บทที่​ 1​เหมืองทองคำ​

ตระกูลชั้นสูงในเมืองชิงพึ่งพาสิ่งใดเพื่อความอยู่รอด​ ? แน่นอนว่า​ พวกเขาอาศัยเหมืองทองคำเพื่อหาเงิน และความขัดแย้งระหว่างหลายตระกูล​ เกิดขึ้นเพราะเหมือนทองทำ เนื่องจากรอบ​ ๆ เมืองชิงนั้นเต็มไปด้วยเหมือง​ทองคำ​ และทุกครั้งที่พบเหมืองทองคำ ก็เจะเกิดการต่อสู้อย่างเอาเป็นเอาตาย​ ! ไม่มีตระกูลไหนที่อยากปล่อยเหมืองทองคำให้หลุดลอยไป หากตระกูลใดไม่มีทรัพยากร แม้มีดินก็ไม่อาจเพาะปลูกได้​ ผู้คนมิอาจฝึกฝน​ หากเป็นเช่นนั้น​ ตระกูลนั้นก็จะสูญสิ้นไปตามกาลเวลา​ !

แต่ตอนนี้ ตระกูลเย่ต้องการครอบครองเหมืองทองคำเป็นเวลาสิบปี​ นั่นหมายความว่าพวกเขาจะสูญเสียรายได้เป็นเวลาสิบปี​ !

แม้ว่ามันจะไม่สูญสิ้น​ แต่ในช่วง 10 ปี​นี้ก็อาจจะต้องกินหญ้าเพื่อความอยู่รอด

เจียงเนี่ยนชำเลืองมองผู้อาวุโสตระกูลเย่โดยไม่พูดอะไรสักคำ เขาได้แต่จิบชาและก้มหน้าลง

อย่างไรก็ตาม ดวงตาของเขาเย็นชา

ไม่ใช่แค่จางเหนียน แต่อีกสองคนก็ดูน่าเกลียดมากเช่นกัน

แม้ว่าก่อนหน้าที่พวกเขาจะมาถึง มีเพียงไม่กี่คนที่พร้อมที่จะถูกสังหารแล้ว พวกเขาไม่คาดคิดว่าตระกูลเย่จะโหดเหี้ยมขนาดนี้

ผู้อาวุโสใหญ่ตระกูลเย่เหลือบมองทุกคนในสนามและพูดด้วยรอยยิ้ม​ "อย่ากังวลไป​ หลังจากสิบปี​ เย่หลางคงยืนบนจุดสูงสุดแล้วกระมัง..."

เมื่อได้ยินเช่นนี้ สีหน้าของเจียงเนี่ย​น และคนอื่นๆ ก็เปลี่ยนไปทันที!

ยืนอยู่บนจุดสูงสุด​ !

หมายถึงเย่หลางคงเข้าร่วมกับกองกำลังที่แข็งแกร่งบนโลกนี้​ ผู้อาวุโสใหญ่ตระกูลเย่หมายความว่าพวกเขาจะคุกคาม​ ! และเป็นการคุกคามอย่างไม่เปิดเผย!

เมื่อเย่หลางร่วมกับกองกำลังเหล่านั้น ขอเพียงดีดนิ้วก็ทำลายพวกเขาได้

หลังจากเจียงเนี่ยนและผู้นำคนอื่น ๆ ก็มองหน้ากัน ในที่สุด เจียงเนี่ยนก็ลุกขึ้นยืน​ และยกมือคารวะอีกครั้ง "ตระกูลเย่เคยผ่านช่วงยากลำบากมาก่อน​ดังนั้นสิบปีต่อจากนี้สิทธิ์ในการขุดเหมืองทองโดยรอบของเมืองชิงจะเป็นสิ่งที่ตระกูลเย่ควรได้รับ​ "

ผู้อาวุโสใหญ่ยิ้ม​ และยกมือขึ้นคารวะ "ขอบคุณท่านมาก"

เจียงเนี่ยนพยักหน้า "งั้นขอตัวกลับก่อน​"

หลังจากพูดจบ ทั้งหมดก็หันหลังกลับไป

ในเวลานี้ เย่อวี่ได้เดินเข้าไปในห้องโถงรับรอง​ และกล่าวด้วยเสียงทุ้ม​ "ผู้อาวุโสใหญ่ สิ่งนี้จะทำให้พวกเขาทั้งหมดขุ่นเคือง!"

"ขุ่นเคือง​ ?"

ผู้อาวุโสใหญ่เย้ยหยัน "ตระกูลเย่ของฉันยังต้องกลัวพวกเขารุกรานหรือ​ ? เมื่อเย่หลางกลายอยู่จุดสูงสุดได้​ ไม่ใช่เรื่องยากที่เย่หลางจะกำจัดพวกเขา​ และการที่ข้าเรียกร้องสิทธิ์ครอบครองเหมืองทองคำก็ไม่มากเกินไป​ นับได้ว่าสวรรค์เมตตา"

หลังจากพูดจบ เขาก็หันหลังกลับ​

 …

นอกจวนตระกูลเย่

ทันทีที่เจียงเนี่ยน และทั้งสามคนเดินออกจากจวนตระกูลเย่ สีหน้าของพวกเขาก็กลายเป็นดุดันขึ้นมาทันที

“มากเกินไปแล้ว!”

จางเลี่ยกล่าวอย่างดุเดือด "เมื่อใดที่ตระกูลเย่ได้รับอำนาจ​ พวกเขาจะต้องกำจัดเราอย่างแน่นอน !"

หลี่ยวี่กล่าวอย่างเย็นชา​ " เย่หลางเป็นผู้ถูกเลือก​ และเขาเป็นผู้ดึงดูดนิมิตแห่งสวรรค์และโลกมนุษย์ ตอนนี้ตระกูลเย่มีเย่หลาง​ พวกมันดูถูกแม้แต่ผู้นำตระกูลเจียง​ นับประสาอะไรกับเรา "

เจียงเนี่ยนส่ายศีรษะ​ "อย่าได้พูดถึงมันอีก​ พวกเราจำเป็นต้องแบกรับความรู้สึกนี้​ พวกเจ้าไม่ต้องกังวลไป​ เรายังต้องจับตาดูพวกมันอยู่​ เวลาดี​ ๆ เช่นนี้คงมีไม่นาน​ ความเย่อหยิ่งของคนตระกูลเย่จะต้องพบกับวิบัติในอีกไม่นาน​ !"

หลังจากพูดจบ ทุกคนต่างก็เดินออกจากหน้าประตูจวนตระกูลเย่

 …

ด้วยความประนีประนอมของตระกูลจาง​ ตระกูลหลี่​ และตระกูลเจียง​ ทำให้ตระกูลเย่เย่อหยิ่ง​ !

ในอดีตอาจกล่าวได้ว่าตระกูลเย่เป็นเบี้ยล่าง​ แต่ตอนนี้พวกเขามีเย่หลาง คนตระกูลเย่ต่างมั่นใจ!

ยิ่งไปกว่านั้น ลูกหลานตระกูลเย่หลายคนคิดว่าตัวเองเป็นตระกูลอันดับ 1 ในเมืองชิงแล้ว ไม่ใช่แค่ลูกหลานตระกูลเย่เท่านั้นที่คิดเช่นนั้น แต่แม้แต่ผู้อาวุโสก็คิดเช่นเดียวกัน​

ขณะที่ทุกคนชื่นชอบเย่หลาง​ ขณะเดียวกันบางคนกลับคิดถึงเย่ซวน

"ได้ยินว่าเย่ซวนไม่ได้ออกจากจวนมานานแล้ว"

"ใครจะกล้าออกมา​ อีกอย่างตอนนี้ตระกูลเย่มีเย่หลาง​ ? แน่นอนว่าทั่วทั้งเมืองในหม่คนรุ่นราวคราวเดียว​ เย่หลางโดดเด่นสุดในตอนนี้​ ! แม้แต่เย่ซวนก็ไม่มีโอกาสได้รับใช้ "

“ถูกต้อง ถ้าเขายอมขอขมาก็สิ้นเรื่อง​ง ไม่แน่อาจจะรักษาชีวิตได้”

"ใครจะสนใจชีวิตของเขา รู้ไหมว่าตอนนี้ลูกหลานตระกูลเย่จะมีเกียรติสักเพียงใด​ เมื่อวานนี้ข้าได้เดินผ่าน​เด็ก​ ๆ ตระกูลจาง​ ข้าจะง้างมือตบก็ไม่กล้าผายลมด้วยซ้ำ​ ! "

"ฮ่า​ ๆ​ เมื่อวานข้าเจอทายาทตระกูลหลี่ในลานอี้ชุน​ ก่อนหน้านี้เขามีแต่เย่ซวนในสายตา​ แต่เมื่อวานข้าสั่งให้ไสหัวไป​ เขาไม่กล้าแม้แต่จะผายลม​ ข้าดีใจจริง​ ๆ​ !"

"ใช่ไหม​ ? ตอนนี้ในเมืองชิงของเรา​ ตระกูลเย่เป็นตระกูลใหญ่ทีุ่สด​ ทั้งหมดเป็นเพราะเย่หลาง​ ไป​ เราไปหาเย่หลางกันเถอะ​ ..."

"..."

ภายในเรือนจำที่หอคอย

เย่ซวนถือกระบี่หลิงเซียวแกว่งไปมาไม่หยุด

ฝึกฝนอย่างบ้าคลั่ง!

สำหรับเย่ซวนแล้ว สิ่งที่เขาต้องทำตอนนี้คือการเป็นกระบี่ทมิฬให้ได้ น้องสาวเขาพึ่งพาเขาตั้งแต่ยังด็ก​ เขารู้ถึงความสำคัญของความแข็งแกร่ง​ โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากเหตุการณ์นี้ทำให้ชายหนุ่มเข้าใจมากยิ่งขุึ้น​ หากชายใดไร้ซึ่งความสามารถ​ ชายผู้นั้นก็เปรียบเสมือนสุนัขดี​ ๆ​ ตัวหนึ่ง​ !

แม้ว่าเขาจะทำเพื่อตระกูเย่ และจ่ายเงินมากมาย แต่ตระกูลเย่ก็ละทิ้งพวกเขา

เขาพึ่งแต่ตัวเองได้​ !

เย่ซวนได้แต่แกว่งกระบี่ไป เขาสามารถตัดเส้นผมของเขาได้ด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียวแล้ว กล่าวได้ว่า ตอนนี้เขาเป็นผู้ฝึกกระบี่เต็มตัว

แต่ยังดีไม่พอ​ !

การใช้ความเร็ว​ และพละกำลังในปัจจุบันของเขาถือได้ว่าเป็นผู้ฝึกฝนกระบี่ธรรมดา​ ๆ​ เท่านั้น​ และยังมีช่องว่างเพียงเล็กน้อยจากผู้ฝึกฝนกระบี่ทมิฬ!

มีเวลาฝึกฝนไม่มาก เวลาผ่านไปเร็วมาก​ เหลือเวลาไม่ถึงสามวัน​ก่อนที่จะถึงวันประลองบนเวทีแห่งความเป็นและความตาย​ !

ในวันนี้เย่ซวนได้ออกมาจากเรือนจำที่หอคอย และหลังจากที่เขาออกจากหอคอย เขาก็ขมวดคิ้ว เพราะในเวลานี้เย่หลิงจะมาส่งอาหาร​ !

เกิดอะไรขึ้น​ ?

เย่ซวนรีบไปที่ห้องของเย่หลิง ในเวลานี้เย่หลิงนอนตัวสั่นอยู่บนเตียง​ และมีน้ำค้างแข็งบนผมของนาง​ !

เมื่อเห็นฉากนี้ สีหน้าของเย่ซวนก็เปลี่ยนไปอย่างมาก เขารีบไปหยิบขวดหยกขาวออกมา อย่างไรก็ตาม ขวดหยกขาวกลับว่างเปล่า!

ยาหมด!

เย่ซวนตบตัวเองอย่างรุนแรง "ให้ตายเถอะ ข้าลืมไปว่ายาเม็ดนั้นหมดแล้ว ให้ตายเถอะ!"

ขณะที่เขาพูด เขาก็ตบตัวเองอีกครั้ง จากนั้นเขาก็ลูบแก้มของเย่หลิง และพูดด้วยเสียงสั่นเครือว่า "เจ้ารอเดี๋ยวนะ​ รอเดี๋ยว​ เดี๋ยวข้าจะกลับมา!"

หลังจากพูดจบ เขาก็รีบออกจากห้องอย่างบ้าคลั่ง และตรงไปที่ห้องโอสถตระกูลเย่

"เย่ซวน ออกมาแล้วหรือ​ !"

เมื่อพวกเขาเห็นเย่ซวนก็ตะโกนบอกข่าวกันทันที และคนนิสัยดีบางคนก็วิ่งไปล้อมรอบเย่ซวน

ถ้าเป็นเมื่อก่อน พวกเขาจะไม่กล้า แต่ตอนนี้เย่หลางเป็นผู้สืบทอดตระกูลเย่แล้ว​ กระทั่งบางคนที่ไม่พยายามขัดขวางทำให้ทุกอย่างวุ่นไปหมด

ระหว่างทาง พวกลูกหลานตระกูลเย่ก็หยุดเย่ซวนทันที เย่เฟิงเป็นหลานชายของผู้อาวุโสใหญ่และเป็นลูกพี่ลูกน้องเย่หลาง

เย่เฟิงมองไปที่เย่ซวนและพูดด้วยรอยยิ้มว่า "ซ่อนตัวมาตั้งหลายวัน​ วันนี้นึกอย่างไรถึงออกมาได้? "

เย่ซวนเพิกเฉยต่อเย่เฟิง และคนอื่น ๆ เขาเดินไปที่ห้องโอสถ แต่เย่เฟิงที่ยืนอยู่เบื้องหน้ากล่าวด้วยรอยยิ้ม​ พร้อมกับกระพริบตา​ "รีบร้อน​เช่นนี้​ สงสัยน้องสาวที่ป่วยอยู่กำลังจะตายสินะ​ ถ้าใช่ ข้าก็ขอแสดงความยินดีล่วงหน้า​ ..."

ก่อนที่เย่เฟิงจะทันได้ตอบโต้ เย่ซวนก็ชกเข้าที่ลำคอของเขา

กร๊อบ​!

เสียงเมื่อกระดูกแตก

ทุกคนในลานบ้านตกตะลึง!

และดวงตาของเย่เฟิงก็เบิกกว้าง รูม่านตาขยาย​เส้นเลือดแดงฉานปรากฎ

ในเวลานี้เย่ซวนก็ดึงกริชที่เอวของเขาออกมา​ และจี้ไปที่คอของเย่เฟิง

ฉับ​ !

ศีรษะของเย่เฟิงกระเด็นออกไป​ !

เย่ซวนโยนกริชทิ้ง และเขามองลูกหลานตระกูลเย่หล่านั้นด้วยท่าทางดุร้าย "ใครกล้าพูดเกี่ยวกับน้องสาวของข้า ข้าจะทำให้มันพูดไม่ได้ตลอดไป​ !"