บทที่ 6 ลูกผู้ชายคำไหนคำนั้น

ฝีเท้าของซุนห่าวเคลื่อนไหวอย่างคล่องตัว เตรียมที่จะหาโอกาส เขาพุ่งเข้าไปหาพร้อมกับต่อยสอยดาวตรงไปยังหลงไจ่เทียน

เพียงแต่ว่าใครก็คาดคิดไม่ถึง หมัดของซุนห่าวถูกหลงไจ่เทียนปัดทิ้งแบบสบายๆ ทำให้สูญเสียพลังในการโจมตีทั้งหมด

"ตุ้ม!"

หลงไจ่เทียนมีความเร็วที่เร็วมาก โต้กลับโดยการต่อยไปหนึ่งหมัดระหว่างลำคอลูกกระเดือกของซุนห่าว ร่างของซุนห่าวบินออกไปในทันที การโจมตีเช่นนี้ ถ้าหากเป็นในห้าปีก่อน เพียงแค่กระบวนท่านี้ออกไป เขาสามารถทำให้ฝ่ายตรงข้ามตายได้โดยตรง แต่ว่าวันนี้ไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว เขาไม่ใช่ชายหนุ่มที่มีความคึกตะนองในตอนนั้นอีกต่อไป

เขาเพียงแค่อยากจะบอกกับคนเหล่านี้ด้วยการกระทำ ต่อจากนี้ไปไม่ว่าจะเป็นใครหน้าไหน ล้วนแล้วไม่สามารถเรียนผู้หญิงของเธอว่าคนเลวได้

"นี่เป็นกระบวนท่าแรก!"

หลงไจ่เทียนพูดช้าๆ

กู่ชิงเลียนมองดูหลงไจ่เทียนที่มีความนิ่งและสงบ ราวกับว่ามองดูคนแปลกหน้าคนหนึ่ง ในห้าปีมานี้สามีที่มีอาการป่วยมาโดยตลอดของตัวเอง ทำไหมจู่ๆถึงมีความแข็งแกร่งขนาดนี้ แข็งขนาดนี้?

"แกรนหาที่ตายใช่ไหม!"

ซุนห่าวยืนขึ้นมาอีกครั้ง หลังจากที่ถูกหลงไจ่เทียนโจมตี เขารู้สึกทรมานอย่างมาก แต่ว่าในเวลานี้ เขาไม่สามารถเสียหน้าได้ คุณแม่ของตัวเอง และยังมีกู่ชิงเลียนพวกเขากำลังมองดูอยู่!

ซุนห่าวพุ่งเข้ามาอีกครั้ง เพียงแต่ว่าในครั้งนี้หลงไจ่เทียนไม่ได้ใช้กระบวนท่ามาโต้ตอบเหมือนครั้งก่อนแล้ว แต่เป็นการยืนอยู่กับที่โดยตรง รอให้หมัดของซุนห่าวต่อยเข้ามา

รอให้เวลาที่หมัดของซุนห่าวมาอยู่ต่อหน้า เขาก็คว้าไปหนึ่งที คาดไม่ถึงเลยว่าจะคว้ากำปั้นของซุนห่าวไว้ในมือใหญ่ของเขาโดยตรง

"แกร๊กแกร๊กแกร๊ก"

หมัดของซุนห่าวยถูกหลงไจ่เทียนบีบจนมีเสียงออกมา

"อ้า.....อ้า!"

ในตอนแรกยังดีหน่อย ต่อจากนั้นหลงไจ่เทียนก็ออกแรง สีหน้าของซุนห่าวค่อยๆกลายเป็นดูไม่ได้เลย สุดท้ายแล้วเขาถึงกับกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

"กร๊วบแกร๊กกร๊วบแกร๊ก!"

นี่เป็นเสียงของกระดูกแตก ตกอยู่ในหูของทุกคน ทำให้ในใจของทุกคนหนาวสั่นโดยตรง

"ปล่อยฉัน ปล่อยฉัน!"

ซุนห่าวพูดด้วยการกรีดร้อง

"ตุ้ม....."

หลงไจ่เทียนเตะเข้าไปที่ซี่โครงของซุนห่าวอีกครั้ง ลูกเตะนี้มีความแรงและหนักมาก ซี่โครงของซุนห่าวไม่รู้หักไปกี่ซี่

เมื่อเห็นฉากนี้ ทุกคนล้วนแล้วมีความตะลึง

"ช่างเป็นขยะจริงๆ กระดูกอ่อน ทนไม่ได้แม้แต่สามกระบวนท่า เทควันโดผ้าคาดสีดำ?"

หลงไจ่เทียนมีการกระทำที่ขาวสะอาดและคล่องแคล่ว จากนั้นใช้คำพูดที่ดูถูก

"หลงไจ่เทียน แก....."

กู่ชิงเลียนปิดปากด้วยมือเล็กๆ ตกใจถึงขั้นสุดขีด แม้ว่าเธอจะไม่มีความรู้สึกต่อซุนห่าวคนนี้ แต่ว่าเมื่อเห็นซุนห่าวตกอยู่ในสถานการณ์ที่น่าเศร้าแบบนี้ คาดไม่ถึงว่าจะมีความรู้สึกเล็กน้อย

และในเวลานี้ หลงไจ่เทียนกลับเดินไปหาซุนห่าวที่กำลังนอนอยู่บนพื้น

"ไอ้คนไร้ค่า แกต้องการทำอะไร แกจะทำอะไรลูกชายของฉัน?"

เจิ้งลี่หัวกังวลอย่างมาก ไม่คำนึงถึงความเจ็บปวดของร่างกายและตะโกน

"ลูกผู้ชายคำไหนคำนั้น คำพูดออกจากปากแล้ว! เขา หรือไม่ก็ตาย หรือไม่ก็คุกเข่าขอความเมตตา!"

หลงไจ่เทียนพูด เมื่อเห็นหลงไจ่เทียนเดินมาทางนี้ช้าๆ ซุนห่าวหวาดกลัวจนถึงขีดสูงสุดแล้ว ไม่ใช่ว่าสามีของกู่ชิงเลียนเป็นคนไร้ค่าเหรอ? ทำไหมถึงแข็งแกร่งขนาดนี้?

"แก.....แกอย่าเข้ามานะ!"

ซุนห่าวตะโกนออกมา ในเวลานี้ เขาสามารถรู้สึกได้อย่างชัดเจนถึงความรู้สึกอันตรายที่จะเกิดขึ้นที่แผ่ออกมาจากร่างของชายคนนี้ ทั้งคนจมอยู่กับความกลัวอย่างไร้ขอบเขต

"หรือไม่ก็ขอความเมตตา หรือไม่ก็ตาย!"

น้ำเสียงของหลงไจ่เทียนเย็นชา

"ฉันขอความเมตตา ฉันแพ้แล้ว ขอร้องล่ะปล่อยฉันไปเถอะ ฉันไหว้คุณล่ะ ฉันเป็นคนผิดเอง!"

เสียงดังตุ้มหนึ่งทีซุนห่าวคุกเข่าลงทันที ก้มกราบหัวโคกพื้นอย่างแรง แต่ว่าหลงไจ่เทียนยังคงเดินเข้ามา มองลงมาที่ซุนห่าวจากที่สูง ใบหน้าเต็มไปด้วยการดูถูก

"ลูกผู้ชาย ไม่ก็สู้กันจนตาย หรือไม่ก็ตายในสนามรบ! ขยะที่เหมือนกับแก คู่ควรที่จะมาตัดสินการแต่งงานของคนอื่นเหรอ? หนึ่งร้อยปีก่อน ต้าเซี่ยเป็นเพราะมีขยะที่เอาแต่ใจตัวเองมากเกินไปอย่างแก กระดูกอ่อน จำถูกเหยียบย่ำโดยคนป่าเถื่อน!"

หลงไจ่เทียนเตะไปหนึ่งทีบนตัวของซุนห่าวอีกครั้ง เตะเขาจนไปชนกับกำแพงบ้าน ในเวลานี้ซุนห่าวขายขี้หน้าจนหน้าหดเหลือแค่สองนิ้วแล้ว ในเวลาเดียวกันคลานอยู่ที่พื้นเหมือนกับหมาตัวหนึ่ง

สถานที่เงียบทั้งหมด ไม่มีใครกล้าพูด ล้วนแล้วอึ้งอยู่กับที่

"หลง.....หลงไจ่เทียน แกจบเห่แน่ แกกำลังทำร้ายผู้อื่นโดยเจตนา แกรอติดคุกได้เลย!"

หลังจากผ่านไปเป็นเวลานานหวังเหม่ยค่อยตอบสนองกลับมา แต่ว่าในเวลานี้ การพูดมีการติดๆขัดๆ

"ใช่แล้ว หลงไจ่เทียน แกจบเห่แน่ ในครั้งนี้แกจบแล้ว! แกรู้บ้างไหมคุณชายซุนมีตัวตนเป็นยังไง? แกคิดว่าแกมีฝีมือการต่อสู้นิดๆหน่อยก็เก่งมากแล้วเหรอ? ทำให้ตระกูลซุนขุ่นเคือง แกจบแล้วจริงๆ!"

เมื่อกู่ซ่าวเหว่ยเห็นฉากนี้ มีความช็อกบ้างเล็กน้อยและพูด ที่ช็อกเพราะว่าหลงไจ่เทียนมีความแข็งแกร่งมาก ซุนห่าวนั้นไม่ใช่คนธรรมดา คาดไม่ถึงเลยว่าจะถูกหลงไจ่เทียนต่อยเตะสองสามทีจนลุกไม่ขึ้น

"ลูก คุณเป็นยังไงบ้าง คุณไม่เป็นไรใช่ไหม!"

เจิ้งลี่หัววิ่งมาอยู่ต่อหน้าซุนเหว่ย มองไปที่ซุนห่าวที่ถูกทำร้ายจนไม่เหมือนมนุษย์ เกือบจะร้องไห้ออกมาแล้ว

"ไม่อยากตาย ก็อย่ามาหาเรื่องฉัน ไม่อย่างนั้น จากนี้ไปจะไม่มีตระกูลซุนในเมืองหลินเจียงอีกต่อไป" หลงไจ่เทียนปัดมือ พูดด้วยสีหน้าที่เย็นชาอย่างมาก จากนั้นก็มองไปทางหวังเหม่ยและกู่ซ่าวเหว่ยและพูด "หลังจากนี้ไป ถ้าหากยังมีใครกล้าเรียกลูกสาวของฉันว่าคนเลวอีกครั้ง จุดจบจะต้องเลวร้ายกว่าเขาแน่นอน!"

พูดจบ หลงไจ่เทียนจึงเดินเข้าไปในบ้าน ถูกหลงไจ่เทียนจ้องมองแบบนี้หนึ่งที กู่ซ่าวเหว่ยและหวังเหม่ยดูเหมือนว่าจะรู้สึกหนาวสั่นเกือบจะในเวลาเดียวกัน เหมือนกับว่าถูกงูพิษจ้องมอง!

"ไอ้คนไร้ค่า หยุดเดี๋ยวนี้นะ! แกทำร้ายจนลูกชายของฉันเป็นแบบนี้แล้ว ฉันจะต้องให้แกติดคุก แกอย่าคิดว่าจะหนีรอด ฉันจะแจ้งความ ฉันจะแจ้งความ! ฉันจะโทรหาผู้อำนวยการเฉินของสถานีตำรวจ ให้เขามาจับแกไปติดคุก!"

เจิ้งลี่หัวตะคอกเสียงแหบ จากนั้นก็หยิบมือถืออกมาแล้วโทรศัพท์ออกไป แต่ว่าหลงไจ่เทียนมีรูปลักษณ์ที่ไม่ใส่ใจอย่างสิ้นเชิง แต่เป็นการเดินเข้าไปในบ้านด้วยตัวเอง กู่ชิงเลียนเห็นสถานการณ์ ขมวดคิ้ว รีบตามเข้าไปในทันที

"คุณพ่อ คุณทุบตีคุณลุงที่รังเกียจคนนั้นจนกลายเป็นแบบนั้น จะถูกคุณลุงตำรวจจับไปไหม?"

หลงไจ่เทียนเพิ่งจะเดินเข้าไปในห้อง สาวน้อยก็ลุกขึ้นมาจากเตียงและถาม

"หนูเห็นทั้งหมดแล้วเหรอ?"

หลงไจ่เทียนนั่งลงและถาม

"อื้ม เมื่อกี้ฉันมองดูจากบนระเบียง!"

สาวน้อยพยักหน้า สายตาที่มองไปทางหลงไจ่เทียนมีความแปลกเล็กน้อย เธอไม่เคยเห็นพ่อของตัวเองมีความดุร้ายแบบนี้มาก่อนเลย

"กลัวไหม?"

หลงไจ่เทียนลูบหัวของสาวน้อยและถาม

"ไม่กลัว พวกเขาสมควรโดน พวกเขาอยากจะมาแย่งพี่สาวชิงเลียนกับพ่อเอง ยังด่าฉันและคุณพ่ออีก! เมื่อกี้ตอนที่ฉันอยู่ชั้นบนได้ยินหมดแล้ว! คุณป้าจางเคยบอกว่า ด่าคนเป็นสิ่งที่ไม่ถูกต้อง พูดใส่ร้ายคนอื่นข้างหลัง ยิ่งมีความเลวทราม!"

สาวน้อยส่ายหัวเล็กๆ พูดด้วยความจริงจัง

"ดีมาก ไม่เสียแรงที่เป็นลูกสาวของฉันหลงไจ่เทียน ตั้งแต่เด็กก็เข้าใจเหตุผลมากขนาดนี้แล้ว!"

หลงไจ่เทียนยิ้มอย่างขมขื่น อุ้มสาวน้อยมาในอ้อมแขน

"คุณพ่อ คุณยังไม่ได้บอกเสี่ยวซีเลยว่าคุณจะถูกคุณลุงตำรวจจับไปไหม!"

สาวน้อยถามอีกครั้ง

"ไม่มีทาง ต้าเซี่ย ยังไม่มีใครมีคุณสมบัติพอที่จะจับพ่อของหนูเข้าคุกได้!"

"อย่างนั้นก็ดี ฉันเชื่อใจคุณพ่อ คุณพ่อเป็นคุณพ่อที่ดีที่สุด!"

สาวน้อยพยักหน้าเมื่อได้ยินสิ่งนี้ เอาใบหน้าเล็กๆซบบนไหล่ของหลงไจ่เทียน ในเวลานี้ เสียงฝีเท้าที่มีความเร่งรีบดังมาจากนอกห้อง เสียงฝีเท้ายิ่งอยู่ยิ่งเข้าใกล้