บทที่ 16 นักเลงก็คือพ่อของฉัน

"ตุ้ม!"

มีเสียงตุ้มหนึ่งทีดังขึ้นมา หลงไจ่เทียนเตะไปหนึ่งทีหยุดอยู่บนลำตัวของเขา ทำให้ทั่วทั้งคนถูกเตะบินออกไปหลายฟุต นี่ยังคงอยู่ภายใต้สถานการณ์ที่เขาผ่อนแรงเอาไว้

"อ้า....."

จ้าวเทียนอยู่บนพื้น มีเลือดพ่นออกมาจากปาก สำหรับคนทั่วไปแล้ว ถ้าหากเพียงแค่ลูกเตะแบบนี้ออกไปหนึ่งที เป็นไปไม่ได้ที่จะได้รับบาดเจ็บในระดับนี้ แต่ว่าการเตะของหลงไจ่เทียนครั้งนี้ เขารู้สึกถึงอวัยวะภายในของตัวเอง ราวกับว่าได้รับผลกระทบไปด้วย ทนไม่ไหวจนต้องกระอักเลือดออกมาเต็มปาก

เขายังคงต้องการลุกขึ้นยืนจากบนพื้น แต่รู้สึกเหมือนร่างกายสูญเสียความแข็งแรง ไม่ง่ายเลยที่จะลุกขึ้นมาได้นิดหน่อย ทั่วทั้งคนก็ล้มลงไปอีกครั้ง รู้สึกว่าภาพตรงหน้ามัวไปหมด จากนั้นก็สลบไปทันที

ในเวลานี้ หลงไจ่เทียนมองดูรอบๆที่รปภ.นอนอยู่บนพื้น รปภ.เหล่านั้นมองเห็นสายตาของหลงไจ่เทียน ล้วนแล้วมีความหวาดกลัวและหลบ ราวกับว่าคนที่อยู่ตรงหน้าคือราชาปีศาจอะไรแบบนั้น

แม้ว่าอาการบาดเจ็บของพวกเขาจะไม่ร้ายแรงมาก แต่ว่าบนร่างกายของหลงไจ่เทียนเปล่งออร่าบางอย่างออกมา ทำให้พวกเขารู้สึกหวาดกลัวและไม่กล้าสู้ กระทั่งไม่กล้าสบตากับหลงไจ่เทียน

"พวกแกสบายใจได้ ไม่ถึงตาย ไม่ต้องเสียเงินมากในการรักษา วันนี้ฉันไม่ต้องการฆ่าคน เพียงแค่มาเล่นกับพวกแกเท่านั้น"

หลงไจ่เทียนมองดูรปภ.เหล่านั้น และพูด หลังจากพูดจบ จากนั้นเขาก็เดินไปทางลิฟต์ กดไปที่ชั้นสี่สิบแปด

ชั้นสี่สิบแปด ด้านนอกห้องประชุมของบริษัทหลงเถิง เด็กหญิงอายุสิบขวบกำลังนั่งอยู่ในบริเวณพักผ่อนด้านนอกห้องประชุม เพราะว่าในห้องประชุมกำลังประชุม รอบๆนี้มีเพียงแค่หญิงสาวคนเดียวเท่านั้น

เพียงแต่ว่าในเวลานี้ เธอมองเห็นผู้ชายคนหนึ่งอุ้มเด็กผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามา

"นี่ พวกคุณเป็นใคร ทำไหมถึงปรากฏตัวที่นี่ได้?"

ชินเสี่ยวเมิ่งเรียกให้หลงไจ่เทียนหยุดและถาม

"ขอถามหน่อยห้องประชุมอยู่ที่ไหน?"

หลงไจ่เทียนถาม

"พวกคุณยังไม่ได้ตอบคำถามของฉันเลย"

ชินเสี่ยวเมิ่งมองดูการแต่งตัวของคน พูดด้วยการแจ้งเตือน สำหรับคนทั่วไปแล้ว สถานที่อยู่ตึกหลงเถิงแบบนี้ เสื้อผ้าดูไม่เรียบร้อยนั้นไม่สามารถเข้ามาได้ เหมือนกับการแต่งตัวของหลงไจ่เทียนแบบนี้ เหมือนกับคนบ้านนอกคนหนึ่ง รปภ.ที่อยู่ตรงประตู ทำไหมถึงปล่อยเขาเข้ามาได้?

"ฉันมาพบชินหยวนหลิน!"

หลงไจ่เทียนตอบ

"คุณหาพ่อของฉันทำไหม? คุณเข้ามาได้ยังไง รปภ.ที่อยู่ตรงประตูไปทำอะไรแล้ว คนอะไรก็ปล่อยให้เข้ามาเหรอ?"

ชินเสี่ยวเมิ่งพูดด้วยความโกรธเล็กน้อย มองดูคนนี้แต่งตัวไม่สุภาพ นอกจากนี้ยังแต่งตัวสบายขนาดนี้ เพียงแค่มองดูก็รู้ว่าไม่ใช่คนชนชั้นสูงอะไร

"เธอหมายถึงรปภ.เหล่านั้นที่อยู่ตรงประตูเหรอ? พวกเขาถูกทุบตีจนแพ้หมดแล้ว!"

หลงไจ่เทียนกระพริบตาและพูด

"คุณมันขี้โม้! พ่ายแพ้แล้ว? เป็นไปได้ยังไง? รปภ.ของบริษัทพวกเรา ทั้งหมดถูกฝึกสอนโดยคุณหนูอย่างฉัน ใครจะสามารถเอาชนะรปภ.มากขนาดนั้นได้?"

ชินเสี่ยวเมิ่งเพียงแค่ได้ยินคำพูดของหลงไจ่เทียน รู้สึกไม่พอใจในทันที

"ฉัน! ฉันเอาชนะได้! ฉันต้องการพบชินหยวนหลิน พวกเขาไม่ให้ฉันเข้ามา ฉันทุบตีจนพวกเขาล้มลงกับพื้นทั้งหมดแล้ว ไม่เชื่อล่ะก็ เธอสามารถโทรไปถามที่แผนกต้อนรับได้!"

หลงไจ่เทียนพูดอย่างเปิดเผยและจริงใจ

"ฉันไม่เชื่อ"

ได้ยินคำพูดแบบนี้ ชินเสี่ยวเมิ่งรีบหยิบโทรศัพท์ออกมา โทรไปที่แผนกต้อนรับ พูดตลกอะไรกัน รปภ. ของบริษัทหลงเถิงของพวกเรา มันไม่เหมือนกับ รปภ. ทั่วไปเลย เพราะว่าเป็นเหตุผลที่เธอชอบรำดาบและปืนมาตั้งแต่เด็ก ชินหยวนหลินก็ได้ส่งมอบหน้าที่การฝึกสอน รปภ. ให้แก่เธอ

นอกจากนี้ ผลของการฝึกสอนออกมาก็ดีมาก รปภ. ของบริษัทหลงเถิงกรุ๊ป มันไม่ใช่ปัญหาเลยที่จะเผชิญกับศัตรูภายนอกหนึ่งหรือสองบริษัท

"คุณหนูคุณหนู เกิดเรื่องใหญ่แล้ว เมื่อกี้มีนักเลงคนหนึ่งบุกเข้าแล้ว คุณหนูต้องระวังนะ!"

เพียงแค่ต่อสายติด มีเสียงร้องโวยวายที่ปลายสายอีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ ได้ยินเสียงที่ไม่คาดคิดบนโทรศัพท์ สามารถจินตนาการได้ว่าชั้นล่างอยู่ในความโกลาหลแล้ว

"นักเลงอะไร นักเลงคนไหน?"

ชินเสี่ยวเมิ่งตกตะลึง ที่นี่นอกจากคุณลุงแปลกๆคนหนึ่งที่มาพร้อมกับเด็กผู้หญิง ยังมีคนอื่นอีกเหรอ?

"พี่สาวคนสวย นักเลงที่เธอพูดถึงก็คือพ่อของฉันไง พ่อของฉันทุบตีจนพวกเขาล้มลงกับพื้นหมดแล้ว"

ในเวลานี้ หลงเสี่ยวซีพูดด้วยความได้ใจเล็กน้อย ราวกับว่าตัวเองกำลังอวดความสำเร็จ

"คุณ.....พวกคุณ!"

ชินเสี่ยวเมิ่งพูดไม่ออก นี่เป็นการเล่นอะไรอยู่?

"จ้าวไท่ล่ะ จ้าวไท่ไปตายที่ไหนแล้ว?"

ชินเสี่ยวเมิ่งถามอีกครั้ง ตอนนี้เธอเกือบจะแน่ใจแล้ว ที่เรียกว่านักเลงคนนั้น ก็คือคุณลุงแปลกๆที่อยุ่ตรงหน้า

"คนนั้นที่เรียกพี่ไท่อะไรนั้น เขาบอกว่าตัวเองเป็นนักสู้อันดับหนึ่งของบริษัทหลงเถิงอะไรนั้น ยังคงขัดขวางไม่ให้ฉันเข้ามาได้ ฉันก็ตีจนเขาสลบไปแล้ว!"

หลงไจ่เทียนพูดอีกครั้ง

"คุณพูดไร้สาระอะไร? ยอดฝีมือที่ฉันฝึกสอนอย่างใส่ใจ ทำไหมถึงสามารถพ่ายแพ้ให้คุณได้ง่ายขนาดนั้น ฉันไม่เชื่อ ฉันไม่ฟัง คุณเป็นคุณลุงที่แปลก!"

หลังจากได้ฟังข้อมูลเหล่านี้ เห็นได้ชัดว่าชินเสี่ยวเมิ่งไม่สามารถยอมรับได้ ปิดหูและพูด

"นั่นก็เรียกว่ายอดฝีมือเหรอ?"

จู่ๆหลงไจ่เทียนก็รู้สึกตลกเล็กน้อย หัวเราะเยาะ ส่ายหัว และไปที่ห้องประชุม

เผชิญหน้ากับความเย่อหยิ่งแบบนี้ ดูเหมือนว่าชินเสี่ยวเมิ่งจะโกรธเป็นไฟแล้ว

"คุณลุงคนแปลก หยุดเดี๋ยวนี้"

ทันใดนั้นชินเสี่ยวเมิ่งก็พุ่งไปอยู่ต่อหน้าหลงไจ่เทียน ขัดขวางทางเดินของหลงไจ่เทียน

"แม่สาว คุณช่วยหลีกทางได้แล้ว คุณสู้พ่อของฉันไมได้หรอก เมื่อกี้ผู้ชายร่างใหญ่คนนั้น มีร่างกายที่ใหญ่โตขนาดนั้นคนหนึ่ง ก็ไม่สามารถสู้พ่อของฉันได้ คุณผ่อนขนาดนี้ ยังเล็กขนาดนี้....."

สาวน้อยแสดงท่าทางอย่างชัดเจนกับชินเสี่ยวเมิ่ง จากนั้นเขาก็มองไปที่ร่างของชินเสี่ยวเมิ่งอย่างน่าสนใจ พูดด้วยความน่าขยะแขยงเล็กน้อย

ถูกเด็กน้อยคนหนึ่งพูดแบบนี้ ชินเสี่ยวเมิ่งเกือบจะเป็นลมในสถานที่ไปแล้ว โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากสังเกตเห็นดวงตาของสาวน้อย เธอก็ยิ่งหมดหวัง คาดไม่ถึงว่าเธอจะถูกเด็กน้อยคนหนึ่งดูถูก ก็คือการดูถูกแบบนี้

"อะไร.....อะไรเรียกว่าผอมขนาดนั้น ตัวเล็กขนาดนั้น? คุณหนูอย่างฉันตัวเล็กที่ไหน?"

ชินเสี่ยวเมิ่งพูดอย่างต่อเนื่องโดยไม่ทันหายใจ นี่มันเป็นคนอะไรกันนะ อายุยังน้อยอยู่เลย คำพูดทำไหมถึงมีมีดอยู่ด้วย?

"คุณไม่ว่าส่วนไหนก็เล็ก! ช่างเป็นผู้หญิงที่น่ารังเกียจ!"

สาวน้อยกระพริบตา พูดด้วยน้ำเสียงที่ตรงไปตรงมาอย่างมาก

ได้ยินคำพูดแบบนี้ ชินเสี่ยวเมิ่งเพียงรู้สึกว่าดวงตาของเขาพรากมัว นี่คือสุดยอดโลลิสีดำในตำนานงั้นเหรอ? ตกลงนี่เป็นพ่อลูกทั้งคู่ที่ที่สุดแบบไหนกัน?

"เอาล่ะ คุณหนู ช่วยหลีกทางหน่อย ฉันยังมีเรื่องต้องไปทำ!"

หลงไจ่เทียนไม่มีเวลาต้องไปคุยกับคุณหนู เป็นการพูด

"อย่าแม้แต่จะคิด! คุณไม่ใช่ว่าสู้เก่งมากเลยใช่ไหม? ยังสามารถล้มคนที่ฉันฝึกฝนออกมา และยังตีจนจ้าวไท่สลบ? คุณหนูอย่างฉันไม่เชื่อแน่นอน คุณต้องการพบคุณพ่อของฉันก็ได้ แต่ต้องเอาชนะฉันก่อน!"

ชินเสี่ยวเมิ่งมีสีหน้าที่แน่วแน่และพูด

"เธอแน่ใจเหรอ? ฉันไม่มีความสงสารเด็กนะ ถึงเวลานั้นโดนเคาะและกระแทก อย่าโทษฉันนะ!"

มุมปากของหลงไจ่เทียนยกขึ้น พูดด้วยความน่าสนใจเล็กน้อย

"เลิกสร้างสถานการณ์ข่มขู่คนอื่นที่นี่ได้แล้ว วางเด็กลงไปก่อน หลังจากคุณหนูอย่างฉันจัดการคุณเสร็จ ค่อยจัดการเด็กน้อยที่ปากร้ายคนนั้น"

ความโกรธของชินเสี่ยวเมิ่งส่งออกมา พูดด้วยความโกรธ ไม่มีความสุข เหมือนกับคุณหนูของตระกูลชินอย่างเธอ เคยได้รับความไม่เป็นธรรมแบนนี้ด้วยเหรอ เคยมีใครกล้าพูดกับเธอแบบนี้ด้วยเหรอ