บทที่ 6 ปรมาจารย์การนวด

เรือนร่างของซุนน่าเผยอยู่ตรงหน้าผม ผิวพรรณที่เกือบจะสมบูรณ์ ขาวเหมือนหิมะ ผิวที่มีความบอบบางเนียนราวกับว่ามีเลือดเหมือนกับของเด็ก เหมือนเยลลี่นุ่มๆหนึ่งก้อน แทบรอไม่ไหวจนอยากจะป้อนเข้าปาก

สิ่งที่สำคัญที่สุดคือยังมียอดแฝดที่น่าภาคภูมิใจ แม้ว่าจะมีการคลานอยู่ แต่ว่ายังคงเผยให้เห็นถึงการทับจนเป็นแผ่นสีขาว

ผมอดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลาย งดงาม ช่างงดงามเหลือเกิน ผิวที่มีความงดงามเช่นนี้ นั่นไม่ใช่แค่ผลที่สามารถทำได้โดยการบำรุงดูแลรักษาทุกวัน มันจำเป็นต้องงดงามตามธรรมชาติด้วย รากฐานนั้นสำคัญอย่างมาก

ถ้าจะบอกว่ามีใครที่เหมือนกันล่ะก็ อย่างนั้นคงมีแค่พี่ชิงแล้ว ตลอดเวลาที่ผ่านมาคิดว่าพี่ชิงสมบูรณ์ที่สุดแล้ว คิดไม่ถึงเลยว่าเพื่อนสนิทของเธอก็......

"นายกำลังทำอะไรอยู่? ทำไมถึงยังไม่ลงมือ?" ช่วงเวลาที่ผมกำลังเสียสติ เสียงความสงสัยของซุนน่าก็ดังขึ้น เหมือนยุง และมีความเขินอายเช่นกัน

"ผม.......ไม่ ไม่ทำอะไร.......คิดไม่ถึงเลยว่าผิวพรรณของพี่สาวจะดูแลได้ดีขนาดนี้ นี่เป็นครั้งแรกที่เห็น ดังนั้นก็......ก็เลยอึ้งไปชั่วขณะ"

การอธิบายที่แข็งทื่อของผม รีบปรับสถานะของตัวเองกลับมาอย่างรวดเร็ว แม้ว่าพวกเราทุกคนจะมีจรรยาบรรณวิชาชีพ แต่ว่าเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่เหมือนกับผม นี่คือสิ่งล่อใจที่ร้ายแรงที่สุด ถ้าหากว่าไม่มีการตอบสนองแม้แต่นิดเดียว ไม่ใช่ผู้ชายเลยด้วยซ้ำ

โชคดีที่จิตตานุภาพของผมแข็งแกร่งพอ ไม่อย่างนั้นอาจจะกระโจนเข้าไปแล้ว

แต่ความอยากเอาตัวรอดของผมกลับระงับความคิดชั่วช้านั้นไว้ในใจ

ท้ายที่สุดแล้วเป็นเพื่อนของพี่ชิง อิทธิพลคงไม่แตกต่างกันมากแน่นอน ถ้ามีการเล่นกับเธอ ต่อให้ผมมีมือกี่ข้างก็ไม่พอตัดทิ้ง

"หื้ม ในตอนนั้นนายก็ใช้คำพูดแบบนี้หลอกล่อพี่ชิงใช่ไหม ดูนายอายุยังน้อย คำพูดมาเป็นชุดๆเลยนะ"

ซุนน่าหัวเราะ แต่ถูกผมชื่นชมแบบนี้ เห็นได้ชัดว่าดีใจขึ้นมานิดหน่อย

"ต่อให้คำพูดน่าฟังแค่ไหนก็ไม่มีประโยชน์ ดีที่สุดคือนายควรทำสิ่งที่ควรทำ ถ้าหากนายกล้าใช้โอกาสราดน้ำมันล่ะก็......นายน่าจะรู้ว่าผลที่ตามมาคืออะไรนะ" คำพูดของซุนน่าเปลี่ยนกะทันหัน ความคาดหวังยังคงเย็นชาเหมือนก่อนหน้านี้

ผมตัวสั่น แม้ว่าจะมีการเตรียมใจเอาไว้แล้ว แต่การเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันเช่นนี้ ยังคงทำให้ผมตะลึงเล็กน้อย ไม่แปลกใจที่ใครๆ ก็ว่าผู้หญิงเป็นเหมือนอากาศ บอกว่าเปลี่ยนก็เปลี่ยน

"สบายใจได้ พี่น่า ต่อให้ผมมีความกล้ามากขึ้นสิบเท่า ผมก็ไม่มีทางทำเรื่องที่มีความผิดแบบนั้น ยิ่งกว่านั้นผมก็มีจรรยาบรรณวิชาชีพอีกด้วย ผมเพียงแค่ทำในหน้าที่เท่านั้น เหตุผลที่ต้องทำแบบนี้ เพียงเพื่อให้คุณได้รับประสบการณ์การบริการที่ดียิ่งขึ้น"

ผมเน้นคำว่าบริการสามคำหนักขึ้น มือก็เริ่มเคลื่อนไหวเช่นกัน

ซุนน่าไม่เหมือนกับผู้หญิงทั่วไป ก่อนหน้านี้ผมก็สังเกตเห็นความไม่แยแสของเธอแล้ว นั่นเป็นเหตุผลที่ไม่สามารถเพลิดเพลินไปกับ "ความสุขบนดิน" เพียงแต่คนที่เธอเจอเป็นผม ฝีมือของผมสืบทอดมาจากบรรพบุรุษ มีเทคนิคที่ถูกต้องพอดี

ก่อนหน้านี้เป็นเพียงแค่การอุ่นเครื่อง การทำงานเพิ่งเริ่มเท่านั้น ผมหยุดการเคลื่อนไหวของมือ ให้ซุนน่าแยกขาทั้งสองข้างออก

ซุนน่าอึ้งไปชั่วขณะก่อน หลังจากลังเลอยู่พักหนึ่งค่อยแยกออกช้าๆ

ด้านในของผิวที่ขาวกระจ่างใสนั้น ไม่มีที่สิ้นสุด

จนถึงจุดที่ลึกที่สุด มีสิ่งของที่มีความเขินอายหนึ่งชิ้น กางเกงในลายขอบลูกไม้สีชมพู และตรงกลางด้านในก็กลวงออกด้วย......

"นายกำลังทำอะไรอยู่? ยังไม่ลงมืออีก?"

ซุนน่าพูดด้วยความไม่สบายใจหนึ่งประโยค ตามสัญชาตญาณต้องการหุบขาทั้งคู่

ผมรีบหยุดเอาไว้ รีบพูดอธิบาย :"พี่น่า คุณใจร้อนทำไม เหตุผลที่ผมยังไม่มีการเคลื่อนไหวเพราะว่าคุณยังประหม่าอยู่ คุณจำเป็นต้องผ่อนคลายก่อน สงบสติจิตใจ จินตนาการว่าคุณอยู่บนชายหาด นอนอาบแดด....."

ซุนน่าถือว่าให้ความร่วมมือ ภายใต้การแนะนำของผม เธอพยายามผ่อนคลาย ใบหน้าเล็กที่มีความแดงนั้น ควบคู่ไปกับใบหน้าอันอ่อนโยนของเธอ ไม่ว่าผู้ชายคนไหนล้วนแล้วมีความอ่อนไหว

ผมหายใจเข้าลึกๆ สงบอารมณ์ วางมืออันอบอุ่นบนต้นขาด้านในของซุนน่า วางไว้ในตำแหน่งของจุดฝังเข็มต้นขา

"ฮือ......"

ซุนน่าครางออกมาเบาๆ เสียงเบาอย่างมาก แต่กลับน่าหลงใหลอย่างมาก เดิมทีไฟปิศาจที่ลุกเป็นไฟยากที่จะดับของผม ถูกเสียงฮือของซุนน่านั้น ทำให้ข้างล่างของผมมีปฏิกิริยาขึ้นมาเช่นกัน

"สงบไว้ สงบไว้......"

ผมมีการเคลื่อนไหวต่อไป จุดฝังเข็มของผู้หญิงเป็นจุดฝังเข็มที่ละเอียดอ่อนสำหรับผู้หญิง แม้ว่าซุนน่าจะแตกต่างจากคนทั่วไป แต่ยังคงมีปฏิกิริยา

ดูเหมือนว่าโชคของผมจะไม่เลวร้ายเกินไป ตำแหน่งถูกต้อง

นวดต่อไปเรื่อยๆ การตอบสนองของซุนน่าก็รุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ตัวสั่นหนึ่งที ซุนน่ากระตุกสะท้านอยู่สักพัก

"พอแล้ว วันนี้ถึงตรงนี้แหละ"

ซุนน่าพูดด้วยใบหน้าแดงก่ำ เดิมทีแดงแค่ใบหน้าแต่ตอนนี้แดงไปจนถึงใบหูแล้ว

ดูเหมือนว่าซุนน่าน่าจะถึงแล้ว คิดไม่ถึงเลยว่าจะเร็วขนาดนี้

แม้ว่าผมจะไม่พอใจเล็กน้อย แต่ก็ไม่กล้าข้ามพรมแดน

หลังทำความสะอาดเสร็จ จบทุกอย่าง

ซุนน่าก็ไม่มีการพูดคุยอะไรมากกับผม ก่อนที่จะจากไปมอบบัตรให้ผมหนึ่งใบ บอกว่าข้างในมีเงินสองแสนหยวน เป็นรางวัลสำหรับผม ดูเหมือนว่าเธอค่อนข้างพอใจกับผม และยังบอกอีกว่าจะแนะนำเพื่อนให้ผม

คนรวยมีความใจกว้างมากจริงๆ ผมก็ไม่มีความเกรงใจเช่นกัน มีเงินแล้วไม่เอาเป็นคนโง่ สิ่งที่ควรได้ผมไม่มีทางปฏิเสธแน่นอน

กลับมาถึงบริษัทฟ้าใกล้จะมืดแล้ว เป็นช่วงเวลาของการเช็คชื่อพอดี แม้ว่าพวกเราจะเปิดให้บริการตลอด 24 ชั่วโมง แต่ว่าทุกวันยังคงมีเช็คชื่อสองรอบ ท้ายที่สุดแล้วบางครั้งยังมีการขึ้นเวที ดังนั้นการเช็คชื่อทุกเช้าและเย็นจึงเป็นสิ่งจำเป็น

การเช็คชื่อของวันนี้ค่อนข้างจะคาดไม่ถึง คิดไม่ถึงเลยว่าแม้แค่เถ้าแก่โจวฉังเซิงก็อยู่ด้วย มองดูโจวฉังเซิง ผมจินตนาการ ทุกครั้งที่มีการเช็คชื่อเขาอยู่ด้วยล่ะก็ ไม่ใช่เรื่องดีอะไรเลย

"สืออี นายมานี่สิ" โจวฉังเซิงโบกมือมาทางผม ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม มองดูแล้วกลับทำให้คนคับข้องใจ

ผมมีความลังเลเล็กน้อย แต่คนที่ถือถ้วยไว้จำเป็นต้องให้คนดูแล ผมทำได้เพียงแค่ขมวดคิ้วแล้วเดินเข้าไป

"มา ทุกคนตบมือและให้กำลังใจ ในช่วงหลายวันมานี้สืออีทำงานให้ร้านไม่ใช่น้อยเลย วันนี้ออกงานไปที่คุณหนูซุน คุณหนูซุนพอใจอย่างมาก และยังมีการโทรศัพท์มาชมเป็นพิเศษ ทุกคนจำเป็นต้องเอาสืออีเป็นแบบอย่าง เพื่อทำให้ร้านของพวกเราเจริญรุ่งเรือง สืออี เงินเดือนของนายเดือนนี้เพิ่มขึ้นสองเท่า"

ทันทีที่เถ้าแก่โจวเดินเข้ามาก็กอดไหล่ของผม ความรู้สึกนั้นมีความใกล้ชิดเหมือนพี่น้องแท้ๆ แม้ว่าผมจะมีการตอบสนองเล็กน้อย แต่ก็ทำได้แค่ยิ้มอย่างโงหัวไม่ขึ้น

เงินเดือนเพิ่มขึ้นหนึ่งเท่า? ผมคิดล้วนไม่กล้าคิดด้วยซ้ำ แม้ว่าคนข้างล่างล้วนแล้วกำลังปรบมือ แต่คนข้างล่างไม่มากก็น้อยมีช่องว่างเล็กน้อย กระทั่งสายตาที่มองผมล้วนแล้วมีความแปลกประหลาดเล็กน้อย

"เอาล่ะ ฉังเล่อ ต่อจากนี้ให้คุณเป็นคนจัดการนะ" หลังจากเถ้าแก่โจวพูดจบก็หันตัวจากไป

หลังจากฉังเล่อรับช่วงต่อ พูดง่ายๆไม่กี่ประโยค จบการประชุม หลังจากประชุมเสร็จ ผมหาโอกาสไปจนเจอฉังเล่อ ไม่ว่าจะพูดยังไงเขาก็เป็นอาจารย์ของผม ทุกครั้งที่มีเงินเพิ่มหรืออะไรซักอย่าง จำเป็นต้องกตัญญูต่อคนชราเขาก่อน นี่คือ "กฎ" ที่มีมาโดยตลอด

"อาจารย์ ผม......"

"อาจารย์? ใครเป็นอาจารย์ของนาย? ปีกแข็งแล้วไม่ใช่เหรอ? ยังมาเรียกฉันว่าอาจารย์ทำไหม?" ฉังเล่อฮึอย่างเย็นชาหนึ่งที ไม่อยากสนใจผม