บทที่​ 10 พี่น้อง

เย่ซวนและเย่หลิงเติบโตขึ้นที่นี่ ที่นี่เป็นบ้านของเขา หลังจากเหตุการณ์นี้เกิดขึ้น พวกเขาก็พบว่าในหัวใจของเหล่าผู้อาวุโสเหล่านั้นไม่มีพวกเขาเลยแม้แต่น้อย หากไม่ใช่ว่าเย่ซวนยังมีประโยชน์ เย่ซวนและเย่หลิงคงตายไปนานแล้ว​ และตอนนี้มีผู้ที่ดีกว่าเขา เหล่าผู้อาวุโสก็ทอดทิ้งเขาทันที...

เขาเคยคิดว่าหากเขาเสียชีวิตลง วันนั้นคนตระกูลเย่จะปรนิบัติดูแลเย่หลิงเป็นอย่างดี แต่ตอนนี้เขาพบว่า หากเขาเสียชีวิต​ ชะตากรรมของน้องสาวของเขาจะเลวร้าย และน่าอนาถ!

เมื่อคิดได้ดังนั้น เย่ซวนก็ส่ายศีรษะและยิ้ม พร้อมกับลูกศีรษะเย่หลิง "เจ้าชอบที่นี่ไหม？"

เย่หลิงส่ายหัว "ข้าชอบเพระามีท่านพี่อยู่กับข้า แต่ตอนนี้ข้าไม่ชอบแล้ว คนตระกูลนี้ไม่มีความยุติธรรมกับเราสองพี่น้อง ท่านพี่เสียสละเพื่อพวกเขามากเกินไป มาถึงตอนนี้ ดูเหมือนว่าหากท่านพี่เป็นอะไรไป ข้าคงพบจุดจบที่ไม่ต่างกัน "

เย่ซวนยิ้มเล็กน้อย "อย่ากังวล โลกนี้กว้างใหญ่ ขอเพียงเราสองพี่น้องอยู่ด้วยกัน ไม่ว่าอยู่ที่ไหน ที่นั่นคือบ้านของเรา !"

เย่หลิงยิ้มอย่างอ่อนหวาน กอดเย่ซวนแน่น "ตราบใดที่มีท่านพี่อยู่เคียงข้าง ข้าอยู่ที่ไหนก็ได้ !"

เย่ซวนหัวเราะ และหลังจากอยู่กับเย่หลิงซักพัก เย่ซวนก็ไปฝึกที่หอคอย

มาเริ่มฝึกกัน!

ยังเหลือเวลาอีกสิบวันก่อนการแข่งขันรบนเวทีแห่งชีวิตและความตาย เขาต้องฝึกอย่างเคร่งครัดเพราะอีกฝ่ายได้ดึงดูดนิมิตแห่งสวรรค์และโลกมนุษย์ เขาจะประมาทไม่ได้!

เย่ซวนกางแขนขวาออก แบนฝ่ามือของเขาปรากฎกระบี่สีเงิน มองไปที่กระบี่ เขาก็อดที่จะตื่นเต้นไม่ได้ "ท่านผู้อาวุโส ตอนนี้ข้าขึ้นเป็นกระบี่ทมิฬหรือยัง？"

"กระบี่ทมิฬ ?”

หญิงลึกลับตะคอกอย่างเย็นชา "ยังอีกไกลนัก!"

เย่ซวนตกตะลึง "ทำไม？"

หญิงลึกลับกล่าวว่า​ "เฉพาะผู้ที่เข้าใจความหมายของกระบี่เท่านั้นที่สามารถดึงเอา 'แก่นแท้' ของกระบี่ออกมาได้ ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาที่จะเรียกว่าเป็นกระบี่ทมิฬ และเจ้ายังไม่อาจเป็นได้ เจ้าอยู่ในระดับผู้ฝึกฝนอยู่”

เย่ซวนรู้สึกอาย!

หญิงลึกลับพูดอีกครั้ง​ "สิ่งที่เจ้าต้องทำในตอนี้คือฝึกวิชากระบี่ให้ชำนาญ อย่าหาว่าข้าไม่เตือน​ ในโลกใบนี้มีผู้มีวิชามากมาย​ แต่กระบี่ทมิฬกลับมีจำนวนน้อย​ มีสักสิบคนก็ถือว่าเยอะแล้ว​ ส่วนเหตุผลที่ต้องฝึกนั้น​ เจ้าจะรู้เอง​ ข้าบอกได้แต่เพียงว่า​ เป็นเรื่องยากที่จะเข้าถึงแก่นแท้ของกระบี่”

เย่ซวนพยักหน้า "ไม่ว่าจะยากสักเพียงใด​ ข้าจะตั้งใจฝึกฝน​ !"

หลังจากตระกูลเย่เกิดเรื่องราวมากมาย​ เขาพบว่าคนในตระกูลเย่ไม่มีใครสามารถดูแลน้องของเขาได้​ !

เขาต้องดูแลน้องสาวให้ดี และเขาต้องแข็งแกร่ง​ ! นี่คือโลกแห่งความจริงอันโหดร้าย​ หากเขาทำตัวไร้ค่า​ เขาจะไม่มีค่าในสายตาคนอื่น​

เย่ซวนหยุดคิด​ และถามขึ้นว่า​ "ผู้อาวุโส ข้าจะฝึกวิชากระบี่ได้อย่างไร​ ? "

หญิงลึกลับกล่าวว่า​ "ตัดผมให้ขาดด้วยกระบี่!"

เย่ซวนผงะเล็กน้อย "ง่ายไปไหม​ ?"

หญิงลึกลับเย้ยหยัน "ลองดูสิ!"

เย่ซวนลองดึงผมของเขาออกมาหนึ่งเส้นแล้วตัดด้วยดาบ

เส้นผมกลายเป็นผงหลังจากที่ตัดด้วยกระบี่ !

เย่ซวนตกตะลึง เหตุใดจึงเป็นเช่นนี้​ !

เสียงของหญิงลึกลับก็ดังขึ้น "เจ้าต้องเรียนรู้ที่จะควบคุมพลัง และต้องเรียนรู้มุม ความเร็ว และการใช้ทุกด้านของกระบี่ แม้แต่ความเร็วลมก็ต้องควบคุม เจ้าต้องสละเส้นผมนับหมื่นเส้นกว่าจะเข้าใจหลักการ​ "

เย่ซวนหายใจเข้าลึก ๆ "ข้ามีผมไม่พอ!"

เย่ซวนกัดฟัน​ !

และนอกเรือนจำที่หอคอย ภายในจวนตระกูลเย่ถูกตกแต่งด้วยโคมไฟ​ ผู้มีชื่อเสียงและมีอิทธิพลในเมืองชิงต่างถูกเชิญมาร่วมงาน​ ไม่เพียงเท่านั้น​ คนในตระกูลเย่เริ่มสำคัญตัว​เองยิ่งขึ้น​ !

ปัจจุบัน​ ตระกูลเย่มีอิทธิพลมากดังพระอาทิตย์​ ยามเที่ยงตรงแม้แต่ตระกูลเจียง​ ตระกูลหลี่​ ตระกลูจางก็ยอมมางานฉลอง​ ...

ณ​ ห้องโถงรับรอง​ในจวนตระกูล​เย่ ผู้อาวุโสใหญ่นั่งเก้าอี้​ หลับตาลง​ ไม่มีใครรู้ว่าเขากำลังรอใครอยู่

ในเวลานี้ชายชราคนหนึ่งเดินเข้ามา "ผู้อาวุโสใหญ่ ผู้นำตระกูลหลี่​ ผู้นำตระกูลจางมาถึงแล้ว"

ผู้อาวุโสใหญ่ลืมตาขึ้นและพูดเบาว่า "เย่อวี่ ไปบอกพวกเขาว่าข้ากำลังพักผ่อน​ และไม่รับแขกในขณะนี้ ข้าจะพบพวกเขาในอีกครึ่งชั่วโมง"

เย่อวี่ลังเล "ผู้อาวุโส นี่..."

ผู้อาวุโสผู้ใหญ่หลับตาลงช้าๆ "ตอนนี้ ถึงเวลาที่พวกเขาจะได้รู้ว่าใครกันแน่ที่เป็นใหญ่ในเมืองชิง "

ภายนอกจวนตระกูลเย่

เย่อวี่ประคองชายชราและชายวัยกลางคนที่อยู่ด้วนหน้า "ท่านผู้นำตระกูลเจียง​ ท่านผู้นำตระกูลหลี่ ท่านผู้นำตระกูลจาง​ ข้าต้องขอโทษจริง​ ๆ ผู้อาวุโสผู้ใหญ่กำลังพักผ่อน​ และไม่สามารถพบแขกได้ในตอนนี้ พวกท่านต้องรอสักหน่อย ในอีกครึ่งชั่วโมงผู้อาวุโสใหญ่จะออกมาพบพวกท่าน"

ผู้นำตระกูลหลี่​ หรี่ตามองเย่อวี่ "ให้เรารอครึ่งชั่วโมงงั้นหรือ? "

เย่อวี่พยักหน้าด้วยรอยยิ้ม "ใช่แล้ว​ หากท่านทั้งสามรอไม่ได้​ พวกท่านสามารถกลับไปก่อนได้​ !"

หลังจากพูดจบ เขาก็หันหลัง​ และจากไป

ตอนนี้ตระกูลเย่​ไม่ต้องสนใจใคร แม้ว่าตระกูลเย่จะไม่แข็งแกร่งเท่าทั้งสามตระกูล แต่คนตระกูลเย่ทุกคนเชื่อว่าในอนาคตอันใกล้ ตระกูลเย่จะทำให้คนอื่นต้องแหงนมอง

เมื่อเห็นเย่อวี่เดินกลับไป ผู้นำทั้งสามก็โกรธขึ้นมาทันที

หลี่อวี่กล่าวอย่างเย็นชา​ "ผู้อาวุโสใหญ่ตระกูลเย่ผู้นี้ช่างจองหองซะจริง !"

ผู้นำตระกูลเจียงกล่าวเสริมอย่างขุ่นเคือง​ "ตอนนี้พวกเขามีเย่หลาง​ พวกเขาเลยปฏิบัติต่อเราเช่นนี้"

จางเลี่ย หัวหน้าตระกูลจางกล่าวด้วยรอยยิ้ม "มีคำกล่าวว่า เมื่อมนุษย์บรรลุมรรคผล แม้แต่สัตว์เลี้ยงของเขาก็ได้ขึ้นสวรรรค์ อย่างไรก็ตาม สิ่งที่ผู้อาวุโสเย่กระทำนั้นช่างยะโสโอหังนัก และไม่ใช่เรื่องดีของตระกูลเย่”

เจียงเยี่ยน​และหลี่ยวี่มองตากัน "ก่อนหน้าเราทั้งคู่ยังลังเลในความร่วมมือ.....มาถึงตอนนี้ดูเหมือนว่าพวกเราคงจะไม่มีทางเลือกอื่นใด !"

และในไม่ช้า ทั้งสามก็พยักหน้า เห็นได้ชัดว่าทั้งสามถูกบังคับให้ร่วมมือกันทางอ้อม

ครึ่งชั่วโมงต่อมา ทั้งสามคนเข้าไปในโถงต้อนรับของตระกูลเย่

ผู้อาวุโสใหญ่เข้ามาทักทาย " ขอโทษจริงๆ ข้างีบหลับไปจนทำให้ต้องรอนาน!"

เจียงเนี่ยนกล่าวด้วยรอยยิ้ม​ " ไม่เป็นไร​ ท่านผู้อาวุโสยุ่งมาก พวกเราเข้าใจ​ !"

ผู้อาวุโสใหญ่หัวเราะ “นั่งลงเถิดท่านทั้งสาม”

เจียงเนี่ยนและผู้นำอีกสองคนนั่งลง ผู้อาวุโสใหญ่เหลือบมองทั้งสามคนแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม​ว่า "พวกท่านมาที่จวนข้าวันนี้ มีเรื่องอะไรหรือ? "

หลี่ยวี่ยิ้ม "เรามาที่นีเพื่อแสดงความยินดีกับผู้ถูกเลือกของตระกูลเย่ เป็นที่น่ายินดีแก่เมืองชิงนัก !"

ผู้อาวุโสใหญ่ยิ้มและกล่าวว่า​ "เย่หลางได้ตื่นขึ้นและดึงดูดนิมิตแห่งสวรรค์และโลกมนุษย์​ สวรรค์ช่างเมตตาอำนวยอวยพร พวกเราตระกูลเย่ต่างยินยิ่ง"

ขณะที่เขาพูด เขาก็หยิบถ้วยชาขึ้นมาจิบ จากนั้นพูดด้วยรอยยิ้มว่า "ขอบคุณท่านทั้งสามที่มาแสดงความยินดีกับเย่หลาง"

หลี่ยวี่ลุกขึ้นประสานมือและยกมือคารวะ "ท่านผู้อาวุโส ขณะนี้ตระกูลหลี่และตระกูลเย่มีเรื่องเกิดขึ้นมากมาย สำหรับเรื่องที่ทำให้เราสองตระกูลหมองใจ​ขอให้ท่านโปรดอภัย"

จางเลี่ย ผู้นำตระกูลจางก็ยืนขึ้นและคารวะเช่นกัน "ผู้อาวุโส หากตระกูลจางของข้าทำให้ขุ่นเคือง​ โปรดยกโทษให้ข้าด้วย"

ตระกูลจางและตระกูลหลี่ เคยเป็นศัตรูคู่อาฆาตของตระกูลเย่ ตระกูลจางนั้นทำให้ทายาทคนสุดท้ายของตระกูลเย่เสียชีวิตลง

แต่ตอนนี้ ตระกูลจางและตระกูลหลี่ต้องก้มศีรษะให้ตระกูลเย่ เพราะตระกูลเย่มีบุคคลที่ถูกเลือก และเขายังเป็นผู้ที่ถูกเลือกที่สามารถดึงดูดนิมิตแห่งสวรรค์และโลกมนุษย์ หากพวกเขาไม่ยอมในเวลานี้ พวกเขาอาจจะได้รับผลกระทบในภายภาคหน้า

ผู้อาวุโสใหญ่จิบชา​ และไม่พูดอะไร

บรรยากาศอึดอัดขึ้นมาในทันใด

จางลี่มองไปที่เจียงเนี่ย "ท่านผู้อาวุโส เราต่างก็มาจากทุกคนมาจากเมืองชิง เมืองชิงเป็นเมืองเล็ก ๆ การกระทบกระทั่งเป็นสิ่งหลีกเลี่ยงไม่ได้ และตอนนี้ตระกูลเย่ยกระดับขึ้นแล้ว หากในอนาคตอีกฝ่ายมีความมั่งคั่งร่ำรวยและมีอำนาจ​ ท่านจะคิดเห็นอย่างไร? "

ผู้อาวุโสใหญ่ยิ้มเล็กน้อย "เมื่องเจียงเนี่ยนเริ่มสนทนาเช่นนี้ ข้าจะพูดอะไรได้อีก? จะว่าไปตระกูลของข้าลำบากมานาน หากท่านต้องการยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือ จะดีกว่าหรือไม่ ถ้าท่านยกเหมืองทองให้แก่ตระกูลเย่เป็นเวลาสิบปี "

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ทุกคนต่างก้มหน้า พวกเขาโกรธมาก