บทที่ 266 หมามีนิสัยขี้ลืมมาก

"พวกเขามาแล้ว"

หลงไจ่เทียนมองหวังเหม่ยแวบหนึ่งพูดเหมือนยิ้มก็ไม่ยิ้ม

"แกรู้ได้ยังไงว่าเป็นพวกเขาหรือว่าไม่สามารถเป็นคนที่ผ่านทางได้เหรอ?"

สีหน้าของหวังเหม่ยไม่ดีเล็กน้อยมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีชนิดหนึ่งเมื่อกี้เพิ่งพูดจบเรื่องที่ถือรองเท้าให้คนอื่นคงจะไม่หน้าแหกเร็วอย่างนี้ล่ะมั้ง?

"คุณเองออกไปดูก็ได้แล้ว"

หลงไจ่เทียนได้ยินเพียงแค่พูดจาง...

Unduh App untuk lanjut membaca

Daftar Isi

516