บทที่ 5 ราชามังกรโกรธ

"แกก็คือสามีของชิงเลียนเหรอ?"

ซุนห่าวหรี่ตาลงเล็กน้อย รู้แล้วยังแกล้งถาม

"ไม่ผิด!"

หลงไจ่เทียนตอบ จากนั้น ก็นั่งลงข้างๆกู่ชิงเลียนของเก้าอี้ตัวถัดไป

"ถ้าอย่างนั้นฉันจะบอกแกว่าทำไมฉันถึงตัดสินการแต่งงานของแกได้ ฉันและชิงเลียนรู้จักกันตั้งแต่เด็ก ถือได้ว่าเป็นคู่แต่งงานกันมาตั้งแต่เด็ก! สิ่งเหล่านี้ยังไม่สิ่งที่สำคัญที่สุด สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือ ฉันยอดเยี่ยมกว่าแก เหมาะที่จะเป็นสามีของชิงเลียนที่สุด"

ซุนห่าวพูดด้วยความมั่นใจ

"ทำไหมถึงคิดแบบนั้น?"

"สิ่งนี้ยังต้องพูดอีกเหรอ? เสี่ยวห่าวเพิ่งกลับมาจากต่างประเทศ จบการศึกษาจากโรงเรียนต่างประเทศที่มีชื่อเสียง เคยอยู่บริษัทอันดับห้าร้อยชั้นนำของโลก การกลับมาในครั้งนี้ เป็นการกลับมาเพื่อสืบทอดธุรกิจตระกูลซุน แกเป็นแค่คนไร้ค่ามีอะไร ทำไหมถึงกล้ามาเปรียบเทียบกับคนอื่นได้?"

หวังเหม่ยพูดอย่างไม่อดทนรอ ตั้งแต่หลงไจ่เทียนเริ่มนั่งลงมาพูด ในใจของเธอเกลียดหลงไจ่เทียนอย่างมาก เพียงแค่ไม่สามารถหาโอกาสพูดได้มาโดยตลอด

"ไม่ใช่หรือยังไง ตัวเองเป็นคนยังไง ในใจของตัวเองเข้าใจมากที่สุดแล้ว?"

กู่ซ่าวเหว่ยก็มีสีหน้าที่ดูถูกเช่นกัน

"เสี่ยวห่าวของบ้านฉัน ตั้งแต่เด็กก็มีมารยาททางครอบครัวที่ดี ไม่ว่าจะเป็นด้านไหนล้วนมีความยอดเยี่ยม แบบนั้นยังไม่เหนือกว่าแกอีกเหรอ? เขาเริ่มเรียนเปียโนตอนเจ็ดขวบ ตอนอายุสิบสามเขาได้ระดับที่เจ็ดของเปียโน ตอนอายุสิบเจ็ดเขาเรียนเปียโนระดับเก้าและเริ่มฝึกเทควันโด ตอนอาวุยี่สิบปีได้รับผ้าคาดสีดำของเทควันโดและเข้าศึกษาต่อระดับมหาวิทยาลัย ตอนนี้อายุไม่ถึงสามสิบ กลับจากการศึกษา ประสบความสำเร็จในอาชีพการงาน! วิถีชีวิตของคนแบบนี้ เป็นสิ่งที่แกสามารถจินตนาการได้เหรอ?"

เจิ้งลี่หัวพูดอย่างภาคภูมิใจ ในสายตาของเขา หลงไจ่เทียนเป็นเพียงแค่คนชนบทธรรมดาๆเท่านั้น

"ฉันอายุสิบเอ็ดปีฝึกศิลปะการต่อสู้ ตอนอายุสิบสามเข้าสู่สามครามชายแดนใต้! ตอนอายุสิบหกปีตัดศีรษะนายพลระดับสูงสามคนที่เชิงเขาเทียนจู ได้รับตำแหน่งร้อยตรี ตอนอายุสิบแปดปีฆ่าศัตรูมานับไม่ถ้วน ได้เลื่อนตำแหน่งเป็นเจ้าหน้าที่ชั้นหนึ่ง ตอนอายุยี่สิบปีเขาทำประโยชน์ครั้งแล้วครั้งเล่าจนได้เลื่อนตำแหน่งเป็นพลตรี ตอนอายุยี่สิบสามเขาได้เลื่อนตำแหน่งเป็นแม่ทัพคนแรกของจักรวรรดิ เทพเจ้าแห่งสงคราม ผู้พิทักษ์หนานเจียงตอนใต้ ตระเวนไปทั่วโลก!"

หลงไจ่เทียนนั่งลง พูดด้วยน้ำเสียงที่เฉยเมย

"พัฟ.....ฮ่าๆๆ....." เมื่อเวลาที่ซุนห่าวได้ยินถึงตรงนี้ เพิ่งดื่มน้ำไปหนึ่งทีเมื่อกี้ ในครั้งนี้เกือบจะพ่นออกมาแล้ว "แกพุดอะไรนะ? เข้าร่วมกองทัพตอนอายุสิบสาม? ที่ต้าเซีย ต้องการเข้าถึงตำแหน่งอย่างน้อยต้องสิบแปดปี! ยังมีการเลื่อนตำแหน่งนายพลชั้นหนึ่งของจักรวรรดิ? แกกำลังพูดตลกกับฉันอยู่ใช่ไหม?"

"หลงไจ่เทียน แกบ้าไปแล้วหรือไง มาขี้โม้อะไรที่ไหน? สภาพอย่างแก เป็นนายพลของจักรวรรดิ พูดออกไปจะมีใครเชื่อเหรอ?"

สีหน้าของหวังเหม่ยดูไม่ได้อย่างมากและพูด

"หลงไจ่เทียน ช่วยอยู่อย่างเงียบๆเป็นคนที่น่าสมเพชไม่พูดอะไรก็ไม่มีใครว่าแก แกยังมาขี้โม้อะไรอีก ยังทำให้พี่สาวของฉันขายหน้าไม่พออีกเหรอ?"

กู่ซ่าวเหว่ยก็พูดเช่นกัน

"ก็เพราะว่าพูดออกมาแล้วไม่มีใครเชื่อ ฉันจึงพูดออกมาไง!"

เผชิญกับการวิจารณ์ หลงไจ่เทียนเพียงแค่พูดเบาๆ

"คนทั่วไปต้องอายุสิบแปดปี แต่ว่าฉันไม่ใช่คนทั่วไป!"

หลงไจ่เทียนพูดช้าๆ

"พอได้แล้ว หลงไจ่เทียน! คุณต้องการทำอะไร? ตอนเช้าคุณสัญญากับฉันว่ายังไง?"

ในเวลานี้ดวงตาของกู่ชิงเลียนเป็นสีแดงเล็กน้อย ตะคอกเสียงต่ำ

"คุณสบายใจได้ วันนี้ไม่มีทางทำให้คุณเสียหน้าแน่นอน"

หลงไจ่เทียนได้ยินสิ่งนี้ ทำได้เพียงแค่พูดเบาๆ

"คุณ....."

หลงไจ่เทียนในเมื่อก่อน ไม่ว่าคนอื่นจะพูดอะไรเขา เขาล้วนแล้วไม่มีการโต้ตอบ วันนี้มีความแตกต่างจริงๆ นอกจากนี้บนใบหน้าเหมือนมีอะไรบางอย่างเพิ่มขึ้น เป็นความสงบและมั่นใจ

แม้ว่าในใจของกู่ชิงเลียนจะมีการตำหนิหลงไจ่เทียนเล็กน้อย แต่ว่าก็ไม่เคยปล่อยรายละเอียดแบบนี้ผ่านเช่นกัน

"หลงไจ่เทียน ความหมายของแกคือแกแข็งแกร่งกว่าฉัน?"

ซุนห่าวมีสีหน้าที่มืดมน เขาไม่เคยถูกเปรียบเทียบแบบนี้มาก่อนเลย นอกจากนี้ยังถูกคนไร้ค่าคนหนึ่งที่มีความเหลือทนแบบนี้ สิ่งนี้จะทำให้เขาละทิ้งความโกรธนี้ได้อย่างไร?

"ไม่ผิด นอกจากนี้ไม่เพียงแค่แข็งแกร่งระดับหนึ่งดาวเท่านั้น เป็นเหมือนพระจันทร์ที่ส่องแสง เหมือนกับนกกระจอกที่กลายเป็นหงส์! เดิมทีฉันไม่ได้อยากจะเปรียบเทียบและดูถูกแก เพียงแต่แม่ของแกและแกเป็นพวกสารเลว!"

หลงไจเทียนพูดด้วยใบหน้าที่สงบ

"คาดไม่ถึงเลยว่าแกจะกล้าด่าฉัน? ด่าฉันว่าสารเลว"

เจิ้งลี่หัวเพียงแค่ได้ยินคำพูดนี้ ลุกขึ้นอย่างกะทันหัน ชี้ไปทางหลงไจ่เทียน ตะคอกใส่

"ฉันไม่เพียงแค่กล้าด่าแก ยังกล้าทุบตีแก กระทั่งยังกล้าฆ่าแกด้วย!"

แววตาของหลงไจ่เทียนเย็นชา ทันใดนั้นร่างกายก็แผ่ออร่าของจิตสังหารที่น่าสะพรึงกลัวออกมา อุณหภูมิในสถานที่ ดูเหมือนว่าจะลดลงอย่างกะทันหัน ทั้งๆที่มันอบอุ่นเหมือนฤดูใบไม้ผลิ วินาทีต่อมากลับทำให้คนมีความเยือกเย็นในใจ

ทำให้ทุกคนแม้กระทั่งลืมที่จะพูดหักล้างหลงไจ่เทียน

"คุณแม่ ยังต้องพูดไร้สาระกับคนแบบนี้ทำไหม? ลงมือจริงๆได้เลย!" ซุนห่าวก็โกรธจนไม่สามารถอธิบายได้ สายตาหยุดอยู่บนตัวของหลงไจ่เทียน "หลงไจ่เทียน แกบอกว่าแกมาจากทหาร ยังคงอยู่ในตำแหน่งสูง ฝีมือไม่ธรรมดาเหมือนคนทั่วไป ถ้าหากแกเป็นผู้ชาย อย่างนั้นก็ตอบรับการประลองฝีมือกับฉัน!"

"ทำไหมจะไม่ได้ล่ะ! เพียงแต่ว่าคนอย่างฉันมีหลักการอย่างหนึ่ง นั่นก็คือลงมือต้องเห็นคนตาย!"

หลงไจ่เทียนเล่นกับตะเกียบในมือ พูดอย่างสงบและธรรมชาติ

"ต้องเห็นคนตาย ฮ่าๆๆ เป็นแค่คนไร้ค่าเท่านั้น!"

ราวกับว่าซุนห่าวได้ยินเรื่องที่ตลกอย่างมาก หัวเราะออกมาเสียงดัง

"หลงไจ่เทียน ฉันว่าแกบ้าไปแล้วมั้ง แกเป็นแค่คนไร้ค่าคนหนึ่งเท่านั้น แกไม่รู้ถึงความรุนแรงสินะ? เสี่ยวห่าวเป็นถึงผ้าสีดำของเทควันโด และยิ่งไม่ต้องพูดถึงทรัพยากรทางการเงินของเขา ต่อให้ตีแกตายก็ไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น!"

หวังเหม่ยเอาแต่พูดดูถูกไม่หยุด เธอนั้นไม่ได้สนใจความเป็นความตายของคนไร้ค่าคนนี้ เธอรอไม่ไหวจนอยากจะให้ซุนห่าวฆ่าไอ้คนไร้ค่าคนนี้ตายสะ ถ้าเป็นแบบนี้ก็จะสิ้นสุดลงทุกอย่าง ตัวเองก็สามารถให้ลูกสาวของตัวเองแต่งงานใหม่ได้อย่างราบรื่น

"หวังเหม่ย เรื่องของฉัน เกี่ยวอะไรกับแกด้วย?"

หลงไจ่เทียนลุกขึ้นยืน สายตาจ้องไปทางหวังเหม่ย ทันใดนั้นในหัวใจของหวังเหม่ยก็ตกตะลึง ทั่วทั้งตัวรู้สึกเหมือนกับถูกงูพิษกัดใส่หนึ่งที

"แก....."

หวังเหม่ยพูดไม่ออกมา

"หลงไจ่เทียน คุณบ้าไปแล้วเหรอ? ถ้าหากคุณถูกทำให้พิการ ลูกจะทำยังไง? ตอนนี้รีบขอโทษซุนห่าวสะ หลังจากนั้นฉันจะขอความเมตตาแทนคุณ ยังทันอยู่นะ!"

กู่ชิงเลียนพูดเสียงต่ำ เพียงแต่ว่าคำพูดของกู่ชิงเลียน หลงไจ่เทียนฟังไม่เข้าเหมือนกับคนหูหนวก

"หลงไจ่เทียน ฉันขอเตือนแกเลยนะ เสี่ยวห่าวของฉันเป็นถึงผ้าสีดำของเทควันโด นอกจากนี้ยังไม่ใช่ผ้าสีดำธรรมดา เขาสามารถเอาชนะจนได้รับผ้าสีดำสองเส้นในเวลาเดียวกันได้ ตอนนี้แกรีบพาลูกสาวเลวของแกมากราบขอโทษเสี่ยวห่าวของฉันด้วย ฉันสามารถทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ใช่แล้ว ลุกสาวของแกคนนั้น บางทีมันอาจจะเป็นอดีตภรรยาของแกที่ให้กำเนิดกับชายเลวคนนั้น คนไร้ค่าที่เหมือนกับแก มีค่าพอที่จะเป็นพ่อเหรอ"

มุมปากของเจิ้งลี่หัวมีการพูดดูถูก พูดอย่างเลือดเย็น เพียงแต่ระหว่างที่พูด รูม่านตาของเจิ้งลี่หัวขยายใหญ่ทันที วินาทีต่อมา คอของเธอก็ถูกหลงไจ่เทียนจับไว้ในมือ เจิ้งลี่หัวทั้งคนถูกมือข้างเดียวของหลงไจ่เทียนทำร้ายแบบนี้

"ดูถูกภรรยาและลูกสาวของฉัน! เอาแต่พูดว่าคนเลว? ห้าปีมาแล้ว พวกแกเรียกผู้หญิงของฉันมาห้าปีแล้ว! ลูกสาวของฉัน มีสถานะที่สูงส่ง! ต้องถูกแม่บ้านที่มีราคาถูกอย่างแกดูหมิ่นด้วยเหรอ?"

หลงไจ่เทียนมีดวงตาที่แดวงเหมือนกระหายเลือด เหมือนกับปีศาจตนหนึ่ง

"ไจ่เทียน.....แก!"

เรื่องทั้งหมดนี้ ทำให้คนมากมายตกตะลึง แม้แต่กู่ชิงเลียนที่อยู่ด้านข้างก็ตกใจกลัวจนพูดอะไรไม่ออก เธอไม่เคยเห็นหลงใจเทียนเป็นแบบนี้มาก่อนเลย

"ไม่ใจว่าต้องการลงมือจริงๆเหรอ? ตอนนี้ฉันสามารถโยนแม่ของแกออกไปข้างนอก ถ้าเปลี่ยนฉันเป็นแก ฉันจะต้องมีการสู้กับฝ่ายตรงข้ามอย่างไม่ตายไม่หยุดแน่นอน ถ้าหากแกเป็นผู้ชายคนหนึ่ง อย่างนั้นก็เข้ามาเลย! ถ้าหากแกไม่กล้าต่อสู้ ฉันก็จะทำให้แขนขาของแม่แกพิการ!"

หลงไจ่เทียนโยนเจิ้งลี่หัวออกจากประตูด้วยมือเดียว ตัวเองก็พุ่งออกไปนอกประตูเช่นกัน!

แม้ว่าจะรู้สึกหวาดกลัวกับสถานการณ์ในเมื่อกี้ แต่ว่าในใจของซุนห่าวไม่พอใจอย่างมาก กัดฟัง เดินออกไป

"คุณแม่ คุณไม่เป็นไรใช่ไหม!"

ซุนห่าวพยุงเจิ้งลี่หัวลุกขึ้น ถาม คนอื่นๆก็เดินตามออกมาเช่นกัน

"คุณแม่ คุณสบายใจได้ วันนี้ฉันจะต้องฆ่าไอ้คนไร้ค่าคนนี้ให้ตาย!"

ซุนห่าวกัดฟันพูด

"การประลองในครั้งนี้ ไม่มีกฎอะไรจนถึงสิ้นสุด ตีจนกว่าอีกฝ่ายจะตายหรือจนกว่าอีกฝ่ายจะคุกเข่าลงและร้องขอความเมตตา แกกล้าไหม?"

หลงไจ่เทียนยืนอยู่ที่ลานกว้างเล็กๆ พูดช้าๆ

"ฮ่าๆๆ เยี่ยม เยี่ยมมาก ตามที่แกต้องการ วันนี้ต่อให้แกไม่พูด ฉันก็ต้องฆ่าแกตายอยู่ดี!"

ดวงตาของซุนห่าวเป็นสีแดง ตะคอก

"อย่างนั้นก็เข้ามาเลย ฉันจะใช้เพียงแค่มือเดียว ถ้าหากแกสามารถทนต่อสามกระบวนท่าของฉันได้ ถือว่าฉันแพ้!"

หลงไจ่เทียนเอามือไขว่หลังหนึ่งข้าง จากนั้นก็พูด ซุนห่าวได้ยินแบบนี้ กำหมัดทั้งสองแน่น ก็มาอยู่ต่อหน้าหลงไจ่เทียน แสดงท่ามาตรฐานของเทควันโดออกมา