บทที่ 15 สำเร็จแล้ว

ผู้จัดการฝ่ายการจัดซื้อตะลึงเล็กน้อย หลังจากครุ่นคิดไปอย่างละเอียด ก็รู้สึกว่ามันแปลกประหลาดจริงๆ

ไอ้เจ้านั่นไม่ให้พวกเรามาธุรกิจดงลาย จากนั้นที่นี่ก็เปลี่ยนใจอย่างบังเอิญ

แต่ว่า จะให้ผู้จัดการฝ่ายการจัดซื้อมาเชื่อว่าคนเล็กๆอย่างหลี่ซูเฮิงจะรู้ความลับทางธุรกิจของบริษัทดงลายล่วงหน้า มันเป็นสิ่งที่ยากมาก

เขาไม่เชื่อ แต่ก็ไม่สามารถหยุดความคิดของจีเซียงหยิงได้

ไม่มีวิธีอื่น ผู้จัดการฝ่ายการจัดซื้อมีแต่ต้นขึ้นรถ รถมายบัคขับออกจากลานจอดรถใต้ดิน และขับตรงไปทางบ้านเก่าๆหลังนั้นของหลี่ซูเฮิงโดยตรง

ฮั่วปู้ฝานในตอนนี้ กำลังสอนถังถังเล่นหมากล้อมอยู่ในห้อง

เด็กคนนี้ช่างฉลาดหรือเกิน หมากรุกที่ค่อนข้างซับซ้อน เธอใช้เวลาเพียงสามนาทีก็เข้าใจกติกาแล้ว เล่นมารอบหนึ่ง เธอก็เกือบเข้าใช้ทุกอย่าง

พอถึงรอบที่สอง ก็เริ่มเล่นได้อย่างดีแล้ว

ฮั่วปู้ฝานถูกเรียกว่าเป็นท็อปในกลุ่มคนที่อัจฉริยะ แต่ในมุมมองของเขา ถังถังก็มีสิทธิ์ได้เรียกเป็นเช่นนี้

ยากที่จะจินตนาการจริงๆ คนโง่อย่างหลี่ซูเฮิง ได้มีลูกสาวที่ฉลาดเช่นนี้ แถมถังถังยังแก่แดดกว่าเด็กในอายุเดียวกัน เชื่อฟังและว่านอนสอนง่าย คนยิ่งดูยิ่งชอบ

พอหมากล้อมรอบที่สองเล่นถึงครึ่งหนึ่ง ประตูห้องถูกคนเคาะอย่างแรง หนิงอี้หลินตะโกนอยู่ข้างนอก ดังราวกับฟ้าผ่า

ฮั่วปู้ฝานเดินไปเปิดประตู แล้วพูดว่า"คุณคิดจะทำบ้านพังหรือ?"

"พี่เขย สำเร็จแล้ว!"หนิงอี้หลินวิ่งเข้ามาอย่างตื่นเต้น ไปกอดเขาไว้ จากนั้นตะโกนขึ้นมา

ฮั่วปู้ฝานรู้ว่าเขาดีใจอะไรอยู่ ก็แค่เรื่องที่เปิดร้านในเถาเป่า เพียงแค่เรื่องเล็กๆ เขาจะตื่นเต้นไปขนาดนี้ทำไมล่ะ?

เรื่องที่ไม่เข้าตาคุณชายใหญ่ของตระกูลฮั่ว แต่สำหรับหนิงอี้หลิน มันเป็นเรื่องที่ยิ่งใหญ่มาก

"อย่าตะโกนเลย ไม่เห็นถังถังครุ่นคิดอยู่ตอนนั้นหรือ!"ฮั่วปู้ฝานตวาดใส่

หนิงอี้หลินจึงลดระดับเสียงลงหน่อย แต่ก็อดไม่ได้ที่จะดึงฮั่วปู้ฝานไว้ พูดว่า"ประธานหวันบอกแล้ว ให้ฉัน 200,000 หยวน มาสร้างร้านขึ้นมาก่อน ขอให้แค่มีหนึ่งคำสั่งซื้อ ก็ให้ฉันอีก 300,000 หยวน!และกำไรในร้านเถาเป่า เขาจะไม่เอาแม้แต่บาทเดียว หักต้นทุนแล้ว เงินที่เหลือล้วนทำการลงทุนต่อครั้งที่สอง ให้ฉันมีสิทธิ์ดำเนินการเอง พี่เขย ฉันจะรวยแล้ว!"

ฮั่วปู้ฝานฟังจนขำออกมา นี่มันแค่ไหนเอง ร้านยังไม่เปิดก็บอกว่าจะรวยแล้ว ถ้าหากเปิดร้านจริงๆ จะขึ้นฟ้าเลยใช่ไหม?

"โอเครๆ ยินดีกับประธานหนิงด้วยนะ คุณนั่งลงมากินน้ำก่อน ฉันจะไปเล่นหมากรุกกับถังถังแล้ว"ฮั่วปู้ฝานพูด

"เอ๊ะ รอก่อน ฉันยังพูดไม่จบเลย"หนิงอี้หลินรีบดึงเขาไว้ สีหน้าค่อนข้างกระตุ้งกระติ้ง พูดว่า"ประธานหวังมีงานให้ฉันไปทำหนึ่งงาน ต้องทำเสร็จงานนี้ ถึงจะให้เงิน"

ฮั่วปู้ฝานมองเบาะแสบางย่างจากสีหน้าขอวเขาได้ เลยพูดโดยตรงว่า"ฉันไม่มีเวลา"

"พี่เขยสุดที่รักของฉัน พี่ครับ พี่แท้ๆของฉันครับ!"หนิงอี้หลินรู้ว่าปิดบังฮั่วปู้ฝานไม่ได้ เลยพูดด้วยสีหน้าที่เศร้าโศก"ก็ไม่ได้ให้คุณต้องทำอะไรไง แค่ให้คุณช่วยฝึกอบรมพนักงาน ช่วยฉันทำให้ร้านเรือธงดำเนินการไปได้อย่างปกติก็พอ เดือนหนึ่งขั้นต่ำ20,000หยวน ทุกๆหนึ่งคำสั่งซื้อ ให้เงินโบนัสคุณ10%!"

ฮั่วปู้ฝานจ้องไปที่เขา พูดว่า"คุณว่าฉันมีค่าเพียงสามหมื่นหรือ?และนี่มันเรียกว่าไม่ได้ให้ฉันทำอะไรมากเหรอ?แค่อบรมพนักงานหนึ่งคน ฉันก็ต้องเสียเวลาไปเท่าไหร่แล้ว ยังต้องช่วยคุณทำให้ร้านเรือธงดำเนินการไปได้อย่างปกติ คุณทำไมไม่ให้ฉันช่วยคุณทำจนโรงงานของคุณเป็นบริษัทมหาชนล่ะ?"

"ถ้าหากคุณยอม ฉันก็ไม่ได้ปฏิเสธนะ......"หนิงอี้หลินพึมพำอยู่ เมื่อเห็นว่าฮั่วปู้ฝานจ้องมาที่เขาอีกที เขาจึงรีบพูดว่า"แม้ว่าไม่ไว้หน้าฉัน คุณก็ต้องไว้หน้าพี่สาวของฉันเนาะ แล้วก็ไว้หน้าถังถังด้วย ใช่ไหม?"

ฮั่วปู้ฝานถูกนิสัยที่เลวร้ายของเขาทำจนไม่รู้ต้องทำยังไงดี นี่มันเกี่ยวอะไรกับหนิงเสี่ยวฉินและถังถังล่ะ?

แต่ว่ายังไงแล้วเขาก็เป็นน้องชายของภรรยาตัวเอง เขาก็ต้องไว้หน้าเขาบ้าง เลยพูดว่า"ฉันไม่มีเวลามากขนาดนั้น ช่วยคุณเยอะขนาดนี้ไม่ได้ ฉันสามารถช่วยคุณทำหน้าร้านและโปรโมทสินค้า ส่วนเรื่องฝึกอบรมพนักงาน ฉันไม่มีเวลา"

"อ๊ะ?แล้วฉันต้องทำยังไงดีล่ะ โรงงานของพวกเราไม่มีคนไหนที่ทำร้านออนไลน์เป็นเลย ถ้าคุณไม่สอน......"

"คุณก็ไปสมัครคนที่มีความรู้ทางด้านนี้ ไม่เป็นหรือ?ตาจับจ้องอยู่แต่กำไรต่อหน้าที่เล็กๆน้อยๆ มองไกลหน่อยได้ไหม!"ฮั่วปู้ฝานพูดอย่างโมโห

"เอ๊ะ ไปสมัครคนใหม่ วิธีนี้ดี ดีจริงๆเลย!"หนิงอี้หลินเห็นด้วยทันที จากนั้น เขาดึงฮั่วปู้ฝานไว้อย่างประจบสอพลอ พูดอีกว่า"ในเมื่อพี่เขยช่วยถึงขั้นนี้แล้ว ก็ช่วยฉันสมัครคนที่ยอดเยี่ยมหน่อยได้ไหม สายตาฉันไม่ค่อยดี ไม่รู้สิ่งพวกนี้ ก็แค่การสมัครเอง อย่างมากวันเดียวก็เสร็จ ตกลงกันตามนี้นะ ฉันจะไปหาประธานหวัง ให้เขาแจกเงินลงมาห้า......หนึ่งหมื่นเป็นเงินค่าขนมให้คุณ!"

ฮั่วปู้ฝานถูกเขาทำจนไม่มีวิธีอื่น มีแต่ต้องยอมรับกับเขา

เมื่อได้รับการยอมรับจากฮั่วปู้ฝาน หนิงอี้หลินดีใจจนกอดเขาไว้ และเรียกเขาว่าพี่เขยสุดที่รัก ซึ่งสนิทสนมมาก

แม้กระทั่งถังถังที่คิดหมากล้อมอยู่ข้างๆก็อดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นมา และพูดว่า"น้าคะ น้ำลายของน้าเยอะจัง กระเด็นมาถึงหน้าหนูด้วย"

"ฮ่าๆๆ หลานสาวสุดที่รัก น้าดีใจมากๆ เดี๋ยวรอให้น้าได้เงินมาแล้ว น้าจะเอาทองทำเป็นกระดานหมากล้อมให้หนูเล่นนะ!"หนิงอี้หลินพูดอย่างมั่นใจ

"พอแล้ว อย่ามาพูดแบบนี้ต่อหน้าเด็กเลย คิดแต่เงินอย่างเดียว ถ้ามีเวลาว่าง ไปทำงานหลักดีกว่าไหม!"ฮั่วปู้ฝานพูด

"ใช่ใช่ใช่ งั้นฉันไปบอกกับประธานหวังก่อน เดี๋ยวรอตอนนี้เริ่มเปิดการสมัครฉันค่อยมาหาอีกทีนึง"

"ดีที่สุดอย่ามาอีกเลย"

หนิงอี้หลินไม่สนใจคำพูดของเขาอยู่แล้ว ออกจากบ้านด้วยความดีใจ และก็ได้เห็นว่าจีเซียงหนิงกำลังยกมือขึ้นมาเตรียมจะเคาะประตู

"เอ๊ะ พี่เซียงหนิง คุณมาทำอะไรหรอ?ใาหาพี่สาวของฉันหรือ?เธอไม่อยู่บ้าน"ความดีใจที่หนิงอี้หลินปรากฏออกมาทำให้จีเซียงหนิงนิ่งอึ้งไปสักพักหนึ่ง

ไอ้เจ้านี่ ทำไมดีใจจนขนาดนี้ล่ะ?

โดยเฉพาะเมื่อได้เห็นฮั่วปู้ฝานที่ยืนอยู่ในห้อง เธอยิ่งรู้สึกแปลกประหลาด

ญาติของฝั่งครอบครัวหนิงไม่ชอบหลี่ซูเฮิง นี่เป็นเรื่องที่รู้กันทั่วไป ในฐานะที่เป็นเพื่อนสนิทของหนิงเสี่ยวฉิน จีเซียงหนิงก็รู้ด้วย

โดยเฉพาะหนิงอี้หนิง รู้สึกไม่เป็นธรรมแทนพี่สาวเขาอยุ่ตลอด รู้สึกว่าการที่แต่งงายกับคนโง่อย่างหลี่ซูเฮิงมันเหมือนกับว่าเป็นการเอาดอกไม้สดไปปักอยู่บนขี้วัวแท้ๆ ดังนั้นฉากในปกติที่เขาได้อยู่กับหลี่ซูเฮิง ล้วนเป็นการทะเลาะกัน

แต่ว่าวันนี้ ใบหน้าของเขากลับเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ถ้าหากว่าเขามีหาง ตอนนี้ก็ส่ายหางอย่างแรงไปเสียก่อนแล้ว

"ฉันมาหาเขา"จีเซียงหนิงอธิบาย

"อ๋อ หาพี่เขยนี่เอง งั้นพวกคุณคุยกัน ฉันยังมีเรื่องอื่น ไปก่อนนะ"หนิงอี้หลินก็ไม่ได้พูดมาก สำเร็จเป้าหมายแล้วก็จากไปโดยตรง

แต่เขาคาดไม่ถึงว่าคำว่าพี่เขยของเขา ทำให้จีเซียงหนิงยิ่งมึนงงไปใหญ่

หนิงอี้หลินเรียกหลี่ซูเฮิงว่าพี่เขย?

เขากินยาผิดประเภท หรือว่าลืมกินยา?

พอดีในเวลานั้น ฮั่วปู้ฝานอ้าปากพูดว่า"ในเมื่อมาหาฉัน ก็เข้ามาคุยกันสิ"

เมื่อได้เห็นผู้ชายคนนั้นที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม จีเซียงหนิงมีความรู้สึกที่พูดไม่ออก

เธอไม่ได้ยืนอยู่ในหน้าประตูอีก เดินเข้าไปในห้อง

ผู้จัดการฝ่ายการจัดซื้อที่ตามมาในก่อนหน้านี้ ได้เรรยดรถแล้วกลับบริษัทเองแล้ว เพราะว่าจีเซียงหนิงรู้สึกว่าเรื่องที่เธอมาถามนั้น ค่อนข้างจะเป็นความลับ จึงไม่อยากให้คนอื่นรู้

หลังจากปิดประตูบ้านเสร็จ ฮั่วปู้ฝานก็เทน้ำแก้วนึงให้จีเซียงหนิง จากนั้นกลับไปนั่งอยู่ตรงข้ามขอบถังถังเหมือนเดิม จับเม็ดดำเม็ดหนึ่งวางไว้บนกระดานหมากล้อม และพูดว่า"นั่งก่อนค่อยพูดต่อเถอะ"

พฤติกรรมที่ติดต่อการของเขา ล้วนใจเย็นและมีสติ ทำให้จีหนิงเซียงเหมือนได้พบกับผู้อาวุโสกว่า

เธอรู้สึกว่าหลี่ซูเฮิงไม่ควรมีพฤตกรรมแบบนี้ แต่เมื่อเห็นเขาปฏิบัติเช่นนี้ กลับรู้สึกว่ามันก็สมเหตุสมผลอยู่

เมื่อเห็นกระดานหมากล้อมที่ซื้อมาใหม่ จีเซียงหนิงไม่ได้กล่าวถึงเรื่อวของธุรกิจดงลายโดยตรง กลับถามว่า"คุณยังเล่นหมากล้อมเป็นด้วยหรือ?"

"เคยเรียนมาช่วงระยะหนึ่ง สนุกดีนะ ถ้ามีเวลาคุณก็เรียนได้นะ"ฮั่วปู้ฝานวางเม็ดดำลงไปอีกเม็ดหนึ่ง และพูดว่า"ขั้นตอนนี้คุณลงผิดแล้ว ผิดไปขั้นตอนเดียว ก็จะผิดไปหมดเลย ยังจะเล่นต่อไหม?"

"เล่นต่อค่ะ!"ถังถังพยักหน้าอย่างจริงจัง ภายในสายตาเต็มไปด้วยความตั้งใจ

ฮั่วปู้ฝานยิ้ม และให้เธอวางหมากเอง จากนั้นมอวไปทางจีเซียงหนิง และพูดว่า"เธอไปที่ธุรกิจดงลายแล้วใช่ไหม? รู้สึกเกินความคาดเดาใช่เปล่า?"

หนิงเซียงหนิงจ้องไปที่เขา และถามด้วยความประหลาดใจ"คุณรู้เรื่องของพวกเขาจริงหรือ?คุณรู้ได้ยังไงล่ะ?"

"ฉันรู้ได้ยังไงมันไม่สำคัญ สิ่งสำคัญคือผลสุดท้าย ธุรกิจดงลายอยากให้พวกคุณเลื่อนราคาเท่าไหร่?"ฮั่วปู้ฝานถาม

จีเซียงหนิงได้แน่ใจแล้วว่า ก่อนหน้านี้ผู้ชายคนนี้ไม่ได้พูดจาส่งเดช เป็นเพราะว่าเขารู้เรื่องบางอย่าง ถึงจะเตือนตัวเองแบบนั้น

แต่เสียดายที่ ตัวเองไม่ได้เชื่อ