บทที่ 243 เริ่มต้นใหม่

สัญญาที่ลงนามในชื่อของบริษัทนิวโฮปนอกจากเป็นการบีบบังคับหวังชางซิ้นไปในตัวแล้วฮั่วปู้ฝานยังตั้งใจที่จะพัฒนาที่นี่เป็นฐานการเพาะเลี้ยงสัตว์ในเมื่อเป็นผลิตภัณฑ์ลดน้ำหนักสีเขียวธรรมชาติมากเท่าไหร่ยิ่งดีเท่านั้นไม่มีอะไรเหมาะกับการเหมาเขาทั้งลูกแล้วทำการปลูกไปมากกว่านี้แล้วทำอย่างนี้จะจะได้รับความไว้ใจจากลูกค้าได้อย่างง่ายๆ

การเซ็นสัญญาครั้งนี้ราบรื่นกว่าที่คิดไว้เป็นอย่างมากตอนแรกจีเซียงหนิงคิดว่าอาจจะมีคนเข้ามาขัดขวางการเซนต์สัญญาในครั้งนี้

ถึงอย่างไรสมุนไพรจีนที่อยู่ที่นี่ก็เป็นของหายากที่สุดในประเทศจีนมันก็ควรได้รับการคุ้มครองซิถึงจะถูก

แต่ในความเป็นจริงคุณสมบัติของสมุนไพรจีนพวกนี้มีเพียงอย่างเดียวแล้วยังไม่ได้รับความนิยมอีกด้วยเพราะส่วนใหญ่ไม่ค่อยนำไปใช้ประโยชน์อะไรกัน

สมุนไพรที่ไม่ได้ใช้ไม่แตกต่างจากวัชพืช

ดังนั้นทุกปีนอกจากหวังชางซิ้นที่เป็นคู้ค้าคอยมาจัดซื้อแล้วเวลาอื่นก็ไม่มีใครมาสนใจเลย

และสัญญาที่ฮั่วปู้ฝานเซนต์ก็ไม่ได้เป็นอันตรายต่อผลประโยชน์ของคนเก็บยาเลยแม้แต่น้อยแถมยังเพิ่มเงินให้อีกเป็นธรรมดาที่หัวหน้างานแผนกต่างๆต้องรู้สึกยินดีเป็นอย่างมาก

เมื่อได้รับสัญญาที่มีตราประทับอย่างเป็นทางการฮั่วปู้ฝานก็ได้ปฏิเสธข้อเสนอที่หัวหน้าแผนกต่างๆชวนกินข้าวด้วยกันและนั่งรถกลับไปกับจีเซียงหนิงเพื่อเตรียมตัวกลับบ้านต่อในคืนนี้

หลังจากที่ขึ้นรถแล้วจีเซียงหนิงก็มองเอกสารการเซนต์สัญญาลงนามที่อยู่ในมือของฮั่วปู้ฝานแล้วพูดขึ้นว่า："หลังจากนี้ถ้าหวังชางซิ้นมาหาซื้อสมุนไพรต้องใช้ความพยายามอย่างหนักหรือจะให้ฉันไปเป็นเพื่อนคุณอีกรอบแล้วทำการเซนต์สัญหาอีกสองที่ที่เหลือถือว่าเป็นการปิดทางเขาไปเลย！"

ฮั่วปั่วฝานส่ายหน้าแล้วพูดว่า："นั่นเป็นไปไม่ได้หรอกเหตุผลก็คือที่เนื่องจากสถานะทางเศรษฐกิจของเมืองทงตกต่ำเพราะฉะนั้นเขาถึงสนใจให้ความร่วมมือในครั้งนี้ส่วนอีกสองที่ที่เหลือถึงแม้ว่าสมุนไพรจีนจะไม่ได้เป็นแหล่งที่มาของเศรษฐกิจของพวกเขาแต่เนื่องจากอยู่ในพื้นทีที่มีเศรษฐกิจดีเพราะฉะนั้นพวกเขาจะต้องทำการคุ้มครองป่าไม้ขุนเขาเป็นอย่างดีรวมถึงเข้มงวดในการพัฒนานอกจากภูเขาที่แห้งแล้งไม่อย่างถ้าคิดจะซื้อก็ยากพอสมควรแล้วอีกอย่างถึงแม้ว่าพวกเราจะไม่ซื้อสองที่นั้นเราก็ครอบครองส่วนไปแล้วกว่าแปดสิบเปอร์เซนต์แล้วถ้าหากหวังชางซิ้นยังคงร่วมมือกับบริษัทยาที่เยอรมันสวีเดนต่อยังไงก็หนีที่นี่ไม่พ้น"

"นั้นสมุนไพรพวกนี้คุณคิดจะทำยังไงต่อ？ให้คู่แข่งของเขาเหรอ？"จีเซียงหนิงถามอย่างสงสัย

ฮั่วปู้ฝานสายหัวอีกครั้งสนับสนุุนคู่แข่งของหวังชางซิ้นเป็นผนที่ได้ผลคุ้มค่าใช้สติปัญญาน้อยแต่ได้ผลมากไม่กินแรงเยอะแต่เรื่องแบบนี้เขาขี้เกรียจทำ

ในเมื่อตอนแแรกหวังชางซิ้นหักหลังเอาเงินจากเขาไปได้นั้นตอนคืนเขาก็ต้องนำมันมาคืนเองกับมือ

การแก้แค้นที่ดีที่สุดไม่ใช่การปฏิเสธแต่เป็นการต้อนรับอย่างอย่างยินดีมองดูฝั่งตรงข้ามที่ไม่ชอบเขาอย่างชัดเจนแต่ก็ยังต้องมาซื้อของกับเขานั้นถึงเรียกว่าคนโหดร้ายอย่างแท้จริง

จีเซียงหนิงไม่ได้พูดอะไรเยอะถึงอย่างไรก็เป็นเรื่องส่วนตัวของเขาแล้วสัญญานั้นเป็นในนามของบริษัทซิงซีหวั้นไม่ใช่ของตระกูลจี

พูดไปแล้วเรื่องนี้มันทำให้เธอค่อนข้างผิดหวังเล็กน้อย

เพราะว่าฮั่วปู้ฝานได้เริ่มใช้ชื่อของบริษัทตัวเองในการทำธุรกิจต่างๆแล้วไม่ใช่อะไรอะไรก็ให้คนตระกูลจีช่วยแล้วนี่แสดงว่าเขามีกำลังเพียงพอที่จะหลุดพ้นจากคนบ้านตระกูลจีแล้ว

จีเซียงหนิงตอนนี้ใช้ชีวิตอยู่กับฮั่วปู้ฝานมากกว่าคนอื่นๆดังนั้นเมือฮั่วปู้ฝานเกิดเรื่องเธอจึงรีบวางงานทั้งหมดที่อยู่ในมือจนถึงขั้นนำคนแผนกกฏหมายมาด้วย

แต่เธอเองยังไม่รู้ว่าเธอจะรั้งผู้ชายคนนี้ไว้ข้างตัวเธอเองได้อีกนานเท่าไหร่ต่อให้เขาจะเคยพูดว่าจะช่วยจนตัวเธอได้นั่งในตำแหน่งประธานคณะกรรมการบริหาร

มีช่วงมีเวลาหนึ่งเธอคิดว่าถ้าหากเธอไม่จำเป็นต้องนั่งในตำแหน่งประธานคณะกรรมการบริหารของตระกูลจีเขาจะสามารถอยู่ข้างกายเธอตลอดไปได้ไหม？

ความคิดนี้ทำให้ใจเธอเต้นแรง

แต่ทว่าครู่ถัดมาเธอก็ต้องหยิกตัวเองอย่างแรง

เขาเป็นผู้ชายที่มีภรรยาอยู่แล้วแล้วอีกอย่างความสัมพันธ์ของพวกเราทั้งคนก็มีความลับบางอย่างที่ไม่สามารถบอกใครได้ที่รั้งเขาไว้ให้อยู่ข้างกายน่าจะเป็นเพระว่าเธอต้องคอยจับตาดูเขาทุกการเคลื่อนไหวทำไมถึงทำอย่างกับเขาเป็นสามีเธอไปได้！

เมื่อคิดถึงตรงนี้จีเซียงหนิงก็ไม่พูดอะไรอีกได้แต่พิงหน้าต่างมองแสงสว่างจากไฟด้านนอก

"หลายวันมานี้ลำบากคุณแล้วคุณพักผ่อนเถอะถ้าถึงแล้วผมจะเรียกคุณ"

ฮั่วปู้ฝานไม่คิดอะไรมากเนื่องจากคิดว่าเธอคงเหน็ดเหนื่อยและยังกลัวว่าตอนที่เธอกำลังหลับจะถูกแอร์เป่าจนป่วยได้จึงเอาผ้าห่มสำรองคลุมร่างกายของจีเซียงหนิงไว้

ยิ่งเขาแสดงความอ่อนโยนมากเท่าไหร่ใจของจีเซียงหนิงไว้ยิ่งห้ามไม่อยู่มากเท่านั้น

เขาไม่ควรทำแบบนี้……

เมื่อถึงเวลาตีสามรถก็จอดเทียบอยู่ข้างถนนเมื่อมองเห็นบ้านที่อยู่ไม่ไกลถึงแม้ว่าจะมืดแต่ฮั่วปู้ฝานกลับรู้สึกอบอุ่น

ไม่สงสัยเลยว่าทำไมคนแก่ชอบว่าบ้านคือที่อยู่ที่อบอุ่นมากที่สุด

ไม่ว่าตัวเองจะเดินไปถึงจุดไหนเจออะไรมาบ้างสุดท้ายครอบครัวก็เป็นสิ่งที่เราต้องการมากที่สุด

"ขอบคุณมากคุณกลับบ้านไปพักผ่อนเถอะ"หลังจากฮั่วปู้ฝานลงจากรถก็หันไปบอกจีเซียงหนิง

จีเซียงหนิงโบกมือให้เขาหลังจากนั้นก็หันไปบอกคนขับรถ

หลังจากที่เห็นรถที่มาส่งตัวเองออกไปไกลแล้วฮั่วปู้ฝานก็หันหลังกลับเดินตรงเข้าไปในบ้าน

เมื่อเขามาถึงประตูเขาสังเกตเห็นว่ายังคงมีแสงเล็กๆน้อยๆในบ้าน

หยิบกุญแจขึ้นมาแล้วเปิดประตูเข้าไปฮั่วปู้ฝานเห็นหนิงเสี่ยวฉินนั่งอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์กำลังเคาะแป้นพิมพ์อยู่

หลังจากได้ยินเสียงประตูเปิดเธอก็หันมามองทันทีเมื่อเห็นฮั่วปู้ฝานกลับมาเธอก็ตะลึงไปชั่วขณะ

วินาทีต่อมาผู้หญิงคนนี้ก็กระโดดขึ้นจากเก้าอี้ของเธอและวิ่งไปที่ฮั่วปู้เฟยและกอดเขาอย่างรวดเร็ว："ทำไมจะกลับมาไม่บอกฉันก่อน！รู้ไหมว่าฉันเป็นห่วงคุณมากแค่ไหน！"

ในขณะที่พูดน้ำตาของเธอก็ไหลออกมาคำพูดสะอึกสะอื้น

ฮั่วปู้ฝานรู้ว่าในช่วงหลายวันนี้เธอคงตกใจเป็นอย่างมาก

ฮั่วปู้ฝานได้แต่ตบไปที่หลังหนิงเสี่ยวฉินเบาๆแล้วปลอบด้วยคำพูด："ไม่เป็นไรนะอย่าร้องไห้ถังถังนอนแล้วหรือยัง？"

หนิงเสี่ยวฉินปล่อยเขาเช็ดน้ำตาหลังจากนั้นพยักหน้าบอกเขาว่า："นอนแล้วแต่ว่าร้องเรียกหาคุณพ่อตลอดเลยคุณออกมาได้อย่างไรเซียงหนิงบอกเรื่องมันยุ่งยากมากเลยไม่ใช่เหรอ？"

"เรื่องที่สามารถใช้เงินแก้ปัญหาได้ไม่นับว่าเป็นเรื่องที่ยุ่งยาก"ฮั่วปู้ฝานอธิบายอย่างหลีกเลี่ยงปัญหาที่สำคัญหลังจากนั้นหันไปมองคอมพิวเตอร์แล้วถามว่า："คุณยังไม่นอนอีกเหรอ？"

"ฉันนอนไม่หลับก็เลยลุกขึ้นมาดูว่าลูกค้ามีคำถามอะไรหรือไม่"หนิงเสี่ยวฉินบอก

ฮั่วปู้ฝานพอจะจินตนาการออกมาได้ไม่หลายวันมานี้หนิงเสี่ยวฉินต้องนอนไม่หลับเป็นแน่มองจากขอบตาที่ดำคล้ำของเธอก็พอจะเดาได้

ที่ต้องตอบคำถามของลูกค้าก็เพราะว่าต้องการที่จะดึงดูดความสนใจไปที่สิ่งนั้นมากกว่าไม่อย่างนั้นถ้าต้องคิดถึงเรื่องเขาทั้งวันก็ทำอะไรไม่ได้กันพอดี

เห็นได้ชัดว่าหนิงเสี่ยวฉินผอมกว่าก่อนมากฮั่วปู้ฝานรู้สึกผิด

รับปากไว้ว่าจะดูแลสองคนแม่ลูกให้มีชีวิตที่ดียิ่งกว่าเดิมผลที่ได้คือทำให้เธอกังวล

"ขอโทษผม……"

"ไม่ต้องพูดเรื่องพวกนั้นหรอกขอเพียงแค่คุณกลับมาได้อย่างปลอดภัยฉันก็โอเคแล้ว"หนิงเสี่ยวฉินเช็ดขอบตาอีกครั้งหรือเธออาจจะเห็นความรู้สึกผิดของฮั่วปู้ฝานเธอจึงยิ้มออกมาอย่างฝืนๆและพูดว่า："พรุ่งนี้ถ้าถังถังเห็นคุณจะต้องกระโดดโลดเต้นเป็นแน่นอน"

เธออ่อนโยนจนทำให้คนอื่นประทับใจมันเป็นความห่วงใยรักใคร่ที่บริสุทธิ์มากที่สุดโดยไม่มีส่วนผสมของผลประโยชน์เลยซักนิด

ในสายตาของฮั่วปู้ฝานเรียกว่าความรักเท่านั้นที่สามารถเห็นได้ในระดับนี้

ยิ่งมีเงินฐานะยิ่งสูงยิ่งยากเกินกว่าจะหารักแท้เจอ

เขาต้องรักษาไว้ให้เป็นอย่างดีอาจจะเพราะเขาเคยอยู่ในสถานการณ์ที่อันตรายมากถึงมากที่สุดจึงเข้าใจความหมายของชีวิตมากยิ่งขึ้น

ความวุ่นวายในใจเริ่มผ่อนคลายไปทีละน้อยเขามองไปที่หนิงเสี่ยวฉินที่ซีดผอมและพยายามที่จะทำให้เขารู้สึกสบายใจจึงได้ฝืนยิ้มออกมาฮั่วปู้ฝานเห็นดังนั้นก็ใจเต้นและดึงเธอเข้ามาหอมหน้าผาก

หลังจากเกิดใหม่อีกครั้งฮั่วปู้ฝานมักจะเป็นฝ่ายรุกและชอบทำเรื่องที่ทำให้สนิทสนมชิดเชื้อมากกว่าเดิมเป็นที่สุด

หน้าผากที่ได้รับความอ่อนโยนจากผู้ชายที่เธอรักในใจของหนิงเสี่ยวฉินก็เต็มไปด้วยความอบอุ่นจนอดไม่ได้ที่จะกอดเขาไปเต็มแรง

ฮั่วปู้ฝานไม่ได้ปฏิเสธอ้อมกอดของเธอแต่กอดกลับไปเช่นั้นกันหลังจากนั้นก็พูดเสียงต่ำว่า："ให้โอกาสผมจีบคุณอีกสักครั้งได้ไหม？"

หนิงเสี่ยวฉินยิ้มออกมาเล็กน้อยเพราะคิดว่าเขาหยอกล้อเธออยู่จึงพูดออกมาว่า："พวกเราเป็นสามีภรรยากันแล้วทำไมยังต้องจีบ……"

"ไม่อดีตก็คืออดีตปัจจุบันก็คือปัจจุบันผมอยากให้คุณลืมผมในอดีตแล้วนับตั้งแต่นี้เป็นต้นไปมาทำความรู้จักกันและกันใหม่ฉันหวังว่าวันข้างหน้าคนที่คุณเห็นจะเป็นผมในตอนนี้"ฮั่วปู้ฝานพูด

เขาอย่างจะเปิดใตและอยากจะมาแทนที่หลี่ซูเฮิงที่อยู่ในใจของหนิงเสี่ยวฉิน

เพราะเขารู้ดีว่าตัวเองหลังรักผู้หญิงคนนี้อย่างหัวปรักหัวปรำอย่างช่วยไม่ได้แล้วจนถึงขั้นคิดว่าหลี่ซูเฮิงที่รู้จักเธอมากกว่าเขาก็ยิ่งทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจ

ครั้งนี้หนิงเสี่ยวฉินเข้าใจคำพูดของฮั่วปู้ฝานแม้ว่าเธอจะไม่ได้เข้าใจสาระสําคัญแต่ยังเข้าใจแต่ก็เข้าใจสิ่งที่ฮั่วปู้ฝานต้องการจะสื่อได้

เมือมองเห็นแววตาจริงจังของฮั่วปู้ฝานหนิงเสี่ยวฉินก็ยิ้มออกมาแล้วพยักหน้าพร้อมกล่าวออกมาว่า："ตกลง！นั้นพวกเรามาเริ่มต้นกันใหม่สวัสดีคุณชายหลี่ฉันชื่อหนิงเสี่ยวฉิน"

เขาก้มหน้ามองหนิงเสี่ยวฉินและยื่นมือออกไปบนไหล่ของเธอพร้อมสูดหายใจเข้าลึกๆ

"สวัสดีคุณหนิงยินดีที่ได้รู้คุณนะ！"