บท​ที่​ 8​ ฝึกฝน

เย่ซวนยิ้มและกล่าวว่า​ "ท่านผู้อาวุโสใหญ่​ใจเย็นก่อนเถิด​ ข้าเพียงแค่เตือนท่านเท่านั้น ท่านอย่าได้โมโหไปเลย มันจะไม่ดีต่อร่างกายท่าน ข้าเสียใจด้วยจริง ๆ "

หลังจากพูดจบ เขาก็พาเย่หลิงออกไป

หลี่มู่และพวกมองตามหลังด้วยความขอบคุณอย่างซาบซึ้ง​ หากไม่ใช่เพราะคำพูดของเย่ซวน ชีวิตของพวกเขาคงจบลงในวันนี้

ในขณะเดียวกันผู้อาวุโสใหญ่ตระกูลเย่ก็โกรธจนตัวสั่นจนทำให้ไม่มีใครกล้าพูด

หลังจากที่ครุ่นคิดถึงอะไรบางอย่าง ผู้อาวุโสใหญ่ตระกูลเย่ก็หันมองเย่หลาง "ที่จริงจะฆ่าเขาวันนี้ก็ย่อมได้? เหตุใดต้องรอเวลา"

เย่หลางชำเลืองมองที่ผู้อาวุโสใหญ่ตระกูลเย่อย่างเย็นชา และพูดเบา ๆ ว่า "ข้าต้องการสำเร็จการผสานลมปราณก่อน !"

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ผู้อาวุโสใหญ่ก็ตะลึง​ ต่อมาจึงรีบถามอย่างกระตือรือร้นว่า "จริงเหรอ?"

เย่หลางพยักหน้า "ความก้าวหน้ากำลังใกล้เข้ามาแล้ว มิเช่นนั้น​แล้วจ้าจะแย่งชิงอำนาจเสียตั้งแต่วันนี้ แต่เพื่อให้แน่ใจ​ และถึงเวลาอันเหมาะสม ข้าจะไม่ให้สิ่งใดมากระทบการยกระดับพลังของข้า เพราะสิ่งนี้สำคัญต่อข้าเป็นอย่างยิ่ง"

ผู้อาวุโสใหญ่พยักหน้าอย่างรวดเร็ว "แน่นอน​ ถูกของเจ้​า​ เย่ซวนยังไงก็ต้องตา​ย !"

เย่หลางตอบกลับ "ตอนนี้มันก็แค่สุนัขเร่ร่อนที่พยายามกระโดดข้ามกำแพง ระหว่างนี้อย่าเพิ่งยั่วยุมัน ไม่เข่นนั้นคนอื่นจะนินทาได้ แต่ถ้าอยู่บนเวทีประลองแล้ว ข้าสามารถฆ่ามันโดยชอบธรรมได้!"

ผู้อาวุโสใหญ่​ยิ้ม​เยาะ "ครั้งนี้ข้าเองก็ไม่รอบคอบ​ ปล่อยให้เป็นหน้าที่ข้า ข้าอยากได้หินวิญญาณสักจำนวนหนึ่ง"

เย่หลางพยักหน้า "ยังไงก็ตาม ข้าอาจต้องการหินวิญญาณจำนวนมากสำหรับการฝึกในครั้งนี้"

ผู้อาวุโสใหญ่รู้สึกระอายเล็กน้อย หินวิญญาณนี้เป็นอัญมณีอันล้ำค่าซึ่งบรรจุพลังลมปราณไว้ แม้แต่ตระกูลเย่ก็ยังมีไม่มากนัก ไม่เพียงเท่านั้น หินวิญญาณนี้ใช้เฉพาะผู้นำตระกูลเท่านั้น แม้แต่เย่ซวนยังไม่มีโอกาสได้ใช้

“มีปัญหาอะไรหรือเปล่า ?” เย่หลางถาม

ผู้อาวุโสผู้ใหญ่ส่ายศีรษะ "เปล่า​ แต่หินนี้อาจมีจำนวนไม่มาก"

เย่หลางพูดด้วยรอยยิ้ม​ "ไม่มีอะไรหรอก แค่ฝึกฝนขั้นผสานพลัง ข้าไม่จำเป็นต้องใช้จำนวนเยอะมากก็ได้"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ผู้อาวุโสใหญ่ก็โล่งอก "ดี​ !"

เย่หลางมองขึ้นไปบนท้องฟ้า มุมปากมีรอยยิ้มที่แสดงถึงการเสียดสี "ช่างห่างไกล ทุรกันดาร ... แต่ก็ถือว่ายังดีที่พอจะใช้ประโยชน์ได้ ... "

 …

เย่ซวนพาเย่หลิงกลับไปที่ลานบ้าน แต่เมื่อถึงลานบ้านก็พบหลี่มู่และคนอื่น ๆ มารออยู่ก่อนหน้าแล้ว

เย่ซวนชำเลืองมองหลี่มู่และคนอื่นๆ "พวกเจ้าไม่ควรมาที่นี่"

นับตั้งแต่เขาถูกปลดออกจากตำแหน่งผู้สืบทอด​ เขาแทบจะไม่ได้เจอเหล่าพี่น้องร่วมรบเลย เพราะทุกคนรู้ดีว่าใครคือผู้นำตระกูลเย่ในอนาคต​ ซึ่งคนผู้นั้นไม่ใช่เย่ซวน

หลี่มู่จับมือเย่ซวนแน่น "พี่เย่​ ข้าขอขอบคุณพี่สำหรับทุกสิ่ง"

เย่ซวนพยักหน้า "เจ้าและพวกไม่ได้ทำร้ายข้า ข้าต่างหากที่ต้องขอบคุณพวกเจ้า เอาล่ะ​ กลับไปเถอะ​ หากผู้อาวุโสใหญ่รู้จะเกิดเรื่องได้"

หลี่มู่ลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า​ "พี่เย่​ หากวันหนึ่งท่านต้องการความช่วยเหลือ บอกข้าได้ พวกเราช่วยพี่แน่นอน"

หลังจากพูดจบ เขาก็หันหลังและจากไปพร้อมกับคนอื่น ๆ

เย่ซวนส่ายหัวเล็กน้อย เมื่อเห็นเย่ซวนส่ายศีรษะ เย่หลิงก็เกาะแขนและพูดว่า​ "พี่ชาย พี่ไม่เชื่อพวกเขาหรือ? "

เย่ซวนยิ้มและพูดว่า​"ถ้าพี่แข็งแกร่ง สิ่งที่พวกเขาพูดก็เป็นความจริง ถ้าพี่อ่อนแอพี่ก็ไม่อาจลุกขึ้นยืนได้"

เย่หลิงมองเย่ซวนอย่างจริงจัง​ "ข้าจะอยู่เคียงข้างพี่ตลอดไป !"

เย่ซวนพาเย่หลิงกลับเข้าไปในลานบ้าน ทันทีที่เขาเข้าไปในลานบ้าน​ ร่างกายของเย่หลิงก็สั่นอย่างรุนแรง​จนสะเทือนมาถึงเขา !

เย่ซวนตกตะลึง เขารีบอุ้มเย่หลิงไปที่เตียง จากนั้นหยิบขวดหยกสีขาวออกมา​ เขาก็เทยาเม็ดสีขาวออกมาให้เย่หลิงกิน หลังจากที่เย่หลิงกินยา​ อาการเธอก็ดีขึ้นเล็กน้อย

เย่หลิงลืมตาขึ้นช้าๆ นางจับมือเย่ซวนไว้แน่น​ นางพูดด้วยเสียงที่แผ่วเบาเหมือนยุง "ท่านพี่ ข้า​ ข้ารู้สึกว่าข้าอาจจะอยู่ได้ไม่นาน ถ้าข้าตายไป ช่วยเก็บเถ้ากระดูกของข้าไว้ ข้าจะอยู่กับท่านพี่ตลอดไป..."

"ไร้สาระ!"

เย่ซวนตะโกนอย่างกะทันหัน และจ้องไปที่เย่หลิง "เจ้าจะต้องไม่ตาย ข้าไม่ปล่อยให้เจ้าตายเป็นแน่ เชื่อข้าสิ ต้องมีทางรักษา! เมื่อข้าผสานลมปราณได้เมื่อไหร่ ข้าจะพาเจ้าไปโรงหมอในเมืองหลวง ”

ขณะที่เขาพูดอย่างนั้น เสียงของเขาก็ค่อย​ ๆ เบาลง " เจ้าเป็นคนในครอบครัวข้าเพียงคนเดียว ได้โปรด มีชีวิตอยู่เพื่อข้าเถิด​?"

เย่หลิงมองหน้าเย่ซวน ก่อนจะน้ำตาไหลอาบแก้มทั้งสองข้าง

เย่ซวนค่อย ๆ ซับ​น้ำตาให้เย่หลิง "อย่าร้องไห้ ร้องไห้แล้วจะไม่สวยนะ วันข้างหน้าเจ้าต้องแต่งงาน !"

เย่หลิงส่ายหัว "ข้าไม่แต่ง ข้าจะอยู่กับท่านพี่ตลอดไป!"

เย่ซวนยิ้ม "เด็กโง่ ช่างเถอะ​ เรามาอ่านนิทานกันเถอะ​... กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ณ​ ภูเขาแห่งหนึ่ง​ บนยอดเขามีวัด..."

สี่ชั่วโมงต่อมา เย่หลิงก็ผลอยหลับไป

เย่ซวนมองเย่หลิงด้วยแววตาอันเศร้าสร้อย ช่วงนี้เย่หลิงนอนเป็นเวลานาน และยามีเหลือเพียงสามเม็ดเท่านั้น !

หลังจากนั้น​ เย่ซวนก็เก็บขวดหยกนั้นไว้ จากนั้นห่มผ้าให้เย่หลิง แล้วกลับไปยังหอคอย

ต้องฝึกฝน!

สิ่งที่เย่ซวนต้องทำตอนนี้คือการพัฒนาความแข็งแกร่งอย่างบ้าคลั่ง ผสานลมปราณให้เร็วที่สุด จากนั้นจึงพาเย่หลิงไปยังเมืองหลวง​ และด้วยคนตระกูลเย่ต้องการฆ่าเขา ดังนั้นการประลองบนเวที่แห่งความเป็นและความตายในอีกยี่สิบวัน หากเขาพ่ายแพ้ เย่หลิงต้องตายตามเขาไปเป็นแน่

ขณะที่​เย่ซวนกำลังจะฝึกฝนการต่อสู้กับเงาลวง ทันใดนั้นเสียงของหญิงลึกลับก็ดังขึ้น "เจ้าสามารถฝึกกายาซ่อนเร้นได้"

เย่ซวนตกตะลึง "กายาซ่อนเร้น ? กายาซ่อนเร้นคือ ?"

หญิงลึกลับกล่าวว่า​ "ร่างกายแบ่งออกเป็นระดับที่หนึ่งถึงหก แต่หลายคนไม่รู้ว่าหลังจากระดับที่หกผ่านไปแล้ว ยังมีร่างทองคำ หลังจากนั้นจึงจะหลอมหลังลมปราณได้"

เย่ซวนขมวดคิ้วเล็กน้อย "ร่างทองคำ ? ทำไมข้าไม่เคยได้ยินมาก่อน "

หญิงลึกลับพูดเบา ๆ : "ข้าบอกไปหมดแล้ว กายาซ่อนเร้นคือร่างลึกลับ และคนส่วนใหญ่ไม่รู้จัก​ ถ้าเจ้าฝึกถึงร่างทองคำได้ ความแข็งแกร่งของเจ้าจะเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า เจ้าจะฝึกไหม ?​ หากฝึก​ เจ้าจะได้พบกับวิญญาณกระบี่ในไม่ช้า มาสิ หากเจ้าข้ามผ่านไปได้ เจ้าจะบรรลุขั้นหลอมรวมลมปราณ"

เย่ซวนกล่าวอย่างตื่นเต้น​ "ความแข็งแกร่งเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า?

หญิงลึกลับพูดว่า​"แน่นอน!"

เย่ซวนกล่าวอย่างรวดเร็ว "ข้าจะฝึก​!"

หญิงลึกลับกล่าวว่า​ "หากเจ้ามีปราณกระบี่ในร่างกายแล้ว แม้ว่าเจ้าจะไม่สามารถปลดปล่อยออกมา แต่เจ้าสามารถใช้เพื่อกระตุ้นการไหลเวียนของอวัยวะภายในร่างกายได้ ทั้งหมดนี้เพราะเจ้าต้องเริ่มฝึกจากภายในบ้างแล้ว แต่เมื่อร่างกายของเจ้าได้รับการขัดเกลาทั้งภายในและภายนอก​ เมื่อนั้นเจ้าจะรู้สึกเจ็บปวดน้อยลง"

เย่ซวนโบกมืออย่างภาคภูมิใจ "ความเจ็บปวดนั้นเล็กน้อย อย่างไรก็ตามข้าจะฝึก​"

หญิงลึกลับกล่าวว่า "เอาล่ะ​ วิธีฝึกนั้นง่ายมาก เพียงแค่ต้องเคลื่อนการไหลเวียนพลังลมปราณทั่วร่างกาย และให้พลังกระจายไปตามแขนขา"

เย่ซวนปฏิบัติตาม​ แต่เมื่อได้เริ่มแล้ว ตาทั้งสองก็เบิกกว้าง "อา..."

ในขณะนี้เย่ซวนก็รู้สึกราวกับว่ามีเข็มนับหมื่นเล่มทิ่มเข้าไปในร่างกายของเขา และเขาเกือบจะเป็นลม

“ผู้อาวุโส นี่ไม่ใช่ความเจ็บปวดเล็กน้อย!”

"เจ็บไหม​ ? ข้าว่าแค่นิดหน่อย..."

"ผู้อาวุโส อย่าบอกนะว่าไม่เคยมีใครฝึกมาก่อน!"

"นานมาแล้ว มีชายผู้หนึ่งฝึกฝนเช่นนี้อยู่เหมือนกัน อย่างไรก็ตาม เขาเสียชีวิตทันทีหลังจากฝึก​ แต่ข้าคิดว่าเป็นเพราะสาเหตุอื่น..."

"ข้า......"

"แม้ว่าเจ้าจะเจ็บปวด แต่ข้าก็ไม่สามารถช่วยเจ้าได้ ข้าทำได้เพียงสำนึกผิด..."

เย่ซวน "..."