บทที่ 162 โมโหจนยืนขึ้นจากเก้าอี้รถเข็นแล้ว

รถเข็นผ่านกลุ่มคนอย่างกวัดแกว่งถูกผลักเข้ามาเข้าใกล้แล้ว ทุกคนสามารถมองเห็นคนที่นั่งบนรถเข็นได้ว่าอ้วนเล็กน้อยใส่ชุดคนป่วยทั้งตัวสองขาอาจจะหักแล้วใช้แผ่นเหล็กดามอยู่ ดูท่าทางแล้วยืนยังยืนไม่ขึ้นบนเก้าอี้รถเข็นยังแขวนน้ำเกลืออยู่เลย

มองเห็นท่าทางนี้ในใจของทุกคนก็คือถอนใจเล็กน้อย...