บทที่ 9 กลัวภรรยาเป็นนิสัยที่ดี

ห้องนอน ในห้องของหลงไจ่เทียน หลังจากวางสาวน้อยลงบนเตียง ได้มีเสียงท้องร้องส่งเสียงออกมา สาวน้อยจับท้องของตัวเอง มีความเขินอายเล็กน้อย

"หิวแล้วเหรอ?"

หลงไจ่เทียนถาม

"อื้ม ไม่เป็นไร เสี่ยวซียังทนได้อยู่!"

หลงเสี่ยวซีจับท้องเล็กและพูด

"เดี๋ยวจะไปจ่ายค่าเทอมให้หนู หลังจากจ่ายค่าเทอมเสร็จแล้วจะพาหนูออกไปกินข้าวเลย"

หลงไจ่เทียนพูด

"หลังจากจ่ายค่าเทอมเสร็จแล้วยังจะเหลือเงินกินข้าวเหรอ?"

สาวน้อยกระพริบตาหลายที่และถาม ตั้งแต่เมื่อก่อนจนถึงตอนนี้ พวกเขามีชีวิตที่ไมดีเลย สำหรับสาวน้อยที่ถูกเลี้ยงจนมีความคิดที่ตายตัวแบบนี้แล้ว เพียงแค่คิดถึงว่าต้องใช้เงิน จะต้องคิดว่าในกระเป๋าของพ่อไม่มีเงิน

"หลังจากกินข้าวเสร็จ พวกเราไปหาคนที่รวยที่สุดของเมืองหลินเจียงเพื่อขอเงิน!"

หลงไจ่เทียนพูดอีกครั้ง

"คนที่รวยที่สุดของเมืองหลินเจียงเป็นใคร?"

สาวน้อยถาม

"ชินหยวนหลิน!"

"อ้อ เป็นชายชราในทีวีคนนั้นที่มักจะพูดว่าตัวเองไม่สนใจเงินใช่ไหม?"

"ใช่แล้ว"

"แต่ว่า คนอื่นเขาจะให้เงินพวกเราเหรอ?"

สาวน้อยกลุ้มใจเล็กน้อยและพูด

"ให้แน่นอน"

"หลงไจ่เทียนหัวเราะและพูด"

"หลงไจ่เทียน!"

ประตูถูกผลักออก พร้อมกับกู่ชิงเลียนเรียก

"พี่สาวชิงเลียน!"

สาวน้อยเห็นคนที่ประตู ตะโกนเรียก กู่ชิงเลียนเพียงแค่พยักหน้าเบาๆ

"มีเรื่องอะไร?"

หลงไจ่เทียนถาม

"คุณช่วยตามฉันมาสักหน่อย ฉันมีเรื่องต้องการถามคุณ"

"กู่ชิงเลียนถอนหายใจเบา ๆ หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ค่อยพูด"

"ฉันออกไปแปปหนึ่ง หนูอยู่ที่นี่ก่อนนะ เดี๋ยวจะพาหนูไปกินของอร่อยๆ"

หลงไจ่เทียนพูดกับสาวน้อย

"ได้"

สาวน้อยพยักหน้า พูดอย่างเชื่อฟัง หลงไจ่เทียนพยักหน้าตอบ จากนั้นก็เดินออกไป เดินตามข้างหลังกู่ชิงเลียน กู่ชิงเลียนพาเขาเข้าไปในห้องของตัวเองโดยตรง เพียงแต่ว่าเมื่อถึงหน้าประตูของกู่ชิงเลียน หลงไจ่เทียนหยุดก้าวเดิน

"ทำไหม คุณเป็นถึงผู้ชายคนหนึ่ง ยังถือสาเรื่องเล็กน้อยเหล่านี้อีกเหรอ?"

กู่ชิงเลียนพูดด้วยการดูถูกตัวเอง ช่วงเวลาห้าปีนี้ หลงไจ่เทียนไม่เคยก้าวเข้ามาในห้องส่วนตัวของเธอ การแต่งงานครั้งนี้ มีแค่ชื่อแต่ไม่มีตัวตน

"คุณไม่ถือสา ฉันก็ไม่ถือสา"

หลงไจ่เทียนพูด

"ฉันไม่ถือสา คุณเข้ามาได้เลย!"

กู่ชิงเลียนพูด จากนั้นก็เดินเข้าไปก่อน หลงไจ่เทียนลังเลอยู่สักพัก จากนั้นก็เดินเข้าไป พร้อมกับปิดประตูด้วย

เงยหน้าขึ้น เห็นว่ากู่ชิงเลียนนั่งอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง จากนั้นก็ปล่อยผมที่หมัดไว้ลงมา ทั้งคนแผ่ความงามแบบผู้ใหญ่ที่มีเสน่ห์ออกมา

ห้องของกู่ชิงเลียนนั้นมีความเรียบง่ายอย่างมาก เก้าอี้สำนักงานตัวหนึ่ง โต๊ะทำงานขนาดเล็กตัวหนึ่ง บนโต๊ะเครื่องแป้ง มีเครื่องสำอางธรรมดาเพียงไม่กี่ชิ้น

ด้วยรูปลักษณ์ของกู่ชิงเลียน ความจริงแล้วไม่จำเป็นต้องแต่งหน้า ก็สามารถทำให้คนทึ่งได้ การแต่งหน้าที่มากเกินไปไม่จำเป็นเลยด้วยซ้ำ ดังนั้นเธอจึงแต่งหน้าธรรมดามาก

กู่ชิงเลียนไม่ได้พูดอะไร หลงไจ่เทียนเขินอายเล็กน้อย

"เมื่อกี้คุณไม่ใช่ว่าพูดเก่งมากเลยเหรอ? ตอนนี้ทำไหมไม่พูดแล้วล่ะ?"

หลังจากผ่านไปนาน กู่ชิงเลียนค่อยพูด

"มันก็ต้องดูว่าอีกฝ่ายเป็นใคร!"

หลงไจ่เทียนพูด กินของคนอื่น ใช้ของคนอื่น เขาไม่สามารถปฏิบัติต่อกู่ชิงเลียนแบบเดียวกับที่เขาปฏิบัติต่อคนอื่น ๆ แม้ว่าการแต่งงานของพวกเขาจะมีแต่ชื่อไร้ตัวตนก็ตาม

"คุณเป็นคนที่กลัวภรรยาอย่างมากแบบนั้นเหรอ"

กู่ชิงเลียนได้ยินแบบนี้ มองดูตัวเองที่แต่งหน้าในกระจก จากนั้นพูด

"สิ่งนี้คุณก็รู้ด้วยเหรอ เมื่อก่อนมีผู้หญิงคนหนึ่งเคยพูดกับฉัน กลัวภรรยาเป็นนิสัยที่ดี ดังนั้นฉันจึงรักษานิสัยแบบนี้มาโดยตลอด! แต่ว่า คุณไม่ใช่ภรรยาของฉัน ทำไหมฉันต้องกลัวคุณด้วย?"

หลงไจ่เทียนยิ้มอย่างเชื่องช้า

เพียงแค่คำพูดธรรมดา ๆ เหล่านี้ กลับทำให้ในใจของกู่ชิงเลียนมีความสับสน เป็นเวลานานมากที่ไม่มีการพูด

"ตอนนั้นพวกเราเคยสัญญาว่า หลังจากห้าปี สามารถยุติช่วงเวลาการแต่งงานที่มีแต่ชื่อไร้ตัวตนได้ ห้าเป็นผ่านไปแล้ว ขอบคุณที่คุณคอยดูแลมาตลอด ตอนนี้คุณสามารถยุติการแต่งงานนี้ได้ตลอด"

หลงไจ่เทียนพูดช้าๆ ก่อนแต่งงานหนึ่งคืน พวกเขาเคยมีการสัญญาแบบนี้ หลงไจ่เทียนเพื่อความอยู่รอด แต่กู่ชิงเลี่ยนทำเพื่อคุณปู่ของตัวเอง ต่างทำด้วยความจำเป็น ไม่เป็นหนี้อะไรต่อกัน

"เวลาไหนที่ต้องการยุติ อย่างนั้นหลังจากยุติ หลังจากออกไปจากที่นี่ คุณและเสี่ยวซีจะไปอยู่ที่ไหน?"

กู่ชิงเลียนแกล้งทำเป็นไม่ใส่ใจและถาม

"กลับบ้าน"

หลงไจ่เทียนพูดอย่างแน่วแน่

"บ้าน? ในเมืองหลินเจียงคุณมีบ้านด้วยเหรอ?"

กู่ชิงเลียนถามด้วยความสงสัย

"มี เดิมทีฉันก็เป็นคนของเมืองหลิงเจียง ในเมืองหลินเจียง ฉันมีคุณแม่ มีคุณพ่อ และยังมีน้องสาวที่มีอายุน้อยกว่าฉันสี่ขวบ"

หลงไจ่เทียนพูดช้าๆ

"ตอนนั้นคุณปู่เคยบอกฉันว่า ตั้งแต่เด็กพ่อแม่ของคุณตายทั้งคู่ เป็นเด็กกำพร้า"

กู่ชิงเลียนหายใจเข้าลึก ๆ และพูด เวลาที่หลงไจ่เทียนพูดประโยคนนี้ออกมา เธอตระหนักได้ว่าตัวเองมีความเข้าใจเกี่ยวกับชายหนุ่มคนนี้ น้อยอย่างมาก

เรื่องทั้งหมด ล้วนแล้วมาจากคุณปู่ของตัวเอง

"คุณปู่ของคุณรู้เรื่องของฉันทั้งหมด รวมทั้งเรื่องของภายนอกและตัวตนที่ลึกลับ คุณปู่ของคุณเป็นคนที่มีสายตาที่เฉียบแหลม คุณเป็นคนที่ดีมาก คุณปู่ของคุณก็ดีกับคุณอย่างมาก คุณปู่ของคุณไม่มีทางให้คุณแต่งงานกับคนไร้ค่าคนหนึ่งแน่นอน"

หลงไจ่เทียนพูดอีกครั้ง

"อย่างนั้นคุณพูดสิ ตกลงคุณเป็นใคร? อย่ามาบอกกับฉันว่าเป็นนายพลของจักรวรรดิ เทพเจ้าแห่งสงครามอะไร สิ่งเหล่านี้มีเพียงแค่ในนิยายเท่านั้นถึงจะมี"

กู่ชิงเลียนมองไปทางหลงไจ่เทียนและถาม เพิ่งผ่านประสบการณ์ในเมื่อกี้ทั้งหมด ถ้าหากยังไม่มีความสงสัยต่อตัวตนของหลงไจ่เทียนล่ะก็ อย่างนั้นเธอหรือไม่ก็มีอคติที่ลึกซึ้งต่อหลงไจ่เทียน หรือไม่ก็สมองมีปัญหา

เห็นได้ชัดว่าเธอไม่มีอคติกับหลงไจ่เทียน ภายใจยังคงมีรังสังหรณ์อยู่ พูดได้ว่าสมองของเธอไม่ได้มีปัญหาอะไร

"เมืองหลินเจียง คนในพื้นที่ เป็นคนธรรมดา"

หลงไจ่เทียนเพียงแค่ตอบกลับ เพียงแต่คำตอบแบบนี้ เห็นได้ชัดว่าเธอไม่เชื่อแน่นอน

"คุณเคยเข้าร่วมกองทัพ?"

กู่ชิงเลียนถามอีกครั้งอย่างไม่แน่ใจ

"ใช่ เพียงแต่ว่า เป็นแค่คนที่ไม่มีใครรู้จักคนหนึ่งเท่านั้น"

หลงไจ่เทียนพูดอีกครั้ง

"คุณไม่ต้องการบอก อย่างนั้นก็ไม่ต้องพูด ยังต้องหาข้ออ้างโต้เถียงทำไหมอีก?"

กู่ชิงเลียนมองไปที่หลงไจ่เทียนหนึ่งทีและพูด

"อย่างนั้นก็ทำเหมือนว่าฉันไม่ต้องการพูดแล้วกัน รู้มากเกินไป มันก็ไม่มีอะไรดีต่อคุณ"

หลงไจ่เทียนยิ้มอย่างขมขื่น มีเรื่องบางอย่าง พูดออกมาคุณก็จะพูดว่ามีแค่ในนิยายเท่านั้น

"ในอีกสามวัน เป็นวันครอบรอบการตายของคุณปู่ คนของครอบครัวทั้งหมดจะต้องไปที่นั่น คุณจะไปไหม?"

กู่ชิงเลียนพูดอีกครั้ง

"คุณ ต่อให้คุณไม่ไป ฉันก็จะไป"

"ทำไหม?"

"คุณปู่กู่มีพระคุณต่อฉัน และคุณก็เช่นกัน"

หลงไจ่เทียนพูดอีกครั้ง

"ภายในตระกูล สิ่งที่ฉันดูแลคือตระกูลและการทำธุรกิจกับตระกูลซุน ตอนนี้ซุนห่าวกลายเป็นแบบนี้ ธุรกิจทางนั้นจะต้องมีผลกระทบอย่างแน่นอน อีกไม่กี่วันก็ถึงวันครอบรอบการตายของคุณปู่ พวกเขาไม่มีทางปล่อยฉันไปง่ายๆแน่นอน!"

กู่ชิงเลียนขมวดคิ้วเบาๆ พูดด้วยน้ำเสียงเฉยเมย

"ฉันจำได้ว่าตระกูลซุนน่าจะบริหารจัดการโรงพยาบาลที่ค่อนข้างใหญ่หลายแห่งและชมรมการแพทย์ระดับสูงในเมืองหลินเจียง!"

หลงไจ่เทียนได้ยินสิ่งนี้ ขมวดคิ้วเบาๆ

"ใช่แล้ว ธุรกิจหลักของตระกูลกู่ของพวกเราคือการผลิตอุปกรณ์ทางการแพทย์และยา ตลอดเวลาที่ผ่านมา ตระกูลซุนมีความต้องการอย่างมากในแง่นี้ เราเป็นซัพพลายเออร์ที่มั่นคงของพวกเขามาโดยตลอด สูญเสียธุรกิจของตระกูลซุน ทางของพวกเรามีความหดหู่ยิ่งกว่า กระทั่งจะต้องถูกเตะออกจากบริษัทของตระกูลกู่ หลังจากนั้นจะไม่สามารถยุ่งเกี่ยวกับธุรกิจของตระกูลได้อีกต่อไป ความจริงแล้ว คุณย่าพวกเขาคอยหาโอกาสขับไล่ฉันมาโดยตลอด"

กู่ชิงเลียนพยักหน้าพูด

"หรือว่าในเมืองหลินเจียง นอกจากตระกูลซุนแล้ว ก็ไม่มีคู่ค้าคนอื่นที่สามารถร่วมงานกันได้แล้วเหรอ?"

หลงไจ่เทียนส่ายหัวและพูด