างที่พูด เขาก็ใช้ความเร็วที่เร็วอย่างมาก พุ่งเข้าไปทางรปภ.เหล่านั้นเพื่อโจมตี แม้ว่าในมือจะอุ้มลูกสาวเอาไว้ แต่ว่าการโจมตีของหลงไจ่เทียนมีความเรียบง่ายอย่างมาก ดูเหมือนว่าแต่ละท่ามีความอันตรายถึงตาย รปภ.เหล่านั้นล้มลงบนพื้นทีละคนทีละคน กริ๊ดร้องอยู่บนพื้น

"พี่ไท่ของพวกแกยังไม่มาอีก ตอนนี้ฉันก็จะขึ้นไปแล้ว"

หลงไจ่เทียนส่ายหัว หัวเราะเบาๆและพูด

"คุณพ่อสุดยอดจริงๆ อ่อยให้พวกเขาเพียงแค่มือเดียว พวกเขาก็สู้ไม่ไหว"

สาวน้อยกระพริบตา พูดด้วยความยินดี ในใจของเธอยังคงสงสัยว่าทำไมจู่ๆพ่อของตัวเองถึงมีร้ายกาจมากขนาดนี้ได้ แต่ว่าในเวลาแบบนี้ก็ไม่ได้มีการถาม ในจินตนาการของเธอ พ่อของตัวเอง ควรจะเป็นคนที่สุดยอดที่สุด

"ร้ายกาจ คาดไม่ถึงเพียงแค่คนเดียวเอาชนะรปภ.มากขนาดนี้"

"ฝีมือยอดเยี่ยม เป็นคนที่ฝีมือยอดเยี่ยมที่แท้จริง"

"ที่มือของเขายังอุ้มเด็กไว้คนหนึ่ง เป็นคนที่เก่งด้านศิลปะการต่อสู้และกล้าหาญ และก็ไม่กลัวทำร้ายโดนลูกด้วย"

คนที่มองดูรอบๆล้วนแล้วพูดคุยกันทีละคนๆ ชื่นชมครั้งแล้วครั้งเล่า ไม่พูดถึงว่า รปภ. ของบริษัทหลงเถิงกรุ๊ปไม่ใช่แค่สิ่งประดับ แค่มันก็เป็นได้แค่สิ่งประดับเท่านั้น สิ่งประดับหลายสิบคนวางอยู่ต่อหน้า ต้องการโจมตีเครื่องประดับเหล่านี้ในเวลาอันสั้น อย่างนั้นก็ต้องใช้เวลาที่ยาวนานมาก

หลังจากคนเหล่านี้ถูกโจมตีจนล้มลง หลงไจ่เทียนมุ่งหน้าเดินไปทางลิฟท์ เพียงแต่เพิ่งจะเดินได้ไม่กี่ก้าว ก็ถูกชายหนุ่มร่างโตกำยำแข็งแกร่งขวางทางเอาไว้อีกครั้ง

"แกต้องการไปที่ไหน?"

ชายร่างสูงและแข็งแรงคนนั้นถามด้วยใบหน้าเย็นชา มองไปรอบ ๆ เมื่อเห็นว่าลูกน้องของเขาถูกทุบตีอย่างไม่ใยดี ในใจของเขายิ่งมีความโกรธอย่างมาก

"แกเป็นใคร?"

หลงไจ่เทียนเพียงแค่ถามเบาๆ

"ฉันชื่อว่าจ้าวไท่ เป็นกัปตันรปภ.ของบริษัทหลงเถิงกรุ๊ป!"

ผู้ชายที่สูงและแข็งแรงพูด

"แกก็คือคนที่พวกเขาบอกว่าเป็นนักสู้อันดับหนึ่งของบริษัทหลงเถิงกรุ๊ป พี่ไท่?"

หลงไจ่เทียนยกมุมปากและพูด

"ไม่ผิด พูดอย่างเคร่งครัดแล้ว ในบริษัทหลงเถิงกรุ๊ปของพวกเราแล้วคุณหนูไท่ถึงจะเป็นนักสู้อันดับหนึ่ง แต่ว่าในท่ามกลางรปภ. ไม่มีใครแข็งแกร่งเท่าฉันแล้ว"

"แกหลีกไปสะ แกไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฉัน ในเมื่อคุณหนูของพวกแกเป็นนักสู้อันดับหนึ่ง อย่างนั้นก็ให้คุณหนูของพวกแกมาเลย"

หลงไจ่เทียนส่ายหัว พูดช้าๆ

"จะใช่คู่ต่อสู้ของแกหรือไม่ จะต้องสู้ก่อนถึงจะรู้"

จ้าวไท่พูดด้วยสีหน้าที่เย็นชา เขาเป็นแชมป์การต่อสู้ของเมืองซานในเมืองหลินเจียง เทียบเท่ากับรปภ.สิบกว่าคน เขาสามารถทำให้ถอยได้ทั้งหมด เขาไม่เชื่อว่าชายแปลกหน้าคนนี้จะแข็งแกร่งพอที่จะเอาชนะเขาได้

"คนบางคน เพียงแค่มองดูนิดหน่อย ก็รู้แล้วว่าเขาจะต้องแพ้!"

หลงไจ่เทียนส่ายหัวอีกครั้ง มีความผิดหวังเล็กน้อย

"ไอ้บ้าเอ๊ย นี่ไม่ใช่แชมป์การต่อสู้ของเมืองซานในเมืองหลินเจียงเหรอ? คาดไม่ถึงเลยว่าจะมาทำงานเป็นรปภ.ที่บริษัทหลงเถิง"

มีคนตะโกนร้องไอ้บ้าเอ๊ย

"เป็นรปภ.แล้วทำไหมเหรอ? รปภ.ของบริษัทหลงเถิงจะสามารเป็นแค่รปภ.ธรรมดาได้ยังไง? ชายชราชินเป็นคนรวยที่สุดในเมืองหลินเจียง บอดี้การ์ดข้างกายจะต้องมีลูกเล่นอยู่บ้างแหละ"

"มีเหตุผล มีเหตุผล"

"ในครั้งนี้ เจ้าเด็กนั่นซวยแน่ๆ สามารถล้มรปภ. ได้มากมายขนาดนั้น ช่างมีความสามารถจริงๆ แต่ว่าทางนี้ล้วนเป็นการต่อสู้หนึ่งต่อหลายคน ไม่การจับกลุ่ม ฉันมองว่าต่อให้เขาแข็งแกร่งแค่ไหน ก็ไม่แข็งแกร่งกว่าจ้าวไท่มั้ง?"

ทั้งสองคนยังไม่ทันเริ่มสู้ ทางนี้ก็ได้มีการวิพากวิจารณ์ทีละคนๆแล้ว

"คุณพ่อ คุณไหวไหม? ไม่ไหวก็รีบหนีได้แล้ว ฉันคิดว่าผู้ชายตัวใหญ่คนนี้ดูแข็งแก่รงมาก"

หลงเสี่ยวซีมองไปที่ชายร่างใหญ่ตรงหน้า และถาม

"วิ่งหนีนั้นไม่จำเป็น ภายในสามกระบวนท่า ก็สามารถล้มเขาได้แล้ว"

ได้ยินคำพูดของหลงเสี่ยวซี หลงไจ่เทียนหัวเราะอย่างมืดมน

"ฉันไม่อยากจะทำร้ายโดนลูกของแก ปล่อยเด็กลงสะ ฉันจะสอนแกเป็นคน"

จ้าวไท่มองไปทางหลงเสี่ยวซีที่อยู่ในอ้อมแขนของหลงไจ่เทียนและพูดเบาๆ

"แกคิดมากไปแล้ว แกไม่มีทางทำร้ายฉันได้หรอก ยิ่งไม่มีทางทำร้ายโดนเธอ จะลงมือก็รีบลงมือได้แล้ว ฉันเสียเวลามามากพอแล้ว"

"แกรนหาที่ตายเองนะ!"

ในเวลานี้จ้าวไท่เริ่มโกรธแล้ว กำหมัดแน่น ก็พุ่งเข้าไปทางหลงไจ่เทียนทันที เพียงแค่หมัดนี้ออกไป หลงไจ่เทียนกลับการหลบหลีกที่คล่องแคล่วทันที

"ว้าว ความเร็วที่เร็วมากเลย"

"นี่สิถึงเรียกว่ายอดฝีมือจริงๆ"

"เกรงว่าต่อให้อยู่บนเวทีก็ไม่ได้เห็นคู่ต่อสู้ที่มีความยอดเยี่ยมแบบนี้หรอกมั้ง!"

การหลบหลีกที่คล่องแคล่วของหลงไจ่เทียน จุดประกายความกระตือรือร้นของผู้ชมรอบๆโดยตรง จ้าวไท่ต่อยไปหนึ่งหมัด ต้องการดึงหมัดกลับมา แต่เขาพบว่าข้อมือของตัวเองถูกมือข้างหนึ่งจับเอาไว้อย่างรุนแรง ขยับก็ขยับไม่ได้เลย

เพราะว่าข้อมือถูกจับเอาไว้ คนทั้งตัวของจ้าวไท่ก็ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ สามารถทำได้แค่พยายามต้องการดึงมือกลับมาอย่างเขินอาย แต่ว่าเขาไม่สามารถหลุดพ้นจากพันธนาการของหลงไจ่เทียนได้

ทั้งสองคนยืนอยู่แบบนี้ ทำให้จ้าวไท่เขินอายอย่างมาก

"ปล่อยฉัน มีความสามารถก็ตัวต่อตัว นี่มันเป็นความสามารถเหรอ?"

จ้าวไท่พูดด้วยน้ำเสียงต่ำ ถ้าหากให้คนอื่นรู้ว่าหมัดที่เขาต่อยออกไปไม่สามารถดึงกลับมาได้ อย่างนั้นมันจะขายหน้าคนอื่นมากแค่ไหน?

"แม้แต่หมัดที่ต่อยออกมาก็ดึงกลับไปไม่ได้ แกนี่มีความสามารถเหรอ?"

หลงไจ่เทียนหัวเราะ ใช้น้ำเสียงปกติพูด คนในสถานที่ได้ยินแบบนี้ ทันใดนั้นก็มีเสียงหัวเราะเสียงดังอีกครั้ง

ตอนแรกพวกเขาคิดว่าพวกเขาสองคนกำลังทำอะไรอยู่ ทำไมต้องรักษาท่าทางที่แปลกประหลาดเช่นนี้ ที่แท้ลองมองดูให้ละเอียดอีกครั้ง จึงสามารถพบว่า เป็นหลงไจ่เทียนที่จับข้อมือของจ้าวไท่เอาไว้ ทำให้จ้าวไท่ขยับไม่ได้

"ฮ่าๆๆ นี่คือนักสู้อันดับหนึ่งของบริษัทหลงเถิงกรุ๊ป ทำไหมถึงเหมือนนกกระทาไปได้ แบบนี้ก็ขยับไม่ได้แล้ว!"

"ต้องใช้กำลังมากแค่ไหน ถึงจะสามารถหยุดจ้าวไท่ได้ นี่มันผิดปกติเกินไปแล้ว"

"น่ากลัวจริงๆ ในอ้อมแขนของคนอื่นเขายังอุ้มเด็กเอาไว้ นี่มันแข็งแกร่งถึงระดับไหนแล้ว?"

นอกเหนือจากเยาะเย้ยจ้าวไท่แล้ว ทางนี้ก็มีเสียงชื่นชมนับไม่ถ้วน เพียงแต่ได้ยินเสียงหัวเราะเหล่านี้ และเสียงตะโกนชื่นชมเหล่านี้ สีหน้าของจ้าวไท่ดูไม่ได้จนถึงขีดสูงสุดแล้ว

เขาไม่เคยพบเจอกับความขายหน้าแบบนี้มาก่อนเลย

"จะทำยังไงแกถึงจะสามารถปล่อยฉันได้?"

จ้าวไท่เพียงแค่ถามเสียงเล็ก

"ฉันต้องการพบประธานของพวกแก พบชินหยวนหลิน"

หลงไจ่เทียนพูดอย่างเปิดอกเปิดใจ

"นี่มันเป็นไปไม่ได้! ขึ้นอยู่กับอะไรแกถึงต้องพบประธาน?"

จ้าวไท่พูดด้วยความเด็ดเดี่ยวอย่างมาก ถ้าหากไม่ว่าจะเป็นใครคนไหนก็สามารถพบประธานได้ หัวหน้ารปภ.อย่างเขาคนนี้ ก็ไม่ต้องเป็นแล้วมั้ง?

"อย่างนั้นฉันทำได้เพียงแค่ต้องสู้แล้ว ฉันเพียงแค่สามารถใช้วิธีการของตัวเองแล้ว เพื่อพบกับประธานของพวกแก"

ที่มุมปากหลงไจ่เทียนมีรอยยิ้มของความอันตราย และพูดเบาๆ