บทที่ 14 ไม่เข้าใจแต่แสร้งทำเป็นเข้าใจ

"พอแล้วพอแล้ว ฉันรู้ว่าคุณรักพ่อมากๆพอยัง"จีเซียงหนิงอุ้มเธอไว้อย่างรักใคร่ เมื่อเทียบกับเวลาที่พูดกับฮั่วปู้ฝาน น้ำเสียงดีกว่าตั้งเยอะ

พอดีในเวลานี้ ผู้ชายวัยกลางคนที่ใส่แว่นยืนอยู่หน้าประตูเตือนเธอด้วยเสียงเบาๆ"ประธานจีครับ ใกล้ถึงเวลาที่นัดกับธุรกิจดงลายแล้ว"

หนิงเซียงหนิงยกข้อมือขึ้นมามองนาฬิกาข้อมือ แปดโมงกว่าแล้ว เธอจูบถังถังอีกทีหนึ่ง และพูดว่า"ป้าไปทำงานก่อนนะ รอให้จัดการงานเสร็จแล้ว พาคุณไปดูหนัง กินไอศกรีมนะ"

"พ่อไปด้วยไหม?"ถังถังถาม

จีเซียงหนิงมองไปทางฮั่วปู้ฝาน ยังไม่ทันรอให้เธอพูดอะไร ฮั่วปู้ฝานก็อ้าปากพูดก่อน"พวกคุณไปที่ธุรกิจดงลาย คือจะคุยเรื่องการซื้อวัตถุดิบทางตะวันออกเฉียงใต้กับพวกเขาใช่ไหม?ถ้าหากว่าเป็นฉัน วันนี้ฉันไม่ไปแน่ๆ"

จีเซียงหนิงมองเขาด้วยความมึนงง เหมือนจะไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงรู้ว่าตัวเองจะไปคุยธุรกิจอะไรกับธุรกิจดงลาย

"ทำไมคุณ......"

ฮั่วปู้ฝานขัดจังหวะการพูดของเธโดยตรง และพูดว่า"เชื่อฉันเถอะ วันนี้ผิดนัด เป็นเรื่องที่มีประโยชน์ต่อคุณ"

"อย่ามาพูดมั่วซั่ว"จีเซียงหนิงจ้องไปที่เขาอย่างเกลียด พูดว่า"แกรู้หรือ?มาแสร้งทำเป็นรู้ ให้ฉันเชื่อแกหรือ?แกนึกว่าแกเป็นใคร?แกนึกว่าการที่ฉันมาหาแกเป็นเดราะฉันรู้สึกว่าแกมีความสามารถหรือ?ฉันแค่อยากจะช่วยเสี่ยวฉินเอง แกนี่ช่างไม่รู้เรื่องรู้ราวจริงๆ!"

ก่อนหน้านี้ที่หลี่ซูเฮิงขับรถให้จีเซียงหนิง ก็เคยแสดงความคิดเห็นส่วนตัวเล็กน้อยเกี่ยวกับกิจการของบริษัทออกมาอย่างมั่นใจ แต่ผลสุดท้ายแสดงให้เห็นว่า ความคิดเห็นของเขา ล้วนผิดพลาดหมด

เรื่องนี้มีหลายคนในบริษัทล้วนรู้ ในขณะที่พวกเขาขำหลี่ซูเฮิงไม่เข้าใจแต่แสร้งทำเป็นเข้าใจ ก็ไม่เข้าใจว่าทำไมจีเซียงหนิงถึงเอาคนโง่แบบนี้มาเป็นคนขับรถ มันขายหน้าจริงๆ

ตอนนี้ฮั่วปู้ฝานแสดงความคิดเห็นออกมาอีก แม้กระทั่งชายวัยกลางคนที่ยืนอยู่หน้าประตู ยังปรากฏสีหน้าที่ดูถูกเลย

ไอ้เจ้านี่แม้กระทั่งเกาะผู้หญิงกินยังไม่ได้เลย ยังมาพูดตอแหลที่นี่ ตักน้ำใส่กะโหลก ชะโงกดูเงาก่อนได้ไหม!

ไม่ว่าเป็นจีเซียงหนิง หรือเป็นชายวัยกลางคนที่เป็นผู้จัดการฝ่ายการจัดซื้อ ล้วนไม่สนใจคำเตือนของฮั่วปู้ฝาน

จีเซียงหนิงยังไม่อยากจะพูดต่อกับเขาด้วยซ้ำ เพียงแค่บอกกับถังถังว่าจะพาเธอไปเที่ยว จากนั้นก็จากไปแล้ว

ถัวถังโบกมือลากับเธอ จนกระทั่งจีเซียงหนิงขึ้นบนรถแล้ว จึงดึงเสื้อของฮั่วปู้ฝาน"ปะป๋า ป้าจีเหมือนโมโหแล้ว......"

"ไม่เป็นไร ไม่นานเธอก็จะโมโหกว่านี้"ฮั่วปู้ฝายยิ้และจับมือของถังถัง พูดว่า"ไป ปะป๋าพาหนูไปซื้อหมากล้อม หมากล้อมจะสนุกกว่าเซี่ยงฉีอีก"

"จริงเหรอ!ดีมากเลย!"ถังถังเีใจจนกระโดดไปมา ขอให้ปะป๋ายอมเล่นกับเธอ ไม่ว่าเล่นอะไร เธอล้วนจะดีใจมาก และนี่ก็อาจจะเป็นสาเหตุที่ทำไมเด็กๆถึงมีความสุขมากกว่าผู้ใหญ่

เพราะว่าพวกเขาบริสุทธิ์แบบนี้อยู่ตลอด!

ในขณะนี้ บนรถมายบัคที่อยู่บนท้องถนน ผู้ชายวัยกลางคนที่อยู่บนที่นั่งข้างคนขับ หันไปพูดกับจีเซียงหนิงว่า"ประธานจีครับ ไอ้หลี่ซูเฮิงคนนี้ตลกเกินไปหรือเปล่า ยังกล้ามายุ่งเรื่องบริษัทเราอีก เขานึกว่าตัวเองเป็นคนเก่งหรือไง?คุณยังคิดจะให้เขากลับมาขับรถอีกหรือ?"

จีเซียงหนิงกำลังพิจารณาเรื่องนี้อยู่ เธออยากจะช่วยหนิงเสี่ยวฉิน แต่ถ้าเพราะเรื่องของหลี่ซูเฮิง ทำให้เธอกลายเป็นเรื่องตลกของบริษัท มันก็ไม่ได้

ตระกูลจีใหญ่มาก เป็นเบื้องหลังที่ดี แต่ก็เพราะสิ่งนี้ การแข่งขันกันระหว่างลูกหลานในตระกูลมันก็รุนแรงมาก

โดยเฉพาะลูกหลานโดยตรงของตระกูลที่มีอำนาจมากมาย ยิ่งไม่อยากให้ลูกหลานของตระกูลข้างเคียงที่มีความสามารถอย่างเธอได้ขึ้นตำแหน่งสูง ไม่เช่นนั้น ถ้าเธออยู่ในตำแหน่งที่สำคัญ จะให้ลูกหลานโดยตรงของตระกูลไปไหน?

หนิงเซียงหนิงยิ่งเก่ง ก็ยิ่งง่ายที่จะถูกคนอื่นเบียดเบียน

ทำผิดไปเล็กนิด ล้วนง่ายที่จะถูกคนอื่นขยายใหญ่ คนอย่างหลี่ซูเฮิง ถ้าหากให้เขามาเป็นคนขับรถอีก งั้นคงจะนำพาปัญหาที่ยิ่งใหญ่มาก็เป็นไปได้

แม้ว่าตอนนั้นที่ให้หลี่ซูเฮิงมาเป็นคนขับรถก็มีเกตุผลพิเศษอีก แต่ก็ต้องพิจารณาอยู่จริงจังว่าจะช่วยหนิงเสี่ยวฉินและหลี่ซูเฮิงอีดต่อไปหรือเปล่า

"เดี๋ยวค่อยว่ากันอีก ตอนนี้อย่าเพิ่งไปพูดถึงเขา เอกสารการจัดซื้อวัตถุดิบของธุรกิจดงลายเตรียมพร้อมยัง?"จีเซียงหนิงถาม

"พร้อมแล้วครับ การเจรจาก่อนหน้านี้ก็ราบรื่นเช่นกัน ครั่งนี้ที่ไปเท่ากับว่าเซ็นสัญญาโดยตรง"ชายวัยกลางคนส่ายหน้าแล้วพูดว่า"มีแต่คนที่ไม่เข้าใจแต่แสร้งทำเป็นเข้าใจอย่างหลี่ซูเฮิงถึงจะพูดว่าไม่ให้เราไป มันน่าตลกหรือเกิน"

"เออ หลังจากเซ็นสัญญาเสร็จ รีบๆนำวัตถุดิบกลับมา"จีเซียงหนิงพูด เห็นได้ชัดว่า เธอก็มั่นใจกับสัญญาของวันนี้เช่นกัน

ส่วนคำเตือนของฮั่วปุ้ฝาน ไม่มีใครไปสนใจหรอก

คำพูดของคนโง่ จะเชื่อได้หรือ?

ไม่นาน รถมายบัคก็ขับเข้ามาในลานจอดรถใต้ดินของธุรกิจดงลาย

จีเซียงหนิงพาผู้จัดการฝ่ายการจัดซื้อ นั่งลิฟท์ขึ้นตึกอย่างมั่นใจ หากการจัดซื้อวัตถุดิบในครั้งนี้สำเร็จ ผลการดำเนินงานในครึ่งปีแรกอาจเพิ่มขึ้นอย่างน้อย 2 เท่า มันถือได้ว่าสำคัญมาก

แต่หลังจากครึ่งชั่วโมงผ่านไป จีเซียงหนิงกับผู้จัดการฝ่ายการจัดซื้ก็กลับมาในลานจอดรถใต้ดินด้วยสีหน้าที่แย่มาก

เพิ่งออกมาจากลิฟต์ ผู้จัดการฝ่ายการจัดซื้อก็พูดอย่างโมโหว่า"ไอ้ประธานจ้าวคนนี้ก็ช่างโหดร้ายจริงๆ ตกลงกันดีๆว่าจะขายให้พวกเรา แต่ทำไมมาเล่นแผนว่าใครออกเงินมาหาใครได้?นี่มันบังคับให้พวกเราต้องเพิ่มเงินให้สูงขึ้นไม่ใช่หรือ!'

จรเซียงหนิงขมวดคิ้ว สีหน้าแย่มาก

เมื่อกี้หลังจากขึ้นตึกแล้ว พวกเขาได้เห็นรองผู้จัดการที่รับผิดชอบการจัดซื้อครั้งนี้ เดิมทีนึกว่าจะสามารถเซ็นสัญญาได้อย่างราบรื่น แต่ใครจะไปรู้ว่ารองผู้จัดการคนนั้นกลับพูดคำพูดที่ทำให้คนคาดเดาไม่ถึง

"ฝั่งเมืองเซียงเจียงมีนักธุรกิจใหญ่อยู่คนหนึ่ง ยอมออกเงินเพิ่มขึ้นหนึ่งส่วนในการจัดซื้อ ดังนั้นบริษัทเราตัดสินใจที่จะขายสินค้านี้ให้พวกเขา ท่านทั้งสองก็อย่าโกรธ การทำธุรกิจก็อย่างนี้แหละ ใครออกเงินสูงก็จะขายให้คนนั้น ทุกคนล้วนหวังที่จะได้กำไร ดังนั้นเราก็เข้าใจซึ่งกันและกันหน่อย แน่นอนว่าถ้าบริษัท จีซื่อ กรุ๊ปของพวกคุณยอมออกเงินที่สูงกว่าพวกเขา พวกเราก็จะขายให้พวกคุณก่อน"

การค้าขาย ใครออกเงินสูงใครได้ นี่เป็นเรื่องที่ปกติ แต่ว่าเรื่องที่มันคุยกันสำเร็จแล้ว พอถึงขั้นที่เซ็นสัญญากลับมาพูดแบบนี้ นี้ทำให้คนไม่พอใจเป็นอย่างยิ่ง

ราคาวัตถุดิบของธุรกิจดงลายไม่สูง ต่ำกว่าราคาท้องตลาดอยู่หนึ่งส่วน ราคาที่นักธุรกิจในเมืองเซียงเจียงที่ออกนั้น ตามจริงก็คือราคาเฉลี่ยของตลาด หมายความว่าถ้าหากว่าจีเซียงหนิงจะซื้อ ก็ต้องออกราคาที่สูงกว่าราคาเฉลี่ยของตลาดหนึ่งส่วน ถึงจะทำธุรกิจครั้งนี้ได้สำเร็จ

ต้องเพิ่มราคาสูงกว่าราคาเฉลี่ยของตลาดหนึ่งส่วน นี่เป็นสิ่งที่จีเซียงหนิงรู้สึกไม่สบายใจที่สุด

ใช้ราคานี้ซื้อเข้าวัตถุดิบ จะไม่ขาดทุนหรอก แต่ว่าบัญชีอินพุตที่ทำในก่อนหน้านี้ ก็ต้องแก้ไขใหม่

ถ้าหากไม่ซื้อก็ไม่ได้ เพราะฝ่ายบริษัทรีบใช้ ในระยะเวลาสั้นๆก็ยากที่จะหาผู้ผลิตที่มีของอยู่ในตัว และราคาก็ไม่สูงมากอย่างธุรกิจดงลาย

"ประธานจี คุณจะโทรไปให้ฝ่ายสำนักงานใหญ่รายงานเรื่องนี้หรือเปล่า......"ผู้จัดการฝ่ายการจัดซื้อสอบถาม

"โทรไปทำอะไร?สร้างแรงกดดันให้พวกเขาหรือ?คุณว่ามันมีประโยชน์หรือ?"จีเซียงหนิงพูดอย่างโกรธ

ผู้จัดการฝ่ายการจัดซื้อก็รู้ว่า ชื่อของตระกูลจี ไม่สามารถทำให้ทุกคนหวาดกลัว บางคนเพื่อที่จะแสวงหาผลกำไร กล้าฆ่าคนกล้าปล่อยไฟด้วยซ้ำ จะกลัวตระกูลจีได้ยังไงล่ะ?

"งั้นตอนนี้พวกเราต้องทำยังไงดี?จะเพิ่มราคาสูงขึ้นอีกส่วนหนึ่งหรือ?"ผู้จัดการฝ่ายการจัดซื้อถามอีกครั้ง

จีเซียงหนิงอยากจะยอมรับข้อเสนอของเขาทันที ให้ธุรกิจนี้ทำสำเร็จลงมาก่อนค่อยว่ากันอีกทีหลัง แต่จู่ๆเธอก็นึกถึงคำพูดของฮั่วปู้ฝาน

"ถ้าหากเป็นฉัน วันนี้ฉันจะไม่ไปแน่นอน เชื่อฉันเถอะ ผิดนัดในวันนี้ เป็นเรื่องที่มีประโยชน์ต่อคุณ"

นี่เป็นคำพูดเดิมของฮั่วปู้ฝาน เมื่อกี้ที่ได้ยินคำพูดนี้ จีเซียงหนิงยังนึกว่าเขาสมองเสื่อมไป

ไม่รู้เรื่องสักอย่าง ก็มาเสนอวิธีที่บ้าคลั่งแบบนี้

แต่ว่าตอนนี้ เมื่อเชื่อมโยงกับการเปลี่ยนใจของธุรกิจดงลาย จู่ๆจีเซียงหนิงก็รู้สึกว่า มันบังเอิญเกินไป

ทำไมไอ้เจ้านั่นไม่ให้มาธุรกิจดงลายในวันนี้?

เพราะว่าเขารู้ว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้เหรอ?

แต่ถ้าวันนี้ไม่มา วัตถุดิบก็จะถูกขายให้นักธุรกิจของเมืองเซียงเจียงแล้ว!นี่มันยิ่งไม่ดีไม่ใช่หรือ?

จีเซียงหนิงนึกไม่ออกว่าเป็นเพราะเหตุใด โชคดีที่เธอไม่ใช่คนที่ชอบทำหรือวิจัยในสิ่งที่ไม่คุ้มค่า ในเมื่อที่ตัวเองนึกไม่ออก ก็ไปถามคนที่เขาเข้าใจโดยตรงเลย

"ไป ไปหาหลี่ซูเฮิง"จีหนิงเซียงสั่ง

"หลี่ซูเฮิง?หาเขาทำไม?"ผู้จัดการฝ่ายการจัดซื้อถามอย่างไม่เข้าใจ

"คุณได้รู้สึกไหมว่า คำพูดที่เขาพูดในหนึ่งชั่วโมงก่อนนั้น มันมีความเชื่อมโยงบางอย่างกับเรื่องนี้?"จีเซียงหนิงถาม