บทที่ 7 อาจารย์ที่เคารพนับถือ

"อาจารย์ ผม.....ผมไม่ได้ทำนะ....."

"ไม่ได้ทำ? ไม่ใช่ว่านายมีความสามารถเหรอ? ตอนนี้คนมากมายถึงไปหานาย? นายดังขนาดนี้ ไม่จำเป็นต้องมีอาจารย์อย่างฉันแล้วมั้ง? ฉันคิดว่านายคงลืมอาจารย์อย่างฉันคนนี้ไปนานแล้วมั้ง"

ยังไม่ทันรอให้ผมอธิบาย ฉังเล่อก็ขัดจังหวะผม คำพูดที่ไม่ดีเข้าหู กระทั่งยังมาพร้อมกับการเยาะเย้ย

ทำไมจู่ๆถึงกลายเป็นแบบนี้ได้ล่ะ? ตลอดเวลาที่ผ่านมาฉังเล่อเป็นอาจารย์ที่ผมเคารพนับถืออย่างมาก ผู้อาวุโส ผมอยู่ตรงหน้าเขามีการถ่อมตัวเสมอ ก็เพราะว่ามีความเคารพเขา ขอบคุณสำหรับความเมตตาของเขาที่มีต่อผม

ในตอนนั้นเขาพาผมเข้ามาที่นี่ เขาคือผู้นำที่นำพาผมมาจนถึงทุกวันนี้ เรื่องก่อนหน้านี้ของพี่ชิง ผมคิดว่าฉังเล่อเป็นคนเข้าใจผมผิด แต่เมื่อรวมกับเรื่องก่อนหน้านี้แล้ว ดูเหมือนว่าไม่ใช่เรื่องเข้าใจผิดที่สามารถพูดชัดเจนได้

"ฉังเล่อ นี่คุณทำอะไรเหรอ? ลูกศิษย์ของคุณไม่ไว้หน้าคุณเหรอ คุณไม่ควรไปด่าเขาแบบนั้นหรอกมั้ง? คนใหญ่หน้าใหญ่"

"นั่นแหละ ฉังเล่อ คุณก็ทำงานเป็นอาจารย์ชรามาหลายสิบปีแล้ว หลายปีมานี้ ลูกศิษย์ก็มีไม่น้อยแล้ว แต่ลูกศิษย์ที่มีอนาคตขนาดนี้ นี่เป็นคนแรกเลยนะ ฉันคิดว่าคุณควรเกษียณได้แล้ว สละตำแหน่งให้คนอื่น ตอนนี้เป็นโลกของคนหนุ่มสาวแล้ว"

อาจารย์แก่สองท่านที่มาดูความคึกคักด้านข้างก็เปิดปากพูดเช่นกัน การแสดงออกของแต่ละคนนั้น ล้วนแล้วไม่ใช่การไปช่วยเหลือคนจากการดูความคึกคัก แต่เป็นการสร้างความวุ่นวาย

เดิมทีฉังเล่อก็โมโหอยู่แล้ว ถูกพวกเขาพูดแบบนี้ ยิ่งมีความโกรธมากกว่าเดิม เปิดประตูอย่างแรง จากไปไกลแล้ว

ทิ้งผมยืนโง่อยู่คนเดียวกับที่ อาจารย์ทั้งสองท่านก็มีผมอย่างมีความหมายลึกๆหนึ่งที จากไปพร้อมกับการเยาะเย้ยและส่ายหัว ภายใต้ความคลุมเครือ ผมยังได้ยินการสนทนาที่คลุมเครือของพวกเขา

"สืออีไม่ใช่ง่ายๆเลยจริงๆนะ?"

"เชอะ ง่ายหรือไม่ง่ายภายในใจของใครยังไม่รู้อีก? ท้ายที่สุดแล้วเป็นคนหนุ่มไง สามารถสร้างรายได้ด้วยการขาย......"

ผมกัดฟันเอาไว้แน่น คนเหล่านี้เห็นผมได้ดีไม่ได้เลย ผมเพิ่งจะมีผลงานบางอย่าง พวกเขาก็อิจฉาตาร้อนแล้ว

เพราะว่าเพิ่งจะทำกำไรได้เงินก้อนใหญ่ ตอนกลางคืนผมก็เลยไม่ไปทำงาน ต่อให้ไปแล้ว ผมก็ไม่มีทางมีงานทำแน่นอน เว้นแต่ลูกค้าจะเป็นคนเรียกผมเอง ไม่อย่างนั้นไม่มีทางมอบหมายงานให้ผมแน่นอน ต่อให้ไปก็ไปให้เสียเวลาเปล่าๆ

คนที่ไม่ไปทำงานอันที่จริงแล้วยังมีอีกหลายคน ล้วนแล้วบอกว่าหยุดงานไปพักผ่อน ทุกคนล้วนแล้วได้รับเงินเดือนไม่นาน มีเงินเดือนนิดหน่อยแน่นอนก็ต้องไปเที่ยวให้สนุกสักหน่อย

ผมก็สนใจไปด้วยกันเช่นกัน มีเงินแล้ว แน่นอนจำเป็นต้องไปใช้สักหน่อย ปรากฏว่าผมไปหาเสี่ยวหลี่ เขาเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของผมที่นี่ แต่ว่าผมยังไม่ทันพูดจบ เขาก็ปฏิเสธผมไปแล้ว บอกว่าที่บ้านมีเรื่อง จำเป็นต้องกลับไปหนึ่งรอบ

วินาทีนั้น ภายในใจของผมเต็มไปด้วยรสชาติที่อธิบายไม่ได้ ถูกอาจารย์ปฏิบัติต่ออย่างเย็นชาก็ว่ามันแย่แล้ว คิดไม่ถึงเลยว่าเสี่ยวหลี่ก็ทำแบบนี้กับผม

ช่วงเวลาที่ผมกำลังหลงทาง ประตูห้องก็เปิดออก คาดไม่ถึงว่าเป็นเถ้าแก่โจว คิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะมาที่ห้องนอนของพวกเรา? นี่เป็นเรื่องที่เห็นได้ยากจริงๆ

"สืออี นายออกมาหน่อย มีคนต้องการหานาย" ใบหน้าของเถ้าแก่โจวเต็มไปด้วยความเย็นชา ลักษณะที่ไม่แน่นอน

มีคนมาหา? หรือว่าเป็นพี่ชิง? หรือว่าซุนน่า? ภายในใจเต็มไปด้วยความสงสัย ผมยังคงตามเถ้าแก่โจวออกไป

"เถ้าแก่โจว มีใครมาหาผมเหรอ?" ผมถามอย่างระมัดระวัง มองดูแววตาของเถ้าแก่โจว ดูเหมือนว่าไม่ใช่เรื่องดีอะไร

"ฮึ นายมีปัญหาแล้ว ทำให้ใครขุ่นเคืองไม่ทำ นายไปทำให้เสือตัวใหญ่ตัวไหนขุ่นเคืองแล้ว?" เถ้าแก่โจวตอบพร้อมกับถาม ไม่ได้บอกผมว่าอีกฝ่ายเป็นใคร

แต่ว่าเขายิ่งทำแบบนี้ ก็ยิ่งทำให้ผมรู้สึกแย่ เสือตัวใหญ่? มีปัญหาแล้ว? ในช่วงนี้ผมก็ไม่ได้ทำเรื่องอะไรผิดถึงจะถูกไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงมีปัญหาล่ะ

ภายในใจเต็มไปด้วยความสงสัย เถ้าแก่โจวพาผมไปที่ประตูห้องทำงานของเขา ประตูไม่ได้ปิด ดูเหมือนว่าข้างในมีคนด้วย

"ยังอึ้งอยู่ทำไม? เข้าไปสิ" เถ้าแก่โจวเตะขาของผมหนึ่งที เห็นได้ชัดว่าให้ผมเข้าไป

ผมไม่ทันตั้งตัวว่าเถ้าแก่โจวจะทำแบบนี้ ถูกเขาเตะใส่แบบนี้หนึ่งที ก็ล้มลงกับพื้น ล้มลงตรงหน้าประตูเหมือนกับหมาตัวหนึ่ง รู้สึกเพียงแค่ว่าสมองมึนๆ ช่วงเวลาที่ผมลุกขึ้น ก็มีผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่ตรงหน้าแล้ว

ชุดสูทและรองเท้าหนัง แต่ว่าความรู้สึกที่แผ่ออกมาจากร่างกายกลับไม่อ่อนโยนเลย ค่อนข้างสูงใหญ่ มีรอยแผลเป็นถูกมีดบาดสั้น ๆ บนใบหน้าหนึ่งแผล เหมือนหนอนเหล็กเกาะติดบนใบหน้าหนึ่งตัว ทำให้ใบหน้าที่สง่างามของเขาราวกับว่าเป็นศัตรูกันเล็กน้อย

"แกก็คือเยี่ยสืออี?"

คนๆนี้เสียงหยาบคายอย่างมาก กระทั่งมาพร้อมกับความไม่ปราณี ผมก็กลัวการถูกข่มขู่อย่างกะทันหันนี้เช่นกัน ผมอายุเท่าไหร่เอง จะเคยเจอเรื่องแบบนี้ได้อย่างไร? เพียงแค่พยักหน้าอย่างเชื่อฟัง ก้มหัวไม่กล้าเงยหน้ามอง

คนๆนี้ผมไม่รู้จักเลยด้วยซ้ำ แต่ทำไมดูเหมือนว่าเขาจะคุ้นเคยกับผม?

"ใช่ ผู้กำกับเฉิง เขาก็คือเยี่ยสืออีคนนั้น" ยังไม่ทันรอให้ผมเปิดปากพูด เถ้าแก่โจวก็ให้ความร่วมมือพูดอยู่ที่นั่นแล้ว รูปลักษณ์ของการเยินยอ

ผมประหลาดใจอย่างมาก เถ้าแก่โจวปกติแล้วมีความสูงส่งอย่างมากทำไมถึงทำตัวต่ำแบบนี้ ดูเหมือนว่าคนๆนี้ไม่ธรรมดาแล้ว บวกกับเถ้าแก่โจวเรียกเขาว่าผู้กำกับเฉิง ดูเหมือนว่าผมจะคิดอะไรบางอย่างออก

สามีของพี่ชิงไม่ใช่ว่าเป็นคนใหญ่คนโตอะไรเหรอ? คงไม่ใช่ว่านี่ก็คือสามีของพี่ชิงหรอกนะ? ทันใดนั้น หลังของผมอดไม่ได้ที่จะมีเหงื่อเย็นไหลออกมา

"ฉันถามแกงั้นเหรอ? แกใส่หัวไปด้านข้างเลย" ผู้กำกับเฉิงเหลือบมองเถ้าแก่โจวด้วยความโกรธ และพูดตะคอก

เถ้าแก่โจวตกใจอย่างมาก รีบหลบไปด้านข้างอย่างรวดเร็ว เถ้าแก่โจวเป็นแบบนี้ นี่เป็นครั้งแรกที่ผมเห็น

"ใช่ ผมก็คือ......"

"เพี๊ยะ" เสียงตบที่ดังอย่างมากดังที่ใบหน้าของผม ผมเกือบจะถูกแรงตบหนึ่งทีนี้ตบจนล้มลงบนพื้นแล้ว ในหูมีเสียงหวีดๆตลอดเวลา ช่วงเวลาที่ผมกำลังลุกขึ้น เกิดภาวะขาดออกซิเจน ดวงตาเต็มไปด้วยดวงดาวทำให้ผมรู้สึกอยากอ้วก

"แกเองเหรอไอ้เวร? ตบแกหนึ่งทีถือว่าแกได้ผลพลอยได้มากแล้ว ได้ยินว่าแกเอาผลพลอยได้จากภรรยาของฉันเหรอ? ไอ้เวรแกรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร? คาดไม่ถึงว่าจะกล้าเอาผลพลอยได้จากภรรยาของฉัน?" ผู้กำกับเฉิงดูเหมือนว่าไม่สงบอารมณ์เลย ยังไม่ทันรอให้ผมยืนนิ่ง เตะมาที่ท้องน้อยของผมอีกที

ผมต้องการที่จะหลบ แต่ว่ามันก็สายเกินไปแล้ว ผมถูกเตะจนบินออกไปโดยตรง ชนกับโต๊ะตัวหนึ่งค่อยหยุดลงมา การเตะหนึ่งทีนั้นทำให้ผมจุกอย่างมาก ท้องไส้ปั่นป่วนไปหมด อ้วกออกมาทันที

เดิมทีผมก็ไม่มีการตั้งตัวอยู่แล้ว ถูกโจมตีใส่แบบนี้ ผมรู้สึกเพียงแค่ข้างหน้ามืดไปหมด รอบตัวกลายเป็นภวังค์

"ผู้กำกับเฉิง คุณสงบอารมณ์ก่อน เขามันก็แค่หมาตัวเมีย ไม่จำเป็นต้องให้คุณลงมือหรอก? ผมดูออกตั้งนานแล้วว่าเด็กคนนี้ต้องมีเจตนาที่ไม่ดี คุณไปนั่งก่อน ผมจะไปจัดการเขาเอง" คนที่พูดคำพูดนี้ไม่ใช่คนอื่น ก็คือเถ้าแก่โจว

เดิมทีคิดว่าเถ้าแก่โจวจะปกป้องผม ผมกลับคิดมากเกินไปแล้ว เขาไม่เพียงแต่ไม่ปกป้องผม ยังมีการราดน้ำมันใส่อีก ก่อนหน้านี้เขาเคยยกย่องผมต่อหน้าคนมากมายขนาดนี้ แค่พริบตาก็เปลี่ยนไปแล้ว

"ฮึ ถ้าไม่ใช่เห็นว่าอยู่ในถิ่นของแก่ ฉันจัดการไอ้เด็กคนนี้ไปนานแล้ว เขาเป็นคนของแก วันนี้แกจำเป็นต้องให้คำอธิบายกับฉัน ดูสิว่าเขาจะทิ้งแขนสองข้างไว้ หรือว่าทิ้งตาสองข้างไว้" ผู้กำกับเฉิงพูดอย่างโหดร้าย